ကျမ အသက်ရှူတောင် မှားရတယ်။ နာလိုက်တာလဲ လွန်ပါရော၊ ကွဲသွားတာပဲ နေမှာ။ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့

ဒီနေ့ဟာ ကျမ အသက် ၂၀ တင်းတင်းပြည့်တဲ့နေ့၊ မနက်ခင်း ကျမ အိပ်ယာနိုးတာနဲ့ ရင်ခုန် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ သြော်၊ ကျမ အလုပ်လား။ ကျမက ဟိုတယ်တခုက စားသောက်ဆိုင်မှာ စားပွဲထိုးတယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ အင်္ဂါနေ့ဆိုတော့ ဆိုင်က လူပါးမှာပါ။ တခါတလေ တနေ့လုံးနေတာတောင် လူဆယ်ယောက် မလာဘူး။ အဲဒါနဲ့ တူတူတော့ ကြားရက်တွေဆို ဆိုင်ပိတ်ထားလိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်လို့တောင် ထင်မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမက နေ့စားလေ၊ လူမလာပေမဲ့ ဆိုင်ဖွင့်ထားတော့ ကျမ ပိုက်ဆံရတာပေါ့။ စားပွဲထိုးဝတ်စုံက သိကြတဲ့အတိုင်း အဖြူအနက်ပါပဲ၊ ရင်စေ့ ဘလော့စ်၊ ဒူးဖုံးရုံ စကဒ်နဲ့ ကုဒ်အကျီအနက်။ အဝတ်အစားကို လှအောင် ပြင်ဆင်လို့ မရပေမဲ့ အနက်ရောင် ဇာဘရာနဲ့ ဝမ်းဆက် ပင်တီ အနက်ကိုတော့ ဝတ်လာခဲ့တယ်။ ဒါကလဲ ကျမ ညဘက်ကျ ဂျူတီထွက်ရင် ဆက်ရန် အစီအစဉ်တွေ ရှိနေလို့ပါ။ ညဘက်ကျ ဂျူတီထွက်ရင် … ကျမ ရည်းစား အောင်ထွန်းနိုင်နဲ့ တခုခု ထွက်စားဖို့ ချိန်းထားတယ်။ စားပြီးရင်တော့ … သူကျမကို နားပူနားဆာ လုပ်နေတာလေး တခုရှိတယ်လေ။ ကျမက မူနေတာ အတော်ကြာနေပြီ။ ကျမမွေးနေ့မှာ လက်ဆောင်အဖြစ်ဆိုပြီး သူက စသလို၊ နောက်သလိုတော့ ခဏခဏ ပြောနေတယ်။ တကယ်လို့ ဒီညထပ်ပြီး ပူဆာရင်တော့ ကျမ မူမနေတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်၊ အဲဒါကို သူလဲ သိပုံရတယ်။ အဲဒါ … အဲဒါကြောင့် ဇာဘရာနဲ့ ပင်တီ ဝမ်းဆက်ကို ကျမ ဝတ်လာတာ။ သူ့အတွက် ကျမ အလှဆုံး ဖြစ်နေအောင်လို့၊ သူ အံ့အားသင့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ မေ့လဲမတတ်ဖြစ်သွားအောင်လို့။ ဒီနေ့ည အထူးအစီအစဉ်အတွက် အဆောင်မှာ အတူနေတဲ့ မရီကို ကျမ တပါတ်လောက်ကြို ဖွင့်ပြောပြီး တိုင်ပင်ဖြစ်ပါတယ်၊ သူက ဒီကိစ္စတွေမှာ အတွေ့အကြုံရှိတာမို့ အကြံလေးဘာလေးလဲ တောင်းရတာပေါ့။ အဲဒီမှာ မရီက လိုလိုမယ်မယ် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပါကင်ဖွင့်သွားပါလားတဲ့၊ သူ့တုန်းက ပါကင်ဖွင့်လိုက်တာ အရမ်းနာသွားလို့ ဆက်မခံနိုင်တော့ပဲ ပွဲပျက်သွားလို့ အဆင်မပြေခဲ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါဆို တကယ့်အချိန်ရောက်လို့ရှိရင် နာတာတွေ ဘာတွေ သိပ်ပူစရာမလိုတော့ပဲ စခန်းသွားနိုင်မှာလို့ ပြောတယ်။

သူ့ဆီမှာ အပိုရှိနေတဲ့ အတုတချောင်း (ကြည့်ရတာ တခုဝယ် တခုလက်ဆောင်ရတာဖြစ်မယ်) ကို ကျမသုံးဖို့ ထုတ်ပေးတယ်။ အကြီးကြီးပဲ၊ ကျမ အောင်ထွန်းနိုင်ရဲ့ ပစ္စည်းကို တခါလား၊ နှစ်ခါလား မြင်ဖူးတယ်။ ဒီလောက် မကြီးသလိုပဲ။ သူ့အတုနဲ့ပဲ ၃ – ၄ ရက်ကြိုပြီး ကျမ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပါကင် ဖွင့်လိုက်တယ်။ နာတာထက် အောင့်ပြီး နေရခက်တာက ပိုသလိုပါပဲ၊ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့။ ဟုတ်တယ်၊ ဒီလိုမျိုးကြီးဆိုရင် ပွဲပျက်ချင် ပျက်သွားမှာ။ ဒီမနက်ကျတော့ ကျမ ပါကင်ဖွင့်ထားတာကိုတောင် မေ့နေပြီ။ ကျမ ဆိုင်မဖွင့်ခင် နာရီဝက်ကြိုပြီး အလုပ်ဝင်ရတယ်။ ကျမနဲ့ စားဖိုက ဦးမင်းနဲ့ပေါ့။ ကျမက စားပွဲတွေသုတ်၊ သူက မီးဖိုထဲမှာ ပြင်ဆင်ပေါ့။ ဦးမင်းက ကျမကို ကြည့်ကြည့်နေတာ အရင်ကတည်းက သတိထားမိပေမဲ့ သူက လက် လုံး၀ မသရမ်းဘူး။ ဒီတော့လဲ ကြည့်နေတာ ပဲ့ပါသွားတာမှ မဟုတ်တာရှင်၊ ကြည့်ပါစေပေါ့။ ကျမကလဲ တခါတခါတော့ သူကြည့်နေတာ ကျိတ်ပြီး ရင်ခုန်သလိုတော့ ဖြစ်မိသား။ ဦးမင်းက တောင့်တောင့်တင်းတင်း၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့ တရုတ်မင်းသားလိုလို ခပ်ချောချောပါပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျမထက် အသက်က နှစ်ဆနီးပါးကြီးတယ်။ စားပွဲခင်းတွေ ခင်းပြီး မီးဖိုထဲ ကျမ ဝင်သွားတော့ ဦးမင်းက ရောက်နှင့်နေပြီ။ “Happy Birthday ကေသီ” လို့ လှမ်းနှုတ်ဆက်တယ်။ ပြီးတော့ စင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ အိုးတွေ အောက်ချပေးပါလားတဲ့။ စင်က အတော်မြင့်တာ၊ ခါတိုင်းဆို ဦးမင်းကို ကူနေကျ ယောက်ျားလျှာမလေး အေးအေးလွင်ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့ကျမှ သူကလဲ နောက်ကျနေတယ်။ သူကတော့ အရပ်မြင့်လို့ ဒီစင်ကို မှီတယ်။ ကျမကတော့ ခြေဖျားထောက်ပြီး အတော်ကြိုးစားမှ မှီတာ။ ဒီလူကြီး ငါ့ပေါင်တွေ ကြည့်ချင်တာနဲ့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်မယူဘူးလို့ သိလိုက်ပေမဲ့ ကျမ ကြိုးစားပြီး ယူပေးလိုက်ပါတယ်။ အိုးကို လက်အလှမ်းမှာ ကျမ စကဒ်လန်တက်သွားပြီး ပန်တီကလဲ လျှောကျသွားတယ်။ ဘယ်သူရှိရမလဲ၊ ဦးမင်းလက်ချက်ပေါ့။သူ့လက်တွေက ကျမ တင်ပါးတွေကို ကိုင်နေတယ်။ “ဦးမင်း ဘာလုပ်တာလဲ” ကျမ စိတ်တိုတိုနဲ့ အတင်းလှည့်ရန်တွေ့လိုက်တယ်။ သူက ရပ်မသွားတဲ့အပြင် ကျမရဲ့ ပူစီလေးကိုပါ လာကလိနေသေးတယ်၊ လာကလိတာမှ အတော်လေး ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ပဲ။ ကျမက ပူစီ အကိုင်မခံဖူးတဲ့သူတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရည်းစားရှိတာပဲလေ။

ဒါပေမဲ့ ဒီလိုမျိုး တိုက်ရိုက်တော့ တခါမှ အကိုင်မခံဖူးတာ၊ အောင်ထွန်းနိုင်ကို ကျမက ပန်တီလုံး၀ ပေးမချွတ်ဘူးလေ။ “ဦးမင်း … လွန်နေပြီနော်။ ဖယ်” ဦးမင်းက မဖယ်ပါဘူး။ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ကလိနေတယ်။ ကျမ လက်ထဲက အိုး လွတ်ကျတာ ဂလုံ ဂလွမ်နဲ့။ အကာအကွယ်ပေးမဲ့ ပန်တီမရှိတော့ အရမ်းကြီးကို ထိသလိုပဲ၊ ပန်တီခံမနေတော့ အထဲထိ နှိုက်လို့ရတာလဲ ပါမှာ။ ဒီည အောင်ထွန်းနိုင်လဲ ကျမကို ဒီလိုကိုင်မှာလို့ တွေးမိတော့ ရင်ဖိုသွားမိတယ်၊ စိုလဲ ပိုစိုလာသလို စိတ်တွေလဲ လှုပ်ရှားလာတယ်။ ဦးမင်း ကလိနေတာကြောင့်လဲ ပါတယ်။ ကျမ အသက်ရှူသံတွေ တဖြည်းဖြည်း ပြင်းလာတယ်၊ ဦးမင်းကိုတောင် ရန်မတွေ့နိုင်ပဲ မောမောနဲ့ လုပ်သမျှ ခံနေရတယ်။ ဦးမင်းက ကျမပူစီကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကျမကို ဆွဲလှည့်လိုက်တော့မှ ကျမ အမောဖြေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက ကျမပေါ် အုပ်မိုးပြီး ရပ်နေတာဆိုတော့ ကျမ ထွက်ပြေးလို့မရဘူး။ ကျမ စကဒ်ကို ဆွဲလှန်ပြီး အောက်စကို ခါးပတ်ကြားထဲ ထိုးထည့်နေတယ်။ ကျမ ဘာလုပ်ရမယ်မသိပဲ မှင်တက်မိရင်း အောက်ကို ငုံ့ကြည့်တော့ ပန်တီက ကြမ်းပေါ်မှာ ပုံနေပြီ။ နောက်တော့ ဦးမင်းက ကျမကို ဆက်ကလိရင်း သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို နောက်လက်တဘက်နဲ့ ဖြုတ်တယ်။ မရီရဲ့ အတုကို ကျမက ကြီးလှပြီထင်တာ မှားမှန်း အခုမှ သိရတော့တယ်။ဦးမင်းရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ငပဲဟာ မရီရဲ့ အတုချောင်းထက် ပိုကြီးတာ။ “ရှင်ကြီးနော် … ဒါ ဒါ ဘာသဘောလဲ။” “အေးဆေးနေစမ်းပါ။” ကျမ ဘာပြန်ပြောရမယ် မသိဘူး။ အဆွခံထားရလို့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေပေမဲ့ ဒီဆိုဒ်ကြီးကိုတော့ ကြောက်တယ်ရှင့်။ နောက်ပြီး သူက သူစိမ်းလေ။ ပါးစပ်ကတော့ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်းပဲ အော်နေမိတယ်။ ကျမ တကယ်က ဒီလူကြီးကို လည်ပင်းညှစ်ပစ်ရမှာ၊ အခုက လည်ပင်းမညှစ်ပဲ ပျော့ခွေနေတဲ့လက်တွေက ကျမ မှီနေတဲ့ ကောင်တာပေါ်ထောက်ထားပြီး သူ့ငပဲနဲ့ ကျမပူစီ ပွတ်မိတိုင်း တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေမလိုပဲ ဖြစ်နေတယ်။ ကျမ ဟင့်အင်းနေပေမဲ့ သိပ်မထူးပါဘူး၊ ဦးမင်းကမှ ဂရုမစိုက်တာ။ သူ့လက်တွေနဲ့ ကျမပေါင်ကို အသာဖြဲရင်း သူ့ငပဲခေါင်းက ကျမထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာတယ်။ “ဟာ … ရှင်နော်။ တော်ပြီ” “ရှင့်ဟာကြီး မထည့်ပါနဲ့” “မထည့်နဲ့ … ပြန်ထုတ်ဆို” “ဖယ်ဆိုနော်” ကျမ ပါးစပ်က ငြင်းဆန်နေပေမဲ့ လူကတော့ အလိုက်သင့်လေး အသာငြိမ်နေမိတယ်။ ဝတ္တရားအရပဲ ငြင်းဆန်နေသလိုပဲ၊ မသိစိတ်ထဲကတော့ သူ့ဟာကြီးနဲ့ ကျမ အချစ်ခံလိုက်ရရင်ဆိုပြီး တွေးနေမိလို့လားမသိ။

ဘာကြောင့်ရယ်လို့ မသိ၊ ကျမ အတင်းမရုန်းမိဘူး။ ကျမ ငုံ့ကြည့်တော့ သူ့ဟာကြီး ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက်ကို မြင်နေရတယ်။ အစပိုင်းတော့ ခေါင်းပိုင်းလေးပါပဲ။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း အထဲကို ပိုပိုရောက်လာတယ်။ ကျမ ကိုယ်ထဲမှာ သူ့ငပဲကြီး ဝင်လာတာ ကျမ သိနေတယ်၊ ကျမကို ဆွဲဖြဲနေသလိုပဲ။ အောင့်သက်သက်နဲ့ နေရလဲ ခက်တယ်။ တဆုံးထည့်လိုက်၊ ထုတ်လိုက် လုပ်တဲ့အခါမှာတော့ ကျမ အဖေ၊ အမေ၊ ဘုရား အကုန်တနေရပါတော့တယ်။ ကျမ ဦးမင်းမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်မိတယ်။ “စိတ်လျှော့ထား ကေသီ၊ တင်းမထားနဲ့။” ဘယ်လို … တင်းမထားရဘူး၊ ဟုတ်လား။ ကျမရဲ့ ပထမဆုံးက အောင်ထွန်းနိုင်နဲ့ ဖြစ်ရမှာရှင့်၊ ရှင်ကြီးနဲ့ မဟုတ်ဘူး။ ဦးမင်းကတော့ အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လုပ်နေပါပြီ။ ခံစားချက်က ထူးဆန်းပြီး ကျမအတွက် အရမ်းအသစ်ဖြစ်နေတယ်။ ဆွဲအထုတ်မှာ တမျိုး၊ ပြန်အထည့်မှာ တမျိုး။ ခဏကြာတော့ ကျမ သူနဲ့ အလိုက်သင့် လိုက်လှုပ်နေမိလာတယ်။ သူအထည့်မှာ ကျမ သူ့ဘက်ကို ကော့ကော့ပေးမိတယ်။ ကျမ အသက်ရှူတွေလဲ မှားပြီး ပါးစပ်က ပေါက်ကရ အသံစုံထွက်နေမိပြီ။ ငြင်းဆန်တဲ့အသံနဲ့တော့ နည်းနည်းမှ မတူဘူးရှင့်။ သူတဖြည်းဖြည်း ပိုပိုမြန်လာတယ်၊ ကျမကလဲ အလိုက်သင့်ပဲ ကော့ပေးနေမိတယ်။ သေချာတာကတော့ ကျမ ဒီအရသာထူးကို ထပ်ထပ်ပြီး ငတ်မပြေလောက်အောင် လိုချင်နေတယ်ဆိုတာပဲ။ မဖြစ်သင့်ဘူးလို့ ဦးဏှောက်က သိပေမဲ့ အထိအတွေ့က ကျမကို လွှမ်းမိုးသွားပြီ။ ကျမ သူ့စည်းချက်ကို အတင်းအမီလိုက်ပြီး ကော့ပေးရင်း ပါးစပ်က တဟီးဟီးနဲ့ ညည်းနေမိတယ်။ သူအားရပါးရ ဆောင့်နေပြီ။ ကျမ လေကို မနည်းလုရှူရအောင် မောနေတယ်၊ အထဲကလဲ တချက်တချက် အောင့်အောင့်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့စည်းချက်အတိုင်း မပျက်မကွက် ကော့ပေးနေမိဆဲပဲ။ ဟင့် … ဟင့် နဲ့ ရှိုက်ရင်း ကော့ကော့ပေးနေတဲ့ ကျမကို … “ကေသီ … နောက်တဆင့် တက်မယ်။” လို့ လှမ်းပြောတယ်။ သူပြောတဲ့ နောက်တဆင့်ကို ကျမ သိလိုက်ရပါပြီ။ ကောင်တာပေါ် ကျမကို တွန်းတင်ပြီး ခါးကကိုင်လို့ ကျမကို တဖုန်းဖုန်းဆောင့်တာ သူပြောတဲ့ နောက်တဆင့်ပါပဲ။ စောစောကထက် အရမ်းပိုမြန်တယ်၊ အရမ်းပိုပြင်းတယ်။ ကျမ လှုပ်မရ၊ ရုန်းမရပဲ တဆုံးဝင်၊ တဆုံးထွက်၊ သူပြုသမျှ အောက်က နုရတာ။ ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာကို ကျမ ထိန်းမရတော့ဘူး၊ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း ကျမ တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေထွက်သွားတာ။ ကျမ ဇတ်မခိုင်တော့ပဲ လည်တိုင်က ညာဘက်ကို စောင်းကျသွားလိုက်၊ ဘယ်ဘက်ကို စောင်းကျသွားလိုက်နဲ့ ခေါင်းကို ခါရမ်းနေရတယ်။

နာပေမဲ့ အထဲက တအား ယားတက်လာတာက ပိုဆိုးတယ်၊ ကျမ မခံနိုင်ဘူး။ သူ့ရင်ဝကို ကျမ တွန်းတယ်၊ တွန်းမရတော့ သူ့ပခုံးတွေကို ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာ ပြေလိုပြေညား ကျမ ကုတ်တယ်၊ ဖဲ့တယ်။ ပါးစပ်က အသံတွေ သိပ်မကျယ်အောင် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတယ်၊ ခြေချောင်းလေးတွေကို ကွေးထားတယ်။ ကျမ ဘယ်လိုပဲ ကြိုးစားပေမဲ့ ယားတက်လာတဲ့ အရသာထူးကို ကျမ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ဘူး။ ကျမ ပြီးသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းဖိကိုက်၊ တကိုယ်လုံး တုန်ခါရင်း ချွေးစေးတွေထွက်ပြီး ပြီးသွားတာ။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူ ကျမကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျမ အိမ်သာထဲပြေးသွားပြီး ဆေးကြောပြီးတော့ နောက်ဆယ်မိနစ်လောက်နေတော့ ကျမတို့ ဆိုင်ဖွင့်တယ်။ ဦးမင်းရော ပြီးသွားသလား၊ မပြီးသလား ကျမ သတိတောင် မထားလိုက်မိပါဘူး။ ပြီးသွားတယ်ပဲ ထင်ပါတယ်၊ မပြီးရင် ကျမကို ဘယ်လွှတ်ပေးမှာလဲ။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်တုန်းက အရည်ပျစ်ပျစ်တွေ အထဲက ထွက်လာတယ်၊ တော်သေးတာက ရက်က လွတ်တာမို့ ဗိုက်တော့ မကြီးနိုင်လောက်ပါဘူး။ ဘာမှမဖြစ်သလို သီချင်းတအေးအေးနဲ့ မီးဖိုက ပုံမှန်အလုပ်တွေကို ဇယ်ဆက်အောင် လုပ်နေတဲ့ ဦးမင်းကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲလို့ ကျမ ဆိုင်ထဲက စားပွဲတွေနားမှာပဲ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေမိတယ်။ ဒီနေ့ ဧည့်သည်လဲ မကျပါဘူး၊ မကျဆို တယောက်မှကို မရှိတာ။ ခါတိုင်းဆို ဒီလိုမျိုး ဧည့်သည်ပါးရင် ကျမ မီးဖိုထဲမှာ ဦးမင်းတို့နဲ့ စကားသွားပြောနေတတ်တာ၊ ဒီနေ့တော့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး သူ့ကို ရှိန်နေတာနဲ့ ဆိုင်ရှေ့မှာပဲ နေဖြစ်တယ်၊ မီးဖိုထဲ မဝင်ဖြစ်ဘူး။ ဘာပြောရမှန်းလဲ ကျမ မသိဘူး၊ ရန်ပဲ တွေ့ရမလား။ ကျမကို ယူပါပဲ ပြောရမလား။ ဝေခွဲမရဖြစ်နေမိတယ်။ ဒီနေ့ ကျမရဲ့အဖြစ်က အပျော်ဖတ် အပြာဝတ္ထုဇာတ်လမ်းတွေလောက်တောင် ယုတ္တိမတန်လိုက်တာ။ အလိုမတူပဲ အတင်းနှိုက်၊ အတင်းတက်ပြီး သားမယားကျင့်တာကို မရုန်း၊ မအော်၊ မပြေးနိုင်တဲ့အပြင် မိန်းကလေးဘက်က ကိစ္စပြီးတဲ့အထိ ဖြစ်သွားတာ ထူးဆန်းနေမိတယ်။ ကျမ ငိုင်တွေတွေနဲ့ ကြောင်တောင်တောင် အတွေးတွေ တွေးနေတုန်း … “ကေသီ … အခန်း ၂၀၀၅ ကို ဒါတွေ သွားပို့စမ်း” ဆိုတဲ့ ဦးမင်းရဲ့ အသံကြားမှ သတိဝင်တော့တယ်။ ကျမတို့ စားသောက်ဆိုင်က ဆိုင်မှာ လာစားတဲ့သူတွေအပြင် ဟိုတယ်မှာ အခန်းယူတဲ့သူတွေကိုလဲ ဆားဗစ် ပေးရတော့ ဖုန်းဆက်မှာရင် ကျမတို့ထဲကပဲ သွားပို့ရတယ်။ ဒီနေ့မှ အေးအေးလွင်ရော၊ စားပွဲထိုးလုပ်တဲ့ ရန်နိုင်ပါ မလာကြဘူး။

ကျမကလဲ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ်ငေါင်နေလို့ ဖုန်းမြည်သံတောင် မကြားလိုက်ဘူး။ အခန်း ၂၀၀၅ ကို ခေါက်လိုက်တော့ ခါးမှာ တဘက်တထည် ပတ်ထားတဲ့ ကိုကျားငယ် လာဖွင့်တယ်။ ကျားငယ်ဆိုတာ သူ့နာမည်ရင်း မဟုတ်ဘူး၊ သူ့ပခုံးမှာ ကျားပေါက်စလေးရုပ် တက်တူး ထိုးထားလို့ထင်တယ်၊ သူ့ကို ကျားငယ်လို့ ခေါ်ကြတယ်။ ဟိုတယ်မှာ ကောင်မလေးတွေ ထည်လဲနဲ့ လာလာအိပ်နေကျမို့ အစားအသောက်ပို့ရတဲ့ ကျမတို့နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိနေတယ်။ သူက ဘယ်လို သိတယ်မသိ။ “Happy Birthday ကေသီ” … လို့ နှုတ်ဆက်တယ်။ တဆက်ထဲ … “အထဲဝင်” … ဆိုပြီး တံခါးဖွင့်ပေးတော့ အစားအသောက်ဗန်းကို အခန်းထဲက ကော်ဖီစားပွဲပေါ် ဝင်တင်ပေးပြီး ပြန်ထွက်မယ်အလုပ် … “မွေးနေ့ဆိုတော့ မင်းကို ခါတိုင်းထက် ဘောက်ဆူးကောင်းကောင်း ပေးရမှာပေါ့” ဆိုတာနဲ့ ကျမ ရပ်စောင့်နေလိုက်မိတယ်။ ခါတိုင်းလဲ သူ့ကို အစားအသောက် ပို့ပေးရင် မုန့်ဖိုး မြိုးမြိုးမြတ်မြတ်ရနေကျလေ။ သူ့ခါးက တဘက်က အောက်ကို လျှောကျသွားတယ်။ ခေါင်းလေး ငုံ့ထားတဲ့ ကျမ မြင်ကွင်းထဲမှာ သူ့ရဲ့ ငပဲက မတ်မတ်ကြီး။ ဦးမင်းကို ကမ္ဘာပေါ်မှာ အကြီးဆုံးဖြစ်မယ်လို့ ထင်ခဲ့တာ မှားမှန်း နာရီပိုင်းအတွင်း သိခဲ့ရတယ်။ သွေးကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ တုတ်တုတ် ခိုင်ခိုင်ကြီး။ ကျမကို အလှပြင်ခုံပေါ် ဆွဲပြီး မှောက်လိုက်တာ “အီး …” လို့ တချက်ပဲ ကျမ အော်နိုင်တယ်။ ကျမကို ပခုံးက တဘက်ကိုင်ပြီး ခါးလယ်ပိုင်းကို လက်နဲ့ ဖိထားတော့ ကျမ လှုပ်မရတော့ဘူး။ ပခုံးက လက်က ကျမ စကဒ်ကို ဆွဲတင်ပြီး ပန်တီကို ဆွဲချတယ်။ ဟင့်အင်း … ဟင့်အင်း ကျမ ကြိုးစားပြီး ရုန်းတယ်။ အားချင်းမမျှတော့ ရုန်းမရပါဘူး။ ကိုကျားငယ်က မွေးနေ့မို့ ဒီလို ဘောက်ဆူးအကောင်းစား ပေးတာ၊ တခြားအချိန်ဆို ဒါမျိုး ငိုပြီးတောင်းတောင် မရဘူးဆိုပြီး ပြောနေသေးတယ်။ ကျမလဲ ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ “ဂျစ်ဂလိုစုတ်” ဆိုပြီး အော်ဆဲလိုက်တယ်။ ဆဲလဲ ဆဲရတာပဲ ရှိတာပါပဲ။ သူ့လက်က ကျမ မလွတ်ပါဘူး။ အခုဆို ကျမ ပူစီကို တနေ့ထဲမှာ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် အကိုင်ခံနေရပြီ။ ကျမ ပူစီက သူ့ငပဲနဲ့ မိတ်ဆက်ခံနေရပြီလေ။ သူက ငပဲနဲ့ ပွတ်ရင်း လက်နဲ့ ကလိတာ ဦးမင်းထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုကျွမ်းကျင်ပါတယ်။ ကောင်စုတ် … ဂျစ်ဂလိုစုတ် ဦးမင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့လုပ်ပေမဲ့ ကိုကျားငယ်ကတော့ မငြင်သာပါဘူး၊ တချက်ထဲ ဆောင့်ထည့်လိုက်တာ ကျမ အသက်ရှူတောင် မှားရတယ်။ နာလိုက်တာလဲ လွန်ပါရော၊ ကွဲသွားတာပဲ နေမှာ။ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့။ ငါ့ကိုတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆော်တော့မှာပဲလို့ ကျမ ထင်လိုက်မိပေမဲ့ ကိုကျားငယ်က တဆုံးထည့်ပြီး ရပ်သွားတယ်။

ပြီးတော့ စကဒ်ထဲ ထည့်စည်းထားတဲ့ ဘလောက်စ်အကျီကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်တယ်။ ကြယ်သီးပေမဲ့ သူက လက်တဖက်ထဲနဲ့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ဖြုတ်သွားတာ ကျမ ကိုယ်တိုင်ဖြုတ်တာထက်တောင် မြန်သေးတယ်။ “ကိုကျားငယ် … ဘာလုပ်မလို့လဲ။” စကဒ်ဆွဲလှန်တာက ထားပါတော့ … အကျီက ဘာဖြစ်ရတာလဲ။ “နို့ဆွဲပြီး လိုးမလို့။” စကားအဆုံးမှာ ကျမ ဘရာဇီယာ ချိတ်ပြုတ်သွားတယ်။ “ရှင် … ကျမကို လွှတ်နော်။” သူ့လက်တွေက ကျမ နို့တွေကို လာအုပ်ကိုင်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ သေချာကို ဆုပ်နယ်နေတာ။ “ဆုတောင်းလေ … ဟဲဟဲ … အေးဆေးနေစမ်းပါ” လာပြန်ပြီ၊ တယောက်။ ဘယ်လို အေးဆေးနေမလဲ။ ငပဲအကြီးကြီး အထည့်ခံထားရပြီး နို့အနယ်ခံနေရတဲ့ မိန်းကလေးတယောက်က ဘယ်လို အေးဆေးနေနိုင်မှာလဲ။ “ကျမ အော်လိုက်မှာနော်၊ ရှင် လွှတ်” “အော်လေ၊ ဒီမှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ ရှိလဲ စုံတွဲတွေပဲ၊ သူတို့လဲ သူတို့အလုပ်သူတို့လုပ်နေတာ မင့်လာမကယ်ဘူး။” ပိတ်ရက်ဆို လူနည်းနည်းပိုများပေမဲ့ ဒီလို ကြားရက်က ဧည့်သည်သိပ်မရှိလို့ နာရီပိုင်း အခန်းငှားတာတောင် လူက အတော်ပါးသည်ကို ကျမသိသည်။ “ကျမ ပြန်မလာရင် ဦးမင်း လိုက်လာလိမ့်မယ်။” ကယောင်ချောက်ခြားဖြင့် ကိုကျားငယ်ကို ကျမ ခြောက်ကြည့်သည်။ “လာပစေပေါ့။ သူလာရင် သူပါ တလှည့် ဝင်လိုးမဲ့ သဘောမှာရှိတယ်။ ခေါ်ပေးရမလား။” “ဟင့်အင်း … ဟင့်အင်း” ကိုကျားငယ် ဇာတ်လမ်း စပါပြီ။ တဆုံးထုတ်ပြီး တဆုံးထည့်တာ။ ဦးမင်းနဲ့ မတူ၊ အချိန်မယူ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တင်လာတာ မဟုတ်ပဲ ဝင်ဝင်ချင်း ဆောက်နဲ့ထွင်းဆိုသလို စကတည်းက အားပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်တော့ ကျမ အော်နေရသည်။ ကိုကျားငယ်က ကျမ နို့တွေကို အုပ်ကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းတွေကို ဆွဲလိုက်ဖြင့် တဖြောင်းဖြောင်းမြည်အောင် လုပ်တာ ကျမမှာ အလူးအလိမ့်ပါပဲ။ သူဆောင့်လိုက်တိုင်း ကျမ ခြေထောက်က ကြမ်းပြင်နှင့် လွတ်သွားပြီး ကျမကိုယ်လုံးက မှန်ဘက်ကို ရွေ့သွားသည်မို့ မှန်ကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ တွန်းထားရတယ်။ နို့အကိုင်ခံရင်း အလုပ်ခံရသည်မှာ မနက်ကထက် ပိုအရသာရှိသလိုပဲ။ ကျမ ရှေ့က မှန်ထဲမှာ ကာမဆိပ်တက်နေသည့် ကောင်မလေးတယောက် ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေတာကို မြင်တယ်။ ဒါ ကျမပုံရိပ်ပဲ၊ ဒါကျမပဲ။

ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲကြားမှ ကျမ မျက်နှာတွေ နီနေတာ။ ကျမနောက်က ကိုကျားငယ်က သူ့ကို ကျားလိုက်သည့်အလား နည်းနည်းမှ အရှိန်မလျှော့ပဲ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ ကျသည်အထိ ဝရုန်းသုန်းကား လုပ်နေတော့တယ်။ နို့ကိုလဲ အကိုင်ခံရ၊ အားရပါးရလဲ အဆောင့်ခံရတော့ နာပေမဲ့ စိတ်တွေ ပိုလှုပ်ရှားရတာမို့ ကျမ မြန်မြန်ပဲ ပြီးသွားတယ်။ ကိုကျားငယ်လဲ ပြီးသွားတာပဲ။ ဘယ်လိုသိလဲတော့ သေချာ မမှတ်မိဘူး၊ ကျမ ထင်တာက အထဲမှာ ပြဲစိစိနဲ့ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားလို့ သိတယ် ထင်တာပဲ။ ကိစ္စပြီးတော့ သူ့အခန်းမှာပဲ ကျမ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရတာပေါ့။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ဘယ်လိုမှ မဟန်နိုင်ပဲ သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ အသာဝင်လှဲမိပြန်ရော။ မှေးကနဲတောင် အိပ်ပျော်သွားမိသလိုပဲ၊ ပြန်နိုးလာတော့ ကိုကျားငယ်က ကျမကို ငါးရာတန်တအုပ် လက်ထဲ ထည့်ပေးတယ်။ ညနေကျတော့ အောင်ထွန်းနိုင် ကျမကို လာခေါ်တယ်။ တနေ့ထဲမှာ ယောက်ျား သုံးယောက်နဲ့ ကာမအမှုပြုရတယ်ဆိုတော့ ကျမက အချစ်တက္ကသိုလ်က ဇာတ်လမ်းတခုခုထဲမှာ ရောက်နေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။ မင်းသမီးလား၊ ဇာတ်ရံလား တခုခုပဲနေမှာ။ သူ့အိမ်ရောက်တော့ သူ့ငပဲ သေးသေးလေးကို သူထုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ … ကျမ ရယ်လိုက်မိပါတော့တယ်…ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

ဒီေန႔ဟာ က်မ အသက္ ၂၀ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔၊ မနက္ခင္း က်မ အိပ္ယာႏိုးတာနဲ႔ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေၾသာ္၊ က်မ အလုပ္လား။ က်မက ဟိုတယ္တခုက စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဂၤါေန႔ဆိုေတာ့ ဆိုင္က လူပါးမွာပါ။ တခါတေလ တေန႔လုံးေနတာေတာင္ လူဆယ္ေယာက္ မလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ တူတူေတာ့ ၾကားရက္ေတြဆို ဆိုင္ပိတ္ထားလိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မက ေန႔စားေလ၊ လူမလာေပမဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ထားေတာ့ က်မ ပိုက္ဆံရတာေပါ့။ စားပြဲထိုးဝတ္စုံက သိၾကတဲ့အတိုင္း အျဖဴအနက္ပါပဲ၊ ရင္ေစ့ ဘေလာ့စ္၊ ဒူးဖုံး႐ုံ စကဒ္နဲ႔ ကုဒ္အက်ီအနက္။ အဝတ္အစားကို လွေအာင္ ျပင္ဆင္လို႔ မရေပမဲ့ အနက္ေရာင္ ဇာဘရာနဲ႔ ဝမ္းဆက္ ပင္တီ အနက္ကိုေတာ့ ဝတ္လာခဲ့တယ္။ ဒါကလဲ က်မ ညဘက္က် ဂ်ဴတီထြက္ရင္ ဆက္ရန္ အစီအစဥ္ေတြ ရွိေနလို႔ပါ။ ညဘက္က် ဂ်ဴတီထြက္ရင္ … က်မ ရည္းစား ေအာင္ထြန္းႏိုင္နဲ႔ တခုခု ထြက္စားဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ စားၿပီးရင္ေတာ့ … သူက်မကို နားပူနားဆာ လုပ္ေနတာေလး တခုရွိတယ္ေလ။ က်မက မူေနတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ။ က်မေမြးေန႔မွာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ဆိုၿပီး သူက စသလို၊ ေနာက္သလိုေတာ့ ခဏခဏ ေျပာေနတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီညထပ္ၿပီး ပူဆာရင္ေတာ့ က်မ မူမေနေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္၊ အဲဒါကို သူလဲ သိပုံရတယ္။ အဲဒါ … အဲဒါေၾကာင့္ ဇာဘရာနဲ႔ ပင္တီ ဝမ္းဆက္ကို က်မ ဝတ္လာတာ။ သူ႔အတြက္ က်မ အလွဆုံး ျဖစ္ေနေအာင္လို႔၊ သူ အံ့အားသင့္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေမ့လဲမတတ္ျဖစ္သြားေအာင္လို႔။ ဒီေန႔ည အထူးအစီအစဥ္အတြက္ အေဆာင္မွာ အတူေနတဲ့ မရီကို က်မ တပါတ္ေလာက္ႀကိဳ ဖြင့္ေျပာၿပီး တိုင္ပင္ျဖစ္ပါတယ္၊ သူက ဒီကိစၥေတြမွာ အေတြ႕အႀကဳံရွိတာမို႔ အႀကံေလးဘာေလးလဲ ေတာင္းရတာေပါ့။ အဲဒီမွာ မရီက လိုလိုမယ္မယ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ပါကင္ဖြင့္သြားပါလားတဲ့၊ သူ႔တုန္းက ပါကင္ဖြင့္လိုက္တာ အရမ္းနာသြားလို႔ ဆက္မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ ပြဲပ်က္သြားလို႔ အဆင္မေျပခဲ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါဆို တကယ့္အခ်ိန္ေရာက္လို႔ရွိရင္ နာတာေတြ ဘာေတြ သိပ္ပူစရာမလိုေတာ့ပဲ စခန္းသြားႏိုင္မွာလို႔ ေျပာတယ္။

သူ႔ဆီမွာ အပိုရွိေနတဲ့ အတုတေခ်ာင္း (ၾကည့္ရတာ တခုဝယ္ တခုလက္ေဆာင္ရတာျဖစ္မယ္) ကို က်မသုံးဖို႔ ထုတ္ေပးတယ္။ အႀကီးႀကီးပဲ၊ က်မ ေအာင္ထြန္းႏိုင္ရဲ႕ ပစၥည္းကို တခါလား၊ ႏွစ္ခါလား ျမင္ဖူးတယ္။ ဒီေလာက္ မႀကီးသလိုပဲ။ သူ႔အတုနဲ႔ပဲ ၃ – ၄ ရက္ႀကိဳၿပီး က်မ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပါကင္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ နာတာထက္ ေအာင့္ၿပီး ေနရခက္တာက ပိုသလိုပါပဲ၊ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုမ်ိဳးႀကီးဆိုရင္ ပြဲပ်က္ခ်င္ ပ်က္သြားမွာ။ ဒီမနက္က်ေတာ့ က်မ ပါကင္ဖြင့္ထားတာကိုေတာင္ ေမ့ေနၿပီ။ က်မ ဆိုင္မဖြင့္ခင္ နာရီဝက္ႀကိဳၿပီး အလုပ္ဝင္ရတယ္။ က်မနဲ႔ စားဖိုက ဦးမင္းနဲ႔ေပါ့။ က်မက စားပြဲေတြသုတ္၊ သူက မီးဖိုထဲမွာ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ဦးမင္းက က်မကို ၾကည့္ၾကည့္ေနတာ အရင္ကတည္းက သတိထားမိေပမဲ့ သူက လက္ လုံး၀ မသရမ္းဘူး။ ဒီေတာ့လဲ ၾကည့္ေနတာ ပဲ့ပါသြားတာမွ မဟုတ္တာရွင္၊ ၾကည့္ပါေစေပါ့။ က်မကလဲ တခါတခါေတာ့ သူၾကည့္ေနတာ က်ိတ္ၿပီး ရင္ခုန္သလိုေတာ့ ျဖစ္မိသား။ ဦးမင္းက ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔ တ႐ုတ္မင္းသားလိုလို ခပ္ေခ်ာေခ်ာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ က်မထက္ အသက္က ႏွစ္ဆနီးပါးႀကီးတယ္။ စားပြဲခင္းေတြ ခင္းၿပီး မီးဖိုထဲ က်မ ဝင္သြားေတာ့ ဦးမင္းက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ “Happy Birthday ေကသီ” လို႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စင္ေပၚတင္ထားတဲ့ အိုးေတြ ေအာက္ခ်ေပးပါလားတဲ့။ စင္က အေတာ္ျမင့္တာ၊ ခါတိုင္းဆို ဦးမင္းကို ကူေနက် ေယာက္်ားလွ်ာမေလး ေအးေအးလြင္ရွိေပမဲ့ ဒီေန႔က်မွ သူကလဲ ေနာက္က်ေနတယ္။ သူကေတာ့ အရပ္ျမင့္လို႔ ဒီစင္ကို မွီတယ္။ က်မကေတာ့ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အေတာ္ႀကိဳးစားမွ မွီတာ။ ဒီလူႀကီး ငါ့ေပါင္ေတြ ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မယူဘူးလို႔ သိလိုက္ေပမဲ့ က်မ ႀကိဳးစားၿပီး ယူေပးလိုက္ပါတယ္။ အိုးကို လက္အလွမ္းမွာ က်မ စကဒ္လန္တက္သြားၿပီး ပန္တီကလဲ ေလွ်ာက်သြားတယ္။ ဘယ္သူရွိရမလဲ၊ ဦးမင္းလက္ခ်က္ေပါ့။သူ႔လက္ေတြက က်မ တင္ပါးေတြကို ကိုင္ေနတယ္။ “ဦးမင္း ဘာလုပ္တာလဲ” က်မ စိတ္တိုတိုနဲ႔ အတင္းလွည့္ရန္ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူက ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ က်မရဲ႕ ပူစီေလးကိုပါ လာကလိေနေသးတယ္၊ လာကလိတာမွ အေတာ္ေလး ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ပဲ။ က်မက ပူစီ အကိုင္မခံဖူးတဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရည္းစားရွိတာပဲေလ။

ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမ်ိဳး တိုက္႐ိုက္ေတာ့ တခါမွ အကိုင္မခံဖူးတာ၊ ေအာင္ထြန္းႏိုင္ကို က်မက ပန္တီလုံး၀ ေပးမခြၽတ္ဘူးေလ။ “ဦးမင္း … လြန္ေနၿပီေနာ္။ ဖယ္” ဦးမင္းက မဖယ္ပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကလိေနတယ္။ က်မ လက္ထဲက အိုး လြတ္က်တာ ဂလုံ ဂလြမ္နဲ႔။ အကာအကြယ္ေပးမဲ့ ပန္တီမရွိေတာ့ အရမ္းႀကီးကို ထိသလိုပဲ၊ ပန္တီခံမေနေတာ့ အထဲထိ ႏႈိက္လို႔ရတာလဲ ပါမွာ။ ဒီည ေအာင္ထြန္းႏိုင္လဲ က်မကို ဒီလိုကိုင္မွာလို႔ ေတြးမိေတာ့ ရင္ဖိုသြားမိတယ္၊ စိုလဲ ပိုစိုလာသလို စိတ္ေတြလဲ လႈပ္ရွားလာတယ္။ ဦးမင္း ကလိေနတာေၾကာင့္လဲ ပါတယ္။ က်မ အသက္ရႉသံေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းလာတယ္၊ ဦးမင္းကိုေတာင္ ရန္မေတြ႕ႏိုင္ပဲ ေမာေမာနဲ႔ လုပ္သမွ် ခံေနရတယ္။ ဦးမင္းက က်မပူစီကို လႊတ္လိုက္ၿပီး က်မကို ဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့မွ က်မ အေမာေျဖရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက က်မေပၚ အုပ္မိုးၿပီး ရပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်မ ထြက္ေျပးလို႔မရဘူး။ က်မ စကဒ္ကို ဆြဲလွန္ၿပီး ေအာက္စကို ခါးပတ္ၾကားထဲ ထိုးထည့္ေနတယ္။ က်မ ဘာလုပ္ရမယ္မသိပဲ မွင္တက္မိရင္း ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ပန္တီက ၾကမ္းေပၚမွာ ပုံေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ဦးမင္းက က်မကို ဆက္ကလိရင္း သူ႔ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ေနာက္လက္တဘက္နဲ႔ ျဖဳတ္တယ္။ မရီရဲ႕ အတုကို က်မက ႀကီးလွၿပီထင္တာ မွားမွန္း အခုမွ သိရေတာ့တယ္။ဦးမင္းရဲ႕ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ငပဲဟာ မရီရဲ႕ အတုေခ်ာင္းထက္ ပိုႀကီးတာ။ “ရွင္ႀကီးေနာ္ … ဒါ ဒါ ဘာသေဘာလဲ။” “ေအးေဆးေနစမ္းပါ။” က်မ ဘာျပန္ေျပာရမယ္ မသိဘူး။ အဆြခံထားရလို႔ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနေပမဲ့ ဒီဆိုဒ္ႀကီးကိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္ရွင့္။ ေနာက္ၿပီး သူက သူစိမ္းေလ။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္းပဲ ေအာ္ေနမိတယ္။ က်မ တကယ္က ဒီလူႀကီးကို လည္ပင္းညႇစ္ပစ္ရမွာ၊ အခုက လည္ပင္းမညႇစ္ပဲ ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့လက္ေတြက က်မ မွီေနတဲ့ ေကာင္တာေပၚေထာက္ထားၿပီး သူ႔ငပဲနဲ႔ က်မပူစီ ပြတ္မိတိုင္း တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြမလိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ က်မ ဟင့္အင္းေနေပမဲ့ သိပ္မထူးပါဘူး၊ ဦးမင္းကမွ ဂ႐ုမစိုက္တာ။ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ က်မေပါင္ကို အသာၿဖဲရင္း သူ႔ငပဲေခါင္းက က်မထဲကို အတင္းတိုးဝင္လာတယ္။ “ဟာ … ရွင္ေနာ္။ ေတာ္ၿပီ” “ရွင့္ဟာႀကီး မထည့္ပါနဲ႔” “မထည့္နဲ႔ … ျပန္ထုတ္ဆို” “ဖယ္ဆိုေနာ္” က်မ ပါးစပ္က ျငင္းဆန္ေနေပမဲ့ လူကေတာ့ အလိုက္သင့္ေလး အသာၿငိမ္ေနမိတယ္။ ဝတၱရားအရပဲ ျငင္းဆန္ေနသလိုပဲ၊ မသိစိတ္ထဲကေတာ့ သူ႔ဟာႀကီးနဲ႔ က်မ အခ်စ္ခံလိုက္ရရင္ဆိုၿပီး ေတြးေနမိလို႔လားမသိ။

ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔ မသိ၊ က်မ အတင္းမ႐ုန္းမိဘူး။ က်မ ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ဟာႀကီး ဝင္လိုက္၊ ထြက္လိုက္ကို ျမင္ေနရတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ေခါင္းပိုင္းေလးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အထဲကို ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်မ ကိုယ္ထဲမွာ သူ႔ငပဲႀကီး ဝင္လာတာ က်မ သိေနတယ္၊ က်မကို ဆြဲၿဖဲေနသလိုပဲ။ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ေနရလဲ ခက္တယ္။ တဆုံးထည့္လိုက္၊ ထုတ္လိုက္ လုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ အေဖ၊ အေမ၊ ဘုရား အကုန္တေနရပါေတာ့တယ္။ က်မ ဦးမင္းမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္မိတယ္။ “စိတ္ေလွ်ာ့ထား ေကသီ၊ တင္းမထားနဲ႔။” ဘယ္လို … တင္းမထားရဘူး၊ ဟုတ္လား။ က်မရဲ႕ ပထမဆုံးက ေအာင္ထြန္းႏိုင္နဲ႔ ျဖစ္ရမွာရွင့္၊ ရွင္ႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဦးမင္းကေတာ့ အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္လုပ္ေနပါၿပီ။ ခံစားခ်က္က ထူးဆန္းၿပီး က်မအတြက္ အရမ္းအသစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဆြဲအထုတ္မွာ တမ်ိဳး၊ ျပန္အထည့္မွာ တမ်ိဳး။ ခဏၾကာေတာ့ က်မ သူနဲ႔ အလိုက္သင့္ လိုက္လႈပ္ေနမိလာတယ္။ သူအထည့္မွာ က်မ သူ႔ဘက္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးမိတယ္။ က်မ အသက္ရႉေတြလဲ မွားၿပီး ပါးစပ္က ေပါက္ကရ အသံစုံထြက္ေနမိၿပီ။ ျငင္းဆန္တဲ့အသံနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းမွ မတူဘူးရွင့္။ သူတျဖည္းျဖည္း ပိုပိုျမန္လာတယ္၊ က်မကလဲ အလိုက္သင့္ပဲ ေကာ့ေပးေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ဒီအရသာထူးကို ထပ္ထပ္ၿပီး ငတ္မေျပေလာက္ေအာင္ လိုခ်င္ေနတယ္ဆိုတာပဲ။ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ဦးေဏွာက္က သိေပမဲ့ အထိအေတြ႕က က်မကို လႊမ္းမိုးသြားၿပီ။ က်မ သူ႔စည္းခ်က္ကို အတင္းအမီလိုက္ၿပီး ေကာ့ေပးရင္း ပါးစပ္က တဟီးဟီးနဲ႔ ညည္းေနမိတယ္။ သူအားရပါးရ ေဆာင့္ေနၿပီ။ က်မ ေလကို မနည္းလုရႉရေအာင္ ေမာေနတယ္၊ အထဲကလဲ တခ်က္တခ်က္ ေအာင့္ေအာင့္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စည္းခ်က္အတိုင္း မပ်က္မကြက္ ေကာ့ေပးေနမိဆဲပဲ။ ဟင့္ … ဟင့္ နဲ႔ ရႈိက္ရင္း ေကာ့ေကာ့ေပးေနတဲ့ က်မကို … “ေကသီ … ေနာက္တဆင့္ တက္မယ္။” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့ ေနာက္တဆင့္ကို က်မ သိလိုက္ရပါၿပီ။ ေကာင္တာေပၚ က်မကို တြန္းတင္ၿပီး ခါးကကိုင္လို႔ က်မကို တဖုန္းဖုန္းေဆာင့္တာ သူေျပာတဲ့ ေနာက္တဆင့္ပါပဲ။ ေစာေစာကထက္ အရမ္းပိုျမန္တယ္၊ အရမ္းပိုျပင္းတယ္။ က်မ လႈပ္မရ၊ ႐ုန္းမရပဲ တဆုံးဝင္၊ တဆုံးထြက္၊ သူျပဳသမွ် ေအာက္က ႏုရတာ။ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာကို က်မ ထိန္းမရေတာ့ဘူး၊ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း က်မ တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြထြက္သြားတာ။ က်မ ဇတ္မခိုင္ေတာ့ပဲ လည္တိုင္က ညာဘက္ကို ေစာင္းက်သြားလိုက္၊ ဘယ္ဘက္ကို ေစာင္းက်သြားလိုက္နဲ႔ ေခါင္းကို ခါရမ္းေနရတယ္။

နာေပမဲ့ အထဲက တအား ယားတက္လာတာက ပိုဆိုးတယ္၊ က်မ မခံႏိုင္ဘူး။ သူ႔ရင္ဝကို က်မ တြန္းတယ္၊ တြန္းမရေတာ့ သူ႔ပခုံးေတြကို ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာ ေျပလိုေျပညား က်မ ကုတ္တယ္၊ ဖဲ့တယ္။ ပါးစပ္က အသံေတြ သိပ္မက်ယ္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားတယ္၊ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ေကြးထားတယ္။ က်မ ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ယားတက္လာတဲ့ အရသာထူးကို က်မ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ဘူး။ က်မ ၿပီးသြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းဖိကိုက္၊ တကိုယ္လုံး တုန္ခါရင္း ေခြၽးေစးေတြထြက္ၿပီး ၿပီးသြားတာ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ က်မကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ က်မ အိမ္သာထဲေျပးသြားၿပီး ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ က်မတို႔ ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ ဦးမင္းေရာ ၿပီးသြားသလား၊ မၿပီးသလား က်မ သတိေတာင္ မထားလိုက္မိပါဘူး။ ၿပီးသြားတယ္ပဲ ထင္ပါတယ္၊ မၿပီးရင္ က်မကို ဘယ္လႊတ္ေပးမွာလဲ။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တုန္းက အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ အထဲက ထြက္လာတယ္၊ ေတာ္ေသးတာက ရက္က လြတ္တာမို႔ ဗိုက္ေတာ့ မႀကီးႏိုင္ေလာက္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္သလို သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ မီးဖိုက ပုံမွန္အလုပ္ေတြကို ဇယ္ဆက္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ ဦးမင္းကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲလို႔ က်မ ဆိုင္ထဲက စားပြဲေတြနားမွာပဲ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ ဒီေန႔ ဧည့္သည္လဲ မက်ပါဘူး၊ မက်ဆို တေယာက္မွကို မရွိတာ။ ခါတိုင္းဆို ဒီလိုမ်ိဳး ဧည့္သည္ပါးရင္ က်မ မီးဖိုထဲမွာ ဦးမင္းတို႔နဲ႔ စကားသြားေျပာေနတတ္တာ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သူ႔ကို ရွိန္ေနတာနဲ႔ ဆိုင္ေရွ႕မွာပဲ ေနျဖစ္တယ္၊ မီးဖိုထဲ မဝင္ျဖစ္ဘူး။ ဘာေျပာရမွန္းလဲ က်မ မသိဘူး၊ ရန္ပဲ ေတြ႕ရမလား။ က်မကို ယူပါပဲ ေျပာရမလား။ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒီေန႔ က်မရဲ႕အျဖစ္က အေပ်ာ္ဖတ္ အျပာဝတၳဳဇာတ္လမ္းေတြေလာက္ေတာင္ ယုတၱိမတန္လိုက္တာ။ အလိုမတူပဲ အတင္းႏႈိက္၊ အတင္းတက္ၿပီး သားမယားက်င့္တာကို မ႐ုန္း၊ မေအာ္၊ မေျပးႏိုင္တဲ့အျပင္ မိန္းကေလးဘက္က ကိစၥၿပီးတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတာ ထူးဆန္းေနမိတယ္။ က်မ ငိုင္ေတြေတြနဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အေတြးေတြ ေတြးေနတုန္း … “ေကသီ … အခန္း ၂၀၀၅ ကို ဒါေတြ သြားပို႔စမ္း” ဆိုတဲ့ ဦးမင္းရဲ႕ အသံၾကားမွ သတိဝင္ေတာ့တယ္။ က်မတို႔ စားေသာက္ဆိုင္က ဆိုင္မွာ လာစားတဲ့သူေတြအျပင္ ဟိုတယ္မွာ အခန္းယူတဲ့သူေတြကိုလဲ ဆားဗစ္ ေပးရေတာ့ ဖုန္းဆက္မွာရင္ က်မတို႔ထဲကပဲ သြားပို႔ရတယ္။ ဒီေန႔မွ ေအးေအးလြင္ေရာ၊ စားပြဲထိုးလုပ္တဲ့ ရန္ႏိုင္ပါ မလာၾကဘူး။

က်မကလဲ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ေငါင္ေနလို႔ ဖုန္းျမည္သံေတာင္ မၾကားလိုက္ဘူး။ အခန္း ၂၀၀၅ ကို ေခါက္လိုက္ေတာ့ ခါးမွာ တဘက္တထည္ ပတ္ထားတဲ့ ကိုက်ားငယ္ လာဖြင့္တယ္။ က်ားငယ္ဆိုတာ သူ႔နာမည္ရင္း မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ပခုံးမွာ က်ားေပါက္စေလး႐ုပ္ တက္တူး ထိုးထားလို႔ထင္တယ္၊ သူ႔ကို က်ားငယ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ေကာင္မေလးေတြ ထည္လဲနဲ႔ လာလာအိပ္ေနက်မို႔ အစားအေသာက္ပို႔ရတဲ့ က်မတို႔နဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတယ္။ သူက ဘယ္လို သိတယ္မသိ။ “Happy Birthday ေကသီ” … လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ တဆက္ထဲ … “အထဲဝင္” … ဆိုၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အစားအေသာက္ဗန္းကို အခန္းထဲက ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚ ဝင္တင္ေပးၿပီး ျပန္ထြက္မယ္အလုပ္ … “ေမြးေန႔ဆိုေတာ့ မင္းကို ခါတိုင္းထက္ ေဘာက္ဆူးေကာင္းေကာင္း ေပးရမွာေပါ့” ဆိုတာနဲ႔ က်မ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္မိတယ္။ ခါတိုင္းလဲ သူ႔ကို အစားအေသာက္ ပို႔ေပးရင္ မုန္႔ဖိုး ၿမိဳးၿမိဳးျမတ္ျမတ္ရေနက်ေလ။ သူ႔ခါးက တဘက္က ေအာက္ကို ေလွ်ာက်သြားတယ္။ ေခါင္းေလး ငုံ႔ထားတဲ့ က်မ ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ငပဲက မတ္မတ္ႀကီး။ ဦးမင္းကို ကမာၻေပၚမွာ အႀကီးဆုံးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ မွားမွန္း နာရီပိုင္းအတြင္း သိခဲ့ရတယ္။ ေသြးေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ တုတ္တုတ္ ခိုင္ခိုင္ႀကီး။ က်မကို အလွျပင္ခုံေပၚ ဆြဲၿပီး ေမွာက္လိုက္တာ “အီး …” လို႔ တခ်က္ပဲ က်မ ေအာ္ႏိုင္တယ္။ က်မကို ပခုံးက တဘက္ကိုင္ၿပီး ခါးလယ္ပိုင္းကို လက္နဲ႔ ဖိထားေတာ့ က်မ လႈပ္မရေတာ့ဘူး။ ပခုံးက လက္က က်မ စကဒ္ကို ဆြဲတင္ၿပီး ပန္တီကို ဆြဲခ်တယ္။ ဟင့္အင္း … ဟင့္အင္း က်မ ႀကိဳးစားၿပီး ႐ုန္းတယ္။ အားခ်င္းမမွ်ေတာ့ ႐ုန္းမရပါဘူး။ ကိုက်ားငယ္က ေမြးေန႔မို႔ ဒီလို ေဘာက္ဆူးအေကာင္းစား ေပးတာ၊ တျခားအခ်ိန္ဆို ဒါမ်ိဳး ငိုၿပီးေတာင္းေတာင္ မရဘူးဆိုၿပီး ေျပာေနေသးတယ္။ က်မလဲ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ “ဂ်စ္ဂလိုစုတ္” ဆိုၿပီး ေအာ္ဆဲလိုက္တယ္။ ဆဲလဲ ဆဲရတာပဲ ရွိတာပါပဲ။ သူ႔လက္က က်မ မလြတ္ပါဘူး။ အခုဆို က်မ ပူစီကို တေန႔ထဲမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အကိုင္ခံေနရၿပီ။ က်မ ပူစီက သူ႔ငပဲနဲ႔ မိတ္ဆက္ခံေနရၿပီေလ။ သူက ငပဲနဲ႔ ပြတ္ရင္း လက္နဲ႔ ကလိတာ ဦးမင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုကြၽမ္းက်င္ပါတယ္။ ေကာင္စုတ္ … ဂ်စ္ဂလိုစုတ္ ဦးမင္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခ်ာ့လုပ္ေပမဲ့ ကိုက်ားငယ္ကေတာ့ မျငင္သာပါဘူး၊ တခ်က္ထဲ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တာ က်မ အသက္ရႉေတာင္ မွားရတယ္။ နာလိုက္တာလဲ လြန္ပါေရာ၊ ကြဲသြားတာပဲ ေနမွာ။ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔။ ငါ့ကိုေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာ္ေတာ့မွာပဲလို႔ က်မ ထင္လိုက္မိေပမဲ့ ကိုက်ားငယ္က တဆုံးထည့္ၿပီး ရပ္သြားတယ္။