စားရလေ ငတ်လေ

“ယောက်ဖ ထမင်းစားမယ်”
နောက်ဖေး ထမင်းစားခန်းမှ အသံပြဲကြီး ဖြင့် အော်ခေါ်သံကြောင့် ကိုရဲနောင်က အေး လာပြီဟ ဟုတုန့်ပြန်အော်ရင်း နောက်ဖေးဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ ခါတိုင်း ၃ ယောက် စားနေကျ ထမင်းစားဝိုင်းတွင် သူ့ မိန်းမကို မတွေ့။

“နင့် အမရော”
“စားပြီးပြီ။ ဘိုက်ဆာလို့တဲ့ စောစောစားလိုက်တယ်”
“ငါ့မိန်းမကတော့ ငါ့ကို ဂရုကို မစိုက်တော့ဘူး၊ ဘာဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူး”
ခပ်ငြီးငြီးပြောရင်း ရေစင်တွင် လက်သွားဆေးသည်။ ခင်မာရီက သူ့စကားကို
“ယောက်ဖကလဲ သူက မပေါ့မပါးနဲ့မို့ အေးဆေး နေချင်လို့ နေမှာပေါ့”
“အေးပါ ပြောလိုက်ရင် နင်က နင့် အမ ဖက်က”

ပြောပြောဆိုဆို ကိုရဲနောင်က ထမင်းစားပွဲတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ခင်မာရီလည်း ဝင်ထိုင်ရင်း ကိုရဲနောင်ကို ထမင်းအုပ် လှမ်းပေးသည်။ ကိုရဲနောင် အကဲခတ်လိုက်တော့ ခင်မာရီပုံစံက ညနေစောင်းက သူနဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို၊ ခပ်တည်တည်။ ထမင်းအုပ်ကို လှမ်းယူရင်း ကိုရဲနောင် စကားစလိုက်သည်။

“ညကျရင် နင့်ကို ထပ်စားအုံးမယ်။ နင့် အခန်းတံခါး လော့ချ် မချထားနဲ့၊ ငါလာခဲ့မယ်”
“ဘာ”
“နင်ကလဲ ကင်းကိုက်တာ ကျနေတာဘဲ၊ အော်လိုက်တာ။ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ညနေက ဘာမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ နင့်တကိုယ်လုံးလဲ ချေွးတွေနဲ့၊ ငါလဲ လုပ်ရတာ အမြီးအမောက် မတည့်”
“ယောက်ဖ ဘာတွေ လာပြောနေလဲ”
“ဟ ဘာပြောရမလဲ၊ ညကျ နင့် အခန်းတံခါး မပိတ်နဲ့လို့ ပြောတာ”
“နင် လွန်နေပြီနော်”
“ဟ ဘာလွန်လဲ၊ ခု နင်မတွေ့ဘူးလား၊ နင့်အမ အလုပ်၊ ငါ့ကို ဘာဂရုစိုက်လို့လဲ၊ ငါက သူ့နားကပ်ချင်လို့တောင် ကပ်လို့ မရ၊ နေအုံး မွေးပြီးမှ ဒီအချိုး ဆက်ချိုးနေရင် နင့်ဖာသာနင် နင်နေတော့၊ ငါ နင့်နဲ့ဘဲ နေတော့မယ်လို့ ပြောလိုက်တော့မယ်”
“ယောက်ဖ နင်ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေလဲ”
“ဟ အမှန်ကိုပြောနေတာ၊ လူကြီးတွေ စပ်ပေးတုန်းက ညီအမ ၂ ယောက် ကြိုက်တာယူ ဆိုပြီး ပြောတာ။ အဲဒီတုန်းက နင်က ကျောင်းလဲ မပြီးသေး။ နင့် အမက ငါနဲ့ ရွယ်တူ ဆိုတော့ သူ့ကို ငါရွေးလိုက်တာ။ ခုမှ ငါသိတယ်၊ တကယ်တော့ ငါနဲ့ ကီးကိုက်တာ နင်”
“ခုမှ ပြင်လို့ ရမလား၊ စဉ်းစားပြီးလဲပြော”
“ပြင်လို့ မရတော့ မိန်းမယူပြီး ငါက တသက်လုံး တယောက်ထဲ အိပ်သွားရတော့ရမှာလား၊ ငါ့ကို မစဉ်းစားခိုင်းနဲ့ နင်ဘဲစဉ်းစား၊ ပြီးတော့ နင်ဘဲပြောတယ်။ အပြင်မှာ မစားနဲ့ဆို”

ကိုရဲနောင်၏ အချက်ကျကျ စကားကြောင့် ခင်မာရီ တိတ်သွားသည်။ ကိုရဲနောင်က စီးပွားရေး သမားပီပီ နပ်သည်။ ဤသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ကိုရဲနောင်က သူ့အဆိုကို သူ့ဖာသာ ဆုံးဖြတ်လို်က်သည်။

“ကဲ ဘာမှ မပြောနဲ့၊ ညကျ အခန်းတံခါးသာ စေ့ထား၊ ငါလာခဲ့မယ်”
“သေချင်တယ်၊ နင်တို့လင်မယားနဲ့ လာနေရတာ ငါတော့ ငါးပါးမှောက်တာဘဲ”

ခင်မာရီက ခပ်ညီးညီးလေး ပြောသည်ကို ကိုရဲနောင်က ပြုံးသည်။ ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပြီ၊ ဒီအကြောင်းဆက်မပြောတော့ဘဲ ဟင်းခွက်ထဲက ဟင်းကို ခပ်ကာ ခင်မာရီ ပန်းကန်ထဲ လှမ်းထည့်ပေးရင်း  စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။

“ဟင်းတွေ ထည့်စားလေဟာ၊ အများကြီးကျန်နေရင် နှမြောစရာ၊ အလကား ပြစ်လိုက်ရမယ်”

ခင်မာရီက သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးသည်၊ ကိုရဲနောင်က တပြုံးပြုံးနှင့် ဒီနေ့မှ ထမင်းစားကောင်းနေသည်။

ည ၉ နာရီလောက်မှာ ကိုရဲနောင် အိမ်ပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာသည်။ ခင်မာရီအိပ်ခန်းက အောက်ထပ်၊ ကိုရဲနောင်တို့ လင်မယား အိပ်ခန်းက အပေါ်ထပ်တွင်ရှိသည်။ သို့သော် သူ့မိန်းမက တယောက်ထဲ အိပ်မည် ပြောသဖြင့် ကိုရဲနောင် သူတို့ အိပ်ခန်းဘေးက အခန်းပိုတွင် ပြောင်းအိပ်နေသည်မှာ အတော်ကြာနေပြီ ဖြစ်သည်။

ခင်မာရီအိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းလိုက်တော့ တံခါးက ပွင့်သွားသည်။ တံခါးကို လော့ခ် မချထား။ ပွင့်သွားသော တံခါးကြောင့် သူပြောတာကို ခင်မာရီ သဘောတူမှန်း သေသေချာချာသိလိုက်ရသည်။ ကိုရဲနောင် လှမ်းဝင်လိုက်ပြီး တံခါးကို လော့ချ် ချလို်က်သည်။ ညအိပ်မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် တခါးဖွင့်သံကြောင့် ခင်မရီ ရုတ်တရက် ထထိုင်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ခြင်လုံခန်းဖြစ်၍ ခြင်ထောင်မရှိ။ ခပ်သွက်သွက် ကုတင်ရှိရာ လှမ်းသွားပြီး ခင်မာရီကို ဖက်ကာ လှဲချလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်က ခင်မာရီ ကိုယ်ပေါ် ထပ်လျှက်ကျသွားသည်။

“အိုး ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဟ၊ ဘာဖြစ်နေလဲ”
“နင်ကလဲ ဖြေးလို့ မရတော့ဘူးဟ၊ ငါ ငတ်နေတာ ကြာပြီ”
“ပြောလိုက်ရင် ဒါဘဲ၊ နင်တို့ ယောက်ကျားတွေက စိတ်ကို မထိမ်းနိုင်ဘူး”
“ဟ နင်ကလဲ စားချင်စရာ ကောင်းနေတာလဲ ထည့်ပြောလေ”
“ညနေက စားပြီးပြီဘဲ၊ မဝသေးဘူးလား”
“၀ စရာလား။ နင်မကြားဖူးဘူးလား၊ စားရလေ ငတ်လေ တဲ့”
“တော်ပါ”
“အေး တော်ပြီ၊ နင့်နဲ့ ပြောရတာ အလုပ်ပျက်တယ်”

ကိုရဲနောင်လဲ အပြောရပ်ကာ အလုပ်စသည်။ အနမ်းက ပါးပြင်၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်း၊ နောက် လည်တိုင်ဆီ ရောက်သွားသည်။ ခုမှ သူ ခင်မာရီကို ပီပီပြင်ပြင် စားရမည်။ သူလာမည်ပြောထားလို့လား မသိ၊ ခင်မာရီ ကိုယ်လုံးလေးက အရင်ကထက် ပိုမွှေးနေသလိုဖြစ်နေသည်။ နမ်းရင်း လက်က အလိုလို ခင်မာရီ အဝတ်အစားများကို ဆွဲချွတ်နေသည်။ ခင်မာရီကလည်း သူ့ကို ကျေွးဘို့ စိတ်ဒုံးဒုံးချထားပုံရသည်။ သူလုပ်သမျှ မညင်းဆန်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ မလော။ တဆင့်ချင်း အေးအေးဆေးဆေးသွားသည်။ ခင်မာရီ ရင်သားက ကိုရဲနောင် ပါးစပ်ဖျားတွင် ကော့နေသည်။ ထိုနောက် ကိုရဲနောင် ခေါင်း အောက်သို့ ဆင်းလာသည်နှင့် အမျှ ကော့နေသည့် နေရာက ပြောင်းသွားသည်။

တဆင့်ပြီး တဆင့် ကိုရဲနောင်လှုတ်ရှားနေသည်။ ငတ်နေတာ ကြာပေမဲ့ ညနေက တခါစားထားတာမို့ မလော၊ ကြောင်က ဖမ်းမိသည့် ကြွက်ကို မစားခင် ကစားနေသလို ခင်မာရီ တကိုယ်လုံးကို အမျိုးမျိုး သူကစားနေသည်။
စကားများတတ်သည့် ခင်မာရီ တယောက် ကိုရဲနောင် အပြုအမူအောက် အသံတချက်မှ မထွက်၊ ကြေကြေနပ်နပ် ခံနေမှန်းတော့သိနေသည်။ ယောက်ကျား အတွေ့အကြုံ လုံးဝ မရှိသည့် ခင်မာရီ သူ့ အပြုအမူကို ကြိုက်နေမှန်း သူသိသည်။ နောက်ဆုံး သူမနေနိုင်၊ သူ့ပစ္စည်းကို ညင်ညင်သာသာ ထိုးထည့်ကာ အတင်းဖက်ထားမိသည်။ ဒီတော့မှ ခင်မာရီက သူ့ကို အတင်းပြန်ဖက်သည်ကို သူသိလိုက်သည်။ လေးငါးဆယ်ချက်မျှ အထုတ်သွင်းလုပ်လိုက်၊ အတွင်းထိ ဖိစိမ်ကာ နားနေလိုက်ဖြင့် ကိုရဲနောင် ဇိမ်ကျနေသည်။ သူလုပ်သမျှ ခင်မာရီ ကောင်းနေမှန်း သိပေမဲ့ အသံတစက်မျှ မထွက်သည်ကို သူမကြေနပ်။ သူကသာ တချက်ချက် ကောင်းလွန်းလို့ အီး အီး အား အား အသံထွက်မိသေးသည်။ ခင်မာရီ ဆီက ဘာသံမျှ မကြား၊ သူလုပ်သမျှသာ အလိုလိုက်နေသည်။ မနေနိုင်တဲ့ အဆုံး ကိုရဲနောင် ပြောမိသည်။

“ငါလုပ်နေတာ နင်ခံလို့ ကောင်းလား”
“အင် ဘာလဲ ဘာပြောတာလဲ”
ဖီလင်နဲ့မို့ ရုတ်တရက် သူ့စကားကို ခင်မာရီ မကြားဘူးထင်၊ ထပ်မေးသည်။
“နင် ငါလုပ်နေတာ ခံလို့ ကောင်းလား မေးတာလေ”
“အာ . . ဘာတွေ လာမေးနေတာလဲ”
“နင်က ဘာသံမှ မထွက်တော့ မေးရမှာပေါ့”
“ငါက ဘာသံထွက်ရမှာလဲ”
“ဟ ငြီးသံလေး ဘာလေးထွက်ပေါ့ဟ”
“ဘာ ငြီးရမှာလဲ”
“နင့်စိတ်ထဲရှိတာ ငြီးပေါ့ဟ၊ ကဲ ကဲ လုပ်ပြီ”

ပြောလဲပြော အောက်ကကောင်ကိုလဲ ခပ်သွက်သွက် အလုပ်ပေးလိုက်သည်။ ခင်မာရီ သူ့ကို တင်းတင်းဖက်လိုက်တာ အတင်းညှစ်ထားသည်ကို ခံစားလိုက်သည်။ အသံမထွက်။ သူလဲ လုပ်တာရပ်လို့ အတင်းဖိကပ်ထားရင်း ထပ်ပြောသည်။

“ငြီးလေဟာ”
“အင်း . . ငါတို့ကို ခုလို အမ သိသွားရင် ဘယ်လိုရှင်းရမှန်းကို မသိတော့ဘူး၊ ယောက်ဖ အဲဒါ နင်ရှင်းနော်၊ ငါတော့ ငိုမှာဘဲ၊ အဲဒါ အားလုံး နင့်ကြောင့်”
“ဟာ သေဟာ သေ သေ။ နင့်ကို အဲဒါ ငြီး ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါ အခု မစဉ်းစားနဲ့၊ သူသိမှ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်၊ မပူနဲ့ ငါရှင်းမယ်၊ ငါ အခု နင့်ကို ငြီးခို်င်းတာ ဒါမဟုတ်ဘူး၊ ဒီလို ဒီလို . . ”

ပြောလဲပြော အောက်ကကောင်ကို ခပ်သွက်သွက်လှုတ်ရှားရင်း

“ငါ ဒီလိုလုပ်တာ ကောင်းရင် ကောင်းတယ် ငြီးခိုင်းတာဟ၊ ကဲ ကဲ . . .”

မနားတမ်း ဆက်တိုက်လှုတ်ရှားပေးလိုက်တော့

“အင်း အင်း သိပြီ သိပြီ၊ အင်း ကောင်း ကောင်း . . ယောက်ဖ ယောက်ဖ သိပ်မကြမ်းနဲ့၊ ကောင်း ကောင်း . . .”

မောင်ဇော်ဦး။