အောစာအုပ်

းခိုင်တစ်ယောက် ဦးလေးအိမ်၌ နေရင်း ကျောင်းတက်ကာ ဘွဲ့ရခဲ့သည်..။ မိဘနှစ်ပါးစလုံးကလည်း ဆုံးပါးသွားကြပြီမို့ ကျောင်းပြီးတော့ ရွာမပြန်ဖြစ်တော့ပဲ ဦးလေးနှင့် အတူ နေထိုင်ခဲ့သည်..။ ဦးလေးဖြစ်သူကလည်း လူပျိုကြီး..။ ဦးလေးနှင့်

ချန်ထားရစ်မယ်ဆိုလည်း ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ အချစ်ရယ် ရေးသားသူ – ဘုံခုနှစ်ဆင့် အခန်း ( ၁ ) ရန်ကုန်မြို့ – မြောက်ဥက္ကလာ ရပ်ကွက်မှာနေထိုင်သော အစ်ကိုဖြစ်သူထံ

ကျွန်တော့်မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပူနဲ့ အပက်ခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားပါသည်။သွားပြီ…သွားပြီ၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတော့တာနဲ့ ခေါင်းကြီးကိုသာ ငုံ့ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘေးနားက ကုလားမြင့်အောင် ကလွဲပြီး အတန်းထဲကလူတွေ ဘယ်သူမှတော့ သိလိုက်ပုံမပေါ်ဘူး။ အားလုံးက

Unicode တစ်နေ့ကျနော်တို့ကား ရန်ကုန်ကနေ နယ်ကိုပြန်ဖို့ လုပ်နေတဲ့အချိန်မှာပဲ တက်ဆီ တစ်စီး ဆိုက်လာတယ်၊ တစ်ဆီ ပေါ်မှ ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် စော်ကြီးတပွေ ဆင်းလာပီး မောင်လေး

၇တန်းအောင်ပြီး၈တန်းတတ်စလောက်ကပေါ့ အရွယ်လဲနည်းနည်းရောက်လာပြီလူပျိုဝင်လာပြီစိုတော့ကာမစိတ်တွေလဲတဖွားဖွားပေါ့ တစ်ဖွားဖွားစိုတာနဲ့တွေ့သမျှဖင်တွေကြည့်ပြီးအိမ်ရောက်ရင်မှန်းမှန်းထုရတာကလဲအရသာရှိသကိုး.. ၈တန်းကျောင်းစတတ်တော့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရတယ်ကျွန်တော်ကလဲလူအေးစိုတော့သိပ်အပေါင်းသင်းမရှိဘူး ကျွန်တော်ပေါင်းမိတဲ့ကောင်ကလဲလူအေးဘဲစိုပါတော့ နာမည်က”မြတ်မင်း”တဲ့အေးလိုက်တဲ့ပုံများရေခဲတုံးကြနေတာဘဲ။ အဲ ဒါပေမယ့်တနှာကာမတော့ကြီးရော ဒါကတော့ကျွန်တော်ရောဘဲလေ အတန်းထဲမှာမြန်မာစာသင်တဲ့ဆရာမအိမ်နဲ့မြတ်မင်းအိမ်ကကပ်လျက်ဘဲ အဲ့ဒီဆရာမနာမည်က”ဒေါ်ဥမ္မာကျော်”တဲ့ဗျ။ စာအရမ်းအသင်ပြကောင်းတယ်အမြဲတန်းမျက်နှာလေးကပြုံးပြုံးရွင်ရွင်ဘဲ အသက်ကတော့..၂၄လောက်ရှိပြီထင်တယ်ခုထိနုပြိုထွားကြိုင်းနေတုန်းဘဲ မြတ်မင်းစိူတဲ့အကောင်ကလဲဆရာမရေချိုးနေရင်ခိုးခိုးကြည့်ပြီးအိုးတွေတောင့်ကြောင်းနို့တွေကားကြောင်းကျွန်တော့်ကိုပြောပြောနေကြဗျ။ ဟုတ်တယ်ဗျဆရာမကဖင်ကအကြီးကြီးဘဲတောင့်တင်းနေတာဘဲတစ်ခါတစ်လေစိုဘစ်ယာပါထင်းနေတာဘဲ.အရပ်တော့ပုတယ်ဗျ

အေး…လူတစ်ယောက်ဟာ ကာမရောဂါ စွဲကပ်လာရင် ဒီရောဂါကို ပျောက်ကင်းစေတဲ့ ဆေးမရှိဘူးလို့….ဆိုလိုတာပေါ့ကွာ…အဲ…ဒါပေမဲ့…. မိမိရဲ့ ဆင်ခြင်တုံတရားနဲ့ မေ့လျော့ပေါ့ဆမှု မရှိခြင်းကတော့ ကာမရောဂါကို ပျောက်ကင်း စေတဲ့ အလွန်အစွမ်းထက်တဲ့ ဆေးပါဘဲတဲ့…..”

ဒုတိယအရွယ်၏ ဒုတိယဝေဒနာ ရေးသားသူ – မောင်ဇော်ဦး တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကြုံနေတာမို့ ကျနော်တက်ခဲ့သည့် မေဂျာ ဆရာကန်တော့ပွဲကို တက်မိသည်။ မတွေ့ရသည်မှာ ဆယ်စုနှစ် ၃

မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။လေညှင်း ရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း

စက်ရုံကနေညဆိုင်းဆင်းပြီးပြန်လာတော့ ညကိုးနာရီခန့်ပင်ရှိနေချေပြီ။ ဒီနေ့ညမှ အရင်ကပို့ပေးနေကျ ဖယ်ရီ ဒရိုင်ဘာနေမကောင်းသဖြင့် ကိုယ့်အစီအစဉ်နှင့်ကိုယ်ပြန်ရလေသည်။ ယခင်ကဆိုလျှင်တော့ အတူပြန်နေကျ တစ်ရပ်ကွက်ထဲနေ သူငယ်ချင်းမတွေရှိပေမဲ့ ယခုတော့ အများစုက စက်ရုံပြောင်းသွားကြသည်မို့ မြသီတာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေသည်။

အင်း ဘာလိုလိုနဲ့ မနက်ဖြန်ဆိုရင် မောင်တောင်ခွင့်ရက်စေ့လို့ တောင်ကြီး ပြန်ရတော့မှာပဲ။ မောင်က ဝန်ထမ်းလေ၊ ကျွန်မလည်း ဝန်းထမ်းဆိုတော့ တာဝန်ကျတဲ့နေရာက မတူတော့ ခွဲနေရတာပေါ့။ မောင်က တောင်ကြီးမှာတာသန်ကျတယ်။