မြန်ဆန် မှန်ကန် ဆရာထန်
ရေးသူ – Naw Naw
🏵️အပိုင်း ( ၂ ) ဇာတ်သိမ်း🏵️
သွယ်သွယ်မိုးယုသည် ဆရာထန်ဆိုတဲ့ အကြားအမြင်ပေါက်ပြီး ယတြာကောင်းသည်ဆိုတဲ့ ဆရာတစ်ယောက်ဆီကို သွားပြီး အစီအမံတွေ လုပ်နေသည် ဆိုတာကို ကျော်ကျော်ဘို သိသွားသည် ။ ရဲမှူးကို မသေချာဘဲ သူ သတင်းမပို့သေး ။ ရဲမှူးက ဘာထူးလဲ ခဏခဏ မေးနေသည် ။ သူက ကျနော် စုံစမ်းဆဲပါ ဆရာ လို့ဘဲ ပြောထားသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယု နဲ့ ဆရာထန်တို့ ညနေဖက်ကြီး ချိန်းကြတဲ့အခါ ကျော်ကျော်ဘိုလည်း သေချာအောင် စုံစမ်းဖို့ သူတို့ ချိန်းတဲ့ အိမ်ကလေးဆီကို တိတ်တဆိတ် ချဉ်းကပ်သွားခဲ့သည် ။
ဆရာထန်ရဲ့ တပည့်ကြီးဆိုတဲ့ ဦးကင်းသည် လူရှေ့မှာတော့ ပုတီးကြီးနဲ့ တရားသမားကြီး ပုံဖမ်းနေပေမယ့် လူသူမရှိတဲ့ ဒီခြံ ဒီအိမ်ထဲမှာတော့ ဂျော်နီဝါကားနဲ့ ဘဲကင် အမြည်းနဲ့ ငြိမ့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုသည် ဆရာထန်နဲ့ ရဲမှူးကတော် သွယ်သွယ်မိုးယုတို့ တရားခန်းထဲမှာ ဓါတ်ကူးနေကြတာကို မျက်မြင်တွေ့ချင်တဲ့အတွက် ခက်ခက်ခဲခဲ စွန့်စွန့်စားစား ချောင်းမြောင်းသည် ။ ဆရာထန်ရဲ့ တရားခန်းလေးသည် မီးလုံး ဝါတာတာလေး တလုံးဘဲ ထွန်းထားသည် ။
ဟင်…..
ကျော်ကျော်ဘို အရမ်း အံ့သြသွားသည် ။ သူ မြင်လိုက်ရတာက တရားသမားကြီး ဆရာထန်နဲ့ သူ့ရဲမှူးကတော် သွယ်သွယ်မိုးယုတို့ နှစ်ယောက်စလုံးသည် ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ ဖြစ်နေကြလို့ ။ သူတို့ လေးစားရတဲ့ ရဲမှူးကတော်ရဲ့ ဆူဖြိုးလုံးဝန်းတဲ့ ရင်သားကြီးတွေနဲ့ စွင့်ကားတောင့်တင်းတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို တွေ့မြင်လိုက်ရလို့ ပေါင်ကြားက လိင်ချောင်း မတ်မတ် ထောင်သွားရတဲ့အထိဘဲ ။ အထူးသဖြင့် ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးတွေရဲ့ ခလယ်က မို့ဖောင်းတဲ့ မိန်းမအင်္ဂါစပ်ကြီးက တအား ကြည့်ကောင်းလှသည် ။ အမွှေးရေးရေးနဲ့ နီညိုညို အကွဲကြောင်းကြီးက အင်္ဂါစပ် နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေက ထင်းနေသည် ။ ဆရာထန်သည် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့ခါးက အညိုရောင် ပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။
အိုး…..
ဆရာထန်ရဲ့ ညိုမဲမဲ လိင်တန်ချောင်းကြီးက လုံးပတ်က တုတ်ပြီး ရှည်လွန်းသည်လို့ ကျော်ကျော်ဘို ထင်မိသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုသည်
“ အို..အောင်မြင်လိုက်တဲ့ ဟာကြီး.. ဆရာရယ်…”
လို့ ပါးစပ်က ပြောလိုက်ရင်း လေးဖက်ထောက်ရက်နဲ့ ဆရာထန့်ဆီကို တိုးကပ်သွားတာကိုလည်း မြင်လိုက်ရသည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုလည်း ရဲမှူးကတော်သည် ဒီလိုလုပ်ရပ်မျိုးကို လုပ်လိမ့်မည်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မထင်ခဲ့မိဘူး ။ ဆရာထန်ရဲ့ လိင်တန်ထိပ် ဒစ်လုံးကြီးကို လျှာနဲ့ ကျကျနန ယက်ပေးနေသည် ။ ဆရာထန်လည်း ခါးကို ကော့ပေးထားရင်း မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ခါ ဇိမ်ခံနေသည် ။
ဒီလို တရားခန်းထဲမှာ ဆရာထန်နဲ့ သွယ်သွယ်မိုးယုတို့ လုပ်နေကြတာကို အပြင်ခန်းက တပည့်ကြီး ဦးကင်းက ထရံပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်ရင်း ကွင်းတိုက်နေတာကိုလည်း ကျော်ကျော်ဘို တွေ့မြင်လိုက်ရသည် ။ တောက်.. ဒီလူတွေဟာ တကယ့် ဆရာ အစစ်တွေမှ မဟုတ်ဘဲ … လူလိမ်လူညာတွေဘဲ….။
ကျော်ကျော်ဘိုလည်း ဆရာထန်ရဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါးရ စုပ်နေတဲ့ သွယ်သွယ်မိုးယုကို ကြည့်ရင်း တအားတင်းလာတဲ့ သူ့လိင်တန်ကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုသည် လေးဖက်ထောက်ရက်နဲ့ စုပ်ပေးနေတာမို့ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေနဲ့ ပြူးထွက်နေတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကိုလည်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်တွေ့နေရသည် မဟုတ်လား ။ သွယ်သွယ်မိုးယုနဲ့ ဆရာထန်တို့ ဆက်ဆံနေပုံက အခုမှစပြီး လိင်ဆက်ဆံတာ မဟုတ်ဘဲ အရင်က အတွေ့အကြုံတွေ ရှိခဲ့ပြီးသား ဖြစ်မည်လို့ ကျော်ကျော်ဘိုက ခန့်မှန်းလိုက်သည် ။
သွယ်သွယ်မိုးယုသည် ဆရာထန်ရဲ့ လိင်တန်ကို စုပ်ပေးနေရုံမကဘဲ ဆရာထန်ရဲ့ စအိုပေါက်ကိုပါ လျှာနဲ့ ထိုးဆွကလိပေးနေတာကို တွေ့ရသည် ။ ဆရာထန်ကလည်း သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ အစုပ်အယက်တွေကို တော်တော့်ကိုသဘောကျပုံရသည် ။ ဆရာထန်ရဲ့ ညည်းသံတွေက ကျယ်လောင်လှသည် ။
ကျော်ကျော်ဘိုသည် သူ့စုံစမ်းတွေ့ရှိချက်ကို သူ့ရဲမှူး ဦးဝင်းမောင်သန်းကို ပြန်သတင်းပို့ရမှာကို ဝန်လေးနေသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယု ကိစ္စကို သူက ရဲမှူးကို သတင်းပို့ပေးလို့လည်း သူ့ကို ရဲမှူးက “ ကျေးဇူးဘဲကွ..” လို့ ပြောတာထက် ဘာမှ ပိုမယ် မထင်ဘူး ။ ရဲမှူးကို မပြောဘဲ ရဲမှူးကတော်ကို သူသိနေတဲ့အကြောင်း ခြိမ်းခြောက်ပြီး လိုတာတောင်းတာက ပိုပြီး အကျိုးအမြတ် ရှိလိမ့်မည်လို့ ကျော်ကျော်ဘိုက စဉ်းစားမိသည် ။
သူ့ကို မနက်က ရဲမှူးက
“ ဘယ်လိုလဲကွ.. ကျော်ကျော်ဘို….။ ငါ့မိန်းမ အကြောင်း စုံစမ်းတာ ဘာထူးလဲ…။ အားမနာနဲ့ကွာ.. မင်း ဘာမြင်သလဲ.. ဘာသိခဲ့ရသလဲ.. ဘွင်းဘွင်းသာ ပြောကွာ…..”
လို့ မေးခဲ့ပေမယ့် ကျော်ကျော်ဘိုက ရဲမှူးကတော်သည် ရဲမှူး ရာထူးတိုးတက်ဖို့အတွက် ဗေဒင် အကြားအမြင်ဆရာ တစ်ယောက်ဆီကို သွားပြီး ယတြာချေတာတွေ လုပ်နေတာ တွေ့သည်လို့ ပြောပြလိုက်ပါသည် ။ ရဲမှူးက
“ ဒါဘဲလား…. ရိုးရိုးသားသား ဟုတ်ရဲ့လားကွ….။ မြင်ရင်မြင်တာ ပြောနော်..”
လို့ ထပ်မေးပြန်သည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုလည်း
“ ဆရာကတော်က အေးအေးဆေးဆေးပါဘဲ …။ ဘာမှ ထူးခြားတာ မမြင်ခဲ့ရပါဘူး…”
လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ ရဲမှူးဦးဝင်းမောင်သန်းလည်း ကျော်ကျော်ဘို ဖြေတာကို သိပ်အားမရလှ ။ လွန်ခဲ့တဲ့ အပတ်က သူသည် ဇနီး သွယ်သွယ်မိုးယုကို လိင် မဆက်ဆံတာ လနဲ့ချီပြီး ကြာခဲ့ရာက ပထမဆုံးအကြိမ် ပြန်ဆက်ဆံခဲ့သည် ။ ဒီအခါမှာ သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ အင်္ဂါစပ်သည် လောလောလတ်လတ် လိင်ဆက်ဆံထားခဲ့တဲ့ အနေအထား ဖြစ်နေတာကို သိလိုက်ရသည် ။ လိပ်ဆက်ဆံတာ မရှိဘဲ လနဲ့ချီပြီး ကြာတဲ့အခါ အင်္ဂါစပ်သည် စစချင်း ဆက်ဆံတဲ့အခါမှာ သိသိသာသာကြီး တင်းကြပ်နေတတ်တာကို အိမ်ထောင်သက်ကြာပြီး အတွေ့အကြုံတွေ များခဲ့ပြီးသား ဦးဝင်းမောင်သန်းက သိထားသည် ။ အခု ဆက်ဆံလိုက်တဲ့အခါ သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ အင်္ဂါစပ်သည် ပွင့်အာပြီး တင်းကြပ်တဲ့အရသာလည်း မရတော့တဲ့အတွက် ကိုယ့်ထက်ကြီးတုတ်တဲ့ လီးချောင်းနဲ့ လိုးဆောင့်တာတွေကို ခံခဲ့သည်လို့တောင် သူ့စိတ်ထဲမှာ မသင်္ကာဖြစ်ခဲ့သည် ။ ပွင့်လင်းသူပီပီ လိင်ဆက်ဆံတာ အပြီး သွယ်သွယ်မိုးယုကို
“စောက်ဖုတ်က အနေအထား ပျက်နေပါလား.. တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ လိုးထားခါစပုံကြီး….”
လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ သွယ်သွယမိုးယုက
“ ဟင့် မလိုးပါဘူး…. ဘယ်သူနဲ့မှ..။ ကိုကြီးနဲ့ မလုပ်ဖြစ်တော့ သွယ်လည်း လိုချင်တဲ့စိတ်တွေ ဖြစ်မိတာနဲ့ ခရမ်းသီးနဲ့ ကစားမိလို့နေမှာပါ ကိုကြီးရဲ့…”
လို့ ဖြေခဲ့သည် ။ ဒါကို ဦးဝင်းမောင်သန်းက မကျေနပ် ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ သွယ်သွယ်မိုးယုက ညာနေသည်….။ သူ မလွဲမသွေ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဘွတ်နေမည်လို့ တွက်ဆနေသည် ။
“ ကျော်ကျော်ဘို…..”
“ ဗျာ..ရဲမှူး…”
“ စုံစမ်းတာကို မရပ်ပစ်လိုက်နဲ့ကွာ..။ မင်း ငါ့ကားကို မောင်းစရာ မလိုဘူး..။ ငါ တခြားရဲသားတစ်ယောက်ကို ခေါ်ခိုင်မယ်…။ ဒီကိစ္စကို မင်း ဖိဖိစီးစီး လိုက်စမ်းပါကွာ.. အားကိုးပါရစေ…..”
လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုလည်း
“ စိတ်ချပါ ရဲမှူး….။ ကျနော် ထပ်စုံစမ်း ထောက်လှမ်းပေးပါမယ်…”
လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုသည် ရဲမှူးရဲ့အိမ်မှာ နေရသည် ။ မနက်ပိုင်းမှာ ရဲမှူး အလုပ်ကို ထွက်သွားတာနဲ့ ကားကို သုတ်သင်ပေးနေသယောင်နဲ့ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားအနားမှာ မယောင်မလည်နဲ့ သူ ရှိနေသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယု ခဏကြာတော့ အလှအပတွေ ပြင်ဆင်ပြီး ထွက်လာသည် ။
“ မမ…. ကျနော် လိုက်ပို့မယ်လေ…”
လို့ ကျော်ကျော်ဘိုက ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ သွယ်သွယ်မိုးယုက
“ မမက တက္ကစီနဲ့ သွားမလို့ကွ…”
“ မမရယ်… ကား ရှိနေတာဘဲ..။ ကျနော်လည်း အားနေတာဘဲ..။ ကျနော် လိုက်ပို့ပေးပါမယ်…”
လို့ ပြောပြီး ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။
“ မင်းကားကို စီးတော့ စီးချင်တယ်…။ ဒါပေမယ့် မမ ဘယ်သွားတယ် ဆိုတာကို မင်းဆရာကို ပြန်မပြောစေချင်ဘူး.”
လို့ သွယ်သွယ်မိုးယုက ပြောလိုက်သည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုက
“ မမ သဘောပါ..။ မမက မပြောနဲ့ဆိုရင် ကျနော်က မပြောပါဘူး…. မမ …”
လို့ ပြောရင်း ကားကို အိမ်ရှေ့က မောင်းထွက်လိုက်သည် ။
“ အိုကေလေ.. မင်းကို မမ ယုံလိုက်မယ်နော်…”
“ စိတ်ချပါ မမ…. အခု ကျနော် ဘယ်ကို မောင်းရမလဲဟင်…..”
“ ဘောက်ထော်က ရွှေမှန်ကင်း ဟိုတယ်ကို…”
ကျော်ကျော်ဘို ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ ရွှေမှန်ကင်းဆိုတဲ့ ဟိုတယ်က နာမည်ကြီး ။ သမီးရည်းစားတွေ ချိန်းဆော်ကြတဲ့ ဘိတစ်ခု ဖြစ်သည် ။
“ မမ ချိန်းထားတာ တစ်ခု ရှိလို့ကွ..။ မမ အဲ့ကို သွားတာ မင်းဆရာကို မသိစေချင်ဘူး…”
“ စိတ်ချပါ..မမ…ကျနော် ပြန်မပြောပါဘူး….”
“ အင်း..မမ…မင်းကို မုန့်ဖိုးပေးမယ်…။ မင်း မမကို သုံးနာရီလောက်ကြာရင် ပြန်လာခေါ်မလား…”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ..”
ရွှေမှန်ကင်းဟိုတယ်ကို ရောက်တဲ့အခါ သွယ်သွယ်မိုးယု ကားပေါ်က ဆင်းပြီးတဲ့နောက် ကျော်ကျော်ဘိုသည် ကားကို မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။ ၁၅ မိနစ်လောက် လျှောက်မောင်းနေပြီးတဲ့နောက် ရွှေမှန်ကင်းဟိုတယ်ကို ပြန်လှည့်သွားလိုက်သည် ။ ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်းလေးကို အသာခေါ်ယူပြီး စောာစောက ဆော်မိုက်မိုက်က ဘယ်အခန်းကို ဝင်သွားသလဲလို့ မေးလိုက်သည်။ ဝန်ထမ်းကောင်လေးက ပြုံးစိစိနဲ့ အခန်း ( ၃၃ ) မှာ အစ်ကို …. လို့ ပြောပြသည် ။
ကျော်ကျော်ဘိုလည်း အခန်း ၃၃ နဲ့ ကပ်ရက်က အခန်း ၃၄ ကို ခဏသုံးမည်ဆိုပြီး ကောင်လေးကို ပိုက်ဆံထုတ်ပေးပြီး ညှိလိုက်သည် ။ အခန်း ၃၄ ထဲကနေပြီး အခန်း ၃၃ ဖက်ကို ချောင်းကြည့်ဖို့ အပေါက် ရှာလိုက်သည် ။ ဟိုတယ်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အခန်းတွေကို ချောင်းကြည့်ဖို့ အပေါက်လေးတွေ ဖောက်ထားတာမို့ တဖက်ခန်းကို ကျော်ကျော်ဘို ချောင်းကြည့်လို့ ရသည် ။
ဟင်….။
ကျော်ကျော်ဘို အံ့သြခြင်းကြီးစွာ ဖြစ်သွားရသည် ။တဖက်အခန်းမှာ တွေ့လိုက်ရတာက ဆရာထန်ရဲ့ လက်ထောက် ဦးကင်းကြီးနဲ့ ရဲမှူးကတော်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ပါဘဲ ။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးသည် ကိုယ်တုံးလုံးတွေနဲ့ ဖြစ်နေသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုသည် ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ဦးကင်းရဲ့ တုတ်ဖီးတဲ့ လီးကြီးကို ကျကျနန စုပ်ပေးနေသည် ။ အင်း.. မိန်းမတွေများ ဖောက်ပြန်တတ်လိုက်ကြတာ..။ ဆရာထန်နဲ့ လိုးရတာ အားမရလို့ သူ့လက်ထောက် အဖိုးကြီးကိုတောင် ဟိုတယ် လာကုန်းနေရတဲ့ သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ လင်အပေါ်မှာ ဖောက်ပြားတဲ့ လုပ်ရပ်ကို အံ့သြခြင်းနဲ့ ချောင်းနေမိသည် ။
ကြည့်နေဆဲ ဦးကင်းက
“ ကလေးမ…လိုးကြရအောင်ကွာ…။ ငါ တအား ထန်နေပြီ…”
လို့ ပြောလိုက်တာကို တွေ့ရကြားရသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုလည်း… လီးစုပ်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး
“ သမီးလည်း တအား ထန်နေတာဘဲ ဦးရယ်….”
လို့ ပြန်ပြောရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည် ။ ဦးကင်းလည်း သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ ကော့တင်းဖြိုးလုံးတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်နယ်နေလိုက်ရင်း
“ ဖင်ကုန်းပေးစမ်း ကလေးမ….”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ သွယ်သွယ်မိုးယုလည်း
“ ဟုတ် ကဲ့ ဦး….”
ဆိုပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ထောင်ကုန်း ပေးလိုက်လေသည် ။ ဦးကင်းသည် သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ ဖင်ကြီးတွေရဲ့ အနောက်တည့်တည့်မှာ နေရာ ဝင်ယူလိုက်သည် ။ ဖင်တုံးကြီးတွေက ဝိုင်းစက်စွင့်ကားနေတာ ချောင်းနေတဲ့ ကျော်ကျော်ဘိုတစ်ယောက် သွားရည်တမြားမြားနဲ့ တပ်မက်သဘောကျနေရပြီး လီးလည်း မတ်မတ်ထောင်လာရသည် ။ ဦးကင်းသည် သူ့လက်ဖဝါးထဲကို တံတွေးတွေ တထွပ်ထွပ်နဲ့ ထွေးထည့်ပြီး သူ့လီးကို လက်နဲ့ နယ်လိုက်သည် ။သွယ်သွယ်မိုးယုသည် ဖင်ကုန်းပေးထားရင်း…
“ ဦး…..ဘာကြာနေတာလဲ…. လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့လေ….”
လို့ မချင့်မရဲနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဦးကင်းက တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ပြီး
“ ချောဆီထည့်ပေးနေတာပါ ကလေးမရယ်..”
လို့ ပြောပြီး ဖင်ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို လီးကြီး ဖိသွင်းလိုက်လေသည် ။
“ အိုး….”
ပွတ်…..။
လီးထိပ် ဒစ်ကားကြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို စွပ်ရက်ကြီး ဝင်သွားသည် ။ ဦးကင်းသည် မျက်စိကို မှေးပြီး ဖင်ကို ကော့ကော့ပြီး တစ်ချက်ချင်း အရသာခံပြီး လိုးထည့်နေရင်း သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို ဘယ်ညာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တဖန်းဖန်း ရိုက်ထည့်သည် ။ ဦးကင်းသည် တစွိစွိနဲ့ လိုးထည့်နေရင်း သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ ဖင်ပေါက်ညိုညိုလေးကို လက်မနဲ့ ဖိချေ ကစားနေသည် ။ ကြည့်ရတာ ဦးကင်းသည် ဖင်ပေါက်ကို လိုးဖို့ စိတ်ကူးနေပုံရသည်လို့ ကျော်ကျော်ဘိုက မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်သည် ဆိုသလို အထာပေါက်သည် ။
သွယ်သွယ်မိုးယုကလည်း ဦးကင်း ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီခြုံထွင်နေသည်ကို သိသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုသည် ဖင်လိုးခံဖူးတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ ဦးကင်း လိုးရင်လည်း ပေးမယ့် မိန်းမတစ်ယောက်ပါ ။ဦးကင်းကတော့ စောက်ဖုတ်ကို စိတ်ကြိုက်လိုးဆောင့်ရင်း ကျင့်သားရလာတဲ့ လက်မကို ဖင်ပေါက်ထဲမှာ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးနေသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုမှာလည်း လီးကြီးတဲ့ ဦးကင်းကို ကုန်းချင်နေလို့ ဆရာထန် မသိအောင် ဒီဟိုတယ်မှာ ချိန်းပြီး ကုန်းတာ ဖြစ်သည် ။
ချောင်းနေတဲ့ ကျော်ကျော်ဘိုသည် ဆရာကတော် သွယ်သွယ်မိုးယုကို လိုးချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်နေပြီး တင်းမာထောင်ထနေတဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကွင်းတိုက်နေသည် ။ တဖက်ခန်းက ဦးကင်းကတော့ တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆောင့်ကာလိုးနေသည် ။ လှိုင်းထန် (သို့မဟုတ် )ဆရာထန်သည် လုပ်လာတာ ကြာလာတော့ အကြောက်တရား သိပ်မရှိတော့ ။ရဲရဲတင်းတင်းဘဲ သူ့ကို အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ချဉ်းကပ် အကူအညီ တောင်းခံလာတဲ့ မိန်းမတွေကို ဆွဲဆွဲစားသည် ။ ဦးကင်း ( သို့မဟုတ် ) ဦးပီကင်းကြီးက
“ လှိုင်းထန် .. လူလေး…. ဒို့ လစ်ကြရင် မကောင်းဘူးလား…။ တခြားနယ်တနယ်ကို သွားပြီး လုပ်စားကြရင် ကောင်းမယ်…။ မင်းက အခု ရဲကတော်ကိုပါ တက်ကြံနေတယ်…။ တနည်းနည်းနဲ့ ပေါ်ပေါက်ခဲ့ရင် ဒို့ မစားသာဘူး.. မချောင်ဘူးကွ.. ဝိုင်းသမကြမှာကွ….”
လို့ သတိပေးလေသည် ။ ဆရာထန်က
“ ဦးကြီးက စိတ်ပူတတ်လွန်းတယ်ဗျာ..။ ကျနော် လုပ်လာတာ ဘယ်လောက် ကြာပြီလဲ…။ လှိုင်းထန်တို့က အရှောင်အတိမ်း ဂျက်စီဂျိန်း ပါ…။ မပူပါနဲ့.. ကျုပ် ချည်တဲ့ကြိုး ကျုပ် ပြန်ဖြည်တတ်ပါတယ်လေ…. အေးဆေးပါ”
လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။ နွယ်သာကီသည် ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဗိုလ်မှူးသက်မင်း ရာထူးတိုးဖို့ တိုးတက်ကြီးပွားဖို့အတွက် ဆရာထန်ဆီကို ရောက်လာတာ ဖြစ်သည် ။ နွယ်သာကီသည် ခြေမွေးမီးမလောင် လက်မွေးမီးမလောင် အဲကွန်းလွှတ်ထားတဲ့ တိုက်ထဲ အပူအပင် မရှိနေ.. အိမ်အကူတွေ ချက်ပေးတာစား.. လျှော်ပေးတာဝတ်နေရတဲ့ အရာရှိကတော် တစ်ယောက်မို့ နုဖတ်စိုပြေနေသည် ။ စားနိုင်သည် ဆိုပြီး သွားဖြဲနဖြဲစားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် မဟုတ်ဘဲ အစစ သတိရှိ ဆင်ခြင်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်မို့ နွယ်သာကီသည် ပိန်ပါး ချပ်ရပ်ဆဲ ဖြစ်သည် ။ ပစ္စည်းကောင်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုတာ မြင်တာနဲ့ သိနိုင်သည် ။ ကိုယ်လုံး ကောက်ကြောင်းက အကွေ့အကောက် အမို့အမောက်တွေနဲ့ မိုက်သည် ။
ဆရာထန်သည် နွယ်သာကီကို မြင်တာနဲ့ သဘောကျသွားသည် ။ နွယ်သာကီသည် လတ်တလော ညိနေတဲ့ ရဲမှူးကတော် သွယ်သွယ်မိုးယုထက် သုံးပြန်မက ပိုမိုက်သည် ။ မြင်တာနဲ့ ဆရာထန် ကြွေသွားသည် ။ နွယ်သာကီသည် ခေတ်ပညာတတ် ငွေကြေးချမ်းသာကြတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းက ပေါက်ဖွားလာတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်သလို လတ်တလောလည်း လင်ဖြစ်သူက အရာရှိကြီးတစ်ယောက်မို့ သူမကို လိမ်လည်ဖို့ လှည့်ဖျားဖို့က ပိရိဖို့ လိုမည်ကို ဆရာထန်က သိသည် ။ ပိပိရိရိနဲ့ ဖျန်းနိုင်ရင် ပတ်နိုင်ရင် နွယ်သာကီကို ကောင်းကောင်း ခီးရမည် ဆိုတာကို သိသည် ။ ဦးကင်းကတော့
“ လှိုင်းထန်.. မင်း ချောက်ကမ်းပါးကြီးပေါ်မှာ ကြိုးတန်းလျှောက်နေပြီ…။ တချိန်ထဲမှာလည်း ကျားမြီးကို ဆွဲနေတယ်….။ ကြည့်လုပ်ကွာ….။ ငါလည်း အသက်ကြီးမှ ဂျေးထဲ မအောင်းချင်တော့ဘူး…”
လို့ သတိပေး ပြောပေမယ့် လှိုင်းထန်သည် အကြောက်တရား လုံး၀ မရှိပေ ။ နွယ်သာကီကို လူမသိတဲ့ သူတို့ လုပ်နေကြ “ ဘိ ” ခြံလေးထဲကို နေ့လည် ၁ နာရီတိတိ လာဖို့ ချိန်းဆိုလိုက်ပါသည် ။ ခက်တာက နွယ်သာကီသည် ကားကို ကိုယ်တိုင် မမောင်း ။ လင်ဖြစ်သူရဲ့ ရုံးကားနဲ့ဘဲ အပြင်ထွက် သွားလာတတ်သူ ဖြစ်သည် ။ ဆရာထန် ချိန်းတဲ့ဆီကို လင်ယောကျ်ား ဗိုလ်မှူးထက်မင်းရဲ့ ကားဒရိုင်ဘာကြီးကိုဘဲ လိုက်ပို့ခိုင်းလေသည် ။
နွယ်သာကီသည် ဆရာထန်က သူသည် ကျင့်ကြံထားသူဖြစ်လို့ သူ့အသားနဲ့ ထိပြီး ဓါတ်ကူးလိုက်ရင် လင်ဖြစ်သူရဲ့ ကြီးပွားတိုးတက်လာ လမ်းတွေကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်လာလိမ့်မည်လို့ ပြောတဲ့အတွက် ဆရာထန်နဲ့ အဝတ် ကြားခံမပါဘဲ အသားချင်း ထိကြဖို့ သဘောတူလိုက်လေသည် ။ ကြုံဖူးတဲ့ မိန်းမတွေ ပြောပြတာကတော့ အသားချင်း ထိရုံ မဟုတ်ဘဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထပ်ရက် လှဲအိပ်ပြီး ကိုယ်ချင်း ပွတ်ကြရတာတဲ့ ။ နွယ်သာကီလည်း..
“ ဒါဆို ..လိင်ဆက်ဆံတဲ့သဘောပေါ့နော်..”
လို့ မေးကြည့်မိတဲ့အခါ ကြုံဖူးတဲ့ မိန်းမက
“ လိင်အင်္ဂါချင်းတော့ မသွတ်သွင်းပါဘူး ညီမရယ်..။ အဲ…. ထိမ် တိုးမိ ပွတ်မိတာတော့ ရှိမှာပေါ့လေ….”
လို့ ဖြေလေသည် ။
“ အမလေး..အမရယ်…..ရင်တုန်စရာကြီးပါလား…”
လို့ နွယ်သာကီက ပြောလိုက်မိခဲ့သည် ။ ဒီမိန်းမကတော့ ပြုံးစိစိနဲ့..
“ ပြောမယုံ ကြုံဖူးမှ သိလိမ့်မယ်….ညီမရေ…။ ဆရာထန်က စူပါကြီး….”
လို့ ပြောခဲ့သည် ။ နွယ်သာကီလည်း ..“ ဘာ စူပါ လဲဟင်..”
လို့ အထပ်ထပ် မေးခဲ့ပေမယ့် သူကမပြောပြဘူး ။ ဆရာထန်ရဲ့ လက်ထောက် ဦးကင်းက အခန်းလွတ်တစ်ခုထဲမှာ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို ချွတ်ပစ်ပြီး အိပ်ရာခင်း ဖြူဖြူကြီး တစ်ထည်ကိုဘဲ ကိုယ်မှာ ရစ်ပတ်ထားရင်း ဆရာထန်ကို စောင့်ဖို့ ပြောလေသည် ။ နွယ်သာကီသည် ဆရာထန်နဲ့ ဓါတ်ကူးရမှာကို ရင်တွေ တလှပ်လှပ်နဲ့ စိတ်တွေ အရမ်းကို လှုပ်ရှားနေသည် ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး ဦးကင်းပေးတဲ့ အိပ်ရာခင်းဖြူဖြူကြီးကို ကိုယ်မှာ ရစ်ပတ်ဖို့ လုပ်နေတဲ့အချိန် နွယ်သာကီရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံး အလှကို တစ်ဖက်ခန်းက ဆရာထန်နဲ့ ဦးကင်းတို့ကချောင်းကြည့်နေကြသည် ။
နွယ်သာကီသည် နို့လုံးကြီးတွေ တင်းတင်းလုံးလုံးနဲ့ ခါးကသေးသေး တင်ပါးတွေက စွင့်ကား ထယ်ဝါနေတာကို ဆရာထန်လည်း အမြည်းသဘောနဲ့ ကြည့်နေတာ ဖြစ်သည် ။ နွယ်သာကီမှာတော့ အိပ်ရာခင်းကြီး ကိုယ်မှာ ပတ်ရစ်ပြီး ဆရာထန် အလာကို ကုတင်လေးပေါ်မှာ စောင့်နေသည် ။ ငါးမိနစ်လောက် ကြာပြီးတဲ့အခါ ဆရာထန်သည် နွယ်သာကီ ရှိနေတဲ့ အခန်းလေးထဲကို ဝင်လာသည် ။ နွယ်သာကီသည် ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဝင်လာတဲ့ ဆရာထန်ကို မျက်လုံး အပြူးသားလေးနဲ့ ကြည့်ပြီး တအား အံ့သြနေသည် ။ ပေါင်ကြားက လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးသည် ရှည်လည်း တော်တော် ရှည်တဲ့အတွက်ပါ ။ ဟိုမိန်းမတစ်ယောက် ပြောပြခဲ့ဖူးတဲ့ စူပါကြီးဆိုတာ ဒါကြီးကြောင့်ဘဲ ဖြစ်မည်လို့ သဘောပေါက်လိုက်သလိုဘဲ…။
“ ကဲ မိန်းကလေး.. ဓါတ်ကူးကြဖို့ အချိန်တန်ပြီ ထင်တယ်….”
“ ဟုတ်ပါတယ်..ဆရာ….အဆင်သင့်ပါဘဲရှင် ….”
နွယ်သာကီရဲ့ ကိုယ်မှာ ပတ်ရစ်ထားတဲ့ အိပ်ရာခင်းကြီးကို ဆရာထန်က ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ပါသည် ။
“ အိုး…ဆရာ…..”
နွယ်သာကီလည်း မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားတာမို့ ရှက်ပြီး ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေကို လက်တဖက်နဲ့ ကာ… ပေါင်ကြားက ဖေါင်းမို့မို့ကြီးကို လက်ဖဝါးတဖက်နဲ့ကာလိုက်သည် ။ ဆရာထန်က ခပ်တည်တည် မျက်နှာထားနဲ့
“ ဒီလို ရှက်နေလို့ အလုပ်မဖြစ်ဘူး.. မိန်းကလေး….။ လက်ကာခြေကာ မလုပ်နေနဲ့..။ ကိုယ်ချင်းအပ် လူချင်းထပ်ကြရအောင်…”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး နွယ်သာကီကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်ခိုင်းပြီး သူက အပေါ်ကနေ တက်မှောက်လိုက်သည် ။ ဒီလိုတက်မှောက်တဲ့အချိန် ဆရာထန်ရဲ့ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်က နွယ်သာကီရဲ့ ရင်သားကြီး နှစ်ခိုင်အပေါ် ဆုပ်ကိုင်ရက်သား ဖြစ်နေသလို ဆရာထန်ရဲ့ တုတ်လုံးတဲ့ လိင်ချောင်းရှည်ရှည်ကြီးကလည်း နွယ်သာကီရဲ့ ပေါင်ကြားကို ထိုးထောက်မိနေသည် ။
“ မိန်းကလေး… နှုတ်ခမ်းတွေကို ဟထားပြီး လျှာကို ထုတ်ထား…။ ကျုပ်လျှာနဲ့ မိန်းကလေးရဲ့လျှာတို့ ပွတ်ကြရမယ်”
ဆရာထန်ရဲ့ ဓါတ်ကူးတဲ့ပုံက နွယ်သာကီ့ ကာမစိတ်တွေကို တရှိန်ရှိန် နိုးကြွလာစေပြီ ။ လျှာချင်း ပွတ်ကြသလို နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ဆုပ်တာ ခံနေရပြီး ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကိုလည်း လီးဒစ်ကြီးက ပွတ်ထိနေတော့ စိတ်တွေ တအားကို ထကြွလာရလေသည် ။ ဆရာထန့် လက်တဖက်က နွယ်သာကီရဲ့ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကို ဖမ်းစမ်းလိုက်သည် ။ အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတာကို ဆရာထန် သိလိုက်ရသည် ။
“ အင်း..သဘာ၀ ဟာ သဘာ၀ ပါဘဲ……” ( စာရေးသူ )
ဖိုနဲ့မ ထိတွေ့ကြရင် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ကြ.. စိတ်တွေ ထကြွ လာရမြဲ မဟုတ်လား…။ ဆရာထန်က
“ မိန်းကလေး…. ငါတို့ ပြောင်းပြန် ဓါတ်ကူးကြမယ်…”
လို့ ရုတ်တရက် ပြောလိုက်တဲ့အခါ နွယ်သာကီလည်း နားမလည်လို့
“ ဘယ်လို ပြောင်းပြန်လဲ ဆရာ…”
လို့ ပြန်မေးလိုက်ပါသည် ။ ဆရာထန်က
“အခုအတိုင်း ကိုယ်ချင်းအပ် လူချင်းထပ်ကြရမှာ…။ ပြောင်းပြန် ထပ်ကြအပ်ကြရမှာ…”
လို့ ရှင်းပြလိုက်ပြီး နွယ်သာကီရဲ့ ကိုယ်အပေါ်ကနေ ခွာလိုက်သည် ။ ဒီတခါ ထပ်ရအပ်ရတာက ပြောင်းပြန် ။ ဆရာထန်ရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းက နွယ်သာကီရဲ့ မျက်နှာနဲ့ အပ်နေ ထပ်နေသလို နွယ်သာကီရဲ့ အောက်ပိုင်းတွေက ဆရာထန်ရဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကပ်နေအပ်နေသည် ။ ဆရာထန်ရဲ့ ထွက်သက်နွေးနွေးကို နွယ်သာကီရဲ့ စောက်ဖုတ် အနားမှာ ရလိုက်သည် ။ နွယ်သာကီရဲ့ မျက်နှာကို လာကပ်တဲ့ ဆရာထန်ရဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးက ပူနွေးနွေးကြီး ။ အရည်တွေထဲ ထိပ်ကအပေါက်လေးကနေ စိမ့်ထွက် ယိုစီးကျနေသည် ။
“ မိန်းကလေး… ဆရာ့တန်ဆာကို မင်း ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်….”
“ အို…..”
“ အချိန်မရှိဘူးကွယ်.. လုပ်စရာရှိ လုပ်လိုက်..။ ဆရာလည်း မင်း တန်ဆာထဲကို ဆရာ့လျှာ ထည့်လိုက်မယ်….”
“ ဟုတ်…..ဆရာ…”
တကယ်တော့ နွယ်သာကီသည် အိမ်က ယောကျ်ားကို ပုလွေကိုင်ပေးနေကြပါ ။ အခုလို သူစိမ်းယောကျ်ား ဆရာ့တန်ဆာကို စုပ်ပေးရမယ်ဆိုတော့ စိတ်တွေ တအား ဖောက်ပြန် လှုပ်ရှားမိရသည် ။ ဆရာ့တန်ဆာထိပ်ဒစ်လုံးကြီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ဆရာကလည်း နွယ်သာကီ့အဖုတ်ကို သူ့နှာခေါင်းနဲ့ ထိုးကော်နေသည် ။ အဖုတ်ကို နမ်းလိုက် ရှူလိုက် လုပ်နေသည် ။ ဒီ ယားကျိကျိ ဖီလင်က နွယ်သာကီကို ဖီလင်တွေ ဇွတ်တက်စေသည် ။
ဆရာ့လီးတန်ကြီးကို အပြတ် စုပ်ပစ်လိုက်မိချိန် ဆရာကလည်း နွယ်သာကီ့အဖုတ်ကို သူ့လျှာကြီးနဲ့ ဖိဖိ ယက်ပေးသည် ။ သူကောင်းကိုယ်ကောင်း အပြန်အလှန် စုပ်ယက်ပေးလိုက်ကြတာ မရပ်မနားပါဘဲ ။ ဆရာထန်သည် စောက်ဖုတ် အယက် ကျွမ်းလှသည် ။ စောက်စိကို လှာထိပ်နဲ့ ကလိလိုက် ထိုးဆွလိုက် စုပ်ပေးလိုက်နဲ့ အမျိုးမျိုး ဘာဂျာပညာစွမ်းတွေ ပြသနေသည် ။ နွယ်သာကီကလည်း လီးကို အပြတ်စုပ်ပေးလိုက်သည် ။
“ မိန်းကလေး…”
“ ရှင် ဆရာ….”
ဆရာထန်က အဖုတ်ကနေ မျက်နှာခွာလိုက်ပြီး ခေါ်လိုက်လို့ နွယ်သာကီကလည်း လီးကြီးကို ပါးစပ်က ချွတ်လိုက်ပြီး ထူးလိုက်သည် ။
“ ဓါတ်ကူးလို့တော့ ပြီးပြီ။ ဓါတ်လုံးကို မင်းကိုယ်ထဲကို ဆရာ ပို့ပေးရတော့မယ်….။ အဝင်ကောင်းအောင် မင်းက ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးထားရမယ်…။ ဆရာက ဓါတ်လုံးကို မြေစိုက်နည်းနဲ့ ထည့်ပေးရမယ်….။ ဟုတ်ပြီလား…”
“ ဟုတ် ဆရာ.. ကျမ ဖင်ထောင်ကုန်းလိုက်ရမလားဟင်…”
“ အေး..အေး..မင်း ပေါက်သားဘဲ…မဆိုးဘူး..။ မင်း ပေါက်လွယ်တယ်.. ကဲ.. ကဲ.. ကုန်းလိုက်စမ်း..”
“ဟုတ် ဆရာ….”
နွယ်သာကီက ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည် ။
“ ထောင်လိုက်..ဖင်တွေကို…အပေါ်ကနေ မြေစိုက်နည်းနဲ့ ထည့်မှာ…..”
“ ဘာ..ဘာကို ထည့်မှာလဲ ဆရာ…”
“ ဓါတ်လုံး….ဓါတ်လုံး……”
ဆရာထန် ထည့်ပြီ ။ အပေါ်စီးက မြေစိုက်နည်းနဲ့ ထည့်တာ ။ ဓါတ်လုံးတော့ မဟုတ် ။ သူ့တန်ဆာကြီး ။
“ အိုး..အူးအူးအူး……”
တဇွတ်ဖွတ်နဲ့ ထည့်နေတဲ့ ဆရာထန့် လီးတုတ်တုတ်ကြီးရဲ့ အဝင်အထွက်တွေကြောင့် နွယ်သာကီရဲ့ပါးစပ်က အော်သံလေး ထွက်လာသည် ။
“ ဝင်ပြီ..ဝင်ပြီ… အထဲထိရောက်အောင် တွန်းပို့ပေးလိုက်ကြရအောင်… မိန်းကလေး………..”
ဆရာထန်က နွယ်သာကီ့ ဖင်ကြီးတွေအပေါ်မှာ ခွပြီး သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို ဒလစပ် လိုးဆောင့်နေပါသည် ။
“ အား…..အားရှီး…အား… အမလေး….. အိုး….. ရှီး.. ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်….”
“ ဓါတ်လုံးကို အထဲမှာ တွယ်ညိအောင် ဖိဖိလေး ဆောင့်ပေးရမယ်….။ ခံလို့ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား…”
“ ဟင့်..ကောင်းတယ် ဆရာ….”
“ ကဲ ဆောင့်ပြီ..ခပ်ပြင်းပြင်းလေး….”
ဖွပ်ဖပ် အသံတွေ ညံသွားသည် ။
“ အား…အူး…… အမလေး…… ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်…. အား…. အားရှီး…..”
ဆရာထန်သည် လီးကြီးသလို လိုးအားကလည်း သန်သည် ။ တအားဆောင့်ပေးလို့ နွယ်သာကီ အသေခိုက်သွားရသည် ။ ဆရာထန်သည် နွယ်သာကီရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မြှောက်မပြီး လိုးပေးပြန်သည် ။ ကြွက်သားတွေနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားတဲ့ ဆရာထန်ရဲ့ ကိုယ်လုံးသည် တအား ကြည့်လို့ကောင်းသည်လို့ နွယ်သာကီထင်သည် ။ ကိုယ်လုံး ပိန်သွယ်သွယ် ကျစ်ကျစ်မှာ ပေါင်တန်တွေ ကြားက လီးတန်ကြီးကလည်း တကယ့်ကို ယောကျ်ားပီသ စံချိန်မှီသည် ။
“ အိုး…….အား……အား…… အား….. ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်….။ ဆရာ့ကိုတော့ ကျမ စွဲသွားရပါပြီ…. စိတ်တိုင်းကျလိုး ဆရာ….. အမလေး……. ကောင်းလိုက်တာ…”
နွယ်သာကီသည် ဆရာထန်ရဲ့ ဆက်တိုက် ဆောင့်ပေးတာတွေကြောင့် အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းသွားရပြီ ။
“ အိုး…ဆရာရယ်… အရမ်းကြိုက်တာဘဲ … ဆရာ့လီးကြီးကို ဆွဲမနုတ်လိုက်ပါနဲ့ဦး……”
ယောကျ်ား ရာထူးတိုးတာ မတိုးတာ မသိတော့။ ဆရာထန်သည် ယောကျ်ားထက်တော့ အလိုးကောင်းသည် ။ စိတ်ဆန္ဒပြေပျောက်သွားရအောင် စွမ်းဆောင်ပေးနိုင်လို့ သူ့ဆီကို ထပ်ခါထပ်ခါ သွားသွားပြီး အလိုးခံရတော့သည် ။
သွယ်သွယ်မိုးယုသည် ဦးကင်းနဲ့ ဟိုတယ်မှာ လိုးအပြီး ဟိုတယ်ရှေ့မှာ ကားထိုးပြီး စောင့်နေတဲ့ ကျော်ကျော်ဘိုကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဦးကင်းသည် အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေးဘူး ။ သူ့လီးကြီးက ကြီးတုတ်ရှည်လျားလို့ ယောကျ်ားဖြစ်တဲ့ ရဲမှူးဦးဝင်းမောင်သန်းရဲ့ လီးထက် သုံးဆလောက် ပိုကြီးသည် ။ လိုးတာကလည်း ဦးဝင်းမောင်သန်းထက် ပိုပြီးကောင်းသည် ။ ဆရာထန်နဲ့ လိုးရတာလောက်တော့ ဆောင့်အားက မကောင်းလှပေမယ့် ဦးကင်းကိုလည်း ကြိုက်သည် ။
“ ဟေး.. ကျော်ကျော်ဘို.. မင်း မမကို လာစောင့်ပေးတာ ကျေးဇူးဘဲကွာ..။ မမလည်း မိတ်ဆွေတစ်ယောက်နဲ့ အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဆွေးနွေးတာ တော်တော် ပင်ပန်းသွားတယ်..။ မင်း ဗိုက်ဆာနေပြီလား… မင်းကို မမ ထမင်းကျွေးမယ်လေ….”
“ ရပါတယ်… မမ….။ ရဲမှူးက မမ သွားချင်တဲ့နေရာတွေကို လိုက်ပို့ဖို့ ကျနော့်ကို မှာထားပါတယ်…..”
ကျော်ကျော်ဘိုကပြောရင်း ကားကို ဟိုတယ်ရှေ့ကနေ မောင်းထွက်လိုက်သည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ ပုံစံက ခုနက တအားလိုးလာလို့ ပင်ပန်းနေတဲ့ပုံ ။ ကျော်ကျော်ဘိုလည်း သွယ်သွယ်မိုးယုကို ဖင်ပူးတောင်းထောင် ကုန်းခိုင်းပြီး ဦးကင်း တအားလိုးခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး လီးတောင်လာသည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုကို လိုးချင်စိတ်တွေက တားမရဆီးမရ ဖြစ်ပေါ်နေသည် ။
“ ထမင်းဆိုင် ကောင်းကောင်းကို မောင်းကွာ…။ မမနဲ့ မင်းနဲ့ ထမင်း စားကြရအောင်….”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမ…”
ကျော်ကျော်ဘိုလည်း သူတို့ ရောက်နေတဲ့နေရာနဲ့ နီးတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကို မောင်းသွားလိုက်သည် ။ ဒီဆိုင်က အပေါ်ထပ် ထပ်ခိုးလေးမှာ သီးသန့်အခန်းတွေ ရှိတာကို ကျော်ကျော်ဘို သိသည် ။ နှစ်ယောက်ထဲ သီးသန့် စားသောက်နိုင်လို့ လွတ်လပ်သည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုကို ထမင်းစားရင်း ဆွေးနွေးလိုက်သည် ။
“ မမနဲ့ ဆရာထန်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ဖြစ်ကြတဲ့ဟာကို ရဲမှူးကို ကျနော် မတင်ပြဘဲ နေလိုက်မယ်….။ မမ ဘာတွေ လုပ်နေတယ် ဆိုတာကို မပြောဘဲ နေလိုက်မယ်…။ အဲဒီအတွက်တော့ ကျနော့်ကို မမ ပေးလိုးရမယ်…..။ မမ သဘောတူတယ် မဟုတ်လားဟင်….”
လို့ ပြောလိုက်တော့ သွယ်သွယ်မိုးယုလည်း မခိုးမခန့်နဲ့ ရယ်လိုက်ရင်း..
“ ကျော်ကျော်ဘို.. ကျော်ကျော်ဘို.. မင်းက တကယ့် လူလည်လေးဘဲ ….။ မင်းက အပြာစာအုပ်ထဲကလို ကိုယ့်ဘော့စ်ရဲ့ မိန်းမကို လုပ်ဖို့ ကြံတာပေါ့လေ…… ဟင်းဟင်း…..။ မင်းက မမကို လုပ်ချင်ရအောင် မင်းရဲ့ ကိုယ်ပိုင် အရည်အချင်းက ဘယ်လောက် ရှိလို့လဲကွ…..။ မမက ပဲမြစ်လောက် ဟာလေးတွေကိုဆို စိတ်ဝင်စားတာ မဟုတ်ဘူးကွ….”
လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုလည်း ချက်ချင်းဘဲ သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကို ပြလိုက်သည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယု အံ့အားသင့်သွားသည် ။ တကယ့်ကို စံချိန်မှီတဲ့ အကြီးစား အရှည်စား ဆိုက် ဖြစ်နေလို့ ။
အိုး … မင်းလေးလည်း ဆရာထန်နဲ့ ဦးကင်းလိုပါဘဲလားကွယ်…… လို့ ပါးစပ်က တိုးတိုးလေး ထုတ်ပြောလိုက်လေသည် ။ ပြီးတဲ့နောက် ..
“ အင်း.. ဒါပေမယ့် အခု မမ.. ဟိုဘဲကြီးနဲ့ လုပ်လာလို့ ပေရောညစ်ပတ်နေတယ်ကွယ်..။ နည်းနည်းလည်း ပင်ပန်းနေတယ်….။ မမ ရေမိုးချိုးပြီး ခဏ နားချင်သေးတယ်….။ မင်းနဲ့ တွေ့ချင်စိတ်တော့ ရှိပါတယ်…..။ မမကို အချိန်တော့ နည်းနည်းပေးကွာ…”
လို့ ကျော်ကျော်ဘိုကို ပြောသည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုလည်း
“ ရပါတယ်….မမ……။ မမ.. ကျနော့်ကို ပေးလိုးရင် ပြီးတာဘဲ …။ မမ ကျေနပ်အောင် ကျနော် ကောင်းကောင်း လိုးပေးမှာပါ မမ..”
လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီးနောက် သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ လက်ကလေး တစ်ဖက်ကို ဖျတ်ကနဲ ကောက်ကိုင်ဆုပ်လိုက်ပြီး ထောင်မာနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်း အပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်လေသည် ။
“ ဟဲ့..ဒါက ဘာလဲ….”
“ နမူနာ စရံသတ်တဲ့ အနေနဲ့ ကျနော့်လီးကို မမ စုပ်ပေးမလားလို့…”
“ ဟာကွာ.. မင်းကလည်း အလည်လေးဘဲ…”
လို့ သွယ်သွယ်မိုးယုက ပြောလိုက်ပေမယ့် ကျော်ကျော်ဘိုရဲ့ လီးတန်ကို စုပ်ပေးလေသည် ။ ရဲမှူးဦးဝင်းမောင်သန်းသည် ကျော်ကျော်ဘိုကို မသင်္ကာဘူး ။ သူ့မိန်းမ သွယ်သွယ်မိုးယုရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ ပျက်နေတာကို သိနေလို့ ကျော်ကျော်ဘိုကို စုံစမ်းခိုင်းတာ ဒီကောင်က သွယ်သွယ်မိုးယုသည် ပုံမှန် အခြေအနေပါဘဲ.. ဘာမှ မကောင်းတာ မလုပ်ပါဘူးလို့ သတင်းပို့သည် ။ ဒါကြောင့် သူ့တပည့်ဟောင်း တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ပွကြီးကို လှမ်းခေါ်ပြီး သွယ်သွယ်မိုးယုကို လိုက်ချောင်းခိုင်းလိုက်သည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုသည် ပွကြီးကို မသိဘူး ။ ပွကြီးသည် ဦးဝင်းမောင်သန်း ငယ်ငယ်က ခင်ခဲ့တဲ့ တပည့်ပါ ။ပွကြီးသည် ခိုင်းတာကို အကုန် မညည်းမငြူ လုပ်ပေးတဲ့ တပည့်တယောက်မို့ စိတ်ချသည် ။
“ပွကြီး… ငါ့မိန်းမ ဘာတွေလုပ်နေတယ်.. ရှုပ်နေတယ် ဆိုတာတွေကို မင်း လိုက်စမ်းကွာ….။ ဟိုကောင် ကျော်ကျော်ဘိုကိုလည်း လိုက်..။ ဒီကောင် ငါ့ကို ညာနေတာတော့ သေချာတယ်ကွ..။ ငါလည်း ရဲလုပ်စားလာတာ ကြာပြီ.. အံတိုနေပြီ ….။ ညာနေပြီ ဆိုရင် အလိုလို သိနေတယ်…..။ ကျော်ကျော်ဘို ငါ့ကို ညာနေတယ်ကွ…။ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုဘဲ…..”
လို့ ရဲကြပ်ပွကြီးကို ပြောလိုက်သည် ။ ရဲကြပ်ပွကြီးလည်း ခပ်ဝေးဝေးကနေ သွယ်သွယ်မိုးယု နဲ့ ကျော်ကျော်ဘိုတို့ကို စောင့်ကြည့်လိုက်သည် ။ မကြာခင်မှာဘဲ ဆရာထန်ရဲ့ တရားစခန်းကို သွားနေတဲ့ သွယ်သွယ်မိုးယုကို တွေ့သလို ကျော်ကျော်ဘိုနဲ့ ဟိုတယ်တစ်ခုပေါ်ကို တက်သွားတဲ့ သွယ်သွယ်မိုးယုကိုလည်း တွေ့ရသည် ။
ရဲကြပ်ပွကြီးက ရဲမှူးဦးဝင်းမောင်သန်းကို သူတွေ့တာတွေကို သတင်းပို့လိုက်သည် ။ ဒီ ဆရာဆိုတဲ့ ကောင်က ငါ့မိန်းမကို ခေါ်အိပ်နေတယ် ဆိုတာကို အတိအကျ အသေအချာ သိချင်တယ်.. အထောက်အထား လိုတယ်…. သေချာရင် ငါ့မိန်းမကို ကွာရှင်းလိုက်မယ်.. ဟို ဆရာတု နှစ်ကောင်ကိုလည်း ဂျေးထဲ ပို့ပစ်လိုက်မယ်ကွာ….. လို့ ဦးဝင်းမောင်သန်းက ပြောလိုက်တဲ့အခါ သူ့လက်ထောက် တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဒုရဲအုပ်စန်းစန်းတင့်က
“ ကျမ သေချာအောင် သွားထောက်လှမ်းပေးမယ် ရဲမှူး…”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ
“ အေး..ကောင်းသားဘဲ…။ မိန်းမသား တစ်ယောက် ဆိုရင် ဟို ဆရာထန်ဆိုတဲ့ ငတိက မွှန်ပြီး မကောင်းတာကြံမှာ သေချာတယ်….။ ညည်းက သူ့ကို ဖမ်းချုပ်လို့ ရပြီ ဆိုတာနဲ့ လက်ထိပ်သာ ခတ်ပစ်လိုက်…။ ငါ့ဆီကိုလည်း ချက်ချင်း ဖုန်းဆက်…”
လို့ ခိုင်းလေသည် ။ ဒုရဲအုပ်စန်းစန်းတင့်သည် ဖြူဖွေးသန့်ပြန့်ပြီး ကိုယ်လုံးကလည်း ယောကျ်ားသားတို့ တပ်မက်စရာ တောင့်တောင့်တင်းတင်းမို့ ဆရာထန် သဘောကျလောက်သည်လို့ ရဲမှူးဦးဝင်းမောင်သန်း ထင်သည် ။
မနေ့ညက လှိုင်းထန်နဲ့ ဦးကင်း အကျေအလည် ဆွေးနွေး တိုင်ပင်ကြသည် ။ ဦးကင်းက
“ လှိုင်းထန်… ဒို့ ငွေလည်း တော်တော်ကြီးကို စုမိပြီ….။ တခြားနယ်ကို ရွှေ့ကြပါစို့…”
လို့ အကြံပေး တိုက်တွန်းသည် ။ ဒီတခါတော့ လှိုင်းထန်သည် ဦးကင်း ပြောတာကို သေသေချာချာ နားထောင်သည် ။
“ ဟုတ်တယ်…ဦးကင်း….။ ကျနော်တို့ လစ်ကြရင် ကောင်းမယ်….။ စားသင့်တာထက်တောင် ပိုစားခဲ့ပြီးပြီလေ…။ နယ်ပြောင်း စားလိုက်ကြဦးစို့..”
လို့ ပြန်ပြောသည် ။ ရဲမှူးကတော် သွယ်သွယ်မိုးယုနဲ့ စစ်ဗိုလ်ကတော် နွယ်သာကီကို စိတ်ကြိုက် ဗျင်းခဲ့အပြီး လှိုင်းထန်ရဲ့ စိတ်တွေ လေးလံသည် ။ မကြာခင် သူ တစ်ခုခု အခက်အခဲ ဖြစ်တော့မည်လို့ သူ့ဆဌမအာရုံက သိနေသလိုဘဲ ။
“ ဦးကင်း… စပြီး သိမ်းဆည်းတော့ဗျာ..။ ကျုပ်တို့ မကြာခင် ရွှေ့မယ်….။ တိတ်တဆိတ် ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့… ခိခိ….. ခါတိုင်းလိုပေါ့……”
လို့ ဦးကင်းကို ပြောလိုက်သည် ။ ဦးကင်းလည်း ဝမ်းသာသွားသည် ။ ခြေရာဖျောက်ဖို့ အချိန်တန်နေပြီ မဟုတ်လား..။ ဒီအချိန်မှာ သူတို့ ရှိနေတဲ့ တရားစခန်း လုပ်ထားတဲ့ အိမ်လေးရဲ့ အရှေ့ကို မိန်းမတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။
“ ဟင်…… ဧည့်သည်တစ်ယောက် လာနေတယ်…. လှိုင်းထန်ရေ…..”
“ အင်း…. ကျနော်တို့ ရွှေ့တော့မယ်ဆိုမှ ရောက်လာပြန်ပြီ….။ အာပါးပါး.. နည်းတဲ့ ဆုံကြီး မဟုတ်ဘူး…..။ တကယ့် စစ်ကိုင်းအိုးကြီး….။ ကဲ ဦးကင်းရယ်.. နောက်ဆုံးအနေနဲ့ လက်ခံလိုက်ပါဗျာ…..”
လှိုင်းထန်သည် ရောက်လာတဲ့ မိန်းမက ဖြူဖြူချောချော ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ဖြစ်နေလို့ တဏှာစိတ်က ယိုဖိတ်သွားရပြန်သည် ။ ဦးကင်းလည်း..
“ လက်မခံချင်တော့ဘူးကွာ…. အချိန် သိပ်မရတော့ဘူး…. လစ်ဖို့ တန်နေပြီ…..”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အချိန် ဧည့်သည် မိန်းမသည် သူတို့အိမ်တံခါးကို ခေါက်လိုက်ပါသည် ။ လှိုင်းထန်က
“ ဦးကင်း.. လက်ခံလိုက်ဗျာ….။ နောက်ဆုံး တစ်ယောက်… နောက်ဆုံးပိတ်ပေါ့…”
“ အင်း…လှိုင်းထန်….ခက်တယ်ကွာ..ခက်တယ်…”
လို့ ဦးကင်း ညည်းရင်း တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည် ။
“ ဘာကိစ္စများလဲကွဲ့…..”
ဦးကင်းက စိပ်ပုတီးကြီးကိုင်လျက် မော့ကာ မေးလိုက်သည် ။
“ ကျမ ဆရာထန်နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ….”
“ ဘာအတွက်လဲဟင်….”
“ ကျမရဲ့ ရှေ့ရေးကို ဆရာ့ကို မေးချင်လို့..။ နောက်ပြီး… ကျမ ဆေးကုချင်တာတွေလည်း ရှိလို့…”
“ အင်း… အမှန်က ဆရာနဲ့ ကျုပ်က ဟိမဝန္တာတောင်ပေါ်ကို တရားကျင့်ဖို့အတွက် ခရီးထွက်တော့မလို့ကွယ့်…။ ကုသိုလ်ဖြစ် ကုသဟောပြောပေးတာတွေကို ရပ်ဆိုင်း ပိတ်လိုက်တော့မလို့ ပြင်နေတာ……”
“ ဟာ… ဒီလို မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ဦး ဘကြီးရယ်…။ ကျမကိုတော့ လက်ခံလိုက်ပါ..။ နောက်ဆုံးပိတ် အနေနဲ့ ဖြစ်ဖြစ်…”
“ ခက်တယ်…ကလေးမ…..”
“ လက်ခံလိုက်ပါရှင်.. ကျမလည်း ဆရာကြီးတို့ ခရီးထွက်ဖို့ကို အလှူငွေ ထည့်ပါမယ်…..”
“ ငွေက အရေးမကြီးပါဘူး.. ကလေးမရယ်…..။ ငွေအကြောင်း ထည့်မပြောပါနဲ့..”
“ ဆောရီးပါ ဘကြီးရယ်…။ ကျမပြောတာ လောသွားလို့ အမှားပါရင် ခွင့်လွှတ်ပါ…”
“ ကဲ..ကဲ… နောက်ဆုံး တစ်ယောက် အနေနဲ့ လက်ခံလိုက်မယ်……။ ကလေးမ နာမည်က ဘာတုန်း…”
“ ကျမနာမည်က မာလာပါ ဘကြီး…..။ ကျမ ဆရာထန်နဲ့ ဘယ်တော့ တွေ့ခွင့်ရမလဲဟင်….”
“ အင်း.. ဆရာက အလုပ်များနေတယ်ကွဲ့…။ သူ တရားကျင့်ဖို့ အခုထဲက သူ့စိတ်တွေကို ပြင်ဆင်နေတယ်…”
“ ဪ….. ဟုတ်လား..။ ဆရာက သိပ် တန်ခိုး ရှိတာဘဲနော်… တရားကျင့်လွန်းလို့ ထင်တယ်နော်….”
“ ဟုတ်တယ်.. ကလေးမ…..။ သူ တရားထိုင်နေရင် ကိုယ်က အပေါ်ကို ကြွတက်လာတတ်တယ်…..”
“ ဟယ်….ဟုတ်လား….. ကျမ တွေ့ဖူးချင်လိုက်တာ…..”
“ ကုသိုလ်ထူးတဲ့လူမှ ကြုံကြိုက်တာကွဲ့…။ ကဲ.. ကဲ…. ဆရာနဲ့တွေ့ဖို့ ရက်ချိန်း လုပ်ရအောင်..။ မနက်ဖြန် အားလား… လာနိုင်လား…..”
“ ဟုတ်..ဘကြီး…လာနိုင်ပါတယ်…..”
လှိုင်းထန် သို့မဟုတ် ဆရာထန်သည် အိမ်အတွင်းခန်းကနေပြီး ရက်ချိန်းယူနေတဲ့ မာလာဆိုတဲ့ မိန်းမကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခတ်နေသည် ။ တော်တော် လန်းတဲ့ ဆော်ဘဲ..ဟီး…..။ နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နဲ့လွယ်တဲ့အနေနဲ့ ကောင်းကောင်း ဖြုတ်ပစ်လိုက်မှဘဲ။ ဆရာထန်ရဲ့ ပေါင်ကြားက ပစ္စည်းကြီး မြူးထလာသည် ။ ကြွလာသည် ။ ထွားလာသည် ။ မာလာသည် ။
ကျော်ကျော်ဘိုသည် ရဲမှူးကတော် သွယ်သွယ်မိုးယု ကို သူမလုပ်နေတာတွေကို ရဲမှူးကို ပြန်မပြောစေချင်ရင် သူနဲ့ဟိုတယ်ခန်းမှာ တွေ့ရမယ်လို့ ခြိမ်းခြောက်လိုက်တဲ့အခါ သွယ်သွယ်မိုးယုကလည်း အခက်အခဲ မရှိဘဲ
“ ရတယ်လေ… မမက မင်းလို ကောင်လေးနဲ့ တွေ့ဖို့ကို မငြင်းပါဘူး..”
ဆိုပြီး သူ့ကို ဦးကင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့တဲက ဟိုတယ်မှာဘဲ ချိန်းခဲ့သည် ။ ကျော်ကျော်ဘိုသည် လူနံပိန် ကျွဲချိုလိန် ဆိုတဲ့စကားလိုဘဲ ပိန်ကပ်ကပ်လေးပေမယ့် ဒင်က မသေးဘူး ။ သွယ်သွယ်မိုးယုကို အပီထောင်းပေးလိုက်တာ သွယ်သွယ်မိုးယုလည်း သဘောကျ ကျေနပ်သွားရသည် ။ သူမအနေနဲ့ တဏှာစိတ်က အရမ်းပြင်းပြနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်မို့ လင်နဲ့ အားမရဘဲ ကုန်းချင်နေတာကြောင့် ကျော်ကျော်ဘိုကို လိုလိုလားလားနဲ့ ကုန်းလိုက်သည် ။
ရဲကြပ်ကြီး ပွကြီးက အစအဆုံး လိုက်ချောင်းလိုက်ပြီး အဖြစ်အပျက်တွေကို ရဲမှူး ဦးဝင်းမောင်သန်းကို သတင်းပို့လိုက်သည် ။ ရဲမှူးဦးဝင်းမောင်သန်းလည်း သစ္စာမရှိတဲ့ ကျော်ကျော်ဘိုကို အမျက်ခြောင်းခြောင်း ထွက်ပြီး တွေ့တာနဲ့ ထိုးကြိတ်ကန်ကျောက်တော့တာဘဲ ။ ကျော်ကျော်ဘိုကိုလည်း သူ့အနားကို မလာတော့ဖို့ မောင်းထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ သွယ်သွယ်မိုးယုကိုလည်း အိမ်ပြင် ထွက်ခွင့် မပေးတော့ဘူး ။
ဒုရဲအုပ်စန်းစန်းတင့်ကိုလည်း ဆရာထန်နဲ့ ဦးကင်းတို့ဆီကို စုံစမ်း ထောက်လှမ်းဖို့ လွှတ်လိုက်သည် ။ ဒုရဲအုပ်စန်းစန်းတင့်သည် ငယ်ရွယ်တဲ့ ရဲကျောင်း ဆင်းခါစ အရာရှိပေါက်စမို့ တက်ကြွတဲ့ ခွပ်ဒေါင်းမလေး တစ်ကောင်လိုဘဲ ထစ်ကနဲဆို ဖမ်းပစ်လိုက်ချင်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ အသွင်ယူပြီး ထောက်လှမ်းဖို့ကိုလည်း ဝါသနာ ပါသည် ။ တဏှာစိတ် ပြင်းထန်တဲ့ ဆရာထန်ဆိုတဲ့ လူလိမ်ကိုလည်း လက်ရ ဖမ်းပြလိုက်ချင်သည် ။ ဒါကြောင့်လည်း ရဲမှူးကို သူမက ဒီကေ့စ်ကို သူမ လုပ်ချင်ကြောင်း စပြီး တောင်းဆို တောင်းခံခဲ့တာပါ ။
ဒုရဲအုပ်စန်းစန်းတင့်သည် ဆရာထန်နဲ့ တွေ့ဖို့ ရက်ချိန်းယူလိုက်သည် ။ ဆရာထန်နဲ့ နောက်လိုက်ကြီး ဦးကင်းတို့သည် အိန္ဒိယပြည်က တောင်ကြီးပေါ်မှာ တရားသွားထိုင်တော့မှာမို့ လူတွေနဲ့ အတွေ့မခံတော့ဘူး ပြောနေလို့ မနည်း တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ တွေ့ပါရစေလို့ ခွင့်တောင်းခဲ့ရသည် ။ စန်းစန်းတင့်ရဲ့ ရုပ်ရည်နဲ့ တောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်လုံး အနေအထားကြောင့် ဆရာထန်နဲ့ ဆုံခွင့် ရက်ချိန်းကို ရလိုက်သည် ။
စန်းစန်းတင့်သည် ဆရာထန်က သူမအပေါ်ကို လက်ရောက်တာနဲ့ ဖမ်းပစ်လိုက်မည် လို့ ကြုံးဝါးနေပြီး လက်ထိပ်တစ်စုံကိုလည်း လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှာ အသင့်ဆောင်သွားသည် ။ လက်ကိုင်အိတ်သည်လည်း စပိုင်သူလျှိုတွေ သုံးစွဲတဲ့ လှို့ဝှက်ကင်မရာလေး တပ်ဆင်ထားသည် ။ လက်ပူးလက်ကြပ် မငြင်းနိုင်အောင် ရုပ်သံ ရိုက်ထားမည် ဖြစ်သည် ။ ဒါတင် မကသေး ။ သူ့အတွက် လိုအပ်လာရင် အသုံးပြုဖို့ “ ဖမ်းဆီးရေး အဖွဲ့ ” တစ်ဖွဲ့ကို ရဲမှူးဆီက တောင်းသည် ။ ဆရာထန်တို့ကို သူမက အချက်ပြလိုက်တာနဲ့ ဝင်ဖမ်းဖို့ ရဲကြပ်ပွကြီးနဲ့ အဖွဲ့ကို ဆရာထန်ရဲ့ တရားစခန်းနဲ့ မနီးမဝေးမှာ ချထားခိုင်းလိုက်သည် ။
ဆရာထန်သည် “ မာလာ ” နဲ့ ချိန်းထားတဲ့အတွက် အားရှိအောင် ကြက်ဥအစိမ်းတွေနဲ့ နွားနို့စစ်စစ်ပျစ်ပျစ်ကို ကြိုသောက်ထားသည် ။ ရေကို စိမ်ပြေနပြေ သေသေချာချာ ချိုးလိုက်သည် ။ အထဲက ဘာမှမခံဘဲ အဖြူရောင်ခါးစည်းကြိုးနဲ့ ဝတ်ရုံရှည်ကို ဝတ်လိုက်သည် ။ မိန်းမတွေသည် “ အရည်ဝင်ရင် အသေခင်သည် ” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင်း တစ်ခါဖွင့်ပေးလိုက်ရင် စွဲသွား ခိုက်သွားတတ်ကြသည် ။ သူ့ကို တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်ကုန်ကြတာ အများကြီးဘဲ ။ ဗေဒင် မှန်တာ မမှန်တာ ဂရုမစိုက်ကြတော့ ။ လီးကြီးကြီးနဲ့ ကောင်းကောင်း ဆောင့်လိုးပေးတာကိုဘဲ သိတော့သည် ။ ဒီလိုနဲ့ စားရတာ များခဲ့ပြီ ။
ဆရာထန်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ မိန်းမဆိုတာ သူဖန်ရင် ရသွားတာချည်းဘဲ လို့တောင် ထင်လာသည် ။ မိန်းမတွေကို အထင်သေးလာသည် ။ ဘယ်မိန်းမကိုမဆို သူလိုးလို့ရသည်လို့လည်း ထင်လာသည် ။ အခု နောက်ဆုံးအဖြစ် တွေ့မယ့် မာလာ ဆိုတဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှလေးသည် တကယ့်ကို တောင့်သည် ။ ဒါလေးကို စိတ်ကြိုက် ဖြုတ်လိုက်ပြီးမှ ဒီနယ်က ဒီမြို့ ရှောင်သွားမည်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည် ။
ချိန်းတဲ့နေ့ကို ရောက်ပြီ ။ ဆရာထန်သည် တင်ပလင်ခွေထိုင်ရင်း အခန်းတံခါးပေါက်ကို ကျောပေး ထိုင်ထားသည် ။ လက်ထဲမှာက စိပ်ပုတီးကို စိပ်နေသည် ။ မာလာ ( သို့မဟုတ် ) ဒုရဲအုပ်စန်းစန်းတင့် အခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့အခါ ဆရာထန်သည် ကျောပေးထားတာကို လှည့်မကြည့်ဘဲ ….
“ ထိုင်ပါ….မာလာ…..”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ မင်း ဘာအတွက် ငါ့ဆီကို ရောက်လာတာလဲ…”
ဆရာထန်ရဲ့ အသံက တိုးသည် ။
“ ကျမ ရှေ့ကို ဘာတွေဖြစ်မလဲဆိုတာ သိချင်လို့ လာတာပါ…..”
“ စီးပွားရေး သိချင်တာလား… ဒါမှမဟုတ် အိမ်ထောင်ရေး.. အချစ်ရေးလား…..”
“ အဲ.. အဲဒါ… အိမ်ထောင်ရေး….. ကျမ.. ကျမ…. ပညာရေးဖက်ကိုဘဲ ဦးစားပေးနေခဲ့လို့ အဲဒီ အိမ်ထောင်ရေးမှာ လစ်ဟာနေပါတယ်… ဆရာ..။ ကျမ….. ဘယ်တော့ အိမ်ထောင်ကျမလဲ.. သိချင်ပါတယ်….”
ဆရာထန်သည် ခဏလောက် ငြိမ်သွားသည် ။ ပါးစပ်က ဂါထာလိုဟာတွေ တတွတ်တွတ်နဲ့ ရွတ်နေသည် ။ ပြီးတော့…
“ ကျုပ် မြင်တာကတော့ မကြာခင် အိမ်ထောင်ကျကိန်းမြင်တယ်…..။ ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်နဲ့ ထိတွေ့ပတ်သက်မှုတွေ ရတော့မယ်….”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ မာလာလည်း
“ အို.. ဟုတ်လား….. ဘယ်လို လူမျိုးနဲ့လဲဟင်…”
လို့ မေးလိုက်လေသည် ။ ဆရာထန်လည်း
“ ယောကျ်ားပီသတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးသုခကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ဖြည့်ဆည်းပေးမယ့် လူမျိုး…”
လို့ပြောလိုက်ပါသည် ။ မာလာလည်း
“ သူနဲ့ မြဲမှာလား ဆရာ…”
လို့ မေးပြန်သည် ။
“ အိန်း…. မြဲတယ် မမြဲတယ်တော့ ဆရာ မပြောလိုဘူး…။ ပြောချင်တာကတော့ သူနဲ့ လင်မယား အရာမြောက်တဲ့အခါတော့ မင်း တအားကျေနပ်မှု ရလိမ့်မယ်….။ မင်းကို ကာမဆန္ဒ ဖြည့်ဆည်းပေးမယ့် ယောကျ်ားကောင်း တစ်ယောက်ပေါ့ ”
လို့ ဆရာထန်က ပြောလိုက်ရင်း သူ့ရှေ့မှာ ပုလင်းကြီးနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ရေတွေကို ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ထဲကို လောင်းထည့်လိုက်ပြီး မာလာကို
“ သောက်လိုက်…။ ဒီရေက မင်းရဲ့ အညစ်အကြေးတွေကို ဆေးကြောပစ်ပေးမယ့် နတ်ရေစင်”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မာလာလည်း သူပေးတဲ့ ရေခွက်ကို မော့သောက်လိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ မာလာရဲ့ လက်ကိုင်အိတ်မှာ တပ်ဆင်ထားတဲ့ လှို့ဝှက်ကင်မရာလေးက ဆရာထန်ကို တိတ်တဆိတ် ရိုက်နေပြီ ။ ဆရာထန်သည် မာလာဖက်ကို လှည့်ကာ ထိုင်လိုက်သည် ။
“ လက်ကလေး ကြည့်ချင်တယ်…”
“ ကြည့်ပါ ဆရာ….”
ဖြူဖွေးနူးညံ့တဲ့ မာလာရဲ့ လက်ကလေးကို သေသေချာချာ ကိုင်ကြည့်နေတဲ့ ဆရာထန်ရဲ့ ပေါင်ကြားက ယောကျ်ားတန်ဆာသည် တစစ ကြီးထွားလို့လာသည် ။
“ အင်း… မင်းစိုးရာဇာဖြစ်မယ့် လက်ဘဲ..။ ချမ်းသာမယ်… လာဘ်လာဘတွေ ဝင်မယ်……။ လူတွေကို စိုးမိုး နိုင်မယ်…..။ လူမုန်းတော့ ခံရမယ်……”
ဆရာထန်သည် သူ့အာရုံမှာ မြင်တာတွေကို တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြောဆိုနေသည် ။ မာလာသည် ဆရာထန်က လက်ဖဝါးနဲ့ လက်ဖမိုးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေလို့ စိတ်ထဲမှာ လှုပ်ရှားလာသည် ။ ရင်တွေ ခုန်လာသည် ။ မျက်စိတွေ လေးလံလာသည် ။ ရီဝေဝေ ဖြစ်လာသည် ။ အိပ်ချင်သလိုလို…။
“ ဆရာ…ကျမ…ကျမ….. မူးသလိုလိုကြီး…..”
“ အင်း…. ဒီခြံထဲက မြေစောင့်ဘီလူးတွေ.. လုပ်ပြီ ထင်တယ်……။ ဟေ့ မင်းတို့ လာ မနှောက်ယှက်နဲ့ကွာ…။ ငါ့ အစွမ်း.. ငါ့အာဏာနဲ့ မင်းတို့ကို နှင်တယ်… သွားကြ အဝေးကို…..”
“ ဟင်…ဆရာ..ဘီလူး ..ဟုတ်လား…..”
“ မပူပါနဲ့..ကျုပ် နှင်လိုက်ပါပြီ…”
မာလာသည် ရီဝေဝေဖြစ်လာလို့ ဆရာထန့် ပုခုံးထက်မှာ ခေါင်းလေးမှီလိုက်မိသည် ။ ဆရာထန်က ကျောပြင်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည် ။ မာလာ့စိတ်တွေ ပြောင်းလဲလာသည် ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်ပစ်ချင်လာသည် ။ ရင်သီးတွေ မာကြောလာသည် ။ တင်းထောင်လာသည် ။ ပေါင်ကြားမှာ ယားလာသည် ။ မိန်းမအင်္ဂါသည် အရည်တွေ စိုလာသည် ။ ကာမစိတ်တွေ ထကြွလာသည်လို့ သိလိုက်သည် ။ ဆရာထန်ရဲ့ လက်တစ်ဖက်က မာလာရဲ့ လက်ကို ဆွဲယူပြီး တစ်နေရာကို ပို့လိုက်သည် ။ အို.. ဘာကြီးလဲ….။ ပူနွေးနွေး မာမာ အချောင်းကြီးကို မာလာ သို့မဟုတ် စန်းစန်းတင့် စမ်းမိနေသည် ။ စိတ်တွေ တအား ထကြွလာသည် ။ ဒါ.. ဒါ….. ဒါ…. ယောကျ်ား လီးကြီးဘဲ….. အို……။
ဘယ်လိုဘယ်လို လီးကြီးကို ကိုင်မိနေပါလိမ့် ။ ခက်တာက ကိုင်ဆုပ် ပွတ်သပ်နေမိတဲ့ လက်ကို လီးကြီးကနေ မခွာနိုင်တာ ။ သံလိုက်ဓါတ်လိုဘဲ ဒီအတံကြီးက ဆက်ပြီး ကိုင်ပွတ် ဆုပ်နယ်ဖို့ ဆွဲခေါ်ထားသည် ။ ငြင်းပယ်နိုင်စွမ်း မရှိ ။ ခွန်အားမဲ့သွားသည် ။
ဆရာထန်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေက စန်းစန်းတင့်ရဲ့ ကိုယ်အနှံ့ မှာ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ရောက်နေသည် ။ စန်းစန်းတင့်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို တစ်ခုချင်း ဖယ်ချွတ်နေသည် ။ သူ့ကို စန်းစန်းတင့် မတားမိ ။ မတားနိုင် ။ သူ တိုက်လိုက်လို့ သောက်လိုက်မိတဲ့ နတ်ရေစင် ဆိုတဲ့ ရေတစ်ခွက်ကြောင့်လား ။ အို.. ငါ….. ငါ….. ဆေးမိသွားပြီ…..။
အိပ်ပျော်သွားသည် ။ တခဏလေး ။ ပြန်သတိရလိုက်တဲ့အခါ ကုတင်တစ်လုံးပေါ်မှာ ပက်လက်လေး ရောက်နေသည် ။ ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်မရှိတာကို ချက်ချင်း သတိမထားမိဘူး ။ နောက်တော့ ဆရာထန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးက နို့သီးဖုလုံးလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုပ်ယူနေတော့ ဒီ ခံစားချက်ကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငုံ့ကြည့်မိသည် ။ ကိုယ်လုံးတီးကြီး ။ ဆရာထန့်လက်က စန်းစန်းတင့်ရဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ရဲ့ ကြားထဲကို ဖိဖိပွတ်နေသည်။
အို…..။
အင်္ဂါစပ် နှုတ်ခမ်းသားထူထူ နှစ်ချပ်ကို ပွတ်ပေးနေသည် ။ မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သလို ဖြစ်သွားပြန်သည် ။ အင်….. သိလိုက်ပြန်တာက သူ့တန်ဆာချောင်းကြီး ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေတာ။ စုပ်.. စုပ်.. စုပ်…. ဆိုတဲ့ သူ့အသံကို ကြားလိုက်မိပြီး သူ့အမိန့်တွေကို နာခံမိနေသည် ။ သူ့အတံချောင်းကို တအား စုပ်ပစ်မိနေသည် ။ ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံတွေ နားထဲမှာ ကြားနေသည် ။
“အား.. ကောင်းတယ်…. ကောင်းတယ်… စုပ်.. စုပ်…. လျှာနဲ့ ဝိုက်ကလိပေး…..”
ဆိုတဲ့ သူ့အသံကို ကြားတချက် မကြားတချက်…။ စန်းစန်းတင့်သည် သူခိုင်းတာတွေကို လိုလိုချင်ချင် လုပ်ပေးနေမိသည် ။ သူက စန်းစန်းတင့်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို သူ့တန်ဆာကြီး ဖိဖိထိုးနေတာကို လျှာနဲ့ ပတ်ချလည် လှည့်ကလိပေးနေမိသည် ။ ဖျတ်ကနဲ သူ့တန်ဆာကြီး ပါးစပ်ထဲက ထွက်သွားသည် ။
ဟင်…။
“စုပ်တာ တော်ပြီ….ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေး….။”
သူ့အမိန့်ကို မလွန်ဆန်နိုင် ။ ဖင်ပူးတောင်းထောင် ကုန်းပေးလိုက်မိသည် ။ သူ့တန်ဆာကြီး တထစ်ထစ်နဲ့ အင်္ဂါစပ်ထဲကို ချဉ်းနင်း ဝင်ရောက်လာသည် ။
အို….. အတွင်းသားတွေကို ထိုးပွတ်နေတဲ့ ထိတွေ့မှုက ထူးကဲလွန်းသည် ။ အား…….အူး……အင်း လိုးတယ်ဆိုတာ သူလည်းကောင်း ကိုယ်လည်းကောင်း ပါလားဆိုတဲ့ အသိရယ်.. လီးဆိုတဲ့အရာရဲ့ အရသာကိုရယ် စန်းစန်းတင့် သိလိုက်ရပြီ ။ တန်ဆာကြီးက ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်ထွက်နေသည် ။
“အိုး……အိုး……. အမလေး…….. ဆရာရယ်….. ကျွတ်ကျွတ်… ကောင်းလိုက်တာ….”
ဆရာထန်ရဲ့ ထိုးသွင်းချက်တွေ တဖြည်းဖြည်း သွက်လာသည် ။ စန်းစန်းတင့်ရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် အရည်တွေ စိုရွှဲနေသည့်တိုင်း သူ့လီးကို တအားညှစ်ထားသလို တင်းကြပ်လွန်းလှတာကြောင့် လိုးရတာ အရသာကောင်းလွန်းနေသည် ။ ဆရာထန်သည် ဖွံ့ထွားတင်းမာတဲ့ နို့လုံးထွားထွားကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ် ဆော့ကစားရင်း ဖိဖိလိုးသွင်းနေသည် ။ စန်းစန်းတင့်သည် မျက်လုံးစုံမှိတ်ခါ ခံနေသည် ။ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးထားတဲ့ စန်းစန်းတင့်ကို လိုးထည့်နေရင်း ဖင်ပေါက်နီညိုညိုလေးကို စိတ်ဝင်စားသွားတဲ့ ဆရာထန်သည် ဖင်ပေါက်လေးကို သူ့လက်မနဲ့ ဖိချေကစားပေးနေသည် ။
“ အို……အို…..အင်း…….အား…..အား……အား……”
“ဖပ်ဖပ်ဖပ်…ဖပ်..ဖပ်..ဖပ်…… ဖပ်ဖပ်ဖပ်… ဖွတ်………….”
မြန်မြန်သွက်သွက် ဆောင့်ထည့်ပေးတာတွေကြောင့် စန်းစန်းတင့် အထွဋ်အထိပ်ကို မြန်မြန် တက်လှမ်းသွားရသည် ။ ဆရာထန်လည်း ဖိဆောင့်ရင်း တအားကောင်းလာလို့ သူ့တန်ဆာချောင်းကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ဆွဲနုတ်လိုက်တဲ့အခါ သူ့လီးထိပ်ပေါက်က သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ တဟုန်ထိုး ပန်းထွက်လာပြီး စန်းစန်းတင့်ရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေ အပေါ်မှာ ထိမှန်ပေရေကုန်သည် ။ စန်းစန်းတင့် မျက်လုံးလေးပိတ် ခွေခွေလေး လှဲလျောင်းနေခိုက် ဆရာထန်သည် သေးပေါက်ဖို့ အတွင်းက ရေချိုးခန်းဆီကို လျှောက်အသွား ဦးကင်းက လှမ်းခေါ်ပြီး…
“ လှိုင်းထန်ရေ.. ဒို့ အမြန်ဆုံး လစ်ကြမှ ဖြစ်မယ်…။ ငါ စောစောထဲက ရွှေ့စရာတွေ ရွှေ့ပြီးပြီမို့ ဒို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လစ်ထွက်သွားရုံပါဘဲ…။ ငါ လမ်းထိပ်ကို ခေါက်ဆွဲထွက်ပြီး ဝယ်တယ်ကွ..။ ငါ ရဲနဲ့တူတဲ့ လူတစ်စုကို လမ်းထိပ်နားမှာ တွေ့ခဲ့ရတယ်..။ သူတို့ဟာ ငါတို့ကိုဖမ်းဖို့ ချောင်းနေတဲ့ ရဲတွေဘဲ ဖြစ်မယ်လို့ ငါထင်မိတယ်….။ မဟုတ်မှလွဲရော မာလာဆိုတဲ့ အခုလေးတင် မင်းလိုးလိုက်တဲ့ ကောင်မက ရဲစုံထောက်မဘဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်…..”
လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။ ဆရာထန်လည်း သေးတောင် မပေါက်တော့ဘဲ အိပ်ခန်းထဲကို ပြေးဝင်လိုက်ပြီး မာလာဆိုတဲ့ ဆော်ရဲ့ လက်ကိုင်အိတ်ကို စစ်ကြည့်လိုက်သည် ။ အတွင်းမှာ လက်ထိပ်တွေနဲ့ပွိုင့် ၃၂ ဆုံလည်နဲ့ ခြောက်လုံးပြူးလေး တစ်လက်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ အင်း… ရဲစုံထောက် ဆိုတာတော့ သေချာသွားပြီ …။
“ ကဲ ဒို့ အိမ်နောက်ဖေး ပေါက်ကနေ လစ်စို့..။ လက်ကိုင်အိတ်ကြီးကို ယူခဲ့လိုက်ကွာ……”
လို့ ဦကင်း လာပြောတဲ့အခါ ဆရာထန်သည် စန်းစန်းတင့် တခေါခေါနဲ့ ဟောက်ခါ အိပ်ပျော်နေတုန်း။ ဦးကင်းနဲ့အတူ အိမ်ရဲ့ အနောက်ဖက် အပေါက်ကနေ လစ်ပြေးလေပြီ ။ တပ်ကြပ်မောင်ပွတို့ အဖွဲ့သည် အိမ်ထဲက ဒုရဲအုပ်စန်းစန်းတင့်က အချက်ပြ ခေါ်မည့် အချိန်ကို စောင့်ဆိုင်းနေကြပေသည် ။ စန်းစန်းတင့် သူတို့ကို ဖုန်း မခေါ်လို့ စိတ်ဆင်းရဲနေကြသည် ။ စန်းစန်းတင့် ဘာများ ဖြစ်နေသလဲ…..။
နာရီပေါင်းများစွာ ကြာပြီးတဲ့နောက် တပ်ကြပ်မောင်ပွသည် စန်းစန်းတင့် ဖုန်းမခေါ်ပေမယ့် တစ်ခုခု ဖြစ်နေပြီလို့ စိုးရိမ်မှုကြောင့် ဆရာထန်ရဲ့ တရားစခန်းထဲကို သူ့လူတွေနဲ့ ဝင်သွားလိုက်ကြသည် ။ ဆရာထန်ရော သူ့တပည့်လူယုံကြီး ဦးကင်းတို့ကိုရော လုံးဝမတွေ့ရတော့ ။ အတွင်း အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ မိမွေးတိုင်းကိုယ်တွေနဲ့ ပက်လက် အိပ်ပျော်နေတဲ့ စန်းစန်းတင့်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
“ ဟာ…. ဒုရဲအုပ်စန်းစန်းတင့် … ကိုယ်တုံးလုံးကြီး…..”
ရဲကြပ်ပွကြီးနဲ့ အဖွဲ့သည် ပါးစပ်အဟောင်းသား မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးလို့ စန်းစန်းတင့်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေ ပေလူးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဝိုင်းအုံကြည့်နေကြသည် ။ အိမ်နောက်ဖက်ပေါက်ကနေ ထွက်သွားကြတဲ့ ဆရာထန်နဲ့ ဦးကင်းတို့သည် လမ်းမကြီးကို ရောက်တဲ့အထိ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်ခဲ့ကြသည် ။
“ လှိုင်းထန်ရေ…. ဒီ တချီတော့ လက်မတင်ကလေးဘဲ ….။ မင်း ဘယ်ကို ပြေးမယ်လို့ စိတ်ကူးလဲ….”
“ ကျနော် စဉ်းစားထားတာတော့ ကျနော်တို့ လူတွေကို ပြောထားသလိုဘဲ ကုလားပြည်ကို သွားကြမလားလို့….”
ဦးကင်းက ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့..
“ မင်းက မြန်မာမလေးတွေကို ဗျင်းလို့ ဝသွားလို့ ကုလားမလေးတွေကို သွားဗျင်းဦးမလို့လား… လှိုင်းထန်…”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ လှိုင်းထန်က
“ အဟီး.. အဲဒါလည်း ပါတာပေါ့….။ ကျနော်တို့ ရှေ့လျှောက် လိမ်စားဖို့ အဲဒီက ဆရာသမားတွေဆီက ပညာလေးဘာလေး ဆည်းပူးချင်တာလည်း ပါတာပေါ့…”
လို့ ပြောသည် ။ တက္ကစီကားက ပေါ်မလာလို့ ဦးကင်း စိတ်ပူလာသည် ။ ရဲတွေ လိုက်လာပြီး အဖမ်းခံရလိုက်ရမှာကို ကြောက်နေလို့ ။ လှိုင်းထန်ကတော့ သွေးအေးသည် ။ ခပ်အေးအေး ဘဲ ။ နေကာမျက်မှန် အနက်ကို တပ်ထားရင်း တက္ကစီကားကို မျှော်နေသည် ။ ကားနက်ကြီးတစ်စီး သူတို့နှစ်ယောက် အရှေ့မှာ ထိုးဆိုက်လာသည် ။
“ ဆရာထန် . . .”
သူတို့ကို ပြုံးပြုံးလေး ခေါ်လိုက်တဲ့ ကောင်မလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ မော်ဒယ်မလေး သက်တန့် ဖြစ်နေသည် ။
“ သက်တန့်ပါလား….. မင်းက ကိုယ်တို့ကို မှတ်မိသားဘဲ….”
“ မှတ်မိတာပေါ့ ဆရာထန်ရယ်……။ ဆရာတို့ ဘယ်ကို သွားကြမလို့လဲ…..”
“ ဆရာတို့ အိန္ဒိယက တောင်ပေါ်မှာ တရားသွားကျင့်မလို့လေ….”
“ ဟယ်…. ဆရာရယ်.. သက်တန့်လည်း လိုက်ချင်လိုက်တာ….. ခေါ်မလားဟင်…..”
“ သက်တန့် လိုက်ချင်ရင် လိုက်ခဲ့ပေါ့….”
“ အလကား စတာပါ ဆရာရယ်.. မလိုက်တော့ပါဘူး..။ တော်ကြာ ဆရာထန် တရားကျင့်လို့ မရဘဲ ဘာဂျာဘဲ စွတ်မှုတ်နေလိမ့်မယ်….. ခိခိ….”
“ ကဲ သက်တန့်ရေ.. ဆရာတို့ကို ကားဂိတ် တစ်ခုခုကို လိုက်ပို့ပေးနိုင်မလား…..”
“ ဟား..ရတာပေါ့ ဆရာရယ်…..။ လာ.. တက်… တက်…..”
သက်တန့်သည် ကားကြီးကို ကျွမ်းကျင်စွာနဲ့ ဝေါကနဲ မောင်းထွက်လိုက်သည် ။
“ ဒါနဲ့ သက်တန့်ရဲ့ အချစ်ရေးကော ဘယ်လိုနေလဲ….”
“ အင်း.. သက်တန့်.. ကိုစိုးစံဆက်နဲ့ အဆင်မပြေပါဘူး.. ဆရာ….။ သူက အရမ်းချမ်းသာတော့ အောက်ခြေလွတ်နေတာလေ..။ မိန်းမတိုင်းက သူ့ကို ကြိုက်မယ်ဆိုပြီး မိန်းမတွေကို အထင်အမြင်သေးနေတဲ့ လူပါ…..။ သက်တန့်လည်း သက်တန့် အပေါ်ကို အစစအရာရာကောင်းတဲ့ သင်္ဘောသား ကြီး ဦးတလုပ်ကြီးကိုဘဲ ရွေးချယ်လိုက်ပါတယ်….”
“ ဪ.. အေးအေး.. ကောင်းတာပေါ့ သက်တန့်ရယ်…..”
သက်တန့်သည် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကားဂိတ်မှာ ချထားခဲ့သည် ။
“ ကံမကုန်သေးရင် ပြန်ဆုံကြသေးတာပေါ့.. သက်တန့်ရေ……..”
ဆရာထန်နဲ့ ဦးကင်းတို့သည် ကားဂိတ်ထဲက လူအုပ်ကြားထဲမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပါတော့သည် ။
ပြီးပါပြီ ။