Unicode
ပထမဦးဆုံးက ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ကြီးကောင်မလေး တစ်ယောက်ပါ။ တော်တော်လေး အထင်ကြီးသွားလား။ အဟီး။ ကြက်မလို့ ခေါ်မလား။ ဖာသည်မလို့ခေါ်မလား။ အဲလို နာမည်ကြီးတာဗျ။ သူ့ကို နီနီလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်တတ်လေ့ရှိလို့လား။ နွုတ်ခမ်းနီကို အနီရောင်ဆိုးတတ်လို့လား။ သူ့နာမည်ရင်းလားဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော် ခုထိ မသိဘူးဗျ။ ကြက်မ ဒါမှမဟုတ် ဖာသည်မဆိုလို့ ခင်ဗျားတို့က ခင်ဗျားတို့ အရပ်ထဲက ကြက်မတို့ ဖာသည်မတို့ကို လှမ်းမြင်ယောင်ကြည့်နေသလား။ အသားမွဲခြောက်ခြောက် ပိန်ကပ်ကပ်အဲလိုလား။ မှားသွားမယ်။ နီနီက အဲလိုမဟုတ်ဘူးဗျ။ တကယ့်ဟော့ရှော့လေး။ သူဘယ်ကနေ ဘယ်လို အဲလိုဖြစ်သွားလဲဆိုတာကတော့ ရိုးတိုးရိပ်တိတ်ပဲ သိတယ်။ စိတ်တော့ မကောင်းစရာပဲ။ ဆင်းရဲတာလည်းပါတာပေါ့လေ။ သူ့အကြောင်းက ဒီလို။ နီနီ…။ တစ်မိပေါက် တစ်ယောက်ထွန်းဆိုရမည်လား မသိ။ မွေးချင်း လေးယောက်ထဲတွင် နို့ညာဖြစ်သည့် နီနီသည် အစ်မဖြစ်သူများထက် ချော၏ လှ၏။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးရွုံးလောက်အောင် ကို လှချင်းမျိုးဖြစ်၏။ အဖေဖြစ်သူက သူမငါးနှစ်အရွယ်တွင် ဆုံးသည်။ အမေက အကျော်ကြော်ရင်း သူမတို့ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ ကိုးတန်းရောက်တော့ လူငယ်တို့ဘာဝရည်းစားထား ဖြစ်သည်။ ဟိုချိန်း ဒီချိန်းလုပ်ပါသည်။ တစ်နေ့ သူတို့ ကျောင်းပြေးရင်း တော်တော်လှမ်းသည့် တောင်စွန်းတစ်နေရာတွင် ချစ်သူနှစ်ဦး ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြသည်။
ထိုနေ့ သူမဘဝပျက်ခဲ့ရသည်။ သူမချစ်သူကြောင့်မဟုတ်ပါ။ သူမ၏ ကြမ္မာကြောင့် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ပါသည်။ “မင်းတို့ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ” လူကြီးငါးယောက်။ သူမတို့ကို ဝိုင်းထားသည်။ “ဖမ်းလိုက်စမ်း” “ကျွန်မ ကျွန်တော်…” သူမတို့ စကားမပြောနိုင်တော့ပါ။ သူမတို့ ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ကြသည်။ ကောင်လေးကို စာအုပ်မှ စက္ကူများဖြဲကာ ပါးစပ်ထဲသိပ်ထည့်ပြီး ပုဝါဖြင့် ပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။ လွယ်အိတ်ကြိုးဖြင့် လက်ကို နောက်ပြန်ချည်လိုက်သည်။ “သေသွားမယ်” ဟုခြိမ်းချောက်ကာ မှောက်အိပ်ခိုင်းပြီး လည်ပင်းကိုနင်းထားသည်။ နီနီက ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ကြည့်ရင်း ကြောက်နေသည်။ တစ်ယောက်က သူမကို လက်ပြန်ကိုင်ထားသည်။ တစ်ယောက်က သူမမေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး “အော်တာနဲ့ အသတ်ပဲ” ဟု ခြိမ်းခြောက်သည်။ “ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်” တစ်ယောက်က ခါးပတ်ဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီကိုချွတ်နေသည်။ နီနီက မကြည့်ရဲသဖြင့် မျက်နှာလွဲနေသည်။ သူမကို မုဒိမ်းကျင့်ကြတော့မည်မှန်း သိလိုက်သည်။ “ဒူးထောက်လိုက်စမ်း” နောက်မှ လက်ကိုချုပ်ထားသူက ပြောလည်းပြော နိုက်လည်းနိုက်ချသဖြင့် နီနီတစ်ယောက် ဒူးအလိုလို ထောက်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ “စုပ်…” တစ်ခွန်းတည်း ပြောသည်။ နီနီမိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ခေါင်းကို ငိုက်စိုက်ချကာ ငိုသည်။ “ဟင့် အင့် ဟင့် မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင်၊ မလုပ်ကြပါနဲ့၊ ကျွန်မတို့က ကျောင်း… ကျောင်းသူတွေပါ” နီနီခေါင်းကို ဆွဲမတ်ကာ ထိုလူက လီးကိုတေ့ပေးသည်။
နောက်မှ သိရသည်က ထိုသူနာမည်မှာ “ကျော်မင်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ကျော်မင်းက သိပ်မတောင်သေးသော လီးဖြင့် နီနီ၏ မျက်နှာသို့ တေ့ကပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို မော့အောင် လုပ်ထားသည်။ “စုပ်လို့ ပြောနေတယ်နော်” ခြိမ်းချောက်သံပါလာသည်။ လီးက နွေးနွေးအိအိကြီး နီနီနွုတ်ခမ်းတွင် ကပ်နေသည်။ နီနီကြောက်သဖြင့် တင်းတင်းစေ့ထားသော ပါးစပ်ကို ဟလိုက်သည်။ သိပ်မတောင်သေးသော လီးက သူမပါးစပ်ထဲ အခွေလိုက် ဝင်လာသည်။ “ကောင်းကောင်းစုပ်စမ်း စောက်ကောင်မ သေသွားမယ်” “ဟု ဝု အု အု ဟု အု ဝု” နီနီက ကြောက်လည်းကြောက်နေသည်။ ငိုလည်းငိုနေသည်။ လီးက ပါးစပ်ပြည့်နေသည်။ ငုံနေရာမှ ကြီးလာသည်။ နံလာသည်။ နောက်မှ ချုပ်ကိုင်ထားသူက နီနီအင်္ကျီကို ချွတ်သည်။ ဘော်လီကို မချွတ်သေးဘဲ ဘော်လီပေါ်မှ သူမနို့အစုံကို ကိုင်သည်။ ထိုသူအမည်မှာ “စိုးနိုင်”ဟု သိရသည်။ ကျော်မင်းက ကျောင်းသူလေး၏ ကြောက်လန့်နေသော အပြုအမူလေးကို သဘောကျရင်း လီးကို ထုတ်ကာ ပါးကိုပုတ်သည်။ နီနီပါးပြင်တွင် မျက်ရည်များရွဲနစ်နေသည်။ “လျှာထုတ်စမ်း” နီနီက လျှာကို မထုတ်ချင် ထုတ်ချင်ထုတ်ပေးသည်။ ကျော်မင်းက လီးထိပ်ဖြင့် လျှာကို ပုတ်သည်။ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးသည်။ စိုးနိုင်က နောက်မှဘော်လီကို ဖြုတ်သည်။ “စောက်ကောင်မက လူသာငယ်တာ ပစ္စည်းကတော့ အပြည့်ပဲ” ဘေးမှ စောင့်ကြည့်နေသူက လှမ်းပြောသည်။ နီနီက ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်သေးသည်။ စိုးနိုင်က နို့ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကစားသည်။
သူမလက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားခိုင်းသည်။ ကျော်မင်းက ပါးစောင်ကို လီးဖြင့်ထိုးသည်။ နောက်လီးထုတ်ကာ ပါးကိုပုတ်ပြီး ပါးစပ်ကို ပြန်လိုးသည်။ ကျော်မင်းသည် နီနီ၏ မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို ငုံ့စုပ်ရင်း ကွင်းထုရင်း လီးရည်ကို ဘေးထုတ်ကာ ပြီးသည်။ “အိပ်လိုက်စမ်း” စိုးနိုင်က ပြောလည်းပြော သူမကို ပက်လက်လည်း တွန်းအိပ်လိုက်ပြီး ထမီကိုချွတ်လိုက်သည်။ ဘေးတွင် လာဒူးထောက်ကာ လီးကိုစုပ်ခိုင်းပြီး သူမစောက်ပတ်ကို အတွင်းခံမချွတ်ဘဲ အပြင်မှ ပွတ်ကစားသည်။ နီနီသည် ကြောက်လည်းကြောက် ရှက်လည်းရှက်ကာ လီးကို စုပ်နေသည်။ စိုးနိုင်က အတွင်းခံထဲ လက်လျှိုကာ အဖုတ်ကို လက်ချောင်းအပြည့်ဖြင့် ပွတ်သည်။ စိုးနိုင်က လီးထုတ်ကာ နို့သီးပေါ်လီးဖျားဖြင့် ဖိပြီး ပွတ်ရင်း ကွင်းထုသည်။ နောက်ငုံ့ကာ ပါးကို နမ်းသည်။ ပြီးတော့ နွုတ်ခမ်းစုပ်သည်။ နို့ကို ဆက်စုပ်သည်။ နီနီအတွင်းခံကို ချွတ်သည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ပတ်ကို လက်ပြန်ပွတ်ပြီး တစ်ဖက်ဖြင့် ကွင်းထုကာ ပြီးသွားသည်။ နောက်တစ်ယောက် သူမမျက်နှာကို ခွသည်။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီးသား ဖြစ်နေသလို လီးကလည်း တောင်နေသည်။ နီနီခေါင်းကိုမကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းသည်။ နီနီက မထူးတော့ပြီမို့ အလိုက်သင့်ဟကာ ငုံပေးလိုက်သည်။ နီနီ ခဏစုပ်ပြီးနောက် ထိုလူက သူမကို အခွလိုက် အောက်ဆင်းသည်။ “သောင်းထိုက်” ဟုခေါ်ကြောင်း သိရသည်။ သောင်းထိုက်သည် ဝင်းအိစူပွင့်နေသော နီနီစောက်ဖုတ်ပေါ် လီးထောက်လိုက် သည်။ နီနီ ငိုသည်။ သူမ အပျိုစင်ဘ၀ အဆုံးသတ်တော့မည်။ သည်မနက် သူမရေချိုးရင်း ခိုးကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ဝင်းပြီး နုနေသည်။
စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို သူမ လက်ဖျားလေးနဲ့ ထိကြည့်ခဲ့ သေးသည်။ “အ..” သူမ စောက်ပတ်တွင် ကျင်ခနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသည်။ ပူတက်သွားသည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်သွားသည်။ လီးဖျားချွန်ချွန်က သူမစောက်ခေါင်းထဲ စိုက်ဝင်သွားသည်။ သူမ အကြောများ တောင့်သွားသည်။ သောင်းထိုက်က လီးကို ပြန်ထုတ်သည်။ ပြင်ပလေ အထိကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းတွင်း အေးစက်သွားသည်။ သောင်းထိုက် ပြန်ထိုးထည့်သည်။ ဘေးမှ မြက်ပင်များကို နီနီက တင်းတင်းဆုတ်စွဲလိုက်သည်။ မြက်ပင်များ ပြတ်ပါလာသည်။ လီးက သူမစောက်ပတ်ထဲ ပိုဝင်လာသည်။ ပူကျစ်နေသည်။ သောင်းထိုက်က ကြပ်နေသဖြင့် အတင်းအဓမ္မထိုးသွင်းသည်။ နီနီက နာလွန်းသဖြင့် “အမေ့ ေ့မ မေ့” ကယောင်ကယန်း အော်သည်။ သောင်းထိုက် တစ်ချက်ကော့ကာ တော့ထည့်သည်။ လီးက နည်းနည်းပိုဝင်လာသည်။ နီနီမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပူသွားသည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ” နီနီက ကြောက်လန့်တကြား သူမချစ်သူကို လှမ်းကြည့်သည်။ သတ်လိုက်ပြီလား။ မဟုတ်ပါ။ “မင်းမင်း” ဆိုသူက ကောင်လေး၏ ဖင်ကို လိုးနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကောင်လေးမှာ နဂိုရ်က မှောက်အိပ်နေရခြင်း ဖြစ်ရာ ပုဆိုးဆွဲချွတ်ပြီး အတွင်းခံချွတ်ကာ ဖင်ကို အလိုးခံနေရသည်။ “မင်းမင်း”က ကောင်လေးဖင်ကို ကောင်လေး၏ လည်ပင်းနိုက်ထားပြီး လိုးနေသည်။ နီနီမှာ ပိုငိုသည်။ စောက်ပတ်ကလည်း နာ။ ဘဝကလည်း နာလှသည်။ သောင်းထိုက် ဘယ်အချိန် ပြီးသွားသည်မသိ။ “သိန်းဝင်း” ဆိုသူ သူမကို တက်ခွသည်။ စောက်ပတ်ကို ချက်ချင်းလိုးသည်။
နီနီမှာ နာရမှန်း မသိတော့။ ငိုပဲ ငိုနေမိတော့သည်။ သိန်းဝင်းက နို့ကို ပူးကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ကို ဆောင့်လိုးနေသည်။ သိန်းဝင်းလည်း ပြီးသွားသည်။ နောက်တော့ ထိုလူငါးယောက်က သူမတို့ကို အဝတ်များ ပြန်ဝတ်ခိုင်းသည်။ ပုံမပျက်အောင် ပြင်ပေးသည်။ “မနက်ဖန် ထပ်လာခဲ့ကြ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့၊ ပြောလို့ကတော့ အသေဘဲ” သူမကောင်လေးကို ပိုက်ဆံငါးထောင်နှင့် သူမကို သုံးသောင်းပေးသည်။ ပုံမှန်အနေအထားအတိုင်း ဖြစ်အောင် မျက်နှာများကို ပြင်ပြီး ထိုချောင်ကျကျနေရာမှ သူမတို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ထိုလူများ မလှမ်းမကမ်းမှ လိုက်လာခဲ့ကြသည်။ သူမတို့ လိုင်းကားစီးတော့လည်း ထိုလူများ လိုင်းကားပေါ် ပါလာသသည်။ ပိုက်ဆံသုံးသောင်းကို သူမ ပစ်ချခဲ့ချင်သော်လည်း မပစ်ချရဲ။ ထိုလူများ၏ ရန်ကိုလည်း ကြောက်သည်။ ပြီးတော့ သူမဘဝမှာ ပိုက်ဆံသုံးသောင်းဆိုတာ မမြင်ဖူး။ အမေ့ကို ဘယ်လို ပြောရမလဲဟုသာ စဉ်းစားနေရသည်။ အမေ အကျော်ရောင်းတာ တစ်ရက်မှ ငါးထောင်သာ ရသည် မဟုတ်ပါလား။ “မင်းတို့ လိမ္မာသားပဲ” နောက်တစ်နေ့ နီနီနဲ့ သူမကောင်လေးတို့ ထိုနေရာကို ပြန်ရောက်သွားသည်။ မင်းမင်းက ကောင်လေးကို ပါးနမ်းကာ ဖင်ကိုနွိုက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲ ဖက်ထားသည်။ နီနီကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အရင်ဝိုင်းနမ်းကြသည်။ ထိုနေ့တွင် အရင်နေ့ကထက် သူမပက်ပက်စက်စက် အလိုးခံရသည်။ တတိယမြောက်နေ့တွင် သူမတို့ကို ကားဖြင့် တိုက်တစ်လုံးသို့ ခေါ်သွားသည်။ တစ်ခါမှ အိပ်မက်ပင် မမက်ဖူးသည့် မွေ့ယာပေါ်တွင် သူမ အိပ်ခဲ့ရသည်။ ဖင်လိုးတတ်သော မင်းမင်းက ရောက်ရောက်ချင်း ကောင်လေးဖင်လိုးပြီး အဆုံးတွင် သူမဖင်ကို လိုးသည်။ ပဋိသန္ဓေတားဆေးထိုးပေးကာ လီးရည်များကို စမြိုချခိုင်းသည်။
သူမ လီးစုပ်တတ်ပြီ။ အပေးတတ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ပိုက်ဆံကလည်း ရသည်။ နောက်တစ်ပတ်တွင် သူမကိုသာ ခေါ်တော့သည်။ ကောင်လေးကိုခေါ်တော့ ခေါ်သည်။ အခြားသို့ ခေါ်သွားသည်။ သူမရောက်သွားတော့ သောင်းထိုက်တစ်ယောက်သာ ရှိနေသည်။ ခါတိုင်း ပက်ပက်စက်စက် လိုးတတ်သော သောင်းထိုက်က သူမကို လက်ဖျားနဲ့ပင် မထိ။ အရက်ကိုသာ သောက်နေသည်။ “လူတစ်ယောက်လာလိမ့်မယ် မင်းကောင်းကောင်းပြုစု” ထိုနေ့တွင် လူကြီးတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ သူမကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။ “ငယ်တော့ ငယ်သားပဲ” ဟု မှတ်ချက်ချသည်။ “အခန်းကကော” ဟု မေးသည်။ “သွား ကိုကြီးကို အခန်းလိုက်ပြပေးလိုက်” နီနီဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။ သူမထတော့ လူကြီးက သူမပခုံးကိုဖက်ကာ အခန်းထဲလိုက်ဝင်သည်။ “မင်း အပျိုစစ်ရဲ့လား” အခန်းထဲတွင် သူမပက်လက်အိပ်ပေးတော့ ထိုလူကြီးက ဘေးတွင် ဝင်အိပ်ရင်း နမ်းကာ မေးသည်။ နီနီမှာ ရှက်လည်းရှက် ကြောက်လည်းကြောက်သဖြင့် ငိုမိသည်။ “ဟား ဟား တစ်သိန်းတော့ တန်ပါတယ်ကွာ” ထိုနေ့ တကယ်တမ်း သူမ ပိုက်ဆံ သုံးသောင်းသာ ရသည်။ သည်လိုနဲ့ အိမ်လေးတစ်လုံးသို့ သူမနေ့စဉ် ရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ လူလည်း စုံသလောက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ နှစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သူမနေရာသို့ အခြား ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရောက်လာရာ သူမ ရာထူးပြုတ်သည်။ သူမရာထူးပြုတ်ချိန်၌ ပတ်ဝန်းကျင်က ရိပ်မိသွားပြီဖြစ်သည်။ သူမအိမ်ကို ပြင်လိုက်နိုင်သည်လေ။ အခြားအလုပ်လည်း မလုပ်လို။
ငွေကောင်းကောင်းရလျှင် လုပ်ဖြစ်သည်။ တစ်ခုကောင်းသည်မှာ သူမအလှပျက်မသွားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ “ဖာတန်းသွားရအောင်” ကျွန်တော်တို့ ပထမနှစ်ကျောင်းသားတစ်သိုက် ပိုက်ဆံတွေ တထောကြီးနဲ့ တိုင်ပင်ကြတယ်။ ဖာတန်းလို့သာ ပြောကြတာ။ ဖာတန်းက ဘယ်နားရှိမှန်း သိတဲ့ကောင်တွေ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လို စုံစမ်းရမှန်းလည်း မသိဘူး။ စုံလည်း မစုံစမ်းရဲကြဘူး။ ဒါပေမယ့် နီနီဆိုတဲ့ ပထမနှစ်ကျောင်းသူလေးကို တချို့က ဖာလိုလို ဘာလိုလို ပြောနေကြတယ်။ စုံစမ်းတာပေါ့လေ။ မရမက။ ဒါနဲ့ သိလိုက်ရတယ်။ အပေါင်းအသင်း မရှိတဲ့ အဲဒီကောင်မလေးကို ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ပေါင်းရ စပြောရမှန်းလည်း မသိဘူး။ မပြေးတဲ့သူကို ကျွန်တော်က လိုက်နေတာပဲဗျာ။ နောက်ဆုံးရတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့က လေးယောက်။ နီနီက တစ်ယောက်တည်း။ အေးဆေးပဲ။ တောတစ်ခုတည်းသွားတယ်။ နီနီလည်း အတူတူပါလာတာပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်မှ နီနီအနား မကပ်ရဲကြဘူး။ ရယ်စရာကြီး။ “နင်တို့က မတွေ့ဖူးကြဘူးထင်တယ်” နီနီက ရယ်ရင်း ပြောတယ်။ ပြောပြီး ကျွန်တော့်ကို ရွေးလိုက်တယ်။ “နင်အရင်လာ” တဲ့။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်နွုတ်ခမ်းကို နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့်နွုတ်ခမ်းက အေးစက်စက်ကြီး နေမှာပါ။ နီနီက ရယ်ပြီး ကျွန်တော့်ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ “ရိုးရိုးလေးပါဟာ” နီနီက အားပြန်ပေးနေရသေးတယ်။ ဘေးက ကောင်တွေကလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ရှောင်ရမလိုလို ကြည့်ရမလိုလိုပေါ့။ “နင်တို့ ကြည့်ထား၊ ခဏ ငါလုပ်မပေးတော့ဘူး” နီနီက ကျွန်တော့်လီးကို ကိုင်ပြီးကွင်းထုရင်း ဘေးကကောင်တွေကို သတိပေးတယ်။
လီးက တစ်ခါမှ မိန်းကလေး ကိုင်တာ မခံရဖူးတော့ တောင်လိုက်တာ ချက်ချင်းပဲဗျာ။ နီနီက စကဒ်ကိုချွတ်ပြီး ဘေးမှာချတယ်။ ပြီးတော့ လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ကားပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ရှက်ရှက်နဲ့ ဝင်တွယ်လိုက်တယ်။ လီးက ပြွတ်ဆို စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ နီနီက “အ..” လို့ တစ်ချက်ညည်းတယ်။ ကျွန်တော် ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးတယ်။ “အရည်ကို အထဲ မလွတ်ထည့်နဲ့နော် နောက်လူကျန်သေးတယ်” နီနီက သတိပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လီးရည်တွေ တစ်ဝက်လောက် အထဲဝင်ပြီး တစ်ဝက်လောက် အပြင်မှာ ပေကုန်တယ်။ လိုးမှ မလိုးတတ်တာ။ အချက် ၂၀ တောင် မပြည့်သေးဘူးထင်တယ်။ ပြီးသွားတယ်။ နီနီကတော့ အေးဆေးပဲ။ တစ်ရွုးနဲ့ လီးရည်တွေသုတ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်လို့ ခေါ်တယ်။ ဘယ်သူလည်း မသိဘူး။ ဝင်ဆော်တာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ လေးယောက်လုံး ဘယ်သူက ဘယ်လို ပြီးသွားမှန်း ဘယ်သူမှ မသိလိုက်ကြဘူး။ ဒါပေမယ့် နီနီကို ပိုက်ဆံပေးလိုးလို့ ရတယ်ဆိုတာကို သိလိုက်ကြတာ အမြတ်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက် နှစ်သောင်းစီ ပေးလိုက်တယ်။ နီနီက ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ပြောလို့ကို မပြီးဘူး။ “နို့တောင် မကိုင်ရဘူးကွာ” “အေးကွာ ပါးလည်း မနမ်းရဘူး” “နိုင်ငံခြားကားလို လိုးချင်တာ” စသဖြင့် စသဖြင့်ပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ပိုက်ဆံပြန်စုကြတယ်။ နီနီကို ဆက်သွယ်ကြတယ်။ နိုင်ငံခြားကားထဲကလို ခံပေးနိုင်လားလို့ မေးကြတယ်။ နီနီက “တစ်ယောက် သုံးသောင်းခွဲဆိုရင် ရမယ်” တဲ့။ အဟီး။ ဘာပြောကောင်းမတုန်း။
ပိုက်ဆံတွေ ဘယ်က ဘယ်လို ရလာကြမှန်း မသိကြဘူး။ နီနီက ကျွန်တော်တို့ကို ဦးဆောင်ပြီး အခန်းတစ်ခုကို ခေါ်သွားတယ်။ အဲဒီနေ့က သူငယ်ချင်းကားလည်းပါလာတော့ အဆင်ပြေတယ်။ ကားပေါ်မှာ နီနီက အလည်မှာ ထိုင်တယ်။ ဘေးမှာ ကျွန်တော်ကျတယ်။ ဘာပြောကောင်း မလဲဗျ။ နီနီပါးကို တရွတ်ရွတ်နဲ့ကို နမ်းပစ်တယ်။ နီနီက ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။ မေးလေးကိုင်လိုက်ရင် မျက်လုံးလေးပိတ်ပြီး ပါးကို အနမ်းခံတယ်။ နားကို မနားချင်ဘူး။ ဟိုဘက်ကကောင် ကဆွဲနမ်းလိုက်။ ကျွန်တော်က ဆွဲနမ်းလိုက်ပေါ့။ ကြာတော့ တစ်ဖက် ဘေးကကောင်က နမ်းချင်လာတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်ပေါ် တက်ထိုင်ပေးပြီး ဟိုကောင် အနမ်းခံတယ်။ နဂိုရ်ကတည်းက လိုးရမယ်လို့ သိပြီးသားမို့ လီးကတောင်နေတဲ့ကြားထဲ နီနီဖင်လုံးအိအိကြီးက ကားခုံတိုင်း ကျွန်တော့်လီးပေါ် တအိအိနဲ့ ဆိုတော့ မလိုးရသေးဘဲ တစ်ချီပြီးလိုက်ရတယ်။ နီနီက သိတယ်ဗျား။ ကျွန်တော့်ကို ရယ်ပြပြီး နွုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်စုပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော် မေ့တောင် မေ့သွားတော့မလို့။ တကယ်။ အဲ ပြီးတော့ ဘေးကကောင် တွေလည်း လီးတောင်နေကြတာကို သိတော့ နီနီက အပေါ်ယံကနေ တစ်ဖက်စီပွတ်ပေးတယ်။ ဟိုကောင်တွေက ငြိမ်ခံနေကြတာပေ့ါ။ ကျွန်တော်ကတော့ ပိုဖီးလ်ရှိတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်ပေါ်မှာလေ။ ကျွန်တော် ကိုင်ရမလိုလို မကိုင်ရမလိုလိုဖြစ်နေတော့ နီနီကပဲ ကျွန်တော့်လက်ယူပြီး သူ့နို့ကို ကိုင်ထားခိုင်းတယ်။ ဟား မိုက်လိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်းဗျာ။ ဟိုကောင်တွေလည်း ပြီးကျတာပဲ။ ကားမောင်းတဲ့ကောင်ကတော့ မကျေနပ်ဘူးပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် နီနီက တော်တယ်။ ဆင်းဆင်းချင်း ကားမောင်းတဲ့ကောင် ရင်ခွင်ထဲနေတယ်။
ကားမောင်းတဲ့ကောင်လည်း ဆာဆာနဲ့ ပတ်ရမ်းပြီး နမ်းတော့တာပဲဗျို့။ နီနီက ဖင်တုံးအိအိကြီးနဲ့ လီးနားတေ့ထားတော့ ဒီကောင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး။ ပြီးရတာပဲ။ “လျက်ပေးရဲလား” နီနီက အကုန်ချွတ်ပြီးတော့ မေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြပြီလေ။ နီနီက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ကျွန်တော့်ပါးကိုင်ပြီးမေးတယ်။ နီနီက ပြောရင်း ကျွန်တော့်နွုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့်လျှာကို သူ့လျှာနဲ့ထိုးတယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်နေနိုင်တော့မှာတုန်းဗျ။ နီနီကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နို့ကိုစုပ်တော့တာပဲ။ ဖာသည်မသာ လုပ်စားတာ။ နို့က တင်းနေတာဗျ။ လုံးလည်း လုံးတယ်။ ကျစ်လည်းကျစ်တယ်။ စို့လို့ကောင်းလိုက်တာ။ နို့သီးခေါင်းကကို မည်းမည်းကြီး မဟုတ်ဘူး။ မည်းတယ် ဆိုရုံလေးပဲ။ “ဖြည်းဖြည်းပေါ့” နီနီက ကျွန်တော့် နွုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးနဲ့ တားပြီးပြောတယ်။ ကျွန်တော် ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး နို့ကို ဆက်စို့တော့တာပါပဲ။ နီနီက ကျွမ်းပြီးသားလေ။ စောက်ပတ်ကို လျက်အောင်ကို လုပ်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ် ပေါင်တစ်ဖက်တင်လိုက်တယ်။ နီရဲနေတဲ့ စောက်စေ့ကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လျက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာလည်း မသိတော့ဘူးဗျာ။ လျှာကို အပြားလိုက် ထားပြီး လျက်ပေးလိုက်တယ်။ “အား…” နီနီရဲ့ ညည်းသံက စိတ်ပိုကြွစေတယ်လေ။ စောက်မွေးက နုနေသေးတယ်။ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လောက် လိုးထားမှန်းမသိပေမယ့် ကျွန်တော် လေးငါးချက်ကို လျက်ပစ်လိုက်တယ်။ နံသလိုလို မွေးသလိုလိုပါပဲ။ “ယူ..” နီနီက ဘေးကကောင်ကို လက်ညိုးထိုးပြီး အဲကောင်မျက်နှာကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲအပ်တော့တာပါပဲ။
အဲကောင်လည်း နီနီစောက်ပတ်ကို လျက်ပေးရတာပါပဲ။ “နိုင်ငံခြားကားထဲက အတိုင်းဆို၊ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လေး လျက်စမ်းပါ၊ ရှင်တို့ကလည်း အကုန်လုံးချွတ်ထားကြလေ၊ ကျွန်မက ချွတ်ပြီးနေပြီ၊ ရှင်တို့က ဒီတိုင်းပဲလား၊ အား.. ကောင်းတယ် အဲလို စောက်စေ့လေးကို ဆွဲစုပ်ပေး အား တော်လိုက်တာ အားကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ” ကျွန်တော်တို့ အကုန်လုံး ချွတ်ကြတယ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် သိပ်မကြည့်ရဲဘူး။ လီးတွေကလည်း တောင်နေကြတယ်။ နီနီက တော်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ရပ်ခိုင်းတယ်။ ဘေးနှစ်ကောင်လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ကွင်းထုပေးတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ဟိုတစ်ယောက်လီးကို တစ်လှည့်စီစုပ်ပေးတယ်။ ဘေးနှစ်ကောင် လီးကိုလည်း နောက်စုပ်ပေးတယ်။ “ကောင်းလား” ပြောင်းပြန်ကြီး။ နီနီက မေးတာ။ “ကောင်းတယ်” တဲ့ ဝိုင်းဖြေကြပုံများ။ နီနီက ဒူးထောက်ထိုင်ရာကနေ ကုန်းပြီး လီးကိုစုပ်ပေးတယ်။ “လိုးတော့လေ” ဘေးကကောင်ကို နီနီက နောက်ကိုဆွဲပြီး လိုးခိုင်းတယ်။ ဘေးကကောင်က ချက်ချင်းဆော်တော့တာပဲ။ နီနီက နောက်ကကောင် ဆောင့်တာ နာလို့လားမသိဘူး။ “အ” လို့တစ်ချက်အော်တယ်။ ကျွန်တော့်လီးကို စုပ်ပေးနေချိန်ဆိုတော့ လီးက သူ့အာခေါင်ကို သွားထိတယ်။ ဆိမ့်နေတာပဲ။ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ပါးစပ်ကို လိုးလိုက်တယ်။ နောက်ကကောင်ကလည်း စောက်ပတ်ကို ဆောင့်လိုး။ ကျွန်တော်လည်း ပါးစပ်ကိုဆောင့်လိုးပေါ့။ နီနီက ဘေးနှစ်ကောင် လီးကို ကိုင်ထားရုံပဲ ကိုင်ထားနိုင်တော့တယ်။
နောက်ကကောင်က “ထွန်းထွန်း” တဲ့။ ထွန်းထွန်းက နီနီရဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်ကို မချီလိုက်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ နီနီက ပါးစပ်လည်း အလိုးခံရ စောက်ပတ်ကိုလည်း ပေါင်တစ်ဖက် မချီပြီး အကားလိုက် အလိုးခံနေရပေမယ့် မဖြုံသလိုပါပဲ။ “အိပ်ရာပေါ် သွားရအောင်” နီနီက ပြောတာ။ ဒါနဲ့ အိပ်ရာပေါ် ရောက်သွားကြရော။ ဘေးနှစ်ကောင်နာမည်က “အောင်ချစ်” နှင့် “မျိုးကျော်” ပါ။ ကျွန်တော့်နာမည်က သိပြီးသားနော်။ “ကိုကိုလေး” လေ။ ကောင်မလေးတွေ မခေါ်ရဲအောင် အဖေက မှည့်ပေးထားတာ။ အဲဒါကြောင့်လားမသိဘူး။ ရည်းစားကို မရဘူး။ ရည်းစားမရတော့ လိုးဖို့ ရှာရတော့တာပေါ့။ ရှာတော့ ရတယ်လေ။ နီနီမာတဲ့ ။ နာမည်အပြည့်အစုံက။ နီနီမာက အောင်ချစ်လီးပေါ်ကို စောက်ပတ်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချတယ်။ အလကားကောင် အောင်ချစ်။ ကောင်မလေးက မအော်ရဘူး။ သူက အော်တယ်။ “အား” တဲ့။ အောင်ချစ်က နီနီမာရယ်တော့ နည်းနည်း ရှက်သွားတယ်။ အဲဒါကြောင့်လား ဘာလားတော့မသိဘူး။ အောင်ချစ် နောက်ပိုင်း နီနီကို မလိုးတော့ဘူး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း မတွဲတော့ဘူး။ နီနီမာက မျိုးကျော်က ဖင်လိုးခိုင်းတယ်။ မျိုးကျော်က ဖင်ကို နည်းနည်းရွံနေပုံရတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်ကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။ ငိုချင်ရက် လက်တို့ပေ့ါဗျာ။ နီနီဖင်လုံးကြီးက ဖွေးဆွတ်နေတယ်။ တင်းအိနေတယ်။ စွင့်ကားနေတယ်။ ကျွန်တော်က တင်တစ်ခြမ်းကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး မည်းမည်းနဲ့ စူစူလေးဖြစ်နေတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လီးခေါင်းကို ဘေးတိုက် ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နီနီမာက တစ်ချက်ငြိမ်ခံတယ်။ ကျွန်တော်ဆက်ထိုးထည့်တယ်။
လီးကမြုပ်သွားပြီးတဲ့နောက် ဆောင့်လိုးတော့တာပဲ။ နီနီမာက မျိုးကျော်လီးကို စုပ်ပေးတယ်။ ငနဲက ဒီလိုကျတော့ ဖြီးလို့။ ထွန်းထွန်းကလည်း စုပ်ခိုင်းတယ်။ နီနီပါးကို လီးနဲ့ သွားသွားထိုးတယ်။ နီနီကလှည့်စုပ်ပေးတယ်။ အောင်ချစ်က အရင်ပြီးတယ်။ နီနီက မျိုးကျော်ကို စောက်ပတ်လိုးခိုင်းတယ်။ ထွန်းထွန်းကို ဖင်လိုးခိုင်းတယ်။ ထွန်းထွန်းပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်က နီနီဖင်ကို ဆက်လိုးတယ်။ မျိုးကျော်လည်း ပြီးသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပြီးခါနီးမို့ ပါးစပ်ကို လိုးတယ်။ သိပ်မကြာဘူး။ ပြီးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ အားမရကြဘူးပေါ့။ နီနီက တစ်ယောက်သုံးသောင်းခွဲ ပြောထားပေမယ့် အဲဒီနေ့က နှစ်သောင်းစီပဲယူပြီး ကျန်တာအရက်တိုက်တယ်။ “နင်တို့လီးက သေးတယ်” “….” နီနီက မူးတော့ ပြောပြီ။ ကျွန်တော်တို့က ရှက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် နီနီက လီးကြီးအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကိုပြောပြတယ်။ မိန်းကလေး ဖီးလ်လာအောင် ခံချင်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကို ပြောပြတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နီနီကို ခင်သွားတယ်။ နောက်ပိုင်း အောင်ချစ်ကတော့ မပါတော့ဘူးပေ့ါလေ။ ကံကောင်းချင်တော့ နီနီက ကျွန်တော့်ကို ကြွေနေတာပါပဲ။ အဲဒါက အခွင့်အရေးကောင်းကို ကျွန်တော် ပိုင်ဆိုင်ခဲ့တာပါပဲ။ “ဒီစနေ တနင်္ဂနွေ နင်နဲ့ငါ အခန်းတစ်ခု ငှါးရအောင်” “ငါ ပိုက်ဆံ မရှိဘူး နီနီရဲ့” “အားလုံး ငါ အကုန်အကျခံပါ့မယ်ဟယ် အရေးထဲ ကပ်စေးနှဲကြီးနဲ့ လာတွေ့နေတယ်” ကျွန်တော် နီနီခါးလေးကို အသာလေးဖက်ပြီး ပေါင်ရင်းနဲ့ထိထားတယ်။ နီနီရဲ့ နွုတ်ခမ်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်လိုက်တယ်။
လျှာချင်းထိကြတယ် သူ့လျှာကို ကျွန်တော်စုပ်သလို ကျွန်တော့်လျှာကိုလည်း သူက စုပ်တယ်။ လျှာအိအိစက်စက်လေးကို စုပ်ရတာ လီးကြောကို တင်းခနဲ တင်းခနဲပဲဗျာ။ ကျွန်တော့်လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး အစုပ်ခံတော့လည်း ရှိန်းခနဲရှိန်းခနဲပဲဗျ။ ကျွန်တော် သူ့ခါးကိုဖက်ရင်း သူ့တင်ကြီးကို အားကုန်ဖိညစ်မိတာပေါ့ဗျာ။ ဖင်လုံးကြီးကလည်း တင်းအိနေတာပဲ။ ပေါင်ရင်းနားဆွဲကပ်ပြီး တေ့ထားကြတာပေါ့ဗျာ။ သူ့နို့ကို ခပ်အုပ်အုပ်လေးကိုင်ပြီး ဖိချေပစ်လိုက်တယ်။ နီနီက ဖီးလ်တက်လာတယ်။ တအင်းအင်းနဲ့ညည်းတယ်။ အပေါ်ယံကနေ သူ့နို့သီးကို လက်မနဲ့ညှပ်ပြီး ချေပစ်တယ်။ တင်လုံးကိုလည်း တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးချေရင်း ပင့်ရင်းတေ့တေ့ထားတယ်။ ပိုပြီး ကပ်ကပ် နေကြတယ်။ နီနီက အင်္ကျီချွတ်ချတယ်။ ခါတိုင်းအများနဲ့လိုးနေကြမို့ သေချာမကြည့်မိဘူး။ ရင့်ညွန့်သား တွေကလည်း ဖွေးစက်နေတာပဲ။ ကျွန်တော် နွုတ်ခမ်းနဲ့ ရင်ညွန့်သားတွေအကုန် လိုက်စုပ်တယ်။ ဘော်လီက မချွတ်ရဘဲ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ဝင်းဝါပြီးအိနေတဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ကျွန်တော် အားနဲ့ချေပြီး ပါးစပ်အပြည့်ကို စုပ်ပစ်တယ်။ တစ်ဖက်ကလည်း တင်ကို ဆုတ်ကိုင်ရင်းပေါ့။ ဝတ်ထားတာက စကဒ်မို့လို့ ကျွန်တော် ပင့်တင်ဖိချေရင်း တင်သားအိအိကြီးကိုပဲ ကိုင်နေတာ။ နီနီက ဘော်လီချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ စကဒ်ကိုချွတ်လိုက်တယ်။ အနီရောင်အတွင်းခံလေးကိုလည်း ချွတ်လိုက်တယ်။ နီနီကတော့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် ဝတ်သမျှ အနီချည်းပဲ။ စောက်ပတ်ကလည်း ဖီးလ်တက်နေလို့လား တောင်နေလို့လား လီးဆာနေပြီမို့လားမသိဘူး။
နီတျှာရဲလေးနဲ့ စောက်စေ့က ဖူးအိနေတဲ့ စောက်အုံကြားမှာ စူးစူးချွန်ချွန်လေး။ ကျွန်တော် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားလိုက်တယ်။ လူတွေစုံနေလောက်အောင် လိုးဖူးပေမယ့် ပင်ကိုယ်အတိုင်းလေး ဖြစ်နေတဲ့ နီနီစောက်ပတ်ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်ပြီး လျှာကို အပြားလိုက် လျက်လိုက်တယ်။ “အင်း………” နီနီလည်း တော်တော်ဖီးလ်လာနေပုံရတယ်။ ညည်းသံက ပြင်းတယ်လေ။ စောက်ပတ်ကို လျက်ပြီး ဆီးခုံကို နွုတ်ခမ်းနဲ့ လိုက်စုပ်ပေးတယ်။ ချက်ကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးပေးတယ်။ အောက်ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ စုပ်ဆင်းတယ်။ ပေါင်ကို သေချာကိုင်ထားပြီး စောက်ပတ်ဘေးကို လျက်တယ်။ နီနီက သူ့လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးနဲ့ စောက်ပတ်အက်ကြောင်းကို ပွတ်ဆွဲတယ်။ ကျွန်တော် သူ့လက်ကိုဆွဲဖယ်ပြီး စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို နွုတ်ခမ်းဖျားနဲ့ ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ တော်တော်ကြာအောင် စုပ်ထားတာ။ နီနီက ကော့ရာကနေ ကုန်းသွားလို့ ကျွန်တော်က လိုက်ဆွဲပြီး စောက်စေ့ကို မရမကဆွဲစုပ်တယ်။ နီနီတစ်ချက် တုန်သွားတယ်။ စောက်ရည်တွေလည်း ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ရပ်လို့မရတာနဲ့ စောက်စေ့ကို လိုက်စုပ်တယ်။ စောက်ရည်တွေ တော်တော်များများ ကျွန်တော့်နွုတ်ခမ်းမှာ ပေကုန်တယ်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတဲ့ စောက်ရည်ကို ကျွန်တော် ထွေးထုတ်လိုက်တယ်။ နီနီပေါင်မှာလည်း စောက်ရည်စီးကြောင်းက တလက်လက်နဲ့ပါပဲ။ နီနီက ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ မေးတွေမှာ ပေနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေကို လျက်ပေးတယ်။ လျက်ရင်း ကျွန်တော်လည်း ပြန်လျက်တယ်။ စောက်ရည်တွေ တချို့ မြိုချဖြစ်တယ် ထင်တာပဲ။
ငံသလိုလို ချိုသလိုလိုနဲ့ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ “အဲလို မိန်းကလေးက ပြီးသွားရင် မိန်းကလေးတွေက စိတ်ကုန်သွားတတ်တယ်။ ဒီတော့ လာ ဒီလိုလုပ်” နီနီက ကျွန်တော့်ကို သင်တန်းသဘောမျိုးလည်းပြတယ်။ စောက်ခေါင်းထိပ်ကို စုပ်ပေးပြီး စောက်ပတ်ထဲကို လက်ခလယ်နှင့် လက်သူကြွယ်နှစ်ချောင်းသွင်းတယ်။ ကုတ်တယ်။ ထိုးလိမ်တယ်။ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး မြန်မြန်ထိုးသွင်းတယ်။ စောက်ရည်အကျန်တွေက လက်မှာပေနေတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်လက်မှာ ပေနေတဲ့ စောက်ရည်အကျန်လေးကို စုပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ရပ်ခိုင်းပြီး နီနီက ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်လီးက သူစားခိုင်းထားတဲ့ ဆေးနဲ့ နည်းနည်း ပိုကြီးလာသလို ရှိပေမယ့် သိပ်မကြီးသေးဘူး။ ဒါကြောင့် နီနီက ဆေးတစ်မျိုးလိမ်းပေးတယ်။ လီးက ပူလာတယ်။ ပွလာတယ်။ တော်တော်လေးကို အလုံးကြီးလာတယ်။ နီနီစမ်းငုံကြည့်တယ်။ လီးထိပ်နဲ့တင် ပါးစပ်ပြည့်နေတယ်။ နီနီက လက်မထောင်ပြတယ်။ “အိုကေ” ပြီဆိုတဲ့သဘော။ ဒီလိုနဲ့ နီနီက ကျွန်တော့်လီးကို ကြီးအောင်လုပ်ပေးပြီး ဘယ်လိုလိုးရတယ် ဘယ်လိုဖီးလ်လာအောင် လုပ်ရတယ်လို့ သင်ပေးခဲ့တယ်။ နီနီဟာ ကျွန်တော့်လက်ဦးဆရာပေ့ါလေ။ ကျန်တဲ့အချိန် ထွန်းထွန်း၊ မျိုးကျော်နဲ့ပေါင်းပြီး လိုးတယ်။ ပထမနှစ်ဟာ ပြီးတာ မြန်လိုက်တာလို့ ကျွန်တော်တို့ ထင်ရတယ်ဗျာ။ နီနီနဲ့ ဝေးခဲ့ရတယ်။ နယ်ပြန်တော့ ခဏခဏ နီနီကို မှန်းပြီး ကွင်းထုဖြေသိမ့်ရတယ်။ ဖူးစာအုပ်တွေ ဖတ်ရတယ်။ သိပ်မစောင့်လိုက်ရပါဘူး။ ဒုတိယနှစ် ပြန်တက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် နီနီကို မတွေ့ရတော့ဘူး။
စုံစမ်းလို့လည်း မရတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ကံကောင်းတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ကားမရှိပေမယ့် ထွန်းထွန်းမှာ ကားရှိတယ်လေ။ သူ့ကားနဲ့ ကျောင်းက ပြန်အလာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ပွတ်မိတယ်။ “ဝါဝါသွယ်” တဲ့။ ကောင်မလေးက မေ့နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ ဒါနဲ့ ကားပေါ်ခေါ်တင်လာတယ်။ ငှါးနေတဲ့ အိမ်ရောက်တော့ နီနီကို မရမယ့်အတူတူ ဒီကောင်မလေးကို ဖမ်းထားကြရအောင်လို့ တိုင်ပင်လိုက်တယ်။ အားလုံး သဘောတူတယ်။ တကယ်တမ်းတော့ ဝါဝါသွယ်ကလည်း စိတ်ညစ်လို့ ဘယ်ရောက်ရောက် ဘယ်ပေါက်ပေါက် ဘာဖြစ်ဖြစ်ဆိုပြီး ထွက်လာတာတဲ့။ သူမအဖြစ်က ဒီလို။ ဒေါ်အေးပို။ “ဝါဝါသွယ်” မိခင်ဖြစ်သည်။ ဝါဝါသွယ်ကို မွေးပြီး ယောကျာ်းနှင့် ကွဲသွားသည်။ သို့နှင့် မအေတစ်ခု သမီးတစ်ခု နေထိုင်ခဲ့သည်။ အမေဖြစ်သူက ဘာလုပ်တယ်ဟု မပြော။ ပိုက်ဆံကရနေသည်။ ဒါကို ဝါဝါသွယ် မသိခဲ့။ သို့သော် သူမကိုးတန်းရောက်တော့ ဘေးက ပြောသည်နှင့် သူမ တိတ်တဆိတ် ကျောင်းပြေးကာ အိမ်ကို နောက်ဖေးပေါက်က ဝင်ခဲ့သည်။ အိမ်က ခွေးက သူမကို သိနေသဖြင့် မဟောင်ခဲ့။ နောက်ဖေးက အသာလေး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့သည်။ “ချစ်” “မောင်” ဝါဝါသွယ်မှာ မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရိုးရိုးလေး ဝတ်ပြတတ်သော ဒေါ်အေးပိုသည် အသက် ၃၅ နှစ်ပါဟု ကျိန်ပြောလျှင် ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုပြီး ဝတ်စားထားပုံမှာ လန်ထွက်နေသည်။ တစ်ဖက်အိမ်က လူကြီးနှစ်ယောက်နှင့် ချစ်တင်းနှောဖို့ ပြင်နေကြသည်။ “ဦးသောင်းဌေး” ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မှီနွဲ့ကာ အရက်ခွက်ကိုင်ထားသည်။
ဦးသောင်းဌေးက အရက်တစ်ငုံငုံပြီး အေးပို၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်သည်။ အေးပိုက ပါးစပ်ပိတ်ထားသည်။ ဦးသောင်းဌေးက ထူခဲနေသော အေးပို၏ နွုတ်ခမ်းနဲ့ နွုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ အရက်ကိုထွေးထည့်သည်။ အေးပိုက ပြန်ထွေးထုတ်သည်။ ဦးသောင်းဌေးက ပါးများ လည်ပင်းများသို့ ကျသွားသော အရက်များကို လိုက်လျက်သည်။ “ချစ် အရမ်းမူးလို့ မဖြစ်ဘူး မောင်ရယ်၊ ကလေးပြန်လာလို့ သိသွားရင် ရှင်းရခက်မယ်” “ဦးထိုက်စိုး” က ဒေါ်အေးပိုနောက်မှ ကြိုးကိုဆွဲလိုက်တော့ ဒေါ်အေးပိုလည်ပင်းတွင် ချည်ထားသော ခွေးလည်ပတ်ကို ဝါဝါသွယ်တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြည့်စမ်း။ ခွေးလည်ပတ်ကို လည်ပင်းမှာ ပတ်ထားပါလား။ သံဆူးတွေနဲ့ အလှဆင်ထားလိုက်သေးသည်။ အေးပိုသည် ကြိုးကိုဆွဲကာ ခေါ်ရာ ဦးထိုက်စိုးရင်ခွင်ထဲ ပြောင်းဝင်သည်။ အေးပိုဝတ်ထားပုံမှာ လည်ပင်းတွင်ကြိုးစလေးမျှပါသော ဘော်လီအင်္ကျီဖြစ်သည်။ ကျောပြင်တစ်ခုလုံးပေါ်နေသည်။ ဦးထိုက်စိုးက အေးပိုပါးစပ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်းသွင်းပြီး ထိုးကစားသည်။ အေးပိုက ဦးထိုက်စိုးကလက်ချောင်းကို စုပ်နေရာ ဦးထိုက်စိုးက လက်ချောင်းကို နည်းနည်းစီ နောက်ဆုတ်သည်။ အေးပိုက လိုက်စုပ်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက အေးပိုမေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး နွုတ်ခမ်းချင်း တစ်ချက်စီ စုပ်ကြသည်။ စုပ်ရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် စိမ်းစိမ်းကြည့်ကြသည်။ “ချစ်ရဲ့ အကလေးကို ကြည့်ချင်ပြီချစ်ရဲ့” ဦးထိုက်စိုးက ပြောသည်။ အေးပိုက ထရပ်သည်။ ပေါင်ကားသည်။ ခါးနွဲ့သည်။ လက်ကိုမြောက်သည်။ ကိုယ်ကို ဟိုယိမ်းဒီယိမ်းလုပ်သည်။
ပေါင်အလယ်လောက်မှ စကဒ်ကို လက်ဝါးဖြင့်လက်ကလေး ကွေးပြီး အုပ်ကာ အသာလေး မတင်သည်။ ဦးထိုက်စိုးနှင့် ဦးသောင်းဌေးတို့က အရက်ကို တစ်ခွက်စီ “ချီးယား” လုပ်ပြီး သောက်လိုက်သည်။ အေးပိုလည်ပင်းတွင် ပတ်ထားသော ကြိုးစကို ဦးထိုက်စိုးက ဆွဲလိုက်သည်။ “အမြည်းလေး လုပ်ပါဦး” အေးပိုက ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်ပြီး စကဒ်ကိုပင့်ကာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဝက်အူချောင်းကျော် လေးကို စောက်ပတ်ထဲညှပ်လိုက်သည်။ ဦးသောင်းဌေးက အေးပိုတင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာအပ်ကာ စောက်ပတ်ဖြင့် ညှပ်ထားသော ဝက်အူချောင်းကိုဆွဲငုံကာ စောက်ပတ်ကို လျက်သည်။ စောက်စေ့ကိုလည်း စုပ်သည်။ အေးပိုမှာ တအင်း အင်း ညည်းကာ တင်ကိုလွုပ်ယမ်းသည်။ ဦးသောင်းဌေးက စွင့်ကားနေသော အေးပိုတင်လုံးကို ဦးထိုက်စိုးဘက်သို့ တွန်းပို့သည်။ အေးပိုက နောက်ဝက်အူချောင်းတစ်စကို ထပ်ညှပ်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက စောက်ပတ်ထဲ တစ်ဝက်မျှဝင်နေသော ဝက်အူချောင်းကို မြုပ်အောင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် တင်နှစ်လုံးကိုဖြဲကာ စောက်ပတ်ကို အုံလိုက်ငုံပြီး ဝက်အူချောင်းကို ဆွဲစုပ်သည်။ အေးပိုက ညှစ်ထုတ်သည်။ ဘယ်အချိန် ဦးထိုက်စိုးပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားသည်မသိ။ ဦးထိုက်စိုးက ဝက်အူချောင်းကို ဝါးစားနေသည်။ အေးပိုက တင်ကို ဘယ်ညာဆက်ယမ်းပြနေသည်။ ဦးသောင်းဌေးက အေးပို၏ အဝတ်စကြိုးလေးကို ဖြုတ်လိုက်တော့ အဝတ်များ အလွယ်တကူ ကျွတ်ကျသွားသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ တွဲအိကျနေသည်။ တကယ်တမ်း အေးပိုတင်မှာလည်း လျောနေပြီဖြစ်ပါသည်။
သို့သော် စွင့်ကားလှသဖြင့် လိုးချင်စရာကောင်းနေသည်။ ဦးသောင်းဌေးက လည်ပတ်တွင်ချည်ထားသော သံကြိုးစဖြင့် အေးပို၏ ပေါင်ကြားသို့ ဆွဲလိုက်သည်။ အေးပိုမှာ သံကွင်းများက စောက်စေ့နှင့် ဖင်ကိုရှေ့နောက်ပွတ်ဆွဲနေသဖြင့် ဖီးလ်အလွန်တက်ကာ “အား” ဟု တအားအားဖြင့် အကျယ်ကြီး ညည်းသည်။ ဦးသောင်းဌေးက သံကြိုးကို စောက်ပတ်တွင် ဆွဲနစ်ထားပြီး စောက်အုံကို လျက်သည်။ အေးပိုမှာ ဒူးတစ်ဖက်ကို ဦးသောင်းဌေးပခုံးပေါ်တင်ရင်း ဦးသောင်းဌေး ဆံပင်ကို ဆွဲဖွကာ ကော့ပေးသည်။ အေးပိုစီးထားသည့် ဒေါက်မှာ လေးလက်မမြင့်သည်။ ထို့ကြောင့် တင်ကလည်းလျောသလောက် လျောမှန်းမသိသာသလို ကော့လို့လည်း ထိရောက်သည်။ သံကြိုးကို ဖယ်ပြီး ဦးသောင်းဌေးက လက်သုံးချောင်းကို တံတွေးဆွတ်ကာ အေးပိုစောက်ပတ်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ထိုးကစားသည်။ အေးပိုမှာ “အ.. အ… အ..” ဟု အော်နေရသည်။ ဦးထိုက်စိုးက ပြဲအယ်နေသော တင်ကို ဖြန်းခနဲရိုက်ကစားသည်။ လက်ဝါးရာများက အေးပို၏ တင်သားဖြူဖြူတွင် အနီလိုက် စင်းကျန်နေသည်။ ရိုက်ပြီး ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုတ်ကိုင်သည်။ ဦးသောင်းဌေးက စောက်ပတ်ထဲကို လက်သုံးချောင်းဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထိုးနေသည်။ ဦးထိုက်စိုးက လီးတုတစ်ခုယူကာ ရပ်ပြီး အေးပိုကို စုပ်ခိုင်းသည်။ အေးပိုက လီးတုကို စုပ်သည်။ အေးပိုလီးတုစုပ်နေချိန် ဦးထိုက်စိုးက တွဲအိနေသော အေးပိုနို့ကို ပွတ်ချေရင်း စုပ်သည်။ နောက် လီးတုကို ကျောတစ်လျောက်ပွတ်ဆွဲလာကာ ဖင်ပေါက်တွင် တေ့လိုက်သည်။ လီးတုခေါင်းက အေးပိုဖင်ထဲမြုပ်ဝင်တော့ “အု” ခနဲအေးပိုအော်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက လီးတုကို ဆက်ထိုးထည့်သည်။ “အာ.. အ.. နာတယ်” အေးပိုအော်သည်။
ဦးထိုက်စိုးက လီးတုကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဖင်ကိုလျက်သည်။ ပြီးတော့ လီးတုကို ပြန်ထိုးထည့်သည်။ စောက်ရည်များ ရွဲနစ်နေအောင် ပေါင်များပေါ် စီးကျနေသည်။ ဦးသောင်းဌေးက သူ့လက်တွင် ပေကျံနေသော စောက်ရည်များကို အေးပိုအားလျက်ခိုင်းသည်။ အေးပိုက ပေကျံနေသော စောက်ရည်များလျက်ရင်း လက်ချောင်းကို စုပ်ပေးသည်။ ဆက်၍ အရပ်လိုက်ကုန်းကာ ဦးသောင်းဌေးလီးကို ငုံ့စုပ်သည်။ ဦးသောင်းဌေးက လက်နောက်ပြန်ထားလျှက် လီးအစုပ်ခံသည်။ ထူခဲနေသော အေးပို၏ နွုတ်ခမ်းက လီးကိုအဆုံးတွင် လာဖိနေသောအခါ ဦးသောင်းဌေးမှာ မနေနိုင်တော့ဘဲ အေးပိုခေါင်းကိုကိုင်ထားပြီး ခေါင်းကို ဆွဲလှည့်သည်။ အေးပိုက လီးကိုအဆုံးထိ ဆက်ငုံထားသည်။ လျာရည်များ စီးကျနေသည်။ ဦးသောင်းဌေးက ခေါင်းကို ဆွဲလိုက်သဖြင့် အေးပိုလီးကို လွတ်လိုက်သည်။ အေးပို၏ မေးနှင့် နွုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်တွင် လျာရည်များ စိုနေသည်ကို ဦးသောင်းဌေးက လျက်ပစ်လိုက်ပြီး နွုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ ပြီးနောက် လီးကို တစ်ခါ စုပ်ခိုင်းသည်။ သည်တစ်ခါတော့ အောက်ကနေ ဆောင့်တက်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက ဖင်ထဲကို တံထွေးတွေးထည့်ပြီး လီးတုဖြင့် ကစားသည်။ ဦးသောင်းဌေးက ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ အေးပိုက လီးကို နောက်ပြန်ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်တွင် တေ့ကာ ထိုင်ချသည်။ လီးဝင်တော့ အေးပိုက “အ .. အ..” ဟု ညည်းကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချသည်။ လီးက အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။ အေးပိုက ခါးလေးကို ဘယ်ညာ ယိမ်းကာ စောက်ပတ်ထဲ လီးကို စိမ်ထားသည်။ ဦးထိုက်စိုးက အရက်တစ်ခွက်ထပ်သောက်သည်။ ပြီးနောက် အေးပိုခါးကို စုံကိုင်ကာ နောက်မှ ဖင်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ထည့်သည်။
အေးပိုမှာ “အွတ်” ခနဲမြည်သွားသည်။ ဦးထိုက်စိုးက ဝင်ဝင်ချင်း အားကုန် ဆောင့်လိုးသည်။ ဦးသောင်းထိုက်က ဆောင့်လိုက်တိုင်း တအားအားအော်နေသော အေးပို၏ တွဲလျားကျနေသည့် နို့ကို ပင့်နိုက်ကာ စို့သည်။ အေးပိုမှာ လက်ကို ထောက်ထားသော်လည်း ဦးထိုက်စိုးဆောင့်ချက်များ ပြင်းသဖြင့် မှောက်ကျသွားသည်။ ဦးသောင်းဌေးက နို့ကို ပူးကိုင်ပြီး နို့သီးနှစ်ခုကို စို့သည်။ နို့မှာ အလွန်ကြီးပြီး တွဲကျနေသဖြင့် နို့သီးမှာ ပူးလို့ရနေသည်။ နို့သီးပေါက်ကလည်း တစ်ခါခါ နို့ရည်များထွက်အောင် သူတို့စုပ်ထားကြသဖြင့် ကျယ်နေသည်။ နို့ရည်ကြည်များ ထွက်အောင် စို့သည်။ အေးပိုမှာ ကြားတွင်ညပ်လျှက် မောနေသည်။ ဖင်ကိုလိုးချက်က ပြင်းသည်။ ဦးထိုက်စိုးက ဖင်ထဲက လီးက ဆတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်ပြီး အရက်ကို နောက်တစ်ခွက် သွားသောက်သည်။ ထိုအချိန် ဦးသောင်းဌေးက တင်ကိုပုတ်ကာ ဆောင့်ချခိုင်းသဖြင့် အေးပိုက ဆောင့်ချသည်။ ဦးထိုက်စိုးက အေးပိုလည်ပင်းတွင် ပတ်ထားသော ခွေးလည်ပတ်ကြိုးစကို ဆွဲသဖြင့် အေးပိုမှာ နောက်သို့လက်ပြန် ထောက်ကာ ဆောင့်ချနေရသည်။ ဦးထိုက်စိုးက နဖူးက လက်ညိုးနဲ့ထောက်ကာ မျက်နှာကို မော့ခိုင်းသည်။ ဦးထိုက်စိုးက လီးကို အပေါ်မထားပြီး အေးပိုပါးစပ်ထဲသို့ လပြွတ်ကိုထည့်သည်။ တွဲကျနေသော လပြွတ်ကြီးကို အေးပိုက စုပ်လိုက်သည်။ လပြွတ်က တော်တော်ကြီးသဖြင့် တစ်လုံးသာ ငုံနိုင်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက ကွင်းထုရင်း လပြွတ်ကို တစ်လုံးစီငုံခိုင်းနေသည်။ နောက် အေးပိုကို လျှာထုတ် ခိုင်းကာ လျှာပေါ် လီးကိုဟိုပွတ်ဆွဲ ဒီပွတ်ဆွဲလုပ်သည်။ ဦးထိုက်စိုးသည် မေးကိုကိုင်ပြီး အေးပိုပါးစပ်ကို ဖြဲကာ တံတွေးကို လေးငါးခါ ထွေးထည့်သည်။ ပြီးတော့ လီးကိုထိုးထည့်ကာ ခေါင်းကိုစုံကိုင်ပြီး ပေါင်ရင်းတွင် ဆွဲအပ်ထားသည်။
လီးကပါးစပ်ထဲသို့ အဆုံးထိဝင်နေသည်။ ခေါင်းကိုငြိမ်ငြိမ်ကိုင်ထားခြင်း မဟုတ်ဘဲ ဘယ်ညာလွုပ်သည်။ အေးပိုမှာ တဝူးဝူးဖြစ်နေသည်။ လျှာရည်များလည်း အေးပိုမေးတွင် တစ်စက်ချင်းစီ စီးကျနေသည်။ ဦးထိုက်စိုးလီးကို တစ်ချက်ထုတ်ကာ ပါးစပ်ထဲသို့ တံတွေးထွေးထည့် ပြန်သည်။ ပြီးလျှင် လီးကို အဆုံးထိသွင်းထားပြန်သည်။ ဆံပင်များဆွဲပြီး ခေါင်းကို ယမ်းသည်။ တော်တော်ကြာသည်။ လီးကိုဆွဲထုတ်တော့ အေးပိုမှာ မောနေသည်။ ဦးထိုက်စိုးသည် အလုံးတစ်လုံးပါသော ကြိယာတစ်ခုကို ယူလိုက်သည်။ အေးပိုက ဦးထိုက်စိုးကို မော့ကြည့်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက အလုံးဖြင့် အေးပိုပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်ကာ ချည်လိုက်သည်။ “ဒီလို လိမ္မာလွန်းလို့ ချစ်နေရတာ” “ဝုန်း” ဝါဝါသွယ် သည်းမခံနိုင်တော့။ တံခါးကို ဆောင့်ဖွင့်လိုက်သည်။ လက်ညိုးကို ငေါက်ငေါက်ထိုးလိုက် သော်လည်း ပါးစပ်က ဘာမှ ထွက်မလာ။ ဝမ်းပမ်းတနည်း ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ဘာတွေ ဘယ်လို ကျန်ခဲ့သည်မသိ။ ဘယ်လောက်ထိ သူမပြေးနေသည်ကိုလည်း မသိတော့။ “ဝုန်း” ဝါဝါသွယ် သည်းမခံနိုင်တော့။ တံခါးကို ဆောင့်ဖွင့်လိုက်သည်။ လက်ညိုးကို ငေါက်ငေါက်ထိုးလိုက် သော်လည်း ပါးစပ်က ဘာမှ ထွက်မလာ။ ဝမ်းပမ်းတနည်း ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ဘာတွေ ဘယ်လို ကျန်ခဲ့သည်မသိ။ ဘယ်လောက်ထိ သူမပြေးနေသည်ကိုလည်း မသိတော့။ ကျွန်တော်ရယ် ထွန်းထွန်းရယ် မျိုးကျော်ရယ် မေ့နေတဲ့ ကောင်မလေးကို ပါးစပ်ကို တိတ်နဲ့ ပတ်လိုက်တယ်။ ကြိုးမရှိလို့ ပုဆိုးကွင်းတွေ ဆွဲဖြဲပြီး လက်တွေကို ကုတင်တိုင်မှာ ဘယ်ညာ ကပ်ချည်လိုက်တယ်။
“သတိမရခင်ဖိုက်မလား၊ သတိရမှ ဖိုက်ကြမလား” “အေးကွာ ကျောင်းသူလေးကွ၊ အသက်မှ ပြည့်ရဲ့လား မသိဘူး၊ ဘယ်နှစ်တန်းလဲ မသိဘူး” “ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားကတော့ စားလောက်ပါပြီကွ” ခုလိုကျတော့လည်း သုံးယောက်သား သတ္တိက ကြောင်နေကြပြန်တယ်။ “အွန်း” နဲ့ အသံကြားတော့ ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်စလုံး ကောင်မလေးကို ငုံကြည့်ကြတယ်။ ကောင်မလေးက လန့်သွားပုံရတယ်။ ရုန်းတယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း ရှေ့တိုးရခက် နောက်ဆုတ်ရခက်ဖြစ်နေပြီ။ “ဝူး ဝူး” ကောင်မလေးက တဝူးဝူးနဲ့ ခေါင်းခါလိုက် ခေါင်းညိတ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ သူ့ကိုချည်ထားတဲ့ ကြိုးဘက်ကိုလည်း လှန်းကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်နေရုံပဲ တတ်နိုင်တယ်။ ကောင်မလေးက ဝူးဝူးဝါးဝါး ဖြစ်နေတယ်။ “စကား ပြောချင်တာလား” ကျွန်တော် မေးကြည့်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ “အော်မယ် မကြံနဲ့နော်” ကောင်မလေး ခေါင်းခါပြတယ်။ “အော်ရင် ငါတို့သတ်ပစ်မှာ” ကောင်မလေးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကျွန်တော် တိတ်ကို ဖြုတ်တော့ ထွန်းထွန်းက ကျွန်တော့်လက်ကို လာတားတယ်။ ကောင်မလေးက ခေါင်းညိတ်ပြနေပြန်တယ်။ “အော်ရင် သတ်ပစ်မှာနော်” ကောင်မလေးခေါင်းညိတ်နေတာနဲ့ ကျွန်တော်က တိတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွာလိုက်တယ်။ ကောင်မလေးက နည်းနည်းအမောဖြေတယ်။ ပြီးတော့ မောနေတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောတယ်။ ငိုသံလည်း ပါတယ်။ “ရှင်တို့ ကျွန်မကို ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ၊ ကျွန်မစောက်ပတ်ကို လိုးချင်လို့လား” “ဘာ..” မျိုးကျော်က အလန့်တကြား အော်တယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ထွန်းထွန်းလည်း ကိုယ့်နား ကိုယ်မယုံသလို ဖြစ်နေတယ်။
“မင်းကျောင်းသူနော်” “ဟုတ်တယ်” ခပ်ဆတ်ဆတ်ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။ “ဘယ်နှစ်တန်းလဲ” “ကိုးတန်း” “အသက်က” “ဆယ့်လေးနှစ်၊ ဘာလုပ်မလို့လဲ လိုးမရဘူးထင်လို့လား၊ လိုးစမ်းပါ အခုလိုးလိုက်စမ်းပါ” “ဟုတ်သေးပါဘူးကွာ” ဒီလိုကျပြန်တော့ ကျွန်တော်တို့က စိတ်ထဲမကောင်းဘူး။ “ကျွန်မကို မယုံလို့လား၊ ကျွန်မက အပျို၊ အပျိုမှ အပျိုစစ်စစ်။ ကိုယ့်စောက်ပတ်ကို ကိုယ်လက်ဖျားနဲ့တောင် ထိပြီး မကစားဖူးသေးဘူး” “……..” “ကျွန်မ အရက်သောက်ချင်တယ်” “ဟင်…” ကျွန်တော်တို့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက် အချင်းချင်းပြန်ကြည့်မိကြသည်မသိ။ သုံးယောက်သား မတိုင်ပင်မိကြဘဲ အခန်းပြင်ဘက်သို့ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အပြင်ရောက်တော့လည်း စကားမပြောဖြစ်သေးဘူး။ “လိုးပါ၊ လိုးပေးပါ၊ စောက်ပတ်ကို လာလိုးပေးကြပါ” ကောင်မလေး၏ အသံက အခန်းပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာတယ်။ “ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ် လိုးကွာ၊ ကိုကိုလေး မင်းက အရင်အကြံပေးတဲ့သူ ဒီတော့ မင်းဝင်ဆော်လိုက်ကွာ၊ ပြီးမှ အကြောင်းစုံ မေးစားကြတာပေါ့” “ရူးနေလား မသိပါဘူး” “ရူးရူး မရူးရူး ချကွာ၊ စောက်ဖုတ်ပါတယ် လိုးလို့ရတယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား” ကျွန်တော့်ကို အခန်းထဲ တွန်းဝင်လိုက်ကြလို့ ကျွန်တော်လည်း ယောင်နနနဲ့ အခန်းထဲ ရောက်သွားတယ်။ ငြင်းရမှာ။ အခုက မငြင်းဘဲ အလိုးခံချင်နေတာဆိုတော့ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။ ငြင်းနေရင် ခုလောက်ဆို တစ်ချီလောက်တော့ ပြီးနေလောက်ပြီ။
“နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ” “ဝါဝါသွယ်၊ ဘာလဲ နာမည်က လိုးလို့မရဘူး၊ စောက်ပတ်ကပဲ လိုးလို့ရတယ်၊ လိုးကြစမ်းပါ” ကျွန်တော်လည်း မထူးဘူးဆိုပြီး ကျောင်းစိမ်းထမီကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။အတွင်းခံ အစိမ်းနုလေးနဲ့ စောက်ပတ်စီးကြောင်း အက်အက်ရယ် စောက်မွေးမပေါက်သေးတာကိုရယ် မြင်နေရတယ်။ ဘာမှ ပြောမနေတော့ဘူး။ အတွင်းခံကိုလည်း ချွတ်လိုက်တယ်။ စောက်မွေးက တကယ်မပေါက်သေးတာ။ စောက်ပတ်ကလည်း နုနုအိအိသေးသေးလေး။ စောက်စေ့ကလည်း ချွန်စူးနေတာ။ “အင်္ကျီလည်းချွတ်လေ” “ဟမ်” ကျွန်တော်ပြောမနေတော့ဘူး။ ကျောင်းအင်္ကျီဖြူဖြူလေးကို ကြယ်သီးတွေ မြန်မြန်ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ဘော်လီအင်္ကျီကလည်း အစိမ်းနုရောင်လေးပါပဲ။ နို့က ခုမှ စူကာစပဲ ရှိသေးတယ်။ “အဲဒါလေးလည်း ချွတ်ပါ” ဘော်လီကို ချွတ်ရမလိုလို လုပ်နေတာကို ဝါဝါသွယ်က ချွတ်ခိုင်းနေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မေးမြန်းမနေတော့ဘူး။ ချွတ်လိုက်တယ်။ “ဟေ့ကောင်နေဦး” ထွန်းထွန်း ရုတ်တရက် ဝင်လာတယ်။ သူချွတ်ထားတဲ့ ဝါဝါသွယ် အဝတ်တွေကို ယူပြီး ဝါဝါသွယ်ကို ပြန်ဖုံးပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း လိုးမှာသာ ပြောတာ။ လီးက မတောင်သေးတာနဲ့ ထိုင်လိုက်တယ်။ ထွန်းထွန်းက ဝါဝါသွယ်ကို ချည်ထားတာကို ဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထွန်းထွန်းဟာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ် မသိဘူး။ ဝါဝါသွယ်ကို အတည်လက်ထပ်မည့် အကြောင်း ပြောတယ်။
ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း မပေါင်းတော့ဘူးတဲ့။ ကျွန်တော်တို့ကို သူငှါးထားတဲ့ အိမ်ကနေ ဒီည ထွက်သွား ပေးဖို့ ပြောတယ်။ “ဝါဝါသွယ်ကို ငါချစ်သွားတယ်ကွာ၊ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုကြပါနဲ့၊ ဘာမှလည်း မပြောကြပါနဲ့၊ သူ့မှာ စိတ်နာစရာတွေ ရှိနေလို့ သူခုလို ဖြစ်နေတာပါ။ငါကုပေးမယ်၊ သူ့ကို ကျောင်းဆက်တက်ခိုင်းမယ်” ကျွန်တော်တို့လည်း ထွေထွေထူးထူး ပြောမနေတော့ပါဘူး။ ချက်ချင်းဘဲ ကျွန်တော်နဲ့ မျိုးကျော် အဆောင်ရှာတယ်။ အဆောင်ကတော့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ထွန်းထွန်းငှါးတဲ့ အဆောင်လို သတ်သတ်မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းလည်း ပိတ်ခါနီးပြီဆိုတော့ အောင့်အီးနေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်နဲ့ မျိုးကျော်အတွက် ကံကောင်းချင်တော့ ကျောင်းမှာ ကျွန်တော်နဲ့ မျိုးကျော် ခိုးဖတ်နေတဲ့ ဖူးစာအုပ်ကို ချိုချိုငြိမ်းချမ်းဆိုတဲ့ ဆရာမက လာသိမ်းသွားရာက စတာပါပဲ။ ချိုချိုငြိမ်းချမ်းသည် ကျူတာပေါက်စလေးဖြစ်၏။ မစတာတန်း တန်းဝင်အောင်စာတွေကျက် ကျူတာဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့ရသည်။ လုပ်ခဲ့ရသည်ဆိုခြင်းထက် ခံခဲ့ရသည်ဆိုသည်က ပိုမှန်မည်။ သူမ ငွေမတတ်နိုင်။ တတ်နိုင်သည့် ဘဝကို ပုံအပ်ခဲ့ရသည်။ “ကျူတာဖြစ်ချင်ရင်..” ဆိုသည့် စကားဖြင့် သူမ တိုက်ခန်း တစ်ခန်းသို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ထိုတိုက်ခန်းသို့ သူမရောက်သွားချိန်တွင် အရက်ခိုးဝေနေသော ဆရာကြီး သုံးယောက်က သူမကို အသင့်စောင့်ကြိုနေသည်။
“ဦးကြူအိုက်” ”ဦးလင်းခန့်”နှင့် “ဦးဝေစိုး” တို့ဖြစ်သည်။ “လာ ကလေး၊ မင်းနာမည်က ဘယ်သူ” “ချိုချိုငြိမ်းချမ်းပါ” “အေးကွာ ဒီကို မင်းသုံးရက်လောက် လာပြီးမှ မင်းဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်မှာကွ။ဘယ်လိုလဲ လာနိုင်မလား” “ဟုတ်ကဲ့” “အေး မင်းကိုယ်လေးကို တစ်ပတ်လောက် လှည့်ပြကွာ” ချိုချိုငြိမ်းချမ်းက ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြလိုက်သည်။ “မင်းတင်တွေ ရင်တွေက သိပ်မရှိဘူးကိုးကွ၊ ဒါပေမယ့် ဒါလည်း အရသာ တစ်မျိုးပေါ့လေ” မှန်ပါသည်။ ချိုချိုငြိမ်းချမ်းမှာ တော်တော့်ကို ပိန်သည်။ ပိန်လည်းပိန်သလို အရပ်ကလည်း ရှည်သဖြင့် ရင်သား တင်သားတို့က မထွက်သလို ဖြစ်နေသည်။ ထိုဆရာကြီးများ ကြည့်ရသည်မှာ သူမတို့လို ကျူတာဖြစ်ချင်သူများကို ဤကဲ့သို့ နည်းဖြင့် ပေးနေကျ ဖြစ်ပုံရပါသည်။ ချိုချိုငြိမ်းချမ်းသည် သူများလိုးသည်ကိုသာ ချောင်းကြည့်ဖူးသည်။ ကိုယ်တိုင် မခံဖူး။ ထို့ကြောင့်ကြောက်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် တစ်ဖက်အိမ်က မိန်းမကတော့ … ချိုချိုငြိမ်းချမ်း၏ အိမ်သည် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွင် ရှိသည်ဆိုသော်လည်း အဘိုးမှအ မွေရထားသဖြင့် လုံလုံခြုံခြုံရှိသည်။ မိမိ၏ မိဘလက်ထက်မှ ငွေအသုံးအဖြုန်းကြမ်းသဖြင့် ဆင်းရဲသွားခြင်းဖြစ်သည်။ သိုနှင့် ဘေးအိမ်တွင် ဖြစ်သော တစ်ခါက အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို မြင်ခဲ့သည်။ အဖြစ်အပျက်က ငိုရမလိုလို ရယ်ရမလိုလို ဖြစ်နေ လေတော့သတည်း ……… ပြီးပါပြီ။
Zawgyi
ပထမဦးဆုံးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက နာမည္ႀကီးေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလး အထင္ႀကီးသြားလား။ အဟီး။ ၾကက္မလို႔ ေခၚမလား။ ဖာသည္မလို႔ေခၚမလား။ အဲလို နာမည္ႀကီးတာဗ်။ သူ႔ကို နီနီလို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အနီေရာင္၀တ္စုံကို ၀တ္တတ္ေလ့ရိွလို႔လား။ ႏြဳတ္ခမ္းနီကို အနီေရာင္ဆိုးတတ္လို႔လား။ သူ႔နာမည္ရင္းလားဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခုထိ မသိဘူးဗ်။ ၾကက္မ ဒါမွမဟုတ္ ဖာသည္မဆိုလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ အရပ္ထဲက ၾကက္မတို႔ ဖာသည္မတို႔ကို လွမ္းျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနသလား။ အသားမြဲေျခာက္ေျခာက္ ပိန္ကပ္ကပ္အဲလိုလား။ မွားသြားမယ္။ နီနီက အဲလိုမဟုတ္ဘူးဗ်။ တကယ့္ေဟာ့ေရွာ့ေလး။ သူဘယ္ကေန ဘယ္လို အဲလိုျဖစ္သြားလဲဆိုတာကေတာ့ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ပဲ သိတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းစရာပဲ။ ဆင္းရဲတာလည္းပါတာေပါ့ေလ။ သူ႔အေၾကာင္းက ဒီလို။ နီနီ…။ တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္းဆိုရမည္လား မသိ။ ေမြးခ်င္း ေလးေယာက္ထဲတြင္ ႏို႔ညာျဖစ္သည့္ နီနီသည္ အစ္မျဖစ္သူမ်ားထက္ ေခ်ာ၏ လွ၏။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး႐ြဳံးေလာက္ေအာင္ ကို လွခ်င္းမ်ိဳးျဖစ္၏။ အေဖျဖစ္သူက သူမငါးႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ဆုံးသည္။ အေမက အေက်ာ္ေၾကာ္ရင္း သူမတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ လူငယ္တို႔ဘာ၀ရည္းစားထား ျဖစ္သည္။ ဟိုခ်ိန္း ဒီခ်ိန္းလုပ္ပါသည္။ တစ္ေန႔ သူတို႔ ေက်ာင္းေျပးရင္း ေတာ္ေတာ္လွမ္းသည့္ ေတာင္စြန္းတစ္ေနရာတြင္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ခ်ိန္းေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။
ထိုေန႔ သူမဘ၀ပ်က္ခဲ့ရသည္။ သူမခ်စ္သူေၾကာင့္မဟုတ္ပါ။ သူမ၏ ၾကမၼာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ “မင္းတို႔ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ” လူႀကီးငါးေယာက္။ သူမတို႔ကို ၀ုိင္းထားသည္။ “ဖမ္းလိုက္စမ္း” “ကြၽန္မ ကြၽန္ေတာ္…” သူမတို႔ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူမတို႔ ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ၾကသည္။ ေကာင္ေလးကို စာအုပ္မွ စကၠဴမ်ားၿဖဲကာ ပါးစပ္ထဲသိပ္ထည့္ၿပီး ပု၀ါျဖင့္ ပါးစပ္ကိုပိတ္လိုက္သည္။ လြယ္အိတ္ႀကိဳးျဖင့္ လက္ကို ေနာက္ျပန္ခ်ည္လိုက္သည္။ “ေသသြားမယ္” ဟုၿခိမ္းေခ်ာက္ကာ ေမွာက္အိပ္ခိုင္းၿပီး လည္ပင္းကိုနင္းထားသည္။ နီနီက ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ရင္း ေၾကာက္ေနသည္။ တစ္ေယာက္က သူမကို လက္ျပန္ကိုင္ထားသည္။ တစ္ေယာက္က သူမေမးေစ့ကို ကိုင္ၿပီး “ေအာ္တာနဲ႔ အသတ္ပဲ” ဟု ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ “ခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္” တစ္ေယာက္က ခါးပတ္ျဖဳတ္ကာ ေဘာင္းဘီကိုခြၽတ္ေနသည္။ နီနီက မၾကည့္ရဲသျဖင့္ မ်က္ႏွာလြြဲေနသည္။ သူမကို မုဒိမ္းက်င့္ၾကေတာ့မည္မွန္း သိလိုက္သည္။ “ဒူးေထာက္လိုက္စမ္း” ေနာက္မွ လက္ကိုခ်ဳပ္ထားသူက ေျပာလည္းေျပာ ႏိုက္လည္းႏိုက္ခ်သျဖင့္ နီနီတစ္ေယာက္ ဒူးအလိုလို ေထာက္ၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ “စုပ္…” တစ္ခြန္းတည္း ေျပာသည္။ နီနီမိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ်ကာ ငိုသည္။ “ဟင့္ အင့္ ဟင့္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ရွင္၊ မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ ကြၽန္မတို႔က ေက်ာင္း… ေက်ာင္းသူေတြပါ” နီနီေခါင္းကို ဆြဲမတ္ကာ ထိုလူက လီးကိုေတ့ေပးသည္။
ေနာက္မွ သိရသည္က ထိုသူနာမည္မွာ “ေက်ာ္မင္း” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္မင္းက သိပ္မေတာင္ေသးေသာ လီးျဖင့္ နီနီ၏ မ်က္ႏွာသို႔ ေတ့ကပ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေအာင္ လုပ္ထားသည္။ “စုပ္လို႔ ေျပာေနတယ္ေနာ္” ၿခိမ္းေခ်ာက္သံပါလာသည္။ လီးက ေႏြးေႏြးအိအိႀကီး နီနီႏြဳတ္ခမ္းတြင္ ကပ္ေနသည္။ နီနီေၾကာက္သျဖင့္ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ပါးစပ္ကို ဟလိုက္သည္။ သိပ္မေတာင္ေသးေသာ လီးက သူမပါးစပ္ထဲ အေခြလိုက္ ၀င္လာသည္။ “ေကာင္းေကာင္းစုပ္စမ္း ေစာက္ေကာင္မ ေသသြားမယ္” “ဟု ၀ု အု အု ဟု အု ၀ု” နီနီက ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ေနသည္။ ငိုလည္းငိုေနသည္။ လီးက ပါးစပ္ျပည့္ေနသည္။ ငုံေနရာမွ ႀကီးလာသည္။ နံလာသည္။ ေနာက္မွ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသူက နီနီအက်ႌကို ခြၽတ္သည္။ ေဘာ္လီကို မခြၽတ္ေသးဘဲ ေဘာ္လီေပၚမွ သူမႏို႔အစုံကို ကိုင္သည္။ ထိုသူအမည္မွာ “စိုးႏိုင္”ဟု သိရသည္။ ေက်ာ္မင္းက ေက်ာင္းသူေလး၏ ေၾကာက္လန႔္ေနေသာ အျပဳအမူေလးကို သေဘာက်ရင္း လီးကို ထုတ္ကာ ပါးကိုပုတ္သည္။ နီနီပါးျပင္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား႐ြြဲနစ္ေနသည္။ “လွ်ာထုတ္စမ္း” နီနီက လွ်ာကို မထုတ္ခ်င္ ထုတ္ခ်င္ထုတ္ေပးသည္။ ေက်ာ္မင္းက လီးထိပ္ျဖင့္ လွ်ာကို ပုတ္သည္။ ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလိုးသည္။ စိုးႏိုင္က ေနာက္မွေဘာ္လီကို ျဖဳတ္သည္။ “ေစာက္ေကာင္မက လူသာငယ္တာ ပစၥည္းကေတာ့ အျပည့္ပဲ” ေဘးမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူက လွမ္းေျပာသည္။ နီနီက ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသးသည္။ စိုးႏိုင္က ႏို႔ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္ကစားသည္။
သူမလက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္ထားခိုင္းသည္။ ေက်ာ္မင္းက ပါးေစာင္ကို လီးျဖင့္ထိုးသည္။ ေနာက္လီးထုတ္ကာ ပါးကိုပုတ္ၿပီး ပါးစပ္ကို ျပန္လိုးသည္။ ေက်ာ္မင္းသည္ နီနီ၏ ေမးေစ့ကိုကိုင္ကာ ပါးစပ္ကို ငုံ႔စုပ္ရင္း ကြင္းထုရင္း လီးရည္ကို ေဘးထုတ္ကာ ၿပီးသည္။ “အိပ္လိုက္စမ္း” စိုးႏိုင္က ေျပာလည္းေျပာ သူမကို ပက္လက္လည္း တြန္းအိပ္လိုက္ၿပီး ထမီကိုခြၽတ္လိုက္သည္။ ေဘးတြင္ လာဒူးေထာက္ကာ လီးကိုစုပ္ခိုင္းၿပီး သူမေစာက္ပတ္ကို အတြင္းခံမခြၽတ္ဘဲ အျပင္မွ ပြတ္ကစားသည္။ နီနီသည္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ရွက္လည္းရွက္ကာ လီးကို စုပ္ေနသည္။ စိုးႏိုင္က အတြင္းခံထဲ လက္လွ်ိဳကာ အဖုတ္ကို လက္ေခ်ာင္းအျပည့္ျဖင့္ ပြတ္သည္။ စိုးႏိုင္က လီးထုတ္ကာ ႏို႔သီးေပၚလီးဖ်ားျဖင့္ ဖိၿပီး ပြတ္ရင္း ကြင္းထုသည္။ ေနာက္ငုံ႔ကာ ပါးကို နမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏြဳတ္ခမ္းစုပ္သည္။ ႏို႔ကို ဆက္စုပ္သည္။ နီနီအတြင္းခံကို ခြၽတ္သည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေစာက္ပတ္ကို လက္ျပန္ပြတ္ၿပီး တစ္ဖက္ျဖင့္ ကြင္းထုကာ ၿပီးသြားသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ သူမမ်က္ႏွာကို ခြသည္။ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနသလို လီးကလည္း ေတာင္ေနသည္။ နီနီေခါင္းကိုမကာ လီးကို ပါးစပ္ထဲသြင္းသည္။ နီနီက မထူးေတာ့ၿပီမို႔ အလိုက္သင့္ဟကာ ငုံေပးလိုက္သည္။ နီနီ ခဏစုပ္ၿပီးေနာက္ ထိုလူက သူမကို အခြလိုက္ ေအာက္ဆင္းသည္။ “ေသာင္းထိုက္” ဟုေခၚေၾကာင္း သိရသည္။ ေသာင္းထိုက္သည္ ၀င္းအိစူပြင့္ေနေသာ နီနီေစာက္ဖုတ္ေပၚ လီးေထာက္လိုက္ သည္။ နီနီ ငိုသည္။ သူမ အပ်ိဳစင္ဘ၀ အဆုံးသတ္ေတာ့မည္။ သည္မနက္ သူမေရခ်ိဳးရင္း ခိုးၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။ ၀င္းၿပီး ႏုေနသည္။
ေစာက္ေစ့ခြၽန္ခြၽန္ေလးကို သူမ လက္ဖ်ားေလးနဲ႔ ထိၾကည့္ခဲ့ ေသးသည္။ “အ..” သူမ ေစာက္ပတ္တြင္ က်င္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားသည္။ ပူတက္သြားသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လုံး စပ္ျဖင္းျဖင္း ျဖစ္သြားသည္။ လီးဖ်ားခြၽန္ခြၽန္က သူမေစာက္ေခါင္းထဲ စိုက္၀င္သြားသည္။ သူမ အေၾကာမ်ား ေတာင့္သြားသည္။ ေသာင္းထိုက္က လီးကို ျပန္ထုတ္သည္။ ျပင္ပေလ အထိေၾကာင့္ သူမေစာက္ေခါင္းတြင္း ေအးစက္သြားသည္။ ေသာင္းထိုက္ ျပန္ထိုးထည့္သည္။ ေဘးမွ ျမက္ပင္မ်ားကို နီနီက တင္းတင္းဆုတ္စြဲလိုက္သည္။ ျမက္ပင္မ်ား ျပတ္ပါလာသည္။ လီးက သူမေစာက္ပတ္ထဲ ပို၀င္လာသည္။ ပူက်စ္ေနသည္။ ေသာင္းထိုက္က ၾကပ္ေနသျဖင့္ အတင္းအဓမၼထိုးသြင္းသည္။ နီနီက နာလြန္းသျဖင့္ “အေမ့ ေ့မ ေမ့” ကေယာင္ကယန္း ေအာ္သည္။ ေသာင္းထိုက္ တစ္ခ်က္ေကာ့ကာ ေတာ့ထည့္သည္။ လီးက နည္းနည္းပို၀င္လာသည္။ နီနီမွာ တစ္ကိုယ္လုံး ပူသြားသည္။ “မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ” နီနီက ေၾကာက္လန႔္တၾကား သူမခ်စ္သူကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သတ္လိုက္ၿပီလား။ မဟုတ္ပါ။ “မင္းမင္း” ဆိုသူက ေကာင္ေလး၏ ဖင္ကို လိုးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးမွာ နဂိုရ္က ေမွာက္အိပ္ေနရျခင္း ျဖစ္ရာ ပုဆိုးဆြဲခြၽတ္ၿပီး အတြင္းခံခြၽတ္ကာ ဖင္ကို အလိုးခံေနရသည္။ “မင္းမင္း”က ေကာင္ေလးဖင္ကို ေကာင္ေလး၏ လည္ပင္းႏိုက္ထားၿပီး လိုးေနသည္။ နီနီမွာ ပိုငိုသည္။ ေစာက္ပတ္ကလည္း နာ။ ဘ၀ကလည္း နာလွသည္။ ေသာင္းထိုက္ ဘယ္အခ်ိန္ ၿပီးသြားသည္မသိ။ “သိန္း၀င္း” ဆိုသူ သူမကို တက္ခြသည္။ ေစာက္ပတ္ကို ခ်က္ခ်င္းလိုးသည္။
နီနီမွာ နာရမွန္း မသိေတာ့။ ငိုပဲ ငိုေနမိေတာ့သည္။ သိန္း၀င္းက ႏို႔ကို ပူးကိုင္ၿပီး ေစာက္ပတ္ကို ေဆာင့္လိုးေနသည္။ သိန္း၀င္းလည္း ၿပီးသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုလူငါးေယာက္က သူမတို႔ကို အ၀တ္မ်ား ျပန္၀တ္ခိုင္းသည္။ ပုံမပ်က္ေအာင္ ျပင္ေပးသည္။ “မနက္ဖန္ ထပ္လာခဲ့ၾက၊ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာနဲ႔၊ ေျပာလို႔ကေတာ့ အေသဘဲ” သူမေကာင္ေလးကို ပိုက္ဆံငါးေထာင္ႏွင့္ သူမကို သုံးေသာင္းေပးသည္။ ပုံမွန္အေနအထားအတိုင္း ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျပင္ၿပီး ထိုေခ်ာင္က်က်ေနရာမွ သူမတို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုလူမ်ား မလွမ္းမကမ္းမွ လိုက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူမတို႔ လိုင္းကားစီးေတာ့လည္း ထိုလူမ်ား လိုင္းကားေပၚ ပါလာသသည္။ ပိုက္ဆံသုံးေသာင္းကို သူမ ပစ္ခ်ခဲ့ခ်င္ေသာ္လည္း မပစ္ခ်ရဲ။ ထိုလူမ်ား၏ ရန္ကိုလည္း ေၾကာက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမဘ၀မွာ ပိုက္ဆံသုံးေသာင္းဆိုတာ မျမင္ဖူး။ အေမ့ကို ဘယ္လို ေျပာရမလဲဟုသာ စဥ္းစားေနရသည္။ အေမ အေက်ာ္ေရာင္းတာ တစ္ရက္မွ ငါးေထာင္သာ ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ “မင္းတို႔ လိမၼာသားပဲ” ေနာက္တစ္ေန႔ နီနီနဲ႔ သူမေကာင္ေလးတို႔ ထိုေနရာကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ မင္းမင္းက ေကာင္ေလးကို ပါးနမ္းကာ ဖင္ကိုႏြိဳက္ရင္း ရင္ခြင္ထဲ ဖက္ထားသည္။ နီနီကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အရင္၀ုိင္းနမ္းၾကသည္။ ထိုေန႔တြင္ အရင္ေန႔ကထက္ သူမပက္ပက္စက္စက္ အလိုးခံရသည္။ တတိယေျမာက္ေန႔တြင္ သူမတို႔ကို ကားျဖင့္ တိုက္တစ္လုံးသို႔ ေခၚသြားသည္။ တစ္ခါမွ အိပ္မက္ပင္ မမက္ဖူးသည့္ ေမြ႕ယာေပၚတြင္ သူမ အိပ္ခဲ့ရသည္။ ဖင္လိုးတတ္ေသာ မင္းမင္းက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေကာင္ေလးဖင္လိုးၿပီး အဆုံးတြင္ သူမဖင္ကို လိုးသည္။ ပဋိသေႏၶတားေဆးထိုးေပးကာ လီးရည္မ်ားကို စၿမိဳခ်ခိုင္းသည္။
သူမ လီးစုပ္တတ္ၿပီ။ အေပးတတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံကလည္း ရသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္တြင္ သူမကိုသာ ေခၚေတာ့သည္။ ေကာင္ေလးကိုေခၚေတာ့ ေခၚသည္။ အျခားသို႔ ေခၚသြားသည္။ သူမေရာက္သြားေတာ့ ေသာင္းထိုက္တစ္ေယာက္သာ ရွိေနသည္။ ခါတိုင္း ပက္ပက္စက္စက္ လိုးတတ္ေသာ ေသာင္းထိုက္က သူမကို လက္ဖ်ားနဲ႔ပင္ မထိ။ အရက္ကိုသာ ေသာက္ေနသည္။ “လူတစ္ေယာက္လာလိမ့္မယ္ မင္းေကာင္းေကာင္းျပဳစု” ထိုေန႔တြင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သူမကို ေျခဆုံး ေခါင္းဆုံးၾကည့္သည္။ “ငယ္ေတာ့ ငယ္သားပဲ” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ “အခန္းကေကာ” ဟု ေမးသည္။ “သြား ကိုႀကီးကို အခန္းလိုက္ျပေပးလိုက္” နီနီဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ သူမထေတာ့ လူႀကီးက သူမပခုံးကိုဖက္ကာ အခန္းထဲလိုက္၀င္သည္။ “မင္း အပ်ိဳစစ္ရဲ႕လား” အခန္းထဲတြင္ သူမပက္လက္အိပ္ေပးေတာ့ ထိုလူႀကီးက ေဘးတြင္ ၀င္အိပ္ရင္း နမ္းကာ ေမးသည္။ နီနီမွာ ရွက္လည္းရွက္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သျဖင့္ ငိုမိသည္။ “ဟား ဟား တစ္သိန္းေတာ့ တန္ပါတယ္ကြာ” ထိုေန႔ တကယ္တမ္း သူမ ပိုက္ဆံ သုံးေသာင္းသာ ရသည္။ သည္လိုနဲ႔ အိမ္ေလးတစ္လုံးသို႔ သူမေန႔စဥ္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လူလည္း စုံသေလာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူမေနရာသို႔ အျခား ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာရာ သူမ ရာထူးျပဳတ္သည္။ သူမရာထူးျပဳတ္ခ်ိန္၌ ပတ္၀န္းက်င္က ရိပ္မိသြားၿပီျဖစ္သည္။ သူမအိမ္ကို ျပင္လိုက္ႏိုင္သည္ေလ။ အျခားအလုပ္လည္း မလုပ္လို။
ေငြေကာင္းေကာင္းရလွ်င္ လုပ္ျဖစ္သည္။ တစ္ခုေကာင္းသည္မွာ သူမအလွပ်က္မသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ “ဖာတန္းသြားရေအာင္” ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္သိုက္ ပိုက္ဆံေတြ တေထာႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဖာတန္းလို႔သာ ေျပာၾကတာ။ ဖာတန္းက ဘယ္နားရွိမွန္း သိတဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လို စုံစမ္းရမွန္းလည္း မသိဘူး။ စုံလည္း မစုံစမ္းရဲၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ နီနီဆိုတဲ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူေလးကို တခ်ိဳ႕က ဖာလိုလို ဘာလိုလို ေျပာေနၾကတယ္။ စုံစမ္းတာေပါ့ေလ။ မရမက။ ဒါနဲ႔ သိလိုက္ရတယ္။ အေပါင္းအသင္း မရွိတဲ့ အဲဒီေကာင္မေလးကို ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေပါင္းရ စေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူး။ မေျပးတဲ့သူကို ကြၽန္ေတာ္က လိုက္ေနတာပဲဗ်ာ။ ေနာက္ဆုံးရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေလးေယာက္။ နီနီက တစ္ေယာက္တည္း။ ေအးေဆးပဲ။ ေတာတစ္ခုတည္းသြားတယ္။ နီနီလည္း အတူတူပါလာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ နီနီအနား မကပ္ရဲၾကဘူး။ ရယ္စရာႀကီး။ “နင္တို႔က မေတြ႕ဖူးၾကဘူးထင္တယ္” နီနီက ရယ္ရင္း ေျပာတယ္။ ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေ႐ြးလိုက္တယ္။ “နင္အရင္လာ” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏြဳတ္ခမ္းကို နမ္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏြဳတ္ခမ္းက ေအးစက္စက္ႀကီး ေနမွာပါ။ နီနီက ရယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ပုဆိုးကို ခြၽတ္လိုက္တယ္။ “႐ိုး႐ိုးေလးပါဟာ” နီနီက အားျပန္ေပးေနရေသးတယ္။ ေဘးက ေကာင္ေတြကလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေရွာင္ရမလိုလို ၾကည့္ရမလိုလိုေပါ့။ “နင္တို႔ ၾကည့္ထား၊ ခဏ ငါလုပ္မေပးေတာ့ဘူး” နီနီက ကြၽန္ေတာ့္လီးကို ကိုင္ၿပီးကြင္းထုရင္း ေဘးကေကာင္ေတြကို သတိေပးတယ္။
လီးက တစ္ခါမွ မိန္းကေလး ကိုင္တာ မခံရဖူးေတာ့ ေတာင္လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းပဲဗ်ာ။ နီနီက စကဒ္ကိုခြၽတ္ၿပီး ေဘးမွာခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ကားေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ၀င္တြယ္လိုက္တယ္။ လီးက ႁပြတ္ဆို ေစာက္ပတ္ထဲ ၀င္သြားတယ္။ နီနီက “အ..” လို႔ တစ္ခ်က္ညည္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လိုးတယ္။ “အရည္ကို အထဲ မလြတ္ထည့္နဲ႔ေနာ္ ေနာက္လူက်န္ေသးတယ္” နီနီက သတိေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လီးရည္ေတြ တစ္၀က္ေလာက္ အထဲ၀င္ၿပီး တစ္၀က္ေလာက္ အျပင္မွာ ေပကုန္တယ္။ လိုးမွ မလိုးတတ္တာ။ အခ်က္ ၂၀ ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူးထင္တယ္။ ၿပီးသြားတယ္။ နီနီကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ တစ္႐ြဳးနဲ႔ လီးရည္ေတြသုတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္လို႔ ေခၚတယ္။ ဘယ္သူလည္း မသိဘူး။ ၀င္ေဆာ္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္လုံး ဘယ္သူက ဘယ္လို ၿပီးသြားမွန္း ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ နီနီကို ပိုက္ဆံေပးလိုးလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ၾကတာ အျမတ္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေသာင္းစီ ေပးလိုက္တယ္။ နီနီက ဘာမွ မျဖစ္သလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေျပာလို႔ကို မၿပီးဘူး။ “ႏို႔ေတာင္ မကိုင္ရဘူးကြာ” “ေအးကြာ ပါးလည္း မနမ္းရဘူး” “ႏိုင္ငံျခားကားလို လိုးခ်င္တာ” စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ပိုက္ဆံျပန္စုၾကတယ္။ နီနီကို ဆက္သြယ္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားကားထဲကလို ခံေပးႏိုင္လားလို႔ ေမးၾကတယ္။ နီနီက “တစ္ေယာက္ သုံးေသာင္းခြဲဆိုရင္ ရမယ္” တဲ့။ အဟီး။ ဘာေျပာေကာင္းမတုန္း။
ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္က ဘယ္လို ရလာၾကမွန္း မသိၾကဘူး။ နီနီက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ၿပီး အခန္းတစ္ခုကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းကားလည္းပါလာေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ကားေပၚမွာ နီနီက အလည္မွာ ထိုင္တယ္။ ေဘးမွာ ကြၽန္ေတာ္က်တယ္။ ဘာေျပာေကာင္း မလဲဗ်။ နီနီပါးကို တ႐ြြတ္႐ြြတ္နဲ႔ကို နမ္းပစ္တယ္။ နီနီက ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေမးေလးကိုင္လိုက္ရင္ မ်က္လုံးေလးပိတ္ၿပီး ပါးကို အနမ္းခံတယ္။ နားကို မနားခ်င္ဘူး။ ဟိုဘက္ကေကာင္ ကဆြဲနမ္းလိုက္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆြဲနမ္းလိုက္ေပါ့။ ၾကာေတာ့ တစ္ဖက္ ေဘးကေကာင္က နမ္းခ်င္လာတယ္။ နီနီက ကြၽန္ေတာ့္ေပၚ တက္ထိုင္ေပးၿပီး ဟိုေကာင္ အနမ္းခံတယ္။ နဂိုရ္ကတည္းက လိုးရမယ္လို႔ သိၿပီးသားမို႔ လီးကေတာင္ေနတဲ့ၾကားထဲ နီနီဖင္လုံးအိအိႀကီးက ကားခုံတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္လီးေပၚ တအိအိနဲ႔ ဆိုေတာ့ မလိုးရေသးဘဲ တစ္ခ်ီၿပီးလိုက္ရတယ္။ နီနီက သိတယ္ဗ်ား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရယ္ျပၿပီး ႏြဳတ္ခမ္းကို တစ္ခ်က္စုပ္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ေတာင္ ေမ့သြားေတာ့မလို႔။ တကယ္။ အဲ ၿပီးေတာ့ ေဘးကေကာင္ ေတြလည္း လီးေတာင္ေနၾကတာကို သိေတာ့ နီနီက အေပၚယံကေန တစ္ဖက္စီပြတ္ေပးတယ္။ ဟိုေကာင္ေတြက ၿငိမ္ခံေနၾကတာေပ့ါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ပိုဖီးလ္ရွိတယ္။ နီနီက ကြၽန္ေတာ့္ေပၚမွာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုင္ရမလိုလို မကိုင္ရမလိုလိုျဖစ္ေနေတာ့ နီနီကပဲ ကြၽန္ေတာ့္လက္ယူၿပီး သူ႔ႏို႔ကို ကိုင္ထားခိုင္းတယ္။ ဟား မိုက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္းဗ်ာ။ ဟိုေကာင္ေတြလည္း ၿပီးက်တာပဲ။ ကားေမာင္းတဲ့ေကာင္ကေတာ့ မေက်နပ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ နီနီက ေတာ္တယ္။ ဆင္းဆင္းခ်င္း ကားေမာင္းတဲ့ေကာင္ ရင္ခြင္ထဲေနတယ္။
ကားေမာင္းတဲ့ေကာင္လည္း ဆာဆာနဲ႔ ပတ္ရမ္းၿပီး နမ္းေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ နီနီက ဖင္တုံးအိအိႀကီးနဲ႔ လီးနားေတ့ထားေတာ့ ဒီေကာင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးရတာပဲ။ “လ်က္ေပးရဲလား” နီနီက အကုန္ခြၽတ္ၿပီးေတာ့ ေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကၿပီေလ။ နီနီက ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ပါးကိုင္ၿပီးေမးတယ္။ နီနီက ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ့္ႏြဳတ္ခမ္းကို ငုံ႔နမ္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လွ်ာကို သူ႔လွ်ာနဲ႔ထိုးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေနႏိုင္ေတာ့မွာတုန္းဗ်။ နီနီကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ႏို႔ကိုစုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဖာသည္မသာ လုပ္စားတာ။ ႏို႔က တင္းေနတာဗ်။ လုံးလည္း လုံးတယ္။ က်စ္လည္းက်စ္တယ္။ စို႔လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ႏို႔သီးေခါင္းကကို မည္းမည္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ မည္းတယ္ ဆို႐ုံေလးပဲ။ “ျဖည္းျဖည္းေပါ့” နီနီက ကြၽန္ေတာ့္ ႏြဳတ္ခမ္းကို လက္ညိဳးနဲ႔ တားၿပီးေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ လက္ကို ဆြဲဖယ္ၿပီး ႏို႔ကို ဆက္စို႔ေတာ့တာပါပဲ။ နီနီက ကြၽမ္းၿပီးသားေလ။ ေစာက္ပတ္ကို လ်က္ေအာင္ကို လုပ္ႏိုင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးေပၚ ေပါင္တစ္ဖက္တင္လိုက္တယ္။ နီရဲေနတဲ့ ေစာက္ေစ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လ်က္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာလည္း မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ လွ်ာကို အျပားလိုက္ ထားၿပီး လ်က္ေပးလိုက္တယ္။ “အား…” နီနီရဲ႕ ညည္းသံက စိတ္ပိုႂကြေစတယ္ေလ။ ေစာက္ေမြးက ႏုေနေသးတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ လိုးထားမွန္းမသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ေလးငါးခ်က္ကို လ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ နံသလိုလို ေမြြးသလိုလိုပါပဲ။ “ယူ..” နီနီက ေဘးကေကာင္ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး အဲေကာင္မ်က္ႏွာကို ေပါင္ၾကားထဲ ဆြဲအပ္ေတာ့တာပါပဲ။
အဲေကာင္လည္း နီနီေစာက္ပတ္ကို လ်က္ေပးရတာပါပဲ။ “ႏိုင္ငံျခားကားထဲက အတိုင္းဆို၊ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ေလး လ်က္စမ္းပါ၊ ရွင္တို႔ကလည္း အကုန္လုံးခြၽတ္ထားၾကေလ၊ ကြၽန္မက ခြၽတ္ၿပီးေနၿပီ၊ ရွင္တို႔က ဒီတိုင္းပဲလား၊ အား.. ေကာင္းတယ္ အဲလို ေစာက္ေစ့ေလးကို ဆြဲစုပ္ေပး အား ေတာ္လိုက္တာ အားကြၽတ္ကြၽတ္ ေကာင္းလိုက္တာ” ကြၽန္ေတာ္တို႔ အကုန္လုံး ခြၽတ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သိပ္မၾကည့္ရဲဘူး။ လီးေတြကလည္း ေတာင္ေနၾကတယ္။ နီနီက ေတာ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ရပ္ခိုင္းတယ္။ ေဘးႏွစ္ေကာင္လီးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ကြင္းထုေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဟိုတစ္ေယာက္လီးကို တစ္လွည့္စီစုပ္ေပးတယ္။ ေဘးႏွစ္ေကာင္ လီးကိုလည္း ေနာက္စုပ္ေပးတယ္။ “ေကာင္းလား” ေျပာင္းျပန္ႀကီး။ နီနီက ေမးတာ။ “ေကာင္းတယ္” တဲ့ ၀ုိင္းေျဖၾကပုံမ်ား။ နီနီက ဒူးေထာက္ထိုင္ရာကေန ကုန္းၿပီး လီးကိုစုပ္ေပးတယ္။ “လိုးေတာ့ေလ” ေဘးကေကာင္ကို နီနီက ေနာက္ကိုဆြဲၿပီး လိုးခိုင္းတယ္။ ေဘးကေကာင္က ခ်က္ခ်င္းေဆာ္ေတာ့တာပဲ။ နီနီက ေနာက္ကေကာင္ ေဆာင့္တာ နာလို႔လားမသိဘူး။ “အ” လို႔တစ္ခ်က္ေအာ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လီးကို စုပ္ေပးေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ လီးက သူ႔အာေခါင္ကို သြားထိတယ္။ ဆိမ့္ေနတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ကို လိုးလိုက္တယ္။ ေနာက္ကေကာင္ကလည္း ေစာက္ပတ္ကို ေဆာင့္လိုး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပါးစပ္ကိုေဆာင့္လိုးေပါ့။ နီနီက ေဘးႏွစ္ေကာင္ လီးကို ကိုင္ထား႐ုံပဲ ကိုင္ထားႏိုင္ေတာ့တယ္။
ေနာက္ကေကာင္က “ထြန္းထြန္း” တဲ့။ ထြန္းထြန္းက နီနီရဲ႕ ေပါင္တစ္ဖက္ကို မခ်ီလိုက္ၿပီး ဆက္လိုးတယ္။ နီနီက ပါးစပ္လည္း အလိုးခံရ ေစာက္ပတ္ကိုလည္း ေပါင္တစ္ဖက္ မခ်ီၿပီး အကားလိုက္ အလိုးခံေနရေပမယ့္ မၿဖဳံသလိုပါပဲ။ “အိပ္ရာေပၚ သြားရေအာင္” နီနီက ေျပာတာ။ ဒါနဲ႔ အိပ္ရာေပၚ ေရာက္သြားၾကေရာ။ ေဘးႏွစ္ေကာင္နာမည္က “ေအာင္ခ်စ္” ႏွင့္ “မ်ိဳးေက်ာ္” ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က သိၿပီးသားေနာ္။ “ကိုကိုေလး” ေလ။ ေကာင္မေလးေတြ မေခၚရဲေအာင္ အေဖက မွည့္ေပးထားတာ။ အဲဒါေၾကာင့္လားမသိဘူး။ ရည္းစားကို မရဘူး။ ရည္းစားမရေတာ့ လိုးဖို႔ ရွာရေတာ့တာေပါ့။ ရွာေတာ့ ရတယ္ေလ။ နီနီမာတဲ့ ။ နာမည္အျပည့္အစုံက။ နီနီမာက ေအာင္ခ်စ္လီးေပၚကို ေစာက္ပတ္နဲ႔ေတ့ၿပီး ထိုင္ခ်တယ္။ အလကားေကာင္ ေအာင္ခ်စ္။ ေကာင္မေလးက မေအာ္ရဘူး။ သူက ေအာ္တယ္။ “အား” တဲ့။ ေအာင္ခ်စ္က နီနီမာရယ္ေတာ့ နည္းနည္း ရွက္သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လား ဘာလားေတာ့မသိဘူး။ ေအာင္ခ်စ္ ေနာက္ပိုင္း နီနီကို မလိုးေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔လည္း မတြဲေတာ့ဘူး။ နီနီမာက မ်ိဳးေက်ာ္က ဖင္လိုးခိုင္းတယ္။ မ်ိဳးေက်ာ္က ဖင္ကို နည္းနည္း႐ြံေနပုံရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကို လက္ညိဳးထိုးျပတယ္။ ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႔ေပ့ါဗ်ာ။ နီနီဖင္လုံးႀကီးက ေဖြးဆြတ္ေနတယ္။ တင္းအိေနတယ္။ စြင့္ကားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က တင္တစ္ျခမ္းကို တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး မည္းမည္းနဲ႔ စူစူေလးျဖစ္ေနတဲ့ ဖင္ေပါက္ေလးထဲကို လီးေခါင္းကို ေဘးတိုက္ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ နီနီမာက တစ္ခ်က္ၿငိမ္ခံတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ထိုးထည့္တယ္။
လီးကျမဳပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေဆာင့္လိုးေတာ့တာပဲ။ နီနီမာက မ်ိဳးေက်ာ္လီးကို စုပ္ေပးတယ္။ ငနဲက ဒီလိုက်ေတာ့ ၿဖီးလို႔။ ထြန္းထြန္းကလည္း စုပ္ခိုင္းတယ္။ နီနီပါးကို လီးနဲ႔ သြားသြားထိုးတယ္။ နီနီကလွည့္စုပ္ေပးတယ္။ ေအာင္ခ်စ္က အရင္ၿပီးတယ္။ နီနီက မ်ိဳးေက်ာ္ကို ေစာက္ပတ္လိုးခိုင္းတယ္။ ထြန္းထြန္းကို ဖင္လိုးခိုင္းတယ္။ ထြန္းထြန္းၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က နီနီဖင္ကို ဆက္လိုးတယ္။ မ်ိဳးေက်ာ္လည္း ၿပီးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပီးခါနီးမို႔ ပါးစပ္ကို လိုးတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး။ ၿပီးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ အားမရၾကဘူးေပါ့။ နီနီက တစ္ေယာက္သုံးေသာင္းခြဲ ေျပာထားေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ႏွစ္ေသာင္းစီပဲယူၿပီး က်န္တာအရက္တိုက္တယ္။ “နင္တို႔လီးက ေသးတယ္” “….” နီနီက မူးေတာ့ ေျပာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ရွက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နီနီက လီးႀကီးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ ဆိုတာကိုေျပာျပတယ္။ မိန္းကေလး ဖီးလ္လာေအာင္ ခံခ်င္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နီနီကို ခင္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေအာင္ခ်စ္ကေတာ့ မပါေတာ့ဘူးေပ့ါေလ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ နီနီက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေႂကြေနတာပါပဲ။ အဲဒါက အခြင့္အေရးေကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာပါပဲ။ “ဒီစေန တနဂၤေႏြ နင္နဲ႔ငါ အခန္းတစ္ခု ငွါးရေအာင္” “ငါ ပိုက္ဆံ မရွိဘူး နီနီရဲ႕” “အားလုံး ငါ အကုန္အက်ခံပါ့မယ္ဟယ္ အေရးထဲ ကပ္ေစးႏွဲႀကီးနဲ႔ လာေတြ႕ေနတယ္” ကြၽန္ေတာ္ နီနီခါးေလးကို အသာေလးဖက္ၿပီး ေပါင္ရင္းနဲ႔ထိထားတယ္။ နီနီရဲ႕ ႏြဳတ္ခမ္းကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး စုပ္လိုက္တယ္။
လွ်ာခ်င္းထိၾကတယ္ သူ႔လွ်ာကို ကြၽန္ေတာ္စုပ္သလို ကြၽန္ေတာ့္လွ်ာကိုလည္း သူက စုပ္တယ္။ လွ်ာအိအိစက္စက္ေလးကို စုပ္ရတာ လီးေၾကာကို တင္းခနဲ တင္းခနဲပဲဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လွ်ာကို ထိုးထည့္ၿပီး အစုပ္ခံေတာ့လည္း ရွိန္းခနဲရွိန္းခနဲပဲဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ခါးကိုဖက္ရင္း သူ႔တင္ႀကီးကို အားကုန္ဖိညစ္မိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဖင္လုံးႀကီးကလည္း တင္းအိေနတာပဲ။ ေပါင္ရင္းနားဆြဲကပ္ၿပီး ေတ့ထားၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ႏို႔ကို ခပ္အုပ္အုပ္ေလးကိုင္ၿပီး ဖိေခ်ပစ္လိုက္တယ္။ နီနီက ဖီးလ္တက္လာတယ္။ တအင္းအင္းနဲ႔ညည္းတယ္။ အေပၚယံကေန သူ႔ႏို႔သီးကို လက္မနဲ႔ညႇပ္ၿပီး ေခ်ပစ္တယ္။ တင္လုံးကိုလည္း တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံးေခ်ရင္း ပင့္ရင္းေတ့ေတ့ထားတယ္။ ပိုၿပီး ကပ္ကပ္ ေနၾကတယ္။ နီနီက အက်ႌခြၽတ္ခ်တယ္။ ခါတိုင္းအမ်ားနဲ႔လိုးေနၾကမို႔ ေသခ်ာမၾကည့္မိဘူး။ ရင့္ၫြန႔္သား ေတြကလည္း ေဖြးစက္ေနတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ႏြဳတ္ခမ္းနဲ႔ ရင္ၫြြန႔္သားေတြအကုန္ လိုက္စုပ္တယ္။ ေဘာ္လီက မခြၽတ္ရဘဲ ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ၀င္း၀ါၿပီးအိေနတဲ့ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ကြၽန္ေတာ္ အားနဲ႔ေခ်ၿပီး ပါးစပ္အျပည့္ကို စုပ္ပစ္တယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း တင္ကို ဆုတ္ကိုင္ရင္းေပါ့။ ၀တ္ထားတာက စကဒ္မို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ပင့္တင္ဖိေခ်ရင္း တင္သားအိအိႀကီးကိုပဲ ကိုင္ေနတာ။ နီနီက ေဘာ္လီခြၽတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကဒ္ကိုခြၽတ္လိုက္တယ္။ အနီေရာင္အတြင္းခံေလးကိုလည္း ခြၽတ္လိုက္တယ္။ နီနီကေတာ့ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ၀တ္သမွ် အနီခ်ည္းပဲ။ ေစာက္ပတ္ကလည္း ဖီးလ္တက္ေနလို႔လား ေတာင္ေနလို႔လား လီးဆာေနၿပီမို႔လားမသိဘူး။
နီတွ်ာရဲေလးနဲ႔ ေစာက္ေစ့က ဖူးအိေနတဲ့ ေစာက္အုံၾကားမွာ စူးစူးခြၽန္ခြၽန္ေလး။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကားလိုက္တယ္။ လူေတြစုံေနေလာက္ေအာင္ လိုးဖူးေပမယ့္ ပင္ကိုယ္အတိုင္းေလး ျဖစ္ေနတဲ့ နီနီေစာက္ပတ္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ၿပီး လွ်ာကို အျပားလိုက္ လ်က္လိုက္တယ္။ “အင္း………” နီနီလည္း ေတာ္ေတာ္ဖီးလ္လာေနပုံရတယ္။ ညည္းသံက ျပင္းတယ္ေလ။ ေစာက္ပတ္ကို လ်က္ၿပီး ဆီးခုံကို ႏြဳတ္ခမ္းနဲ႔ လိုက္စုပ္ေပးတယ္။ ခ်က္ကို လွ်ာဖ်ားနဲ႔ ထိုးေပးတယ္။ ေအာက္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီ စုပ္ဆင္းတယ္။ ေပါင္ကို ေသခ်ာကိုင္ထားၿပီး ေစာက္ပတ္ေဘးကို လ်က္တယ္။ နီနီက သူ႔လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးနဲ႔ ေစာက္ပတ္အက္ေၾကာင္းကို ပြတ္ဆြဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔လက္ကိုဆြဲဖယ္ၿပီး ေစာက္ေစ့ခြၽန္ခြၽန္ေလးကို ႏြဳတ္ခမ္းဖ်ားနဲ႔ ဆြဲစုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စုပ္ထားတာ။ နီနီက ေကာ့ရာကေန ကုန္းသြားလို႔ ကြၽန္ေတာ္က လိုက္ဆြဲၿပီး ေစာက္ေစ့ကို မရမကဆြဲစုပ္တယ္။ နီနီတစ္ခ်က္ တုန္သြားတယ္။ ေစာက္ရည္ေတြလည္း ထြက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ရပ္လို႔မရတာနဲ႔ ေစာက္ေစ့ကို လိုက္စုပ္တယ္။ ေစာက္ရည္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ႏြဳတ္ခမ္းမွာ ေပကုန္တယ္။ ပါးစပ္ထဲ ၀င္သြားတဲ့ ေစာက္ရည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေထြးထုတ္လိုက္တယ္။ နီနီေပါင္မွာလည္း ေစာက္ရည္စီးေၾကာင္းက တလက္လက္နဲ႔ပါပဲ။ နီနီက ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္နဲ႔ ေမးေတြမွာ ေပေနတဲ့ သူ႔ေစာက္ရည္ေတြကို လ်က္ေပးတယ္။ လ်က္ရင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္လ်က္တယ္။ ေစာက္ရည္ေတြ တခ်ိဳ႕ ၿမိဳခ်ျဖစ္တယ္ ထင္တာပဲ။
ငံသလိုလို ခ်ိဳသလိုလိုနဲ႔ ပါးစပ္ထဲ ၀င္သြားတယ္။ “အဲလို မိန္းကေလးက ၿပီးသြားရင္ မိန္းကေလးေတြက စိတ္ကုန္သြားတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ လာ ဒီလိုလုပ္” နီနီက ကြၽန္ေတာ့္ကို သင္တန္းသေဘာမ်ိဳးလည္းျပတယ္။ ေစာက္ေခါင္းထိပ္ကို စုပ္ေပးၿပီး ေစာက္ပတ္ထဲကို လက္ခလယ္ႏွင့္ လက္သူႂကြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းသြင္းတယ္။ ကုတ္တယ္။ ထိုးလိမ္တယ္။ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ျမန္ျမန္ထိုးသြင္းတယ္။ ေစာက္ရည္အက်န္ေတြက လက္မွာေပေနတယ္။ နီနီက ကြၽန္ေတာ့္လက္မွာ ေပေနတဲ့ ေစာက္ရည္အက်န္ေလးကို စုပ္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရပ္ခိုင္းၿပီး နီနီက ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လီးက သူစားခိုင္းထားတဲ့ ေဆးနဲ႔ နည္းနည္း ပိုႀကီးလာသလို ရွိေပမယ့္ သိပ္မႀကီးေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နီနီက ေဆးတစ္မ်ိဳးလိမ္းေပးတယ္။ လီးက ပူလာတယ္။ ပြလာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အလုံးႀကီးလာတယ္။ နီနီစမ္းငုံၾကည့္တယ္။ လီးထိပ္နဲ႔တင္ ပါးစပ္ျပည့္ေနတယ္။ နီနီက လက္မေထာင္ျပတယ္။ “အိုေက” ၿပီဆိုတဲ့သေဘာ။ ဒီလိုနဲ႔ နီနီက ကြၽန္ေတာ့္လီးကို ႀကီးေအာင္လုပ္ေပးၿပီး ဘယ္လိုလိုးရတယ္ ဘယ္လိုဖီးလ္လာေအာင္ လုပ္ရတယ္လို႔ သင္ေပးခဲ့တယ္။ နီနီဟာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ဦးဆရာေပ့ါေလ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ ထြန္းထြန္း၊ မ်ိဳးေက်ာ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး လိုးတယ္။ ပထမႏွစ္ဟာ ၿပီးတာ ျမန္လိုက္တာလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထင္ရတယ္ဗ်ာ။ နီနီနဲ႔ ေ၀းခဲ့ရတယ္။ နယ္ျပန္ေတာ့ ခဏခဏ နီနီကို မွန္းၿပီး ကြင္းထုေျဖသိမ့္ရတယ္။ ဖူးစာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတယ္။ သိပ္မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ဒုတိယႏွစ္ ျပန္တက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ နီနီကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။
စုံစမ္းလို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကံေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကားမရွိေပမယ့္ ထြန္းထြန္းမွာ ကားရွိတယ္ေလ။ သူ႔ကားနဲ႔ ေက်ာင္းက ျပန္အလာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ပြတ္မိတယ္။ “၀ါ၀ါသြယ္” တဲ့။ ေကာင္မေလးက ေမ့ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ကားေပၚေခၚတင္လာတယ္။ ငွါးေနတဲ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ နီနီကို မရမယ့္အတူတူ ဒီေကာင္မေလးကို ဖမ္းထားၾကရေအာင္လို႔ တိုင္ပင္လိုက္တယ္။ အားလုံး သေဘာတူတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ၀ါ၀ါသြယ္ကလည္း စိတ္ညစ္လို႔ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာတဲ့။ သူမအျဖစ္က ဒီလို။ ေဒၚေအးပို။ “၀ါ၀ါသြယ္” မိခင္ျဖစ္သည္။ ၀ါ၀ါသြယ္ကို ေမြးၿပီး ေယာက်ာ္းႏွင့္ ကြဲသြားသည္။ သို႔ႏွင့္ မေအတစ္ခု သမီးတစ္ခု ေနထိုင္ခဲ့သည္။ အေမျဖစ္သူက ဘာလုပ္တယ္ဟု မေျပာ။ ပိုက္ဆံကရေနသည္။ ဒါကို ၀ါ၀ါသြယ္ မသိခဲ့။ သို႔ေသာ္ သူမကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ေဘးက ေျပာသည္ႏွင့္ သူမ တိတ္တဆိတ္ ေက်ာင္းေျပးကာ အိမ္ကို ေနာက္ေဖးေပါက္က ၀င္ခဲ့သည္။ အိမ္က ေခြးက သူမကို သိေနသျဖင့္ မေဟာင္ခဲ့။ ေနာက္ေဖးက အသာေလး အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့သည္။ “ခ်စ္” “ေမာင္” ၀ါ၀ါသြယ္မွာ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ႐ိုး႐ိုးေလး ၀တ္ျပတတ္ေသာ ေဒၚေအးပိုသည္ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ပါဟု က်ိန္ေျပာလွ်င္ ဘယ္လိုမွ မယုံႏိုင္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳၿပီး ၀တ္စားထားပုံမွာ လန္ထြက္ေနသည္။ တစ္ဖက္အိမ္က လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္တင္းေနွာဖို႔ ျပင္ေနၾကသည္။ “ဦးေသာင္းေဌး” ၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ မီွႏြဲ႕ကာ အရက္ခြက္ကိုင္ထားသည္။
ဦးေသာင္းေဌးက အရက္တစ္ငုံငုံၿပီး ေအးပို၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထည့္သည္။ ေအးပိုက ပါးစပ္ပိတ္ထားသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက ထူခဲေနေသာ ေအးပို၏ ႏြဳတ္ခမ္းနဲ႔ ႏြဳတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ကာ အရက္ကိုေထြးထည့္သည္။ ေအးပိုက ျပန္ေထြးထုတ္သည္။ ဦးေသာင္းေဌးက ပါးမ်ား လည္ပင္းမ်ားသို႔ က်သြားေသာ အရက္မ်ားကို လိုက္လ်က္သည္။ “ခ်စ္ အရမ္းမူးလို႔ မျဖစ္ဘူး ေမာင္ရယ္၊ ကေလးျပန္လာလို႔ သိသြားရင္ ရွင္းရခက္မယ္” “ဦးထိုက္စိုး” က ေဒၚေအးပိုေနာက္မွ ႀကိဳးကိုဆြဲလိုက္ေတာ့ ေဒၚေအးပိုလည္ပင္းတြင္ ခ်ည္ထားေသာ ေခြးလည္ပတ္ကို ၀ါ၀ါသြယ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၾကည့္စမ္း။ ေခြးလည္ပတ္ကို လည္ပင္းမွာ ပတ္ထားပါလား။ သံဆူးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားလိုက္ေသးသည္။ ေအးပိုသည္ ႀကိဳးကိုဆြဲကာ ေခၚရာ ဦးထိုက္စိုးရင္ခြင္ထဲ ေျပာင္း၀င္သည္။ ေအးပို၀တ္ထားပုံမွာ လည္ပင္းတြင္ႀကိဳးစေလးမွ်ပါေသာ ေဘာ္လီအက်ႌျဖစ္သည္။ ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးေပၚေနသည္။ ဦးထိုက္စိုးက ေအးပိုပါးစပ္ထဲ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းသြင္းၿပီး ထိုးကစားသည္။ ေအးပိုက ဦးထိုက္စိုးကလက္ေခ်ာင္းကို စုပ္ေနရာ ဦးထိုက္စိုးက လက္ေခ်ာင္းကို နည္းနည္းစီ ေနာက္ဆုတ္သည္။ ေအးပိုက လိုက္စုပ္သည္။ ဦးထိုက္စိုးက ေအးပိုေမးေစ့ကို ကိုင္ၿပီး ႏြဳတ္ခမ္းခ်င္း တစ္ခ်က္စီ စုပ္ၾကသည္။ စုပ္ရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ စိမ္းစိမ္းၾကည့္ၾကသည္။ “ခ်စ္ရဲ႕ အကေလးကို ၾကည့္ခ်င္ၿပီခ်စ္ရဲ႕” ဦးထိုက္စိုးက ေျပာသည္။ ေအးပိုက ထရပ္သည္။ ေပါင္ကားသည္။ ခါးႏြဲ႕သည္။ လက္ကိုေျမာက္သည္။ ကိုယ္ကို ဟိုယိမ္းဒီယိမ္းလုပ္သည္။
ေပါင္အလယ္ေလာက္မွ စကဒ္ကို လက္၀ါးျဖင့္လက္ကေလး ေကြးၿပီး အုပ္ကာ အသာေလး မတင္သည္။ ဦးထိုက္စိုးႏွင့္ ဦးေသာင္းေဌးတို႔က အရက္ကို တစ္ခြက္စီ “ခ်ီးယား” လုပ္ၿပီး ေသာက္လိုက္သည္။ ေအးပိုလည္ပင္းတြင္ ပတ္ထားေသာ ႀကိဳးစကို ဦးထိုက္စိုးက ဆြဲလိုက္သည္။ “အျမည္းေလး လုပ္ပါဦး” ေအးပိုက ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္ၿပီး စကဒ္ကိုပင့္ကာ ကုန္းေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ၀က္အူေခ်ာင္းေက်ာ္ ေလးကို ေစာက္ပတ္ထဲညႇပ္လိုက္သည္။ ဦးေသာင္းေဌးက ေအးပိုတင္ႏွစ္လုံးၾကား မ်က္ႏွာအပ္ကာ ေစာက္ပတ္ျဖင့္ ညႇပ္ထားေသာ ၀က္အူေခ်ာင္းကိုဆြဲငုံကာ ေစာက္ပတ္ကို လ်က္သည္။ ေစာက္ေစ့ကိုလည္း စုပ္သည္။ ေအးပိုမွာ တအင္း အင္း ညည္းကာ တင္ကိုလြဳပ္ယမ္းသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက စြင့္ကားေနေသာ ေအးပိုတင္လုံးကို ဦးထိုက္စိုးဘက္သို႔ တြန္းပို႔သည္။ ေအးပိုက ေနာက္၀က္အူေခ်ာင္းတစ္စကို ထပ္ညႇပ္သည္။ ဦးထိုက္စိုးက ေစာက္ပတ္ထဲ တစ္၀က္မွ်၀င္ေနေသာ ၀က္အူေခ်ာင္းကို ျမဳပ္ေအာင္ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ တင္ႏွစ္လုံးကိုၿဖဲကာ ေစာက္ပတ္ကို အုံလိုက္ငုံၿပီး ၀က္အူေခ်ာင္းကို ဆြဲစုပ္သည္။ ေအးပိုက ညႇစ္ထုတ္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဦးထိုက္စိုးပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားသည္မသိ။ ဦးထိုက္စိုးက ၀က္အူေခ်ာင္းကို ၀ါးစားေနသည္။ ေအးပိုက တင္ကို ဘယ္ညာဆက္ယမ္းျပေနသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက ေအးပို၏ အ၀တ္စႀကိဳးေလးကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ အ၀တ္မ်ား အလြယ္တကူ ကြၽတ္က်သြားသည္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ တြဲအိက်ေနသည္။ တကယ္တမ္း ေအးပိုတင္မွာလည္း ေလ်ာေနၿပီျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ စြင့္ကားလွသျဖင့္ လိုးခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက လည္ပတ္တြင္ခ်ည္ထားေသာ သံႀကိဳးစျဖင့္ ေအးပို၏ ေပါင္ၾကားသို႔ ဆြဲလိုက္သည္။ ေအးပိုမွာ သံကြင္းမ်ားက ေစာက္ေစ့ႏွင့္ ဖင္ကိုေရွ႕ေနာက္ပြတ္ဆြဲေနသျဖင့္ ဖီးလ္အလြန္တက္ကာ “အား” ဟု တအားအားျဖင့္ အက်ယ္ႀကီး ညည္းသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက သံႀကိဳးကို ေစာက္ပတ္တြင္ ဆြဲနစ္ထားၿပီး ေစာက္အုံကို လ်က္သည္။ ေအးပိုမွာ ဒူးတစ္ဖက္ကို ဦးေသာင္းေဌးပခုံးေပၚတင္ရင္း ဦးေသာင္းေဌး ဆံပင္ကို ဆြဲဖြကာ ေကာ့ေပးသည္။ ေအးပိုစီးထားသည့္ ေဒါက္မွာ ေလးလက္မျမင့္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္ကလည္းေလ်ာသေလာက္ ေလ်ာမွန္းမသိသာသလို ေကာ့လို႔လည္း ထိေရာက္သည္။ သံႀကိဳးကို ဖယ္ၿပီး ဦးေသာင္းေဌးက လက္သုံးေခ်ာင္းကို တံေတြးဆြတ္ကာ ေအးပိုေစာက္ပတ္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထိုးကစားသည္။ ေအးပိုမွာ “အ.. အ… အ..” ဟု ေအာ္ေနရသည္။ ဦးထိုက္စိုးက ၿပဲအယ္ေနေသာ တင္ကို ျဖန္းခနဲ႐ိုက္ကစားသည္။ လက္၀ါးရာမ်ားက ေအးပို၏ တင္သားျဖဴျဖဴတြင္ အနီလိုက္ စင္းက်န္ေနသည္။ ႐ိုက္ၿပီး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ဆုတ္ကိုင္သည္။ ဦးေသာင္းေဌးက ေစာက္ပတ္ထဲကို လက္သုံးေခ်ာင္းျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ထိုးေနသည္။ ဦးထိုက္စိုးက လီးတုတစ္ခုယူကာ ရပ္ၿပီး ေအးပိုကို စုပ္ခိုင္းသည္။ ေအးပိုက လီးတုကို စုပ္သည္။ ေအးပိုလီးတုစုပ္ေနခ်ိန္ ဦးထိုက္စိုးက တြဲအိေနေသာ ေအးပိုႏို႔ကို ပြတ္ေခ်ရင္း စုပ္သည္။ ေနာက္ လီးတုကို ေက်ာတစ္ေလ်ာက္ပြတ္ဆြဲလာကာ ဖင္ေပါက္တြင္ ေတ့လိုက္သည္။ လီးတုေခါင္းက ေအးပိုဖင္ထဲျမဳပ္၀င္ေတာ့ “အု” ခနဲေအးပိုေအာ္သည္။ ဦးထိုက္စိုးက လီးတုကို ဆက္ထိုးထည့္သည္။ “အာ.. အ.. နာတယ္” ေအးပိုေအာ္သည္။
ဦးထိုက္စိုးက လီးတုကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဖင္ကိုလ်က္သည္။ ၿပီးေတာ့ လီးတုကို ျပန္ထိုးထည့္သည္။ ေစာက္ရည္မ်ား ႐ြြဲနစ္ေနေအာင္ ေပါင္မ်ားေပၚ စီးက်ေနသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက သူ႔လက္တြင္ ေပက်ံေနေသာ ေစာက္ရည္မ်ားကို ေအးပိုအားလ်က္ခိုင္းသည္။ ေအးပိုက ေပက်ံေနေသာ ေစာက္ရည္မ်ားလ်က္ရင္း လက္ေခ်ာင္းကို စုပ္ေပးသည္။ ဆက္၍ အရပ္လိုက္ကုန္းကာ ဦးေသာင္းေဌးလီးကို ငုံ႔စုပ္သည္။ ဦးေသာင္းေဌးက လက္ေနာက္ျပန္ထားလွ်က္ လီးအစုပ္ခံသည္။ ထူခဲေနေသာ ေအးပို၏ ႏြဳတ္ခမ္းက လီးကိုအဆုံးတြင္ လာဖိေနေသာအခါ ဦးေသာင္းေဌးမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအးပိုေခါင္းကိုကိုင္ထားၿပီး ေခါင္းကို ဆြဲလွည့္သည္။ ေအးပိုက လီးကိုအဆုံးထိ ဆက္ငုံထားသည္။ လ်ာရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက ေခါင္းကို ဆြဲလိုက္သျဖင့္ ေအးပိုလီးကို လြတ္လိုက္သည္။ ေအးပို၏ ေမးႏွင့္ ႏြဳတ္ခမ္းတစ္၀ုိက္တြင္ လ်ာရည္မ်ား စိုေနသည္ကို ဦးေသာင္းေဌးက လ်က္ပစ္လိုက္ၿပီး ႏြဳတ္ခမ္းကို စုပ္သည္။ ၿပီးေနာက္ လီးကို တစ္ခါ စုပ္ခိုင္းသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေအာက္ကေန ေဆာင့္တက္သည္။ ဦးထိုက္စိုးက ဖင္ထဲကို တံေထြးေတြးထည့္ၿပီး လီးတုျဖင့္ ကစားသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက ကုတင္ေပၚ ပက္လက္အိပ္လိုက္သည္။ ေအးပိုက လီးကို ေနာက္ျပန္ကိုင္ၿပီး ေစာက္ပတ္တြင္ ေတ့ကာ ထိုင္ခ်သည္။ လီး၀င္ေတာ့ ေအးပိုက “အ .. အ..” ဟု ညည္းကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္ခ်သည္။ လီးက အဆုံးထိ ၀င္သြားသည္။ ေအးပိုက ခါးေလးကို ဘယ္ညာ ယိမ္းကာ ေစာက္ပတ္ထဲ လီးကို စိမ္ထားသည္။ ဦးထိုက္စိုးက အရက္တစ္ခြက္ထပ္ေသာက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေအးပိုခါးကို စုံကိုင္ကာ ေနာက္မွ ဖင္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ေဆာင့္ထည့္သည္။
ေအးပိုမွာ “အြတ္” ခနဲျမည္သြားသည္။ ဦးထိုက္စိုးက ၀င္၀င္ခ်င္း အားကုန္ ေဆာင့္လိုးသည္။ ဦးေသာင္းထိုက္က ေဆာင့္လိုက္တိုင္း တအားအားေအာ္ေနေသာ ေအးပို၏ တြဲလ်ားက်ေနသည့္ ႏို႔ကို ပင့္ႏိုက္ကာ စို႔သည္။ ေအးပိုမွာ လက္ကို ေထာက္ထားေသာ္လည္း ဦးထိုက္စိုးေဆာင့္ခ်က္မ်ား ျပင္းသျဖင့္ ေမွာက္က်သြားသည္။ ဦးေသာင္းေဌးက ႏို႔ကို ပူးကိုင္ၿပီး ႏို႔သီးႏွစ္ခုကို စို႔သည္။ ႏို႔မွာ အလြန္ႀကီးၿပီး တြဲက်ေနသျဖင့္ ႏို႔သီးမွာ ပူးလို႔ရေနသည္။ ႏို႔သီးေပါက္ကလည္း တစ္ခါခါ ႏို႔ရည္မ်ားထြက္ေအာင္ သူတို႔စုပ္ထားၾကသျဖင့္ က်ယ္ေနသည္။ ႏို႔ရည္ၾကည္မ်ား ထြက္ေအာင္ စို႔သည္။ ေအးပိုမွာ ၾကားတြင္ညပ္လွ်က္ ေမာေနသည္။ ဖင္ကိုလိုးခ်က္က ျပင္းသည္။ ဦးထိုက္စိုးက ဖင္ထဲက လီးက ဆတ္ခနဲ ဆြဲခြၽတ္ၿပီး အရက္ကို ေနာက္တစ္ခြက္ သြားေသာက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ဦးေသာင္းေဌးက တင္ကိုပုတ္ကာ ေဆာင့္ခ်ခိုင္းသျဖင့္ ေအးပိုက ေဆာင့္ခ်သည္။ ဦးထိုက္စိုးက ေအးပိုလည္ပင္းတြင္ ပတ္ထားေသာ ေခြးလည္ပတ္ႀကိဳးစကို ဆြဲသျဖင့္ ေအးပိုမွာ ေနာက္သို႔လက္ျပန္ ေထာက္ကာ ေဆာင့္ခ်ေနရသည္။ ဦးထိုက္စိုးက နဖူးက လက္ညိဳးနဲ႔ေထာက္ကာ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ခိုင္းသည္။ ဦးထိုက္စိုးက လီးကို အေပၚမထားၿပီး ေအးပိုပါးစပ္ထဲသို႔ လႁပြတ္ကိုထည့္သည္။ တြဲက်ေနေသာ လႁပြတ္ႀကီးကို ေအးပိုက စုပ္လိုက္သည္။ လႁပြတ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးသျဖင့္ တစ္လုံးသာ ငုံႏိုင္သည္။ ဦးထိုက္စိုးက ကြင္းထုရင္း လႁပြတ္ကို တစ္လုံးစီငုံခိုင္းေနသည္။ ေနာက္ ေအးပိုကို လွ်ာထုတ္ ခိုင္းကာ လွ်ာေပၚ လီးကိုဟိုပြတ္ဆြဲ ဒီပြတ္ဆြဲလုပ္သည္။ ဦးထိုက္စိုးသည္ ေမးကိုကိုင္ၿပီး ေအးပိုပါးစပ္ကို ၿဖဲကာ တံေတြးကို ေလးငါးခါ ေထြးထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ လီးကိုထိုးထည့္ကာ ေခါင္းကိုစုံကိုင္ၿပီး ေပါင္ရင္းတြင္ ဆြဲအပ္ထားသည္။
လီးကပါးစပ္ထဲသို႔ အဆုံးထိ၀င္ေနသည္။ ေခါင္းကိုၿငိမ္ၿငိမ္ကိုင္ထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ညာလြဳပ္သည္။ ေအးပိုမွာ တ၀ူး၀ူးျဖစ္ေနသည္။ လွ်ာရည္မ်ားလည္း ေအးပိုေမးတြင္ တစ္စက္ခ်င္းစီ စီးက်ေနသည္။ ဦးထိုက္စိုးလီးကို တစ္ခ်က္ထုတ္ကာ ပါးစပ္ထဲသို႔ တံေတြးေထြးထည့္ ျပန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ လီးကို အဆုံးထိသြင္းထားျပန္သည္။ ဆံပင္မ်ားဆြဲၿပီး ေခါင္းကို ယမ္းသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္။ လီးကိုဆြဲထုတ္ေတာ့ ေအးပိုမွာ ေမာေနသည္။ ဦးထိုက္စိုးသည္ အလုံးတစ္လုံးပါေသာ ႀကိယာတစ္ခုကို ယူလိုက္သည္။ ေအးပိုက ဦးထိုက္စိုးကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဦးထိုက္စိုးက အလုံးျဖင့္ ေအးပိုပါးစပ္ကိုပိတ္လိုက္ကာ ခ်ည္လိုက္သည္။ “ဒီလို လိမၼာလြန္းလို႔ ခ်စ္ေနရတာ” “၀ုန္း” ၀ါ၀ါသြယ္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ တံခါးကို ေဆာင့္ဖြင့္လိုက္သည္။ လက္ညိဳးကို ေငါက္ေငါက္ထိုးလိုက္ ေသာ္လည္း ပါးစပ္က ဘာမွ ထြက္မလာ။ ၀မ္းပမ္းတနည္း ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ဘာေတြ ဘယ္လို က်န္ခဲ့သည္မသိ။ ဘယ္ေလာက္ထိ သူမေျပးေနသည္ကိုလည္း မသိေတာ့။ “၀ုန္း” ၀ါ၀ါသြယ္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ တံခါးကို ေဆာင့္ဖြင့္လိုက္သည္။ လက္ညိဳးကို ေငါက္ေငါက္ထိုးလိုက္ ေသာ္လည္း ပါးစပ္က ဘာမွ ထြက္မလာ။ ၀မ္းပမ္းတနည္း ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ဘာေတြ ဘယ္လို က်န္ခဲ့သည္မသိ။ ဘယ္ေလာက္ထိ သူမေျပးေနသည္ကိုလည္း မသိေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ထြန္းထြန္းရယ္ မ်ိဳးေက်ာ္ရယ္ ေမ့ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ပါးစပ္ကို တိတ္နဲ႔ ပတ္လိုက္တယ္။ ႀကိဳးမရွိလို႔ ပုဆိုးကြင္းေတြ ဆြဲၿဖဲၿပီး လက္ေတြကို ကုတင္တိုင္မွာ ဘယ္ညာ ကပ္ခ်ည္လိုက္တယ္။
“သတိမရခင္ဖိုက္မလား၊ သတိရမွ ဖိုက္ၾကမလား” “ေအးကြာ ေက်ာင္းသူေလးကြ၊ အသက္မွ ျပည့္ရဲ႕လား မသိဘူး၊ ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ မသိဘူး” “ခႏၶာကိုယ္အေနအထားကေတာ့ စားေလာက္ပါၿပီကြ” ခုလိုက်ေတာ့လည္း သုံးေယာက္သား သတၱိက ေၾကာင္ေနၾကျပန္တယ္။ “အြန္း” နဲ႔ အသံၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သုံးေယာက္စလုံး ေကာင္မေလးကို ငုံၾကည့္ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးက လန႔္သြားပုံရတယ္။ ႐ုန္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ေရွ႕တိုးရခက္ ေနာက္ဆုတ္ရခက္ျဖစ္ေနၿပီ။ “၀ူး ၀ူး” ေကာင္မေလးက တ၀ူး၀ူးနဲ႔ ေခါင္းခါလိုက္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ သူ႔ကိုခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးဘက္ကိုလည္း လွန္းၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေန႐ုံပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ေကာင္မေလးက ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတယ္။ “စကား ေျပာခ်င္တာလား” ကြၽန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ “ေအာ္မယ္ မႀကံနဲ႔ေနာ္” ေကာင္မေလး ေခါင္းခါျပတယ္။ “ေအာ္ရင္ ငါတို႔သတ္ပစ္မွာ” ေကာင္မေလးက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တိတ္ကို ျဖဳတ္ေတာ့ ထြန္းထြန္းက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို လာတားတယ္။ ေကာင္မေလးက ေခါင္းညိတ္ျပေနျပန္တယ္။ “ေအာ္ရင္ သတ္ပစ္မွာေနာ္” ေကာင္မေလးေခါင္းညိတ္ေနတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က တိတ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြာလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက နည္းနည္းအေမာေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာတယ္။ ငိုသံလည္း ပါတယ္။ “ရွင္တို႔ ကြၽန္မကို ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ၊ ကြၽန္မေစာက္ပတ္ကို လိုးခ်င္လို႔လား” “ဘာ..” မ်ိဳးေက်ာ္က အလန႔္တၾကား ေအာ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ထြန္းထြန္းလည္း ကိုယ့္နား ကိုယ္မယုံသလို ျဖစ္ေနတယ္။
“မင္းေက်ာင္းသူေနာ္” “ဟုတ္တယ္” ခပ္ဆတ္ဆတ္ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ “ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ” “ကိုးတန္း” “အသက္က” “ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ ဘာလုပ္မလို႔လဲ လိုးမရဘူးထင္လို႔လား၊ လိုးစမ္းပါ အခုလိုးလိုက္စမ္းပါ” “ဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ” ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး။ “ကြၽန္မကို မယုံလို႔လား၊ ကြၽန္မက အပ်ိဳ၊ အပ်ိဳမွ အပ်ိဳစစ္စစ္။ ကိုယ့္ေစာက္ပတ္ကို ကိုယ္လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ ထိၿပီး မကစားဖူးေသးဘူး” “……..” “ကြၽန္မ အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္” “ဟင္…” ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ အခ်င္းခ်င္းျပန္ၾကည့္မိၾကသည္မသိ။ သုံးေယာက္သား မတိုင္ပင္မိၾကဘဲ အခန္းျပင္ဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့လည္း စကားမေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ “လိုးပါ၊ လိုးေပးပါ၊ ေစာက္ပတ္ကို လာလိုးေပးၾကပါ” ေကာင္မေလး၏ အသံက အခန္းျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာတယ္။ “ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ လိုးကြာ၊ ကိုကိုေလး မင္းက အရင္အႀကံေပးတဲ့သူ ဒီေတာ့ မင္း၀င္ေဆာ္လိုက္ကြာ၊ ၿပီးမွ အေၾကာင္းစုံ ေမးစားၾကတာေပါ့” “႐ူးေနလား မသိပါဘူး” “႐ူး႐ူး မ႐ူး႐ူး ခ်ကြာ၊ ေစာက္ဖုတ္ပါတယ္ လိုးလို႔ရတယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား” ကြၽန္ေတာ့္ကို အခန္းထဲ တြန္း၀င္လိုက္ၾကလို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေယာင္နနနဲ႔ အခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ျငင္းရမွာ။ အခုက မျငင္းဘဲ အလိုးခံခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး။ ျငင္းေနရင္ ခုေလာက္ဆို တစ္ခ်ီေလာက္ေတာ့ ၿပီးေနေလာက္ၿပီ။
“နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ” “၀ါ၀ါသြယ္၊ ဘာလဲ နာမည္က လိုးလို႔မရဘူး၊ ေစာက္ပတ္ကပဲ လိုးလို႔ရတယ္၊ လိုးၾကစမ္းပါ” ကြၽန္ေတာ္လည္း မထူးဘူးဆိုၿပီး ေက်ာင္းစိမ္းထမီကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။အတြင္းခံ အစိမ္းႏုေလးနဲ႔ ေစာက္ပတ္စီးေၾကာင္း အက္အက္ရယ္ ေစာက္ေမြးမေပါက္ေသးတာကိုရယ္ ျမင္ေနရတယ္။ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ အတြင္းခံကိုလည္း ခြၽတ္လိုက္တယ္။ ေစာက္ေမြးက တကယ္မေပါက္ေသးတာ။ ေစာက္ပတ္ကလည္း ႏုႏုအိအိေသးေသးေလး။ ေစာက္ေစ့ကလည္း ခြၽန္စူးေနတာ။ “အက်ႌလည္းခြၽတ္ေလ” “ဟမ္” ကြၽန္ေတာ္ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းအက်ႌျဖဴျဖဴေလးကို ၾကယ္သီးေတြ ျမန္ျမန္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ေဘာ္လီအက်ႌကလည္း အစိမ္းႏုေရာင္ေလးပါပဲ။ ႏို႔က ခုမွ စူကာစပဲ ရွိေသးတယ္။ “အဲဒါေလးလည္း ခြၽတ္ပါ” ေဘာ္လီကို ခြၽတ္ရမလိုလို လုပ္ေနတာကို ၀ါ၀ါသြယ္က ခြၽတ္ခိုင္းေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမးျမန္းမေနေတာ့ဘူး။ ခြၽတ္လိုက္တယ္။ “ေဟ့ေကာင္ေနဦး” ထြန္းထြန္း ႐ုတ္တရက္ ၀င္လာတယ္။ သူခြၽတ္ထားတဲ့ ၀ါ၀ါသြယ္ အ၀တ္ေတြကို ယူၿပီး ၀ါ၀ါသြယ္ကို ျပန္ဖုံးေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုးမွာသာ ေျပာတာ။ လီးက မေတာင္ေသးတာနဲ႔ ထိုင္လိုက္တယ္။ ထြန္းထြန္းက ၀ါ၀ါသြယ္ကို ခ်ည္ထားတာကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ထြန္းထြန္းဟာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိဘူး။ ၀ါ၀ါသြယ္ကို အတည္လက္ထပ္မည့္ အေၾကာင္း ေျပာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔လည္း မေပါင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သူငွါးထားတဲ့ အိမ္ကေန ဒီည ထြက္သြား ေပးဖို႔ ေျပာတယ္။ “၀ါ၀ါသြယ္ကို ငါခ်စ္သြားတယ္ကြာ၊ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုၾကပါနဲ႔၊ ဘာမွလည္း မေျပာၾကပါနဲ႔၊ သူ႔မွာ စိတ္နာစရာေတြ ရွိေနလို႔ သူခုလို ျဖစ္ေနတာပါ။ငါကုေပးမယ္၊ သူ႔ကို ေက်ာင္းဆက္တက္ခိုင္းမယ္” ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မ်ိဳးေက်ာ္ အေဆာင္ရွာတယ္။ အေဆာင္ကေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထြန္းထြန္းငွါးတဲ့ အေဆာင္လို သတ္သတ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းလည္း ပိတ္ခါနီးၿပီဆိုေတာ့ ေအာင့္အီးေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မ်ိဳးေက်ာ္အတြက္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မ်ိဳးေက်ာ္ ခိုးဖတ္ေနတဲ့ ဖူးစာအုပ္ကို ခ်ိဳခ်ိဳၿငိမ္းခ်မ္းဆိုတဲ့ ဆရာမက လာသိမ္းသြားရာက စတာပါပဲ။ ခ်ိဳခ်ိဳၿငိမ္းခ်မ္းသည္ က်ဴတာေပါက္စေလးျဖစ္၏။ မစတာတန္း တန္း၀င္ေအာင္စာေတြက်က္ က်ဴတာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ လုပ္ခဲ့ရသည္ဆိုျခင္းထက္ ခံခဲ့ရသည္ဆိုသည္က ပိုမွန္မည္။ သူမ ေငြမတတ္ႏိုင္။ တတ္ႏိုင္သည့္ ဘ၀ကို ပုံအပ္ခဲ့ရသည္။ “က်ဴတာျဖစ္ခ်င္ရင္..” ဆိုသည့္ စကားျဖင့္ သူမ တိုက္ခန္း တစ္ခန္းသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုတိုက္ခန္းသို႔ သူမေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အရက္ခိုးေ၀ေနေသာ ဆရာႀကီး သုံးေယာက္က သူမကို အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။
“ဦးၾကဴအိုက္” ”ဦးလင္းခန႔္”ႏွင့္ “ဦးေ၀စိုး” တို႔ျဖစ္သည္။ “လာ ကေလး၊ မင္းနာမည္က ဘယ္သူ” “ခ်ိဳခ်ိဳၿငိမ္းခ်မ္းပါ” “ေအးကြာ ဒီကို မင္းသုံးရက္ေလာက္ လာၿပီးမွ မင္းျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္မွာကြ။ဘယ္လိုလဲ လာႏိုင္မလား” “ဟုတ္ကဲ့” “ေအး မင္းကိုယ္ေလးကို တစ္ပတ္ေလာက္ လွည့္ျပကြာ” ခ်ိဳခ်ိဳၿငိမ္းခ်မ္းက ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ျပလိုက္သည္။ “မင္းတင္ေတြ ရင္ေတြက သိပ္မရွိဘူးကိုးကြ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါလည္း အရသာ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ” မွန္ပါသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳၿငိမ္းခ်မ္းမွာ ေတာ္ေတာ့္ကို ပိန္သည္။ ပိန္လည္းပိန္သလို အရပ္ကလည္း ရွည္သျဖင့္ ရင္သား တင္သားတို႔က မထြက္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ထိုဆရာႀကီးမ်ား ၾကည့္ရသည္မွာ သူမတို႔လို က်ဴတာျဖစ္ခ်င္သူမ်ားကို ဤကဲ့သို႔ နည္းျဖင့္ ေပးေနက် ျဖစ္ပုံရပါသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳၿငိမ္းခ်မ္းသည္ သူမ်ားလိုးသည္ကိုသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးသည္။ ကိုယ္တိုင္ မခံဖူး။ ထို႔ေၾကာင့္ေၾကာက္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္အိမ္က မိန္းမကေတာ့ … ခ်ိဳခ်ိဳၿငိမ္းခ်မ္း၏ အိမ္သည္ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္တြင္ ရွိသည္ဆိုေသာ္လည္း အဘိုးမွအ ေမြရထားသျဖင့္ လုံလုံၿခဳံၿခဳံရွိသည္။ မိမိ၏ မိဘလက္ထက္မွ ေငြအသုံးအျဖဳန္းၾကမ္းသျဖင့္ ဆင္းရဲသြားျခင္းျဖစ္သည္။ သိုႏွင့္ ေဘးအိမ္တြင္ ျဖစ္ေသာ တစ္ခါက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ျမင္ခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္က ငိုရမလိုလို ရယ္ရမလိုလို ျဖစ္ေန ေလေတာ့သတည္း ……… ၿပီးပါၿပီ။
Post Views:
120
