“ဒါဆို… လာလေ… မေလေး… သွားရအောင်…” “ဘယ်သွားမလို့လဲ…” “အချစ်ကမ္ဘာထဲ သွားမလို့… လိုက်မှာမလား…” “အင်း…”

နောင်ရဲရေ… မနက်ဖန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း… အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်… မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့… အေးဆေးပဲမလား…” “ဟုတ်… မေလေး… အေးဆေးပါပဲ… အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ…” “သြော်… သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့… မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ… ဘာလဲ… ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား…” “ဟုတ်တယ်… မေလေးရ… စောစော ပြောရောပေါ့ဗျာ… အခုမှ စာမေးပွဲ ပြီးလို့… နောက်ရက်တွေ သူတို့နဲ့ လျှောက်လည်မလား မှတ်တယ်… ဟေ… သူတို့ ဆိုတော့… ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ရှိတုန်းကွ…” “နှစ်ယောက်ပါ… မေလေးရာ… အချင်းချင်းလည်း သိတယ်… ဘော်ဒါအကန့်သဘောမျိုး ထားကြတာ…” “ဟ… မင်းက စွံလှချည်လားကွ… ရိုးရော ရိုးကြရဲ့လား…” “မေလေးကတော့ လုပ်ပြီ… ရည်းစားထားပါတယ်ဆိုမှ… ရိုးရဲ့လား ဆိုတော့… ကျနော်က ဘယ်လို ပြန်ဖြေရမှာလဲ… ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ ထည့်ပြီး ထိုင်ကြည့်နေတယ်လို့ ဖြေရမလား…” “ခိခိ… မင်းကတော့ အဖေ့ခြေရာ နင်းပါ့ကွာ… ကဲ… ထားပါတော့… ဟိုမှာ တစ်လ လောက် နေပြီး မင်းဘာသာ ပြန်ချင်လည်း မင်းအဖေကို ပြောပြီး ပြန်ပေါ့… မေလေးတော့ ဟိုမှာ ဘယ်လောက် ကြာကြာ နေရမလဲ မသိသေးဘူး…” “ဟုတ်ပါပြီ… မေလေးရာ… ဒါဆိုလည်း ကျနော် အခုမှ စာမေးပွဲခန်းက ပြန်လာတာဆိုတော့… သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘီယာဆိုင် သွားလိုက်ဦးမယ်…” “အေးအေး… စောစောတော့ ပြန်လာခဲ့… ဒီက ဒေါ်သိန်း နဲ့ ဦးဖိုးတုတ်ကို မနက်ဖန် မနက် ရွာပြန်လွှတ်မှာမို့…” “ဟုတ်ကဲ့… မေလေး… သွားပြီ…” အိမ်မှ ထွက်ခွာသွားသော နောင်ရဲ ရဲ့ ကျောင်ပြင်ကို ကြည့်ပြီး မေလေး ခေါ် ဒေါ်မေဝသန် သည် သူမ ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ အသက် ၃၀ သာ ရှိသေးသော မေဝသန် သည် နောင်ရဲ ရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးအောင် နှင့် လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်ကမှ အိမ်ထောင်ကျသည်။ မုဆိုးဖိုဖြစ်လို့ သနားပိုကာ ကြင်နာမိရာမှ ငြိကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က နယ်စပ်က ပစ္စည်းတွေကို မြို့ကြီးတွေကို သွင်းသည့် အလုပ် လုပ်သည်။

ထိုက်သင့်သလောက် ပိုက်ဆံ ရှိလို့လည်း လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတော့ မေဝသန် မငြင်းဖြစ်။ နောင်ရဲက အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက အသက် ၁၆ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ လူပျိုပေါက် အရွယ်မို့ ထိန်းရခက်သော်လည်း သူ့ဘာသာ အေးဆေး နေတတ်သည်။ မေဝသန်လည်း အစက သူစိမ်းဆန်ဆန် ဖြစ်ပေမယ့် နောင်ရဲ အသက်အရွယ် ရောက်လာတာနဲ့ အမျှ သူငယ်ချင်း ပုံစံ ပေါင်းဖြစ်ကြသည်။ သူ့ကိုလည်း သူ့အမေ နေရာဝင်လာတာမို့ အမေ လို့တော့ မခေါ်နိုင်ပေမယ့် နာမည် အဖျားဆွတ်တဲ့ မေလေး ဟုပင် နောင်ရဲ ကိုယ်တိုင် နာမည် ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က မေဝသန်ထက် ၁၀ နှစ် ကြီးသည်။ ဆိုတော့ သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက်နဲ့ ဆိုရင် ၁၀ နှစ်ကြီး၊ ၁၀ နှစ်ငယ် အနေအထား ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က ကာမကိစ္စမှာ သန်သည်။ အထာနပ်သည်။ ဦးအောင် ရန်ကုန်မှာ ရှိနေလျှင် ညတိုင်း သူနှင့် ဆက်ဆံသည်။ နယ်က ပြန်လာလာချင်း ညတွေ ဆိုရင် မိုးလင်းတဲ့ အထိ လုပ်တတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်ဆို မေဝသန် တစ်ယောက် နောက်နေ့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး စပ်နေကာ ကိုင်ဆောင့်ထားသလိုပင်။ တကယ်လည်း ဦးအောင်က ကိုင်ဆောင့်ခဲ့တာပဲလေ။ အသက် ၄၀ ကျော်မို့ သန်တုန်း မြန်တုန်းပင် ဖြစ်သည်။ အားဆေးတွေလည်း စုံအောင် စားသည်။ ဟိုးတခေါက်ကဆို မြစ်ကြီးနားက ဖျံသို အရက် ဆိုပြီး ဝယ်သောက်ကာ မေဝသန်ကို အသေကြုံးထည့်သေးသည်။ အခုလည်း လားရှိုးကို သွားနေတာ ၄ လ လောက် ရှိနေပြီး၊ ကုန်ပစ္စည်းတွေက နည်းနည်း ကြာနေသဖြင့် မေဝသန်တို့ကို လှမ်းခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က အပြင်မိန်းမကိစ္စတော့ စိတ်ချရသည်။ ဦးအောင်သည် အစွဲအလမ်းကြီးသည်။ ဒါ့ကြောင့်ပဲ မေဝသန်ကို သူ့ တလက်ကိုင် အနေနဲ့ပဲ ထားခြင်းကြောင့် လက်ထပ်ယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ညဘက်ကျတော့ နောင်ရဲ စောစော ပြန်ရောက်လာသည်။ မေဝသန်နှင့် အတူ ဒေါ်သိန်းတို့ရဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကို ကူသိမ်းပေးပြီး၊ စောစော အိပ်ကြသည်။ ဒေါ်သိန်းတို့က နောင်ရဲ ငယ်ငယ်ထဲက အိမ်မှာ ကူဖော်လောင်ဘက် လုပ်ပေးကြတာ။ ဆွေမျိုးတွေလို ဖြစ်နေပြီ။ မနက်စောစော ထကြကာ၊ ဒေါ်သိန်းနှင့် ဦးဖိုးတုတ်တို့ လင်မယားကို ရန်ကုန်ဘူတာကြီးမှာ နေရာချခဲ့ပြီး သူတို့ ပြန်လာရမယ့် ရက်ကို ဖုန်းဆက် အကြောင်းကြားမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ ရန်ကုန်အထွက် သပြေရိပ်မှာ ဝင်ကာ မနက်စာ စားကြသည်။ မေဝသန်ကတော့ မုန့်ဟင်းခါး ကို အိုးဘဲဥ၊ အီကြာကွေးနှင့် မန်းလေးပဲကြော် ထည့်စားကာ လက်ဘက်ရည်ချိုဆိမ့် သောက်ပြီး၊ နောင်ရဲကတော့ ထမင်းကြော်ကို ဆိတ်သားဟင်းနှင့် စားသည့်အပြင် တိုရှည်တစ်ပွဲ၊ ပေါက်ဆီ နှစ်လုံးနှင့် နွားနို့ တစ်ခွက် သောက်နေသည်။ ဒီလောက်စားလို့လည်း ဒီခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်တာဟု မေဝသန် တွေးနေမိသည်။ ဟုတ်သည်။ ဦးအောင်ရော၊ နောင်ရဲရော လူကောင်ကြီးသည်။ ဦးအောင်သည် လူကောင်ကြီးသည်နှင့် အမျှ ညီတော်မောင်ကလည်း တော်တော်ကြီးသည်။

[Close]

နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးရော တော်တော်လေးမှ ကြီးရဲ့လားလို့ မဆီမဆိုင် စဉ်းစားရင်း မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးက စိုစိစိ ခံစားလိုက်ရသည်။ ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့် ထွက်လာသောကြောင့် သက်တောင့်သက်သာနှင့် အေးဆေးပဲ မောင်းလာခဲ့သည်။ အစပိုင်းတော့ မေဝသန် မောင်းနေပေမယ့် သပြေရိပ်က အထွက်မှာတော့ နောင်ရဲ တလှည့် မောင်းပေးသည်။ ညနေ ၅ နာရီလောက်မှာ မန္တလေးမြို့ထဲ ရောက်သွားသည်။ တည်းခိုစရာ မရှာသေးပဲ၊ မန္တလေး မဟာမြတ်မုနိဘုရားကို ဝင်ဖူးကြသည်။ ပြီးမှ အနီးအနားက တရုတ် ထမင်း၊ ဟင်းရောင်းရာ ဆိုင်တစ်ခုထဲ ဝင်ပြီး ညစာ စားကြသည်။ နောင်ရဲက ပင်လယ်စာ အထူးသဖြင့် မုတ်ကောင်တွေ ခရုတွေကို တအား စားသည်။ ဒါလည်း သူ့အဖေ ဦးအောင်နှင့် တူသည်။ အဲ့ဒါကြောင့်လည်း ဦးအောင်သည် အိပ်ရာပေါ်က ကိစ္စတွေမှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့် ရောက်တာဟု ထင်သည်။ ညစာစားပြီးမှ ဟော်တယ်ပတ်ရှာရသည်။ အဲ့ဒီတော့မှ ပြသနာ ဖြစ်တော့သည်။ အခုချိန်က ခရီးသွားရာသီမို့ အခန်းတွေ အားလုံး ပြည့်နေသည်။ ဒီလိုနဲ့ ဟော်တယ် တစ်ခုပြီး တစ်ခု ပတ်ရှာလိုက်တာမှာ နှစ်ယောက်ခန်းတော့ ရသေးသည် ဆိုတာ သွားတွေ့သည်။ နောင်ရဲကတော့ မေဝသန်ကို နောက်ထပ် ထပ်ရှာဦးမလား မေးသော်လည်း၊ လူက ပင်ပန်းတာက တကြောင်း၊ နောက်ထပ် ရှာလည်း ရမရ မသေချာတာက တကြောင်းကြောင့် ဒီမှာပဲ အခန်းယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တစ်ခန်းထဲ အတူတူ နေရမှာကို ဘယ်သူမှ မပြောရန် မေဝသန်က နောင်ရဲကို မှာသည်။ အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်တော့မှ တကယ့်ကို ချွေးပြန်စရာ ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းအလယ်မှာ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင် တစ်လုံးပဲ ရှိသည်။ နောင်ရဲကတော့ မေဝသန်ကို သူ အောက်မှာ ဆင်းအိပ်ပေးမည်ဟု ပြောသော်လည်း မန္တလေးဆောင်းရဲ့ အအေးကို ခံနိုင်မည် မဟုတ်တာကြောင့် သူနှင့်ပဲ ကုတင်ပေါ် အတူအိပ်ရန် မေဝသန်က ပြောသည်။ အလယ်မှာ ခွခေါင်းအုံး (ဖက်ခေါင်းအုံး) ခြားထားမည်ဟု ပြောသည်။ နုံးကာ ပင်ပန်းသောကြောင့် မေဝသန်က အရင်ဆုံး ရေဝင်ချိုးလိုက်သည်။ ရေပန်းအောက်က ဖွာကျလာတဲ့ ရေနွေးနွေးတွေက ပင်ပန်းနွမ်းနွယ်မှုကို ဆေးချပေးသည်။

ထိုနည်းအတူ လန်းဆန်းတက်ကြွမှုတွေ ဝင်လာကာ လန်းဆန်းလာသည်နှင့် အမျှ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာပြီး လိင်စိတ်လည်း ဖြစ်လာသည်။ မေလေးသည် သူမရဲ့ ဆူဖြိုးနေသော နို့ ၂ လုံးကို မိမိဘာသာ ဆုတ်နယ်လိုက်ပြီး၊ အောက်က ညီမလေးကိုလည်း လက်ချောင်းတွေနှင့် ပွတ်သပ်နေမိသည်။ သွေးသားမစပ်တဲ့ ယောကျာ်းလေး တစ်ယောက်နှင့် အခန်း တစ်ခန်းထဲ အတိအကျ ပြောရရင် ကုတင်တစ်ခုထဲမှာ အိပ်ရမည် ဆိုသည့်အတွေးက မိမိရဲ့ သွေးသားတွေကို ဆူပွက်စေသည်။ မိမိရဲ့ လင်ယောကျ်ား ဖြစ်သူ ဦးအောင်ကို သတိရမိသည်။ ဦးအောင်နဲ့သာ ဒီအချိန်ဆိုလျှင် စိတ်တိုင်းကျ ဖြုတ်ကျတော့မည်မှာ မလွဲ။ အခုလည်း အခန်းထဲ ရှိနေတာ ဦးအောင်ရဲ့ သွေးသားရင်းဖြစ်သူ နောင်ရဲ။ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးကရော အကြီးကြီးပဲလား။ သူ့အဖေလိုပဲ ကာမကိစ္စကျွမ်းကျင်မည်လား။ ဆိုသော အတွေးပေါင်းများစွာဖြင့် ညီမလေးကို ပွတ်သပ်ရင်း၊ လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့်ရင်း၊ ပြီးမြောက်သွားသည်။ ညဘက် ဘာဖြစ်မလဲ မေဝသန်လည်း မတွေးနိုင်ပေ။ မေဝသန် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာပုလင်းကို ယူသောက်နေသည့် နောင်ရဲကို တွေ့လိုက်သည်။ မေဝသန်က ရေချိုးတဘက်ကို ကိုယ်လုံးပတ်ပြီး ထွက်လာသဖြင့် ကောက်ကြောင်းတွေက ပေါ်လွင်သည့်အပြင်၊ နို့တွေကလည်း တင်းရင်းပြီး တဘက်ပတ်ထားသည့်ကြားမှ ပေါက်ထွက်လုမယောင်။ မေဝသန်ရဲ့ ရေချိုးအလှကို ကြည့်ပြီး နောင်ရဲက ဂလု ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဘီယာသောက်တာလား၊ တံတွေးမြိုချတာလားတော့ ကာယကံရှင် နောင်ရဲပဲ သိလိမ့်မည်။ ဘီယာကို လက်စသတ်ပြီး နောင်ရဲလည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်တော့ မေလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့တွေ ကျန်နေသေးသည်။ ဆပ်ပြာအနံ့ မွှေးအီအီလေးရော၊ ခုဏက သောက်ထားတဲ့ ဘီယာတန်ခိုးရော၊ ရေနွေးနွေးလေးရဲ့ခံစားမှုကောင်းလေးကရော က နောင်ရဲရဲ့ လိင်စိတ်ကို နှိုးဆွနေသည်။ ထကြွနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဆပ်ပြာ အမြှုပ်တွေ အများကြီး ဖြစ်အောင် ပွတ်တိုက်ပြီး၊ ခုဏ မြင်လိုက်ရသည့် မေလေးရဲ့ ရေချိုးအလှကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ကွင်းတိုက်နေတော့သည်။ မေလေးကို လုပ်ချင်စိတ်တွေ တအားတက်လာကာ ကွင်းတိုက်တဲ့ အရှိန်ကိုလည်း မြှင့်လိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ပြီးမြောက်သွားပြီးမှ ရေဆက်ချိုးပြီး၊ ရေချိုးခန်းအပြင် ထွက်လာခဲ့သည်။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်တော့ မေလေးက ဦးအောင်နှင့် ဖုန်းပြောနေသည်။ နောင်ရဲကို ဖုန်းပြောနေရင်း လှမ်းကြည့်ကာ တိတ်တိတ်နေ ဟု သဘောရတဲ့ လက်ညှိုးလေးကို ဖုန်းပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနားတိုးကာ ပြသည်။ “ဟုတ်… ကိုကြီး… မေလည်း လွမ်းပါတယ်… ကိုကြီးက သွားတာ ကြာတာကိုးလို့…” “ခိခိ… ကိုကြီးနော်… သိပ်မဆိုးနဲ့…” “ကိုကြီးသားတော့ ဟိုဘက်ခန်းမှာ အိပ်နေလား မသိဘူး… မေလည်း ရေချိုးပြီးကာစ ကိုကြီးဖုန်း လာလို့ ပျော်သွားတာ…” “ကိုကြီးနော်… မနက်ဖန်… တွေ့ရမှာပဲကို… နော်… လိမ္မာတယ်…” “အင်းပါ… ဒါပဲနော်… ချစ်တယ်… ချစ်တယ်… မနက်ဖန်မှ ကိုကြီး သဘောကျ… ဟုတ်ပြီလား…” နားမထောင်လည်း ကြားနေရသော စကားလုံးတွေက နောင်ရဲရဲ့ သွေးသားကို ဆူပွက်အောင် လုပ်နေသည်။

ခုဏက ပြန်ငြိမ်သွားသော ညီတော်မောင်သည် ပြန်မတ်စ ပြုလာသည်။ နောင်ရဲသည် ရေကို ခြောက်အောင် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ရင် ဝတ်နေကျ ဖြစ်သော ဘောက်ဆာ တစ်ထည်ထဲကို ဝတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျ ီ က စွပ်ကျယ် အဖြူ လက်နှင့်။ “နောင်ရဲ… ဒါပဲ ဝတ်အိပ်တာလား…” “ဟုတ်တယ်… မေလေး… ကျနော် ညအိပ်ရင် ခန္ဓာကိုယ်မှာ များများစားစား ဝတ်အိပ်တာ မကြိုက်ဘူး… အိပ်လို့ မပျော်ဘူး… ရတယ်မလား… မေလေး…” “အေးပါ… မင်းက မအိပ်တတ်ဘူးဆိုတော့လည်း တို့က ခွင့်ပြုရုံမှ တပါး တခြား မရှိဘူးလေ…” (နောင်ရဲရဲ့ ဖောင်းပွနေသော ဘောက်ဆာကို ကြည့်ရင်း မေဝသန် က ပြောလိုက်သည်။ “ခုဏ မင်းအဖေ ဖုန်းဆက်တာ တို့တွေ တစ်ခန်းထဲ အတူတူ အိပ်တယ်ဆိုတာ သိရင် တမျိုး မြင်သွားနိုင်တယ်… ဒါ့ကြောင့် လွှဲပြောလိုက်တာ… မင်းလည်း နှုတ်လုံပါစေနော်…” “ဟုတ်ကဲ့ပါ… မေလေး… ဟော… ပြောနေရင်းနဲ့ အဖေ့ဆီက ဖုန်းလာနေတယ်…” “တိ…” “ဟေး… ဖုန်းမကိုင်ပဲ ဘာလို့ အသံပိတ်လိုက်တာလဲ…” “ဖုန်းမကိုင်တော့ဘူးလေ… မေလေးရ… ဒါမှ ကျနော် အိပ်နေတယ် ထင်ပြီး ယုတ္တိ ရှိမှာပေါ့…” “ခိခိ… လူလည်လေး… ကဲ… တို့တွေ အိပ်ရအောင်… မနက်ဖန်လည်း ကားမောင်းရဦးမှာဆိုတော့…” “ဟုတ်… မေလေး” နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ပေါ်မှာ အလယ်ကနေ ခွခေါင်းအုံး ခြားပြီး အသီးသီး နေရာယူကြသည်။ ခဏကြာတော့ နောင်ရဲသည် အဲကွန်းက အရမ်း အေးသည်ဟု ဆိုကာ အအေးလျှော့လိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ပူသည် ဖြစ်ကာ အပေါ်က ခြုံထားသည့် စောင်ပါးလေးကို အောက် ဆွဲချလိုက်သည်။ မေဝသန်ကတော့ ခြုံရက်သားလေးပါပဲ။ “နောင်ရဲ… တို့ကို ခွခေါင်းအုံးပေး… တို့က ခွပြီးမှ အိပ်တတ်လို့… မင်းဘက်လှည့်ပြီး ခွလို့လဲ မဖြစ်ဘူးလေ… ရတယ်မလား…” “ရတယ်လေ… မေလေး ယူလိုက်ပါ…” “ကျေးဇူး…” ခွခေါင်းအုံးကို ခွယူပြီးတော့ ဟိုဘက်ကို ပြန်လှည့်သွားသည်။ ဘီယာသောက်ထားသော နောင်ရဲ၊ အအေးဒဏ်ကြောင့် လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ ကုတင်မှ ထကာ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေဗူး သွားယူပြီး၊ သောက်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာတော့၊ ဟိုဘက် လှည့်အိပ်နေသည့် မေလေးရဲ့ ကောက်ကြောင်းက စွဲဆောင်နေသည်။ ရေသောက်ပြီးသည်တောင် အာခေါင်တွေ ခြောက်တုန်း။ မေလေးရဲ့ ဘေးနား အသာ ဝင်လှဲလိုက်သည်။ မေလေးရဲ့ ပူလို့ ထင်သည်၊ စောင်ကို မခြုံပဲ ထားထားသည်။ ဒီအတွက် သူမရဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေက ထင်ပေါ်နေသည်။

ခွခေါင်းအုံးကို ဖက်ထားသဖြင့် တင်ပါးက အနောက်ကို ပစ်ထားသလို ဖြစ်ကာ တင်သားကြီး တစ်ခုလုံး ဖုပြီး ထွက်နေသယောင်။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင်သော နောင်ရဲသည် မိမိရဲ့ ဘောက်ဆာ ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ငေါက်တောက် ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို ကွင်းတိုက်နေမိသည်။ မေလေးရဲ့ အနားမှာ လှဲနေရင်း၊ မေလေးကို ကြည့်ပြီး ကွင်းတိုက်ရတာက တော်တော်လေး အရသာကောင်းလှသည်။ မေလေး အိပ်နေလောက်ပြီဟု ထင်သဖြင့် လက်က အားပါလာသည်။ “နောင်ရဲ… ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ…” “ဟာ… မေလေး မအိပ်သေးဘူးလား…” “မင်းက လှုပ်နေတော့ ကုတင်က လှုပ်နေတာပေါ့… တို့လည်း အိပ်ပျော်မယ် ကြံကာ ရှိသေး…” “ဆောရီးပါ… မေလေးရယ်… မေလေးကို ကြည့်ရင်း မနေနိုင်လို့…” “မင်းတော့ ခက်လှချည်ရဲ့… ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လုပ်ကွာ… ပြီးရင် အိပ်တော့…” “ကျနော် မပြီးသေးဘူး… မေလေးရ…” “မင်းဟာ… ခက်လှချည်ရဲ့… တို့ အိပ်ချင်နေပြီ…” “မေလေး… မအိပ်သေးဘူးဆိုတော့… ကူညီပေးပါလားဗျာ…” “ဟေ… မင်းကလည်း မခက်ပေဘူးလား…” “မခက်ပါဘူး… မေလေးရယ်… ကျနော် မြန်မြန်ပြီးမှ မေလေး အိပ်လို့ ရမှာမလား…” “ရှစ်… မင်းတော့ တော်တော် မလွယ်တာပဲကွာ… ကဲ… မျက်စိမှိတ်ထား…” ဟိုဘက်ကနေ မလှည့်ပဲနဲ့ စကားပြောနေရာကနေ နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်လာကာ မေဝသန်သည် နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ယူလိုက်သည်။ အ… မင်းလည်း လက်နက်ကြီး ပိုင်ထားတာပဲ ဟု ပြောကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ မေဝသန်ရဲ့ လက်သာ ညောင်းလာသည်၊ နောင်ရဲ ကတော့ လုံးဝ မပြီးသေး။ ဘယ်လက်ညောင်းတော့ ညာလက်ပြောင်း ဆိုသည့်အတိုင်း လက်ပြောင်းပေးသည်။ အချိန်ကြာလာသော်လည်း နောင်ရဲ ရဲ့ ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်နေတုန်း။ “မင်းက တော်တော် လွန်တယ်ကွာ… မပြီးသေးဘူးလား…” “မပြီးသေးဘူး… မေလေးရယ်… ကျနော့်ကို ပြီးစေချင်ရင် တစ်ခု တောင်းဆိုလို့ ရလား… မေလေး…” “ပြောလေ…” “ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးပါလား… မေလေး…” “မင်း ဒီလိုပြောမယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ… မင်းဆော်တွေတော့ မင်းဒဏ်ကို တော်တေ်ာ ခံရမှာပဲ…” “သူတို့ကတော့ ကျနော်ကြာလေ… သူတို့ အတွက် ကောင်းလေပဲလို့တော့ ပြောတယ်… မေလေးရော… ဖေဖေ က မကြာလို့လား… အာ… မင်းအဖေလည်း တကယ့် လူသန်ကြီးကွ… တို့မှာ ကြိတ်မှိတ်ခံရတာ…” “ကောင်းတော့ ကောင်းတယ်မလား… မေလေး…” “တော်ပြီ… စကားမများနဲ့…” မေဝသန်သည် ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးကာ လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ထည့်ပြီး လွေပေးတော့သည်။

အချောင်းလိုက် စုပ်လိုက်၊ ဥ ကို စုပ်လိုက်နှင့် ပုလွေမှုတ်ပေးတော့သည်။ တရွှီးရွှီး နှင့် တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေသော်လည်း မပြီးသေးပေ။ ၅ မိနစ်မှ ၁၀ မိနစ် ကြာလာသည်။ ဒါလည်း မပြီး။ မေဝသန် ပါးတွေ ချိုင့်နေအောင် စုပ်သော်လည်း မပြီးသဖြင့် စိတ်တိုလာသည်။ “နောင်ရဲ… မင်းက လွန်လွန်းတယ်ကွာ… တို့ ဒီလောက် စုပ်ပေးနေတာတောင် မပြီးဘူး…” “ကျနော်လည်း အံ့သြနေတာ… မေလေး… ဟို နှစ်ယောက်နဲ့တုန်းကတော့ ကျနော် ပြီးချင်တဲ့ အချိန် ကောက်ပြီးလို့ ရတယ်… အခုတော့ မေလေးက စုပ်ပေးနေတယ်… မဝသေးဘူး… ဆက်ခံချင်သေးတယ် ဆိုတဲ့ မသိစိတ်က တင်းခံနေလား မသိဘူး… တော်ရုံနဲ့ မပြီးဘူး…” “ဟာ… စိတ်မတင်းထားနဲ့လေကွာ… တို့လည်း အာတွေတောင် ညောင်းလာပြီ… နောက်ဆုံး လုပ်ပေးစရာ ဒီဆောက်ဖုတ်ပဲ ကျန်တော့တယ်…” “ဟီး… အဲ့ဆောက်ဖုတ်နဲ့ ထည့်လိုးပေးပါလား… မေလေး… ဒါဆို အရမ်း မိုက်သွားမှာ…” “အယ်တော့… တို့ စကားမှားသွားတာ…” “မမှားပါဘူး… မေလေးရ… မေလေး ပြောတဲ့ မေလေးရဲ့ ဆောက်ဖုတ်က အခုတွေ အရည်တွေ ရွှဲနေပြီလေ…” နောင်ရဲသည် ပြောလည်း ပြော၊ လက်က မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးကို ဆွဲယူပြီး ပွတ်လိုက်သည်။ အ… ဆိုသော အသံတိတ်လေးနှင့် အတူ မေဝသန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းသွားသည်။ ခဏလေးပဲ ပွတ်ပေးရသေးသည်၊ မေဝသန်သည် နောင်ရဲရဲ့ လက်တွေကို ဖယ်လိုက်ကာ၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ညဝတ်ဂါဝန်ဝမ်းဆက် အင်္ကျ ီကို အပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မေဝသန်ရဲ့ အတွင်းခံတွေ မဝတ်ထားသော နို့ ၂ လုံးနှင့် ညီမလေးက အထင်းသား ပေါ်လာသည်။ ညီမလေး ရဲ့ အမွှေးတွေက မရိတ်ထားသော်လည်း အတို ဖြစ်အောင် ညှပ်ထားပုံ ရသည်။ ပုံစံ တကျ၊ မတိုမရှည်လေး။ ဦးအောင်ရဲ့ တလက်ကိုင် ပွဲတက်မယားမို့လို့လည်း ပစ္စည်းတွေက အလတ်ကြီး ရှိသေးသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ထားပြီး မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးထဲသို့ ထိုးထည့်တော့သည်။ အဲ့ဒီညက နောင်ရဲ နဲ့ မေဝသန်တို့ရဲ့ အချစ်တိုက်ပွဲက ပြင်းထန်သည်။ ၃ ချျီလောက် လုပ်ပြီးမှ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ကာ အိပ်ကြသည်။ နောက်နေ့မှာတော့ မနက် ၉ နာရီလောက်မှ ကားနှင့် လားရှိုးကို ဆက်တက်သည်။ တောင်ပေါ်ဒေသ ဖြစ်လို့ လမ်းမှာ တဖြည်းဖြည်း အေးစိမ့်လာသည်။ လမ်းတွင် ကားနည်းနည်း ပြတ်သည်နှင့် ကားလမ်းဘေး ခဏရပ်ကာ စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်၊ နှိုက်လိုက်၊ ထုလိုက် နှင့် လားရှိုးရောက်သည်အထိ ပျော်ပါးကြတော့သည်။ လားရှိုးကို ရောက်တော့ ဦးအောင် က သူ့အသိကား ယူလာပြီး လာကြိုသည်။ မေဝသန်က ဦးအောင် ကားနဲ့ လိုက်သွားပြီး၊ နောင်ရဲက သူတို့ကား နောက်က လိုက်လာသည်။

လားရှိုးက ရှမ်းဆိုင်လေးတွေ တော်တော်လေး စားလို့ ကောင်းသည်။ ရှမ်းမလေးတွေလည်း ချောသည်လေ။ လားရှိုးမှာ နောင်ရဲတို့ တစ်လလောက် ကြာသွားသည်။ ဦးအောင်ရဲ့ ပထမ ကြန့်ကြာနေတဲ့ အလုပ်က အဆင်ပြေသွားပေမယ့် ဒီတခေါက်တော့ တရုတ်ပြည် ယူနန်အထိ တက်ယူရမည်ဖြစ်သည်။ နောင်ရဲလည်း ပျင်းလာသောကြောင့်၊ ရန်ကုန်က မိမိရည်းစားတွေကိုလည်း သတိရသောကြောင့် ပြန်မည်ဟု ပြောကာ ပြန်ခဲ့သည်။ မေဝသန်ကတော့ ယူနန်ကို လိုက်လည်ပြီး ဈေးဝယ်ချင်သေးသည်ဆိုကာ ဦးအောင်နှင့် အတူ ပါသွားသည်။ ရန်ကုန်က အိမ်တွင် နောင်ရဲ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သောကြောင့် ဒေါ်သိန်းနဲ့ ဦးဖိုးတုတ်တို့ကို မခေါ်သေးပဲနေခဲ့သည်။ အားရင် အားသလို၊ အချိန်ရရင် ရသလို ရည်းစား ၂ ယောက်ကိုလည်း အလှည့်ကျ အိမ်ခေါ်ပြီး ဖြုတ်ပစ်သည်။ ၂ ပတ်လောက် အကြာမှာတော့ နောင်ရဲ အပြင်က ပြန်အလာ အိမ်က မီးလင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ အဖေနဲ့ မေလေးတို့ ပြန်ရောက်နေပြီ ဟု ထင်မိသည်။ အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေသော မေဝသန်ကိုသာ တွေ့လိုက်သည်။ “မေလေး… ပြန်ရောက်ပြီလား… အဖေရော…” “မင်းအဖေက ပစ္စည်းတွေနဲ့ အတူ ကားလမ်းကြောင်းက ပို့ရမှာမို့… ဂိတ်အဆင့်ဆင့် ဖြတ်ရမှာမို့လို့တဲ့လေ… ဒါနဲ့ပဲ တို့ အရင် ပြန်လာလိုက်တာ… မင်းအဖေက မန္တလေးထိတော့ လိုက်ပို့ပေးတယ်လေ…” “သြော်… ဖုန်းဆက်လိုက်ရောပေါ့… ကျနော် လာကြိုမှာပေါ့…” “ရပါတယ်ကွာ… အခုလည်း အဲ့လောက် ပင်ပန်းတာမှ မဟုတ်တာ…” “ဒါနဲ့ ဒေါ်သိန်းတို့ရော… ပြန်မလာသေးဘူးလား…” “ကျနော် ပြန်မခေါ်သေးတာ… မေလေး… တစ်ယောက်ထဲမို့လို့… အေးဆေး နေမယ် ဆိုပြီး မခေါ်ဖြစ်တာ…” “မင်းနော်… မင်း ရည်းစားတွေကို ဘယ်နှစ်ခေါက်လောက် အိမ်ခေါ်ပြီးပြီလဲ…” “ဟီး… မေလေးကလည်း အချိန်အားတော့မှ ခေါ်ဖြစ်တာပါ… အခု မေလေး ရောက်လာပြီပဲ…” “ဟိတ်… တို့ ကြိုပြောထားမယ်နော်… တို့တွေ ပတ်သက်တာ ရပ်ဘို့တော့ မပြောလိုဘူး… တို့လည်း မင်းကို သဘောကျတယ်… ယူဘို့တော့ မဖြစ်ဘူး… ဒီတော့ မင်းရည်းစားတွေနဲ့လည်း အဆက်ဖြတ်စရာ မလိုဘူး… တို့တွေ ခဏလောက် ဖြစ်ဖြစ် လုပ်လို့ ရတာပဲ… ဒါပေမယ့် တသက်လုံး မသိသလို လုပ်လို့ ရတယ်…” “ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်… မေလေးရာ… အေးဆေးပါ… ကျနော် ဒေါ်သိန်းတို့ကို ဘယ်တော့ ခေါ်ရမလဲ…” “မင်းအဖေက နောက် တစ်ပတ်လောက် ကြာဦးမယ် ပြောတယ်… ဘယ်တော့ ခေါ်မလဲ ဆိုတာ မင်းသဘောပဲ…” “ဒါဆို အဖေ ပြန်မလာခင် ၂ ရက် အလိုလောက်မှ ခေါ်လိုက်မယ်လေ…” “သဘောပါ… ကိုယ်တော်…” “ဒါဆို… လာလေ… မေလေး… သွားရအောင်…” “ဘယ်သွားမလို့လဲ…” “အချစ်ကမ္ဘာထဲ သွားမလို့… လိုက်မှာမလား…” “အင်း…” ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေသော မေဝသန်ရဲ့ ပုခုံးကို ဖက်ကာ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်….ပြီး။

Zawgyi

ေနာင္ရဲေရ… မနက္ဖန္က်ရင္ မင္းအေဖ ရွိရာ လားရႈိးဘက္ကို လိုက္ရမယ္… ကားနဲ႔ပဲ သြားမွာ ဆိုေတာ့ လမ္းမွာ တစ္ည အိပ္ရမယ္ကြ… ေမေလးကေတာ့ မႏၲေလးမွာ တစ္ည ဝင္အိပ္မယ္ စဥ္းစားထားတယ္… မႏၲေလးည ေလွ်ာက္လည္ၾကတာေပါ့… မင္း… အထုပ္အပိုးေတြ ေမေလး ျပင္ေပးထားတယ္… မင္းလည္း စာေမးပြဲ ၿပီးေနၿပီဆိုေတာ့… ေအးေဆးပဲမလား…” “ဟုတ္… ေမေလး… ေအးေဆးပါပဲ… အေဖက ဘာလို႔ ေခၚတာလဲဗ်…” “ေၾသာ္… သူလည္း တို႔ေတြနဲ႔ ခြဲေနရတာ ၄ လ ေလာက္ ရွိေတာ့ လြမ္းလို႔ ေနမွာေပါ့… မင္းလည္း ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ တခါထဲ ေခၚလိုက္တာ… ဘာလဲ… ရည္းစားေတြ လြမ္းက်န္ခဲ့မွာ စိုးလို႔လား…” “ဟုတ္တယ္… ေမေလးရ… ေစာေစာ ေျပာေရာေပါ့ဗ်ာ… အခုမွ စာေမးပြဲ ၿပီးလို႔… ေနာက္ရက္ေတြ သူတို႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္မလား မွတ္တယ္… ေဟ… သူတို႔ ဆိုေတာ့… ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိတုန္းကြ…” “ႏွစ္ေယာက္ပါ… ေမေလးရာ… အခ်င္းခ်င္းလည္း သိတယ္… ေဘာ္ဒါအကန္႔သေဘာမ်ိဳး ထားၾကတာ…” “ဟ… မင္းက စြံလွခ်ည္လားကြ… ႐ိုးေရာ ႐ိုးၾကရဲ႕လား…” “ေမေလးကေတာ့ လုပ္ၿပီ… ရည္းစားထားပါတယ္ဆိုမွ… ႐ိုးရဲ႕လား ဆိုေတာ့… က်ေနာ္က ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမွာလဲ… ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲ ထည့္ၿပီး ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ ေျဖရမလား…” “ခိခိ… မင္းကေတာ့ အေဖ့ေျခရာ နင္းပါ့ကြာ… ကဲ… ထားပါေတာ့… ဟိုမွာ တစ္လ ေလာက္ ေနၿပီး မင္းဘာသာ ျပန္ခ်င္လည္း မင္းအေဖကို ေျပာၿပီး ျပန္ေပါ့… ေမေလးေတာ့ ဟိုမွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနရမလဲ မသိေသးဘူး…” “ဟုတ္ပါၿပီ… ေမေလးရာ… ဒါဆိုလည္း က်ေနာ္ အခုမွ စာေမးပြဲခန္းက ျပန္လာတာဆိုေတာ့… သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘီယာဆိုင္ သြားလိုက္ဦးမယ္…” “ေအးေအး… ေစာေစာေတာ့ ျပန္လာခဲ့… ဒီက ေဒၚသိန္း နဲ႔ ဦးဖိုးတုတ္ကို မနက္ဖန္ မနက္ ႐ြာျပန္လႊတ္မွာမို႔…” “ဟုတ္ကဲ့… ေမေလး… သြားၿပီ…” အိမ္မွ ထြက္ခြာသြားေသာ ေနာင္ရဲ ရဲ႕ ေက်ာင္ျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး ေမေလး ေခၚ ေဒၚေမဝသန္ သည္ သူမ ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ အသက္ ၃၀ သာ ရွိေသးေသာ ေမဝသန္ သည္ ေနာင္ရဲ ရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ ႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ကမွ အိမ္ေထာင္က်သည္။ မုဆိုးဖိုျဖစ္လို႔ သနားပိုကာ ၾကင္နာမိရာမွ ၿငိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္က နယ္စပ္က ပစၥည္းေတြကို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို သြင္းသည့္ အလုပ္ လုပ္သည္။

ထိုက္သင့္သေလာက္ ပိုက္ဆံ ရွိလို႔လည္း လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ေမဝသန္ မျငင္းျဖစ္။ ေနာင္ရဲက အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အသက္ ၁၆ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ လူပ်ိဳေပါက္ အ႐ြယ္မို႔ ထိန္းရခက္ေသာ္လည္း သူ႔ဘာသာ ေအးေဆး ေနတတ္သည္။ ေမဝသန္လည္း အစက သူစိမ္းဆန္ဆန္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာင္ရဲ အသက္အ႐ြယ္ ေရာက္လာတာနဲ႔ အမွ် သူငယ္ခ်င္း ပုံစံ ေပါင္းျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ကိုလည္း သူ႔အေမ ေနရာဝင္လာတာမို႔ အေမ လို႔ေတာ့ မေခၚႏိုင္ေပမယ့္ နာမည္ အဖ်ားဆြတ္တဲ့ ေမေလး ဟုပင္ ေနာင္ရဲ ကိုယ္တိုင္ နာမည္ ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္က ေမဝသန္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ ႀကီးသည္။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆိုရင္ ၁၀ ႏွစ္ႀကီး၊ ၁၀ ႏွစ္ငယ္ အေနအထား ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္က ကာမကိစၥမွာ သန္သည္။ အထာနပ္သည္။ ဦးေအာင္ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနလွ်င္ ညတိုင္း သူႏွင့္ ဆက္ဆံသည္။ နယ္က ျပန္လာလာခ်င္း ညေတြ ဆိုရင္ မိုးလင္းတဲ့ အထိ လုပ္တတ္သည္။ အဲ့လို အခ်ိန္ဆို ေမဝသန္ တစ္ေယာက္ ေနာက္ေန႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး စပ္ေနကာ ကိုင္ေဆာင့္ထားသလိုပင္။ တကယ္လည္း ဦးေအာင္က ကိုင္ေဆာင့္ခဲ့တာပဲေလ။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မို႔ သန္တုန္း ျမန္တုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ အားေဆးေတြလည္း စုံေအာင္ စားသည္။ ဟိုးတေခါက္ကဆို ျမစ္ႀကီးနားက ဖ်ံသို အရက္ ဆိုၿပီး ဝယ္ေသာက္ကာ ေမဝသန္ကို အေသႀကဳံးထည့္ေသးသည္။ အခုလည္း လားရႈိးကို သြားေနတာ ၄ လ ေလာက္ ရွိေနၿပီး၊ ကုန္ပစၥည္းေတြက နည္းနည္း ၾကာေနသျဖင့္ ေမဝသန္တို႔ကို လွမ္းေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္က အျပင္မိန္းမကိစၥေတာ့ စိတ္ခ်ရသည္။ ဦးေအာင္သည္ အစြဲအလမ္းႀကီးသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ေမဝသန္ကို သူ႔ တလက္ကိုင္ အေနနဲ႔ပဲ ထားျခင္းေၾကာင့္ လက္ထပ္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ညဘက္က်ေတာ့ ေနာင္ရဲ ေစာေစာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေမဝသန္ႏွင့္ အတူ ေဒၚသိန္းတို႔ရဲ႕ အထုပ္အပိုးေတြကို ကူသိမ္းေပးၿပီး၊ ေစာေစာ အိပ္ၾကသည္။ ေဒၚသိန္းတို႔က ေနာင္ရဲ ငယ္ငယ္ထဲက အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ လုပ္ေပးၾကတာ။ ေဆြမ်ိဳးေတြလို ျဖစ္ေနၿပီ။ မနက္ေစာေစာ ထၾကကာ၊ ေဒၚသိန္းႏွင့္ ဦးဖိုးတုတ္တို႔ လင္မယားကို ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ ေနရာခ်ခဲ့ၿပီး သူတို႔ ျပန္လာရမယ့္ ရက္ကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားမည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္အထြက္ သေျပရိပ္မွာ ဝင္ကာ မနက္စာ စားၾကသည္။ ေမဝသန္ကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါး ကို အိုးဘဲဥ၊ အီၾကာေကြးႏွင့္ မန္းေလးပဲေၾကာ္ ထည့္စားကာ လက္ဘက္ရည္ခ်ိဳဆိမ့္ ေသာက္ၿပီး၊ ေနာင္ရဲကေတာ့ ထမင္းေၾကာ္ကို ဆိတ္သားဟင္းႏွင့္ စားသည့္အျပင္ တိုရွည္တစ္ပြဲ၊ ေပါက္ဆီ ႏွစ္လုံးႏွင့္ ႏြားႏို႔ တစ္ခြက္ ေသာက္ေနသည္။ ဒီေလာက္စားလို႔လည္း ဒီခႏၶာကိုယ္ ျဖစ္တာဟု ေမဝသန္ ေတြးေနမိသည္။ ဟုတ္သည္။ ဦးေအာင္ေရာ၊ ေနာင္ရဲေရာ လူေကာင္ႀကီးသည္။ ဦးေအာင္သည္ လူေကာင္ႀကီးသည္ႏွင့္ အမွ် ညီေတာ္ေမာင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္။

[Close]

ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေလးေရာ ေတာ္ေတာ္ေလးမွ ႀကီးရဲ႕လားလို႔ မဆီမဆိုင္ စဥ္းစားရင္း ေမဝသန္ရဲ႕ ညီမေလးက စိုစိစိ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ ထြက္လာေသာေၾကာင့္ သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ ေအးေဆးပဲ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ အစပိုင္းေတာ့ ေမဝသန္ ေမာင္းေနေပမယ့္ သေျပရိပ္က အထြက္မွာေတာ့ ေနာင္ရဲ တလွည့္ ေမာင္းေပးသည္။ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္သြားသည္။ တည္းခိုစရာ မရွာေသးပဲ၊ မႏၲေလး မဟာျမတ္မုနိဘုရားကို ဝင္ဖူးၾကသည္။ ၿပီးမွ အနီးအနားက တ႐ုတ္ ထမင္း၊ ဟင္းေရာင္းရာ ဆိုင္တစ္ခုထဲ ဝင္ၿပီး ညစာ စားၾကသည္။ ေနာင္ရဲက ပင္လယ္စာ အထူးသျဖင့္ မုတ္ေကာင္ေတြ ခ႐ုေတြကို တအား စားသည္။ ဒါလည္း သူ႔အေဖ ဦးေအာင္ႏွင့္ တူသည္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ဦးေအာင္သည္ အိပ္ရာေပၚက ကိစၥေတြမွာ ကြၽမ္းက်င္အဆင့္ ေရာက္တာဟု ထင္သည္။ ညစာစားၿပီးမွ ေဟာ္တယ္ပတ္ရွာရသည္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ျပသနာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အခုခ်ိန္က ခရီးသြားရာသီမို႔ အခန္းေတြ အားလုံး ျပည့္ေနသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဟာ္တယ္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ပတ္ရွာလိုက္တာမွာ ႏွစ္ေယာက္ခန္းေတာ့ ရေသးသည္ ဆိုတာ သြားေတြ႕သည္။ ေနာင္ရဲကေတာ့ ေမဝသန္ကို ေနာက္ထပ္ ထပ္ရွာဦးမလား ေမးေသာ္လည္း၊ လူက ပင္ပန္းတာက တေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ရွာလည္း ရမရ မေသခ်ာတာက တေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီမွာပဲ အခန္းယူရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ တစ္ခန္းထဲ အတူတူ ေနရမွာကို ဘယ္သူမွ မေျပာရန္ ေမဝသန္က ေနာင္ရဲကို မွာသည္။ အခန္းထဲ ဝင္ၾကည့္ေတာ့မွ တကယ့္ကို ေခြၽးျပန္စရာ ျဖစ္သြားသည္။ အခန္းအလယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ တစ္လုံးပဲ ရွိသည္။ ေနာင္ရဲကေတာ့ ေမဝသန္ကို သူ ေအာက္မွာ ဆင္းအိပ္ေပးမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း မႏၲေလးေဆာင္းရဲ႕ အေအးကို ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္တာေၾကာင့္ သူႏွင့္ပဲ ကုတင္ေပၚ အတူအိပ္ရန္ ေမဝသန္က ေျပာသည္။ အလယ္မွာ ခြေခါင္းအုံး (ဖက္ေခါင္းအုံး) ျခားထားမည္ဟု ေျပာသည္။ ႏုံးကာ ပင္ပန္းေသာေၾကာင့္ ေမဝသန္က အရင္ဆုံး ေရဝင္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေရပန္းေအာက္က ဖြာက်လာတဲ့ ေရေႏြးေႏြးေတြက ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္မႈကို ေဆးခ်ေပးသည္။

ထိုနည္းအတူ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈေတြ ဝင္လာကာ လန္းဆန္းလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေသြးသားေတြ ဆူပြက္လာၿပီး လိင္စိတ္လည္း ျဖစ္လာသည္။ ေမေလးသည္ သူမရဲ႕ ဆူၿဖိဳးေနေသာ ႏို႔ ၂ လုံးကို မိမိဘာသာ ဆုတ္နယ္လိုက္ၿပီး၊ ေအာက္က ညီမေလးကိုလည္း လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ ေသြးသားမစပ္တဲ့ ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္း တစ္ခန္းထဲ အတိအက် ေျပာရရင္ ကုတင္တစ္ခုထဲမွာ အိပ္ရမည္ ဆိုသည့္အေတြးက မိမိရဲ႕ ေသြးသားေတြကို ဆူပြက္ေစသည္။ မိမိရဲ႕ လင္ေယာက်္ား ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ကို သတိရမိသည္။ ဦးေအာင္နဲ႔သာ ဒီအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ စိတ္တိုင္းက် ျဖဳတ္က်ေတာ့မည္မွာ မလြဲ။ အခုလည္း အခန္းထဲ ရွိေနတာ ဦးေအာင္ရဲ႕ ေသြးသားရင္းျဖစ္သူ ေနာင္ရဲ။ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေလးကေရာ အႀကီးႀကီးပဲလား။ သူ႔အေဖလိုပဲ ကာမကိစၥကြၽမ္းက်င္မည္လား။ ဆိုေသာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ညီမေလးကို ပြတ္သပ္ရင္း၊ လက္ေခ်ာင္းေတြ ထိုးထည့္ရင္း၊ ၿပီးေျမာက္သြားသည္။ ညဘက္ ဘာျဖစ္မလဲ ေမဝသန္လည္း မေတြးႏိုင္ေပ။ ေမဝသန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲက ဘီယာပုလင္းကို ယူေသာက္ေနသည့္ ေနာင္ရဲကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ေမဝသန္က ေရခ်ိဳးတဘက္ကို ကိုယ္လုံးပတ္ၿပီး ထြက္လာသျဖင့္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ေပၚလြင္သည့္အျပင္၊ ႏို႔ေတြကလည္း တင္းရင္းၿပီး တဘက္ပတ္ထားသည့္ၾကားမွ ေပါက္ထြက္လုမေယာင္။ ေမဝသန္ရဲ႕ ေရခ်ိဳးအလွကို ၾကည့္ၿပီး ေနာင္ရဲက ဂလု ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘီယာေသာက္တာလား၊ တံေတြးၿမိဳခ်တာလားေတာ့ ကာယကံရွင္ ေနာင္ရဲပဲ သိလိမ့္မည္။ ဘီယာကို လက္စသတ္ၿပီး ေနာင္ရဲလည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေမေလးရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေတြ က်န္ေနေသးသည္။ ဆပ္ျပာအနံ႔ ေမႊးအီအီေလးေရာ၊ ခုဏက ေသာက္ထားတဲ့ ဘီယာတန္ခိုးေရာ၊ ေရေႏြးေႏြးေလးရဲ႕ခံစားမႈေကာင္းေလးကေရာ က ေနာင္ရဲရဲ႕ လိင္စိတ္ကို ႏႈိးဆြေနသည္။ ထႂကြေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို ဆပ္ျပာ အျမႇဳပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ပြတ္တိုက္ၿပီး၊ ခုဏ ျမင္လိုက္ရသည့္ ေမေလးရဲ႕ ေရခ်ိဳးအလွကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ကြင္းတိုက္ေနေတာ့သည္။ ေမေလးကို လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တအားတက္လာကာ ကြင္းတိုက္တဲ့ အရွိန္ကိုလည္း ျမႇင့္လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ၿပီးေျမာက္သြားၿပီးမွ ေရဆက္ခ်ိဳးၿပီး၊ ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္ေတာ့ ေမေလးက ဦးေအာင္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနသည္။ ေနာင္ရဲကို ဖုန္းေျပာေနရင္း လွမ္းၾကည့္ကာ တိတ္တိတ္ေန ဟု သေဘာရတဲ့ လက္ညႇိဳးေလးကို ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနားတိုးကာ ျပသည္။ “ဟုတ္… ကိုႀကီး… ေမလည္း လြမ္းပါတယ္… ကိုႀကီးက သြားတာ ၾကာတာကိုးလို႔…” “ခိခိ… ကိုႀကီးေနာ္… သိပ္မဆိုးနဲ႔…” “ကိုႀကီးသားေတာ့ ဟိုဘက္ခန္းမွာ အိပ္ေနလား မသိဘူး… ေမလည္း ေရခ်ိဳးၿပီးကာစ ကိုႀကီးဖုန္း လာလို႔ ေပ်ာ္သြားတာ…” “ကိုႀကီးေနာ္… မနက္ဖန္… ေတြ႕ရမွာပဲကို… ေနာ္… လိမၼာတယ္…” “အင္းပါ… ဒါပဲေနာ္… ခ်စ္တယ္… ခ်စ္တယ္… မနက္ဖန္မွ ကိုႀကီး သေဘာက်… ဟုတ္ၿပီလား…” နားမေထာင္လည္း ၾကားေနရေသာ စကားလုံးေတြက ေနာင္ရဲရဲ႕ ေသြးသားကို ဆူပြက္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။

ခုဏက ျပန္ၿငိမ္သြားေသာ ညီေတာ္ေမာင္သည္ ျပန္မတ္စ ျပဳလာသည္။ ေနာင္ရဲသည္ ေရကို ေျခာက္ေအာင္ သုတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ရင္ ဝတ္ေနက် ျဖစ္ေသာ ေဘာက္ဆာ တစ္ထည္ထဲကို ဝတ္လိုက္သည္။ အက်ၤ ီ က စြပ္က်ယ္ အျဖဴ လက္ႏွင့္။ “ေနာင္ရဲ… ဒါပဲ ဝတ္အိပ္တာလား…” “ဟုတ္တယ္… ေမေလး… က်ေနာ္ ညအိပ္ရင္ ခႏၶာကိုယ္မွာ မ်ားမ်ားစားစား ဝတ္အိပ္တာ မႀကိဳက္ဘူး… အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး… ရတယ္မလား… ေမေလး…” “ေအးပါ… မင္းက မအိပ္တတ္ဘူးဆိုေတာ့လည္း တို႔က ခြင့္ျပဳ႐ုံမွ တပါး တျခား မရွိဘူးေလ…” (ေနာင္ရဲရဲ႕ ေဖာင္းပြေနေသာ ေဘာက္ဆာကို ၾကည့္ရင္း ေမဝသန္ က ေျပာလိုက္သည္။ “ခုဏ မင္းအေဖ ဖုန္းဆက္တာ တို႔ေတြ တစ္ခန္းထဲ အတူတူ အိပ္တယ္ဆိုတာ သိရင္ တမ်ိဳး ျမင္သြားႏိုင္တယ္… ဒါ့ေၾကာင့္ လႊဲေျပာလိုက္တာ… မင္းလည္း ႏႈတ္လုံပါေစေနာ္…” “ဟုတ္ကဲ့ပါ… ေမေလး… ေဟာ… ေျပာေနရင္းနဲ႔ အေဖ့ဆီက ဖုန္းလာေနတယ္…” “တိ…” “ေဟး… ဖုန္းမကိုင္ပဲ ဘာလို႔ အသံပိတ္လိုက္တာလဲ…” “ဖုန္းမကိုင္ေတာ့ဘူးေလ… ေမေလးရ… ဒါမွ က်ေနာ္ အိပ္ေနတယ္ ထင္ၿပီး ယုတၱိ ရွိမွာေပါ့…” “ခိခိ… လူလည္ေလး… ကဲ… တို႔ေတြ အိပ္ရေအာင္… မနက္ဖန္လည္း ကားေမာင္းရဦးမွာဆိုေတာ့…” “ဟုတ္… ေမေလး” ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ေပၚမွာ အလယ္ကေန ခြေခါင္းအုံး ျခားၿပီး အသီးသီး ေနရာယူၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေနာင္ရဲသည္ အဲကြန္းက အရမ္း ေအးသည္ဟု ဆိုကာ အေအးေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ပူသည္ ျဖစ္ကာ အေပၚက ၿခဳံထားသည့္ ေစာင္ပါးေလးကို ေအာက္ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ေမဝသန္ကေတာ့ ၿခဳံရက္သားေလးပါပဲ။ “ေနာင္ရဲ… တို႔ကို ခြေခါင္းအုံးေပး… တို႔က ခြၿပီးမွ အိပ္တတ္လို႔… မင္းဘက္လွည့္ၿပီး ခြလို႔လဲ မျဖစ္ဘူးေလ… ရတယ္မလား…” “ရတယ္ေလ… ေမေလး ယူလိုက္ပါ…” “ေက်းဇူး…” ခြေခါင္းအုံးကို ခြယူၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကို ျပန္လွည့္သြားသည္။ ဘီယာေသာက္ထားေသာ ေနာင္ရဲ၊ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ လည္ေခ်ာင္းေတြ ေျခာက္ကပ္လာသည္။ ကုတင္မွ ထကာ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရဗူး သြားယူၿပီး၊ ေသာက္လိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚကို ျပန္တက္လာေတာ့၊ ဟိုဘက္ လွည့္အိပ္ေနသည့္ ေမေလးရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းက စြဲေဆာင္ေနသည္။ ေရေသာက္ၿပီးသည္ေတာင္ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္တုန္း။ ေမေလးရဲ႕ ေဘးနား အသာ ဝင္လွဲလိုက္သည္။ ေမေလးရဲ႕ ပူလို႔ ထင္သည္၊ ေစာင္ကို မၿခဳံပဲ ထားထားသည္။ ဒီအတြက္ သူမရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ထင္ေပၚေနသည္။

ခြေခါင္းအုံးကို ဖက္ထားသျဖင့္ တင္ပါးက အေနာက္ကို ပစ္ထားသလို ျဖစ္ကာ တင္သားႀကီး တစ္ခုလုံး ဖုၿပီး ထြက္ေနသေယာင္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေသာ ေနာင္ရဲသည္ မိမိရဲ႕ ေဘာက္ဆာ ကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ကာ ေငါက္ေတာက္ ေထာင္မတ္ေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို ကြင္းတိုက္ေနမိသည္။ ေမေလးရဲ႕ အနားမွာ လွဲေနရင္း၊ ေမေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကြင္းတိုက္ရတာက ေတာ္ေတာ္ေလး အရသာေကာင္းလွသည္။ ေမေလး အိပ္ေနေလာက္ၿပီဟု ထင္သျဖင့္ လက္က အားပါလာသည္။ “ေနာင္ရဲ… ဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ…” “ဟာ… ေမေလး မအိပ္ေသးဘူးလား…” “မင္းက လႈပ္ေနေတာ့ ကုတင္က လႈပ္ေနတာေပါ့… တို႔လည္း အိပ္ေပ်ာ္မယ္ ႀကံကာ ရွိေသး…” “ေဆာရီးပါ… ေမေလးရယ္… ေမေလးကို ၾကည့္ရင္း မေနႏိုင္လို႔…” “မင္းေတာ့ ခက္လွခ်ည္ရဲ႕… ဒါဆိုလည္း ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ… ၿပီးရင္ အိပ္ေတာ့…” “က်ေနာ္ မၿပီးေသးဘူး… ေမေလးရ…” “မင္းဟာ… ခက္လွခ်ည္ရဲ႕… တို႔ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ…” “ေမေလး… မအိပ္ေသးဘူးဆိုေတာ့… ကူညီေပးပါလားဗ်ာ…” “ေဟ… မင္းကလည္း မခက္ေပဘူးလား…” “မခက္ပါဘူး… ေမေလးရယ္… က်ေနာ္ ျမန္ျမန္ၿပီးမွ ေမေလး အိပ္လို႔ ရမွာမလား…” “ရွစ္… မင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တာပဲကြာ… ကဲ… မ်က္စိမွိတ္ထား…” ဟိုဘက္ကေန မလွည့္ပဲနဲ႔ စကားေျပာေနရာကေန ေနာင္ရဲဘက္ကို လွည့္လာကာ ေမဝသန္သည္ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ကို ဖမ္းဆုတ္ကိုင္ယူလိုက္သည္။ အ… မင္းလည္း လက္နက္ႀကီး ပိုင္ထားတာပဲ ဟု ေျပာကာ ကြင္းတိုက္ေပးေတာ့သည္။ ေမဝသန္ရဲ႕ လက္သာ ေညာင္းလာသည္၊ ေနာင္ရဲ ကေတာ့ လုံးဝ မၿပီးေသး။ ဘယ္လက္ေညာင္းေတာ့ ညာလက္ေျပာင္း ဆိုသည့္အတိုင္း လက္ေျပာင္းေပးသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာေသာ္လည္း ေနာင္ရဲ ရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္က ေထာင္မတ္ေနတုန္း။ “မင္းက ေတာ္ေတာ္ လြန္တယ္ကြာ… မၿပီးေသးဘူးလား…” “မၿပီးေသးဘူး… ေမေလးရယ္… က်ေနာ့္ကို ၿပီးေစခ်င္ရင္ တစ္ခု ေတာင္းဆိုလို႔ ရလား… ေမေလး…” “ေျပာေလ…” “ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္ေပးပါလား… ေမေလး…” “မင္း ဒီလိုေျပာမယ္လို႔ေတာ့ ထင္သားပဲ… မင္းေဆာ္ေတြေတာ့ မင္းဒဏ္ကို ေတာ္ေတ္ာ ခံရမွာပဲ…” “သူတို႔ကေတာ့ က်ေနာ္ၾကာေလ… သူတို႔ အတြက္ ေကာင္းေလပဲလို႔ေတာ့ ေျပာတယ္… ေမေလးေရာ… ေဖေဖ က မၾကာလို႔လား… အာ… မင္းအေဖလည္း တကယ့္ လူသန္ႀကီးကြ… တို႔မွာ ႀကိတ္မွိတ္ခံရတာ…” “ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္မလား… ေမေလး…” “ေတာ္ၿပီ… စကားမမ်ားနဲ႔…” ေမဝသန္သည္ ရွက္ၿပဳံးေလး ၿပဳံးကာ လွဲေနရာမွ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ကို ပါးစပ္ထဲ ပလြတ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ထည့္ၿပီး ေလြေပးေတာ့သည္။

အေခ်ာင္းလိုက္ စုပ္လိုက္၊ ဥ ကို စုပ္လိုက္ႏွင့္ ပုေလြမႈတ္ေပးေတာ့သည္။ တ႐ႊီး႐ႊီး ႏွင့္ တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေနေသာ္လည္း မၿပီးေသးေပ။ ၅ မိနစ္မွ ၁၀ မိနစ္ ၾကာလာသည္။ ဒါလည္း မၿပီး။ ေမဝသန္ ပါးေတြ ခ်ိဳင့္ေနေအာင္ စုပ္ေသာ္လည္း မၿပီးသျဖင့္ စိတ္တိုလာသည္။ “ေနာင္ရဲ… မင္းက လြန္လြန္းတယ္ကြာ… တို႔ ဒီေလာက္ စုပ္ေပးေနတာေတာင္ မၿပီးဘူး…” “က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသေနတာ… ေမေလး… ဟို ႏွစ္ေယာက္နဲ႔တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ ၿပီးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ေကာက္ၿပီးလို႔ ရတယ္… အခုေတာ့ ေမေလးက စုပ္ေပးေနတယ္… မဝေသးဘူး… ဆက္ခံခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့ မသိစိတ္က တင္းခံေနလား မသိဘူး… ေတာ္႐ုံနဲ႔ မၿပီးဘူး…” “ဟာ… စိတ္မတင္းထားနဲ႔ေလကြာ… တို႔လည္း အာေတြေတာင္ ေညာင္းလာၿပီ… ေနာက္ဆုံး လုပ္ေပးစရာ ဒီေဆာက္ဖုတ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္…” “ဟီး… အဲ့ေဆာက္ဖုတ္နဲ႔ ထည့္လိုးေပးပါလား… ေမေလး… ဒါဆို အရမ္း မိုက္သြားမွာ…” “အယ္ေတာ့… တို႔ စကားမွားသြားတာ…” “မမွားပါဘူး… ေမေလးရ… ေမေလး ေျပာတဲ့ ေမေလးရဲ႕ ေဆာက္ဖုတ္က အခုေတြ အရည္ေတြ ႐ႊဲေနၿပီေလ…” ေနာင္ရဲသည္ ေျပာလည္း ေျပာ၊ လက္က ေမဝသန္ရဲ႕ ညီမေလးကို ဆြဲယူၿပီး ပြတ္လိုက္သည္။ အ… ဆိုေသာ အသံတိတ္ေလးႏွင့္ အတူ ေမဝသန္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ ေမွးစင္းသြားသည္။ ခဏေလးပဲ ပြတ္ေပးရေသးသည္၊ ေမဝသန္သည္ ေနာင္ရဲရဲ႕ လက္ေတြကို ဖယ္လိုက္ကာ၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚက ညဝတ္ဂါဝန္ဝမ္းဆက္ အက်ၤ ီကို အေပၚကေန ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေမဝသန္ရဲ႕ အတြင္းခံေတြ မဝတ္ထားေသာ ႏို႔ ၂ လုံးႏွင့္ ညီမေလးက အထင္းသား ေပၚလာသည္။ ညီမေလး ရဲ႕ အေမႊးေတြက မရိတ္ထားေသာ္လည္း အတို ျဖစ္ေအာင္ ညႇပ္ထားပုံ ရသည္။ ပုံစံ တက်၊ မတိုမရွည္ေလး။ ဦးေအာင္ရဲ႕ တလက္ကိုင္ ပြဲတက္မယားမို႔လို႔လည္း ပစၥည္းေတြက အလတ္ႀကီး ရွိေသးသည္။ ေနာင္ရဲရဲ႕ ေထာင္မတ္ေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို အရင္းကေန ကိုင္ထားၿပီး ေမဝသန္ရဲ႕ ညီမေလးထဲသို႔ ထိုးထည့္ေတာ့သည္။ အဲ့ဒီညက ေနာင္ရဲ နဲ႔ ေမဝသန္တို႔ရဲ႕ အခ်စ္တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္သည္။ ၃ ခ််ီေလာက္ လုပ္ၿပီးမွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေပြ႕ဖက္ကာ အိပ္ၾကသည္။ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွ ကားႏွင့္ လားရႈိးကို ဆက္တက္သည္။ ေတာင္ေပၚေဒသ ျဖစ္လို႔ လမ္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ေအးစိမ့္လာသည္။ လမ္းတြင္ ကားနည္းနည္း ျပတ္သည္ႏွင့္ ကားလမ္းေဘး ခဏရပ္ကာ စုပ္လိုက္၊ ယက္လိုက္၊ ႏႈိက္လိုက္၊ ထုလိုက္ ႏွင့္ လားရႈိးေရာက္သည္အထိ ေပ်ာ္ပါးၾကေတာ့သည္။ လားရႈိးကို ေရာက္ေတာ့ ဦးေအာင္ က သူ႔အသိကား ယူလာၿပီး လာႀကိဳသည္။ ေမဝသန္က ဦးေအာင္ ကားနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး၊ ေနာင္ရဲက သူတို႔ကား ေနာက္က လိုက္လာသည္။

လားရႈိးက ရွမ္းဆိုင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး စားလို႔ ေကာင္းသည္။ ရွမ္းမေလးေတြလည္း ေခ်ာသည္ေလ။ လားရႈိးမွာ ေနာင္ရဲတို႔ တစ္လေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ဦးေအာင္ရဲ႕ ပထမ ၾကန္႔ၾကာေနတဲ့ အလုပ္က အဆင္ေျပသြားေပမယ့္ ဒီတေခါက္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ ယူနန္အထိ တက္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ ေနာင္ရဲလည္း ပ်င္းလာေသာေၾကာင့္၊ ရန္ကုန္က မိမိရည္းစားေတြကိုလည္း သတိရေသာေၾကာင့္ ျပန္မည္ဟု ေျပာကာ ျပန္ခဲ့သည္။ ေမဝသန္ကေတာ့ ယူနန္ကို လိုက္လည္ၿပီး ေဈးဝယ္ခ်င္ေသးသည္ဆိုကာ ဦးေအာင္ႏွင့္ အတူ ပါသြားသည္။ ရန္ကုန္က အိမ္တြင္ ေနာင္ရဲ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒၚသိန္းနဲ႔ ဦးဖိုးတုတ္တို႔ကို မေခၚေသးပဲေနခဲ့သည္။ အားရင္ အားသလို၊ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ရည္းစား ၂ ေယာက္ကိုလည္း အလွည့္က် အိမ္ေခၚၿပီး ျဖဳတ္ပစ္သည္။ ၂ ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေနာင္ရဲ အျပင္က ျပန္အလာ အိမ္က မီးလင္းေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ အေဖနဲ႔ ေမေလးတို႔ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ ဟု ထင္မိသည္။ အိမ္တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္ေနေသာ ေမဝသန္ကိုသာ ေတြ႕လိုက္သည္။ “ေမေလး… ျပန္ေရာက္ၿပီလား… အေဖေရာ…” “မင္းအေဖက ပစၥည္းေတြနဲ႔ အတူ ကားလမ္းေၾကာင္းက ပို႔ရမွာမို႔… ဂိတ္အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ရမွာမို႔လို႔တဲ့ေလ… ဒါနဲ႔ပဲ တို႔ အရင္ ျပန္လာလိုက္တာ… မင္းအေဖက မႏၲေလးထိေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးတယ္ေလ…” “ေၾသာ္… ဖုန္းဆက္လိုက္ေရာေပါ့… က်ေနာ္ လာႀကိဳမွာေပါ့…” “ရပါတယ္ကြာ… အခုလည္း အဲ့ေလာက္ ပင္ပန္းတာမွ မဟုတ္တာ…” “ဒါနဲ႔ ေဒၚသိန္းတို႔ေရာ… ျပန္မလာေသးဘူးလား…” “က်ေနာ္ ျပန္မေခၚေသးတာ… ေမေလး… တစ္ေယာက္ထဲမို႔လို႔… ေအးေဆး ေနမယ္ ဆိုၿပီး မေခၚျဖစ္တာ…” “မင္းေနာ္… မင္း ရည္းစားေတြကို ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ အိမ္ေခၚၿပီးၿပီလဲ…” “ဟီး… ေမေလးကလည္း အခ်ိန္အားေတာ့မွ ေခၚျဖစ္တာပါ… အခု ေမေလး ေရာက္လာၿပီပဲ…” “ဟိတ္… တို႔ ႀကိဳေျပာထားမယ္ေနာ္… တို႔ေတြ ပတ္သက္တာ ရပ္ဘို႔ေတာ့ မေျပာလိုဘူး… တို႔လည္း မင္းကို သေဘာက်တယ္… ယူဘို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး… ဒီေတာ့ မင္းရည္းစားေတြနဲ႔လည္း အဆက္ျဖတ္စရာ မလိုဘူး… တို႔ေတြ ခဏေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လို႔ ရတာပဲ… ဒါေပမယ့္ တသက္လုံး မသိသလို လုပ္လို႔ ရတယ္…” “က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္… ေမေလးရာ… ေအးေဆးပါ… က်ေနာ္ ေဒၚသိန္းတို႔ကို ဘယ္ေတာ့ ေခၚရမလဲ…” “မင္းအေဖက ေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာဦးမယ္ ေျပာတယ္… ဘယ္ေတာ့ ေခၚမလဲ ဆိုတာ မင္းသေဘာပဲ…” “ဒါဆို အေဖ ျပန္မလာခင္ ၂ ရက္ အလိုေလာက္မွ ေခၚလိုက္မယ္ေလ…” “သေဘာပါ… ကိုယ္ေတာ္…” “ဒါဆို… လာေလ… ေမေလး… သြားရေအာင္…” “ဘယ္သြားမလို႔လဲ…” “အခ်စ္ကမာၻထဲ သြားမလို႔… လိုက္မွာမလား…” “အင္း…” ရွက္ၿပဳံးေလး ၿပဳံးေနေသာ ေမဝသန္ရဲ႕ ပုခုံးကို ဖက္ကာ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္….ၿပီး။