ဒိုင်လျှို – အပြာစာပေ

ဆရာတို့ရဲ့ မြန်မာရသစာပေ အရေးအသားတွေဟာ ခေတ်စနစ်ကိုလိုက်ပြီး အဆင့်ဆင့်ပြောင်းလဲ လာခဲ့တယ် … ကုန်းဘောင်ခေတ်နှောင်းပိုင်းမှာ ကျော်ကြားခဲ့တဲ့ ဦးပုညက စပြီး .. စစ်ကြိုခေတ်ကာလမှာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့တဲ့ သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်း .. အဲဒီနောက်တော့ လူသိများလာကြတဲ့ ပီမိုးနင်း၊ သော်တာဆွေ၊ ရွှေဥဒေါင်း အစရှိသဖြင့် ထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ် .. ဒီနောက်တော့ အမျိုးသမီးကလောင်ရှင်တွေ တော်တော်များများ ပေါက်ဖွားလာခဲ့တယ် .. ခင်နှင်းယု၊ ရွှေကူမေနှင်း အစရှိသဖြင့် .. မစန္ဒာတို့ .. မိုးမိုးအင်းလျားတို့လည်း ပါဝင်တာပေါ့ .. အဲဒီနောက်ပိုင်းတော့ ယနေ့ခေတ်ပေါ် စာရေးဆရာတွေ … ဒါပေမယ့် တပည့်တို့ သိကြတဲ့အတိုင်း အမျိုးမျိုးသော တားမြစ်ပိတ်ပင်မှုတွေကြောင့် စာရေးသူတွေဟာ သူတို့စိတ်ထဲရှိသလို ရေးခွင့်မရခဲ့ကြဘူး … အခုကြမှသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ ရေးနိုင်ပြီလို့ ယူဆရတဲ့ အနေအထားကို ရောက်လာတာပေါ့”

လေယူလေသိမ်းမှန်မှန် အသံအေးအေးနှင့် ရှင်းပြနေတဲ့ ကထိက ဖြစ်သူ ဦးရဲသူ၏ စကားအား ဂုဏ်ထူးတန်း တက်နေကြသည့် ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသား အားလုံးက စိတ်ပါဝင်စားစွာနှင့် နားထောင်နေကြသည်။ လေးစားသမှုနှင့် ဆရာဦးရဲသူဟု သုံးနှုန်းခေါ်ဝေါ်ကြသော်လည်း တကယ်တော့ ဦးရဲသူသည် အသက်အားဖြင့် ကြီးလွန်းလှသူတော့ မဟုတ်။ အနောက်တိုင်းစကားတစ်ခုမှာ ဘဝဆိုတာ အသက်လေးဆယ်အရွယ်မှ စသည်ဟု ဆိုထားသဖြင့် ဦးရဲသူသည် အခုမှ ဘဝစသည့် အရွယ်ပိုင်ရှင်သာ ဖြစ်ပါသည်။

ဦးရဲသူသည် ယနေ့ခေတ် မြန်မာစာပေလောကတွင် ထင်ရှားကျော်ကြားသူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်ပါသည်။ နာမည်ကျော် စာရေးဆရာများထဲတွင် အပါအဝင်ဖြစ်ပြီး၊ ဦးရဲသူ နောက်ဆုံးရေးသားခဲ့သော “အကျဉ်းကျ ကလောင်တံ” ဆိုသော ဝတ္ထုစာအုပ်သည် အမျိုးသားစာပေဆု ရသည်အထိ အသိအမှတ်ပြုခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ စာရေးဟန် သွက်လက်ကာဆွဲဆောင်မှုရှိခြင်း၊ ခေတ်စနစ်နှင့် လိုက်လျောညီသော အကြောင်းအရာများကို ရေးသားခြင်းတို့ကြောင့် ဦးရဲသူ၏ ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းများသည် လူကြိုက်များလှသည်။ စာအုပ်တစ်အုပ် ထွက်ပြီဆိုတာနှင့်တင် ရက်သတ္တပတ်အနည်းငယ်အတွင်း ထိုစာအုပ်က စာအုပ်ဆိုင်များ၏ စင်ပေါ်တွင် မရှိတော့။ ဤမျှလောက်ကို ဦးရဲသူ၏ ကလောင်စွမ်းအားက ထက်လှပါသည်။

သို့သော် .. ဒီအဖြစ်အပျက်များသည် လွန်ခဲ့သော နှစ်နှစ်ခန့်အထိသာ မှန်ကန်ခဲ့သည်။ အမျိုးသားစာပေဆု ရရှိခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်း ဦးရဲသူ လုံးချင်းဝတ္ထုရှည်ဆိုလို့ တစ်ပုဒ်မှ ဆက်လက်ထွက်ရှိလာခြင်း မရှိခဲ့။ စာစရေးကတည်းက ပျမ်းမျှတစ်နှစ်လျှင် ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းရှည် နှစ်ပုဒ်လောက် ရေးတတ်သူ ဦးရဲသူ .. ဘာဇာတ်လမ်းမှ ထွက်မလာခြင်းအတွက် မြန်မာရသစာပေလောကတွင် တော်တော်တောင် ဂယက်ရိုက်ခဲ့သေးသည်။ ဦးရဲသူနှင့် ရင်းနှီးသူများက ဘာကြောင့် စာဆက်မရေးတာလဲဟု တီးတိုးမေးခဲ့ကြသည်။ စာဖတ်ပရိသတ်များကလည်း ဖုန်းနှင့်တစ်မျိုး၊ အင်တာနက်ပေါ်က တစ်ဖုံ မေးမြန်းကြသည်။ ထိုအမေးများအတွက် ဦးရဲသူ၏ တစ်ခုတည်းသော အဖြေမှာ (ကျနော် ဖီးလ်မလားလို့) ဆိုတာသာ ဖြစ်တော့သည်။

Theater ပုံစံတည်ဆောက်ထားသော လက်ချာခန်း၏ အလယ်လောက်ရှိ ထောင့်စွန် အမြင့်တစ်နေရာတွင် ရွှေပိုးအိမ် ကိုယ်ကိုခပ်လျော့လျော့ အနေအထားနှင့် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေပါသည်။ သွယ်ပြောင်းညီညာလှသော လက်ချောင်းလေးများနှင့် ဘောပင်အပြာရောင် တစ်ချောင်းကို ကိုင်ထားပြီး၊ ထိုဘောပင်အပြာလေးသည် သူမ၏ လက်ချောင်းများပေါ်တွင် ဟိုမှဒီသို့ ကူးချည်သန်းချည်နှင့် လည်ပတ်လျက်ရှိသည်။ ကျန်သည့် လက်တစ်ဖက်က မျက်နှာသွယ်သွယ်လေး၏ အောက်ဖျားရှိ မေးစေ့ချွန်ချွန်လေးကို ထောက်ထားပြီး၊ ကြည်လင်လှသည့် မျက်လုံးများကမူ ဆရာ ဦးရဲသူအား ငေးကြည့်နေမိ၏။

သို့သော် သူမ၏ အမြင်အာရုံတွင် စတိတ်စင်ပေါ်တွင် ဟိုမှဒီ သွားလာနေသည့် ဆရာဦးရဲသူ၏ အသွင်မရှိသလို၊ အကြားအာရုံတွင်လည်း သင်ကြားပို့ချနေချက်များ ရှိမနေပါ။ ရွှေပိုးအိမ်၏ အတွေးတွေသည် ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စနှင့် လွင့်ပျံလျက်ရှိသည်။ သူမအား သေချာစွာ စူစိုက်ကြည့်မည်ဆိုလျှင် မျက်လုံးများသည် ရီဝေမှုန်မှိုင်းနေသည်ကို တွေ့ရမည်ဖြစ်ပြီး၊ တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်မှုကြောင့် ဝတ်ထားသည့် ဘော်ဒီဖစ်စွပ်ကျယ် အဖြူရောင်အောက်မှ ရင်သားတွေသည် မို့မောက်တက်လာသည်ကို မြင်ရမှာ ဖြစ်ပေသည်။

“ဟဲ့ .. မိပိုး .. ငါပြောတာရော ကြားရဲ့လား ??”

ပုခုံးချင်းအတိုက်ခံရမှုနှင့်အတူ နားထဲရောက်လာသော သိင်္ဂ ီ၏ စကားသံကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် အတွေးပင်လယ်ထဲ လွင့်မျောနေရာမှ နိုးထသွားသည်။ တူယှဉ်တွဲကာ ထိုင်နေသော သိင်္ဂ ီအား ဘာပြောလိုက်တာလဲဆိုသည့် သဘောနှင့် မေးကိုဆတ်၍ မေးလိုက်ရာ သိင်္ဂ ီက သူမတို့ ရှေ့က တစ်တန်းကျော်တွင် ထိုင်နေသော မြလွန်းချိုအား မေးငေါ့ကာ ပြသည်။ ရွှေပိုးအိမ် အလိုအလျောက် မြလွန်းချိုကို ကြည့်မိသွားသည်။

မြလွန်းချိုကို ရွှေပိုးအိမ် ကောင်းကောင်းသိပါသည်။ သိဆို မြလွန်းချိုသည် သူမနည်းတူ ဂျာနယ်လစ်တစ်ယောက် ဖြစ်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အင်း … သူမနည်းတူလို့ ပြောလို့တော့ မရတော့ဘူး။ မြလွန်းချိုက ဂျာနယ်လစ် ဖြစ်နေဆဲ ဖြစ်ပြီး .. သူမကတော့ ..

“ဆရာ .. ကျမ တစ်ခုမေးချင်လို့ !!”

ရုတ်တရက် လက်ကလေး ထောင်ကာမြှောက်ပြရင်း အသံချိုချိုလေးနှင့် ပြောလိုက်သော မြလွန်းချိုအသံကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် ပြန့်လွင့်သွားချင်သလို ဖြစ်နေသော အတွေးတွေက ရပ်တန့်သည်။ ခက်တော့တာပဲ .. ရွှေပိုးအိမ်။ တစ်ခုခုဆို အတွေးက ဟိုရောက်လိုက်၊ ဒီရောက်လိုက်နဲ့ .. ငါ စိတ်ကော မှန်သေးရဲ့လား …။

ဆရာဦးရဲသူ တစ်ယောက် ကိုယ့်လေနဲ့ကိုယ်မျောကာ ဇန်ဝင်ရင်း ပြောနေရာမှ အတန်းသူ မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ အမေးကြောင့် စာသင်နေမှုကို ခနရပ်လိုက်ရသည်။ လက်ကလေး မြှောက်ပြထားသူက ဘယ်သူမှန်းသိလိုက်သဖြင့် အလိုလိုရပ်သွားသည်ဟု ပြောလျှင်လည်း ရပါသည်။ ယနေ့နာမည်ကြီး 24 Hours ဂျာနယ်တွင် ပင်တိုင်ဆောင်းပါးများ ရေးနေသော မြလွန်းချိုဆိုသည့် တစ်ယောက်၊ ဆောင်းပါး၏ ဘေးတွင် ကလောင်ရှင်ရဲ့ဓါတ်ပုံကို ယှဉ်တွဲ ဖော်ပြလေ့ရှိသည်က ထိုဂျာနယ်၏ စတိုင်လ်တစ်မျိုး။ ထိုစတိုင်လ်ကြောင့် နာမည်ပို၍ ကျော်ကြားခွင့်ရလာသူကား မြလွန်းချို … ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မြလွန်းချိုသည် အတော်ကိုချောမောလှပသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေလို့ပင် ..။

“ပြော .. မြလွန်းချို .. ဘာမေးစရာ ရှိလို့လဲ”

တစ်စက္ကန့် .. နှစ်စက္ကန့် .. သုံးစက္ကန့်လောက် ကြာလို့ အားလုံး၏ အကြည့်က သူမဆီသို့ စုစည်းကာ ရောက်နေပြီဆိုမှ မြလွန်းချိုသည် ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာပေးနှင့် မေးလိုက်လေသည်။

“ဆရာရဲ့နောက်စာအုပ်က ဘယ်တော့ထွက်မှာလဲ”

ဟာခနဲ .. ဟင်ခနဲ အသံများ စာသင်ခန်းထဲတွင် ပျံ့နှံ့သွား၏။ ဆရာဦးရဲသူပင် ဒီမေးခွန်းကို မေးလိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်မထားသဖြင့် အငိုက်မိသလို ဖြစ်သွားရှာသည်။ ခြေထောက်တွေက မသိမသာ ယိမ်းယိုင်သွားသဖြင့် အနားရှိ လက်ချာပေးသည့်နေရာတွင် သုံးသည့် ဟောပြောစင်ရဲ့ဘောင်အား လှမ်းကိုင်လိုက်ရသည်။

မျက်နှာပျက်သွားသည့် ဆရာဦးရဲသူ၏ အဖြစ်ကို ရိပ်မိသွားသည့် ကျောင်းသားများက မြလွန်းချိုအား လှမ်း၍ စက္ကူကိုလုံး၍ ပေါက်သူပေါက်၊ လက်သီးဆုပ်ထောင်ပြသူက ထောင်ပြနှင့် ဝိုင်းတားကြသည်။ မြလွန်းချိုကတော့ အပြုံးတစ်ချက်လေးမှ မပျက်။ ပြုံးစစ မျက်နှာပေးနှင့် ထပ်၍တောင် ပြောလိုက်သေးသည်။

“ဆရာနောက်ရေးမယ့် ဇာတ်လမ်းမှာ သမီးကို ဇာတ်ကောင်အဖြစ်ထားပြီး ရေးပေးပါလား”
“ဝါးးး …”
“ဟား .. ဟား”
“ရော …”

အတန်းသူ၊ အတန်းသားများ၏ လှောင်ပြောင်ရယ်မောသံများက မြလွန်းချိုဆီ ဦးတည်ကာ ရောက်ရှိသွားသည်။ မြလွန်းချိုကတော့ တကယ်ကို ဂျာနယ်လစ်ပီသလှသည်။ သူမကို နောက်ပြောင်နေသူများအား တစ်ချက်ကလေးမှ အာရုံမစိုက်ဘဲ ဆရာဦးရဲသူထံသို့ စိုက်ကြည့်ကာ ပြောချင်တာတွေကို ကရားရေလွှွတ်သလို တတွတ်တွတ်နှင့် ပြောနေသည်။

“သမီးလေ .. ဆရာ့ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာ ပါချင်တာ ဆရာရဲ့ငါးအုပ်မြောက် ဝတ္ထုကတည်းကပဲ .. အကျဉ်းကျ ကလောင်တံ မှာလည်း ပါမလားလို့ အပြေးအလွှား စာအုပ်ဆိုင်မှာ သွားဝယ်ခဲ့ရတာ .. မပါတော့ အရမ်းစိတ်ပျက်မိတာပဲ သိလား ..”
“မြလွန်းချို .. နင် မရှက်ဘူးလား”
“တော်တော့ဟ .. ဆရာ့အားနာဖို့ကောင်းတယ်”
“နင်ဟာလေ”

အတန်းသားများသာမက၊ မြလွန်းချိုအနားတွင် ထိုင်နေသော လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ လင်းဟန်ကပါ ဝင်တားတော့မှ မြလွန်းချို သူ့သူငယ်ချင်းအား မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်ပြီး ပေါက်ပေါက်ဖောက်နေမှု ရပ်သွားသည်။ မြလွန်းချိုဆီမှ အသံတိတ်သွားမှပဲ ဆရာဦးရဲသူလည်း စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင် ပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး အသက်ကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ရှူလိုက်ရသည်။

“ဒီ မိန်းမဟာ တကယ်ကို အလိုက်ကန်းဆိုး မသိတဲ့ မိန်းမပဲ .. နော် .. မိပိုး”

သိင်္ဂ ီက သူမထုံးစံအတိုင်း ပုခုံးချင်းတိုက်၍ မေးလိုက်ပြန်သည်။ သို့သော် ရွှေပိုးအိမ်ထံတွင် မြလွန်းချိုနှင့် ပတ်သက်၍ မှတ်ချက်တစ်စုံတစ်ရာ မရှိပါ။ မြလွန်းချိုနှင့် ပတ်သက်၍ သူမ တစ်ခုတည်းသာ ပြောနိုင်ပါသည်။ အဲဒါကတော့ မြလွန်းချိုသည် ပွင့်လင်းရဲတင်းသလောက် ဆက်ဆီကျစွာလှပသော မိန်းမချောလေးတစ်ယောက်ဆိုသည့်အချက်သာ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အတန်းထဲရှိ ယောကျ်ားလေးများ အားလုံး၏ မျက်လုံးများသည် သူမထံမှာ ရှိမနေလျှင်၊ မြလွန်းချိုထံမှာ ရှိနေသောကြောင့်ပင်။

တကယ်တော့ ရွှေပိုးအိမ်ဆိုသော မိန်းမပျိုလေးသည်လဲ ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုလေးသာ ပံ့ပိုးလိုက်လျှင် နာမည်ကျော်မင်းသမီးများထက်ပင် ပို၍ ဆွဲဆောင်မှုရှိသော ရုပ်ရည်နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားပါသည်။ ရွှေပိုးအိမ် .. ရွှေပိုးအိမ် .. ငါ ရုပ်ရှင် မင်းသမီးလုပ်ရင် ကောင်းမလား ….။

မျက်လုံးများက တစ်နေရာထဲကို စိုက်ကြည့်ပြီး ငြိမ်သက်သွားသည့် ရွှေပိုးအိမ်ကြောင့် သိင်္ဂ ီမျက်မှောင်လေးကျုံ့ကာ နှာခေါင်းရှုံ့မိသည်။ ဒီဟာမနဲ့တော့ ခက်တော့တာပဲ .. အချိန်တိုင်း Daydreaming ဖြစ်နေတယ် .. ဟင်း .. မိပိုး .. မိပိုး .. နင်နဲ့ သူငယ်ချင်းလုပ်ရတာ အတင်းတောင် ပြောလို့ မရပါလား ဟယ် …။

အင်းလျားလမ်းဘက်သို့ တောက်လျှောက်ပေါက်သော လမ်းသွယ်လေးတစ်ခု၏ အတွင်းဘက်ရှိ အလင်္ကာစံအိမ်ဆိုသော စားသောက်ဆိုင်ကလေးသည် ဆရာဦးရဲသူတို့အတွက် အမြဲတမ်း ဓါတ်စာကျနေကြ နေရာလေးဖြစ်ပါ၏။ သူသင်ပြပေးရသော ရသစာပေကဏ္ဍ စာသင်ချိန်သည် အမြဲတမ်း ညနေပိုင်းလိုလို ဖြစ်နေရာ၊ စာသင်ချိန်ပြီးသည်နှင့် သူတို့တွေ အားလုံး ဤနေရာလေးအား ရောက်လာလေ့ ရှိကြသည်။ ဂုဏ်ထူးတန်းဆိုပြီး ဖြစ်သည့်အတွက် စာသင်သူ၊ စာသင်သားရယ်လို့ များများစားစား မရှိလှ။ အားလုံးပေါင်းမှ ဆယ်ယောက်ကျော်ကျော်လောက်သာ ရှိသည်။ သို့အတွက်ကြောင့် သူတို့အားလုံးသည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ရင်းနှီးကြသည်။ အတန်းပြီးလို့ ဝိုင်းဖွဲ့မည်ဆိုသောအခါလည်း သောက်ဖော်သောက်ဖက်များ အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားကြပါသည်။

“ချကွ .. ချီးယား”

ဘီယာအပြည့်ထည့်ထားသော ဖန်ခွက်တွေအားလုံး လေထဲသို့ မြှောက်သွားပြီး နီးစပ်ရာ ခွက်တွေ တိုက်မိကြသည်။ ထိုအထဲတွင် စားပွဲ၏ ထိပ်ဆုံးတွင် ထိုင်နေသော ဆရာဦးရဲသူ၏ ခွက်လည်း အပါအဝင်ဖြစ်သည်။ ခွက်အချင်းချင်း ထိပြီးနောက် လက်ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး၊ လက်ထဲပါလာသည့် ခွက်ကို တရှိန်ထိုး မော့သောက်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် စားပွဲပေါ်တွင် ရှိသော မြေပဲလှော်စေ့ လေးငါးစေ့ကို ကောက်ယူပြီး ဝါးနေလိုက်သည်။

“အဲဒီ ဒါရိုက်တာက တကယ် ရိုက်တတ်တယ် .. မူရင်းဇာတ်လမ်းကို မပျက်စီးရစေဘဲ အလွမ်းအဆွေးတွေနဲ့ ပံ့ပိုးပြီး ရိုက်သွားတာ လုံးဝကြည့်ကောင်းတယ်” (ဆရာဦးရဲသူ၏ ညာဘက်ဘေးတွင် ထိုင်နေသော ယောကျ်ားလေးနှစ်ဦး၏ စကား)
“ငါက တစ်နေ့က ဒစ်စကောင့်ချတဲ့နေရာကို သွားကြည့်ပြီးပြီ .. မစွံပါဘူးဟယ် .. ရောင်းမကုန်တဲ့ဟာတွေ ချထားတာပါ”(မြလွန်းချိုက ဆရာဦးရဲသူ၏ ဘယ်ဘက်တွင် ကပ်လျက်ထိုင်နေသော လင်းဟန်အား လှမ်းပြောသည့်စကား)

ကိုယ့်လူနှင့်ကိုယ်တွဲပြီး တစ်ယောက်တစ်မျိုး ပြောနေကြသည့် စကားဝိုင်းကြောင့် ဆရာဦးရဲသူ ဖန်ခွက်ထဲက ဘီယာကိုသာ ကုန်အောင် မော့သောက်နေလိုက်သည်။ ဘီယာခွက်ကို မော့နေရင်းမှ သူ့ပတ်ပတ်လည်တွင် ဝိုင်းထိုင်နေကြသော တပည့်များအား တစ်ဦးချင်းစီ ဘာရယ်မဟုတ် လိုက်ကြည့်မိရာ သူ့မျက်လုံးတွေက စားပွဲအစွန်က မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထံသို့ အရောက်တွင် တန့်သွားသည်။

ရွှေပိုးအိမ်သည် ဘီယာတစ်ခွက်ကို ကုန်အောင် မနည်းသောက်နေရင်းမှ ဆက်လက်သောက်ချင်စိတ် မရှိလာသဖြင့် ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ငေးနေမိသည်။ သိင်္ဂ ီကလည်း စာသင်ခန်းထဲတွင် သူမအား စကားပြောဖို့ ချောင်းနေသလောက် အခုကျတော့ ဒါကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘဲ ဖေ့ဘုတ်တွင် status update လုပ်ဖို့သာ ဖုန်းတစ်လုံးနှင့် အလုပ်များနေသည်။ ဟိုငေးဒီငေး ကြည့်နေရင်းမှ ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူမအား လူတစ်ယောက်စိုက်ကြည့်နေသည်ဟု သတိထားမိသည်။ မျက်ဝန်းများကို ပင့်၍ ကြည့်လိုက်တော့ သူမအား ငေးကြည့်နေသူက ဆရာဦးရဲသူ။ ကော်ကိုင်းမျက်မှန်ဝိုင်းနောက်မှ ဆရာဦးရဲသူတွေရဲ့မျက်လုံးတွေက စူးရဲနေသလို ခံစားရသည်။ ရွှေပိုးအိမ် စိတ်ထဲ ကတုန်ကယင်ဖြစ်သွားပြီး မျက်လွှာလေး အလိုလိုချမိသွားသည်။ ရင်ထဲ ရုတ်ချည်း ဖိုလှိုက်တက်လာမှုကြောင့် မသောက်တော့ဘူးလို့ စဉ်းစားထားသည့် ဘီယာခွက်ကိုတောင် မော့သောက်မိသည်။

စကားပြောဖော်ရယ်လို့ မယ်မယ်ရရ မရှိဘဲ ဟိုလူနဲ့တစ်ခွန်းစ၊ ဒီလူနဲ့တစ်ခွန်းစသာ ပြောနေရလို့၊ ဦးရဲသူ ဘီယာကိုသာ လှိမ့်သောက်ဖြစ်သည်။ ကြာတော့ ဘီယာအဆက်မပြတ်သောက်ခြင်း၏ အကျိုးဆက်အဖြစ် ဆီးသွားချင်လာသည်။ နေရာမှ အသာထပြီး ဆိုင်နောက်ဖေးဘက်သို့ ဝင်လာသည်။ သူတို့ ထိုင်နေကြ အလင်္ကာစံအိမ်ဆိုသော စားသောက်ဆိုင်သည် ဆိုင်ကြီးရယ်လို့ မဟုတ်။ ရိုးရိုးနှစ်ထပ်တိုက်အိမ်ကို အောက်ထပ်မှာ ဆိုင်ပြန်ဖွင့်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သန့်စင်ခန်းဟု သတ်မှတ်ထားသော ရေအိမ်က များများစားစား မရှိ။ ယောကျ်ားမိန်းမဟူ၍ ခွဲထားသည်လည်း မရှိ။ အားသည့်နေရာ ဝင်လိုက်ယုံသာ။

တော်သေးသည်။ ဆိုင်ထဲတွင် လူသိပ်မများဘဲ သူတို့အဖွဲ့သာ ရှိသဖြင့် အနီးဆုံး ရေအိမ်က လူလွတ်နေသည်။ ယောကျ်ားလေးများ အပေါ့သွားဖို့အတွက် သီးသန့်လုပ်ပေးထားသော အိမ်အပြင်ဘက်က သန့်စင်ခန်းနေရာကို မသွားတော့ဘဲ ဒီထဲပဲ ဝင်လိုက်သည်။ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ကိစ္စဝိစ္စဖြေရှင်းလိုက်ပြီး အပြင်ထွက်ဖို့ရန် ရေအိမ်တံခါးချက်ကို ဖြုတ်သည်။ တံခါးကို အပြင်ဘက်သို့ တွန်းမဖွင့်ရခင်မှာပဲ အပြင်ဘက်မှ ဆွဲဖွင့်တာ ခံလိုက်ရသည်။ စိတ်တိုတိုနှင့် တစ်ခုခု အော်ကာပြောတော့မည် အပြု .. အပြင်ဘက်တွင် တွေ့လိုက်ရသည့်လူကြောင့် မျက်လုံးပြူးကာ စကားလုံးတွေက လည်ချောင်းထဲမှာ ပျောက်ဆုံးသွားလေသည်။

“မြလွန်းချို!!!”

ဦးရဲသူ အံ့အားသင့်နေတာမှ မဆုံးသေး၊ မြလွန်းချိုက သူ့ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ရေအိမ်ထဲ ပြန်ရောက်လာသည်။ (ဘာဖြစ်နေတာလဲ)လို့ မေးရန်ပြုစဉ်မှာပင် မြလွန်းချိုက အထဲသို့ ဝင်လိုက်ပြီး ရေအိမ်တံခါးချက်ကို နောက်ပြန်ထိုးကာ ပိတ်လိုက်သည်။

“မင်း .. မင်း!!”

မျက်လုံးကြီးအပြူးသား ဖြစ်နေရှာသူ ဦးရဲသူ ဘာစကားမှ ထပ်မံ၍ ပြောခွင့်မရလိုက်ပါ။ နွဲ့တွဲ့တွဲ့ပြုံးရင်း ရှေ့တိုးလာသူ မြလွန်းချိုက ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေအား စုပ်ကာနမ်းသည်။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်လည်း သူ့ကျောပြင်ကြီးအား သိုင်း၍ ဖက်လိုက်ရာ၊ ဘုမသိဘမသိ အနမ်းခံလိုက်ရရှာသူ ဦးရဲသူတစ်ယောက် သူမကိုယ်လုံးလေးအား တန်ပြန်ဖက်မိသွားသည်။ သောက်ထားသည့် ဘီယာအရှိန်နှင့် စိတ်ကထွေသလို ဖြစ်နေခိုက်၊ မိန်းမချောတစ်ဦးက တင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းခြင်းကို ခံနေရရာ မိမိကိုယ်မိမိ သတိမထားမိခင်မှာပင် ဦးရဲသူတစ်ယောက် မြလွန်းချိုအား တုံ့ပြန်နမ်းမိသည်။

ပူနွေးသော အနမ်းတို့၏ အရှိန်နှင့် အတွေ့နောက်သို့ ပါကာ နစ်မျောမိပေမယ့် ခဏကြာတော့ ဦးရဲသူ သတိဝင်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးကပ်နေမှုကို လွတ်အောင် ဖယ်ခွာလိုက်သည်။ မြလွန်းချိုက သူ့မျက်နှာအား ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်ရင်း မျက်နှာလေး မော်၍ပြောသည်။

“သမီး .. ဆရာ့ကို စိတ်ညစ်အောင် အတန်းထဲမှာ လုပ်မိသလား ဟင်?? ” (မျက်တောင်လေး တဖျတ်ဖျတ်ခတ်ရင်း မြလွန်းချို မေးသည်)
“ဆောရီးနော် .. ဆရာ .. သမီး မှားသွားတာ ရှိရင် တောင်းပန်ပါတယ်” (ကနွဲ့ကလျပြောရင်း သူမမျက်နှာလေးအား ဦးရဲသူ ရင်ခွင်ထဲ အပ်လိုက်သည်)
“အာ … မဟုတ်ဘူး .. အဲဒါက အခုအချိန်မှာ အရေးမကြီးဘူး”

ရင်ခွင်ထဲရှိ သူမကို တွန်းထုတ်လိုက်ပေမယ့် မြလွန်းချိုက အတင်းဖက်ထားသဖြင့် လူချင်းကွာမသွား။ ဆရာဦးရဲသူတစ်ယောက် အနည်းငယ် ချွေးပြန်လာသည်။

မြလွန်းချို အကြောင်း ဦးရဲသူ ကောင်းကောင်းသိပါသည်။ မြလွန်းချိုသည် ပွင့်လင်းရဲတင်းပြီး ဆက်စ်ကိစ္စတွင်လည်း သိပ်ပြီးတော့ ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေကို လိုက်နာတတ်သူမဟုတ်။ ဂျာနယ်လစ်လောကတွင် သူမအတွက် ထူးခြားသော သတင်းတစ်ပုဒ်ရမည်ဆိုပါက မည်သူနှင့်မဆို အိပ်ချင်တောင် အိပ်သည်ဟု သတင်းထွက်နေသည်။ သူမ၏ ပေါ်ပြူလာဖြစ်မှုကို မနာလိုလို့ လူတွေကပဲ ကောလာဟာလဖြစ်အာင် ဖန်တီးတာလား ဘာလားတော့မသိ။ သို့သော် မြလွန်းချိုကလည်း ဒီသတင်းကို တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် ငြင်းသည်ဟူ၍ မရှိ။ ဒါ သူမအခွင့်အရေး .. ပါဆင်နယ်ကိစ္စဆိုပြီး တုံ့ပြန်ထားသူဖြစ်သည်။ အခုတော့ ထိုသို့ သတင်းမွှေးသော မြလွန်းချိုက သူ့ကို အတင်းဖက်ထားနေချေပြီ။

“ဆရာ အခုအချိန်မှာ ဘာလိုအပ်နေတာလဲဆိုတာ သိလား .. သမီးပြောပြရမလား”

မေးလေးငေါ့ကာနှင့် သူ့အား မေးခွန်းထုတ်သလို ပြောလိုက်သည့် မြလွန်းချိုကြောင့် ဦးရဲသူ ငိုင်ကျသွားသည်။ သူမ ဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲ။ လတ်တလော အခြေအနေမှာ နောက်ထပ် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် မရေးနိုင်တာကို ပြောချင်တာလား။

ငြိမ်သက်သွားသည့် ဦးရဲသူပုံစံက မြလွန်းချိုအတွက် အကြိုက်ဖြစ်သွားစေသည်။ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ထိန်းကာကိုင်ပြီး လူကိုတွန်းလိုက်သည်တွင် ဘိုထိုင်ပေါ်သို့ ဦးရဲသူ ဖင်ထိုင်လျက်ကျသည်။ လူက ဟန်ချက်ပျက်သလို ဖြစ်သွားလို့ မလဲအောင် ထိန်းသည့်အနေနှင့် ဘေးနံရံနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် လှမ်းထောက်ရသည်။ တဒင်္ဂတော့ မြလွန်းချိုအား တားထားနိုင်သည့် အစွမ်းမရှိ။ မြလွန်းချိုတစ်ယောက် ဒီအချက်ကို အပြည့်အဝသုံးပြီး ဦးရဲသူ၏ ပေါင်ပေါ်သို့ တက်ခွ၍ ထိုင်လိုက်သည်။

“သမီးပြောမယ် .. ဆရာလိုအပ်နေတာ .. အချစ် .. အ နဲ့ ချစ် နဲ့ ပေါင်းထားတဲ့ အချစ် သိလား”
“……”
“အဲဒီအချစ်ကို အခြေခံမှ ဆရာရဲ့နောက်ထပ် ဇာတ်လမ်းကို ဆက်လို့ရမှာ”
“……”
“ဆရာ .. သမီး ဆရာ့ကို ချစ်တယ်”

မြတ်စွာဖျားလို့ ဦးရဲသူ ယောင်၍တမိမလို ရှိသေး။ ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်ထားသူ မြလွန်းချိုက သူ့လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်ဖက်အား တင်းကျပ်စွာ ဖိနမ်းပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဦးရဲသူ မြလွန်းချိုအား တွန်းထုတ်ဖယ်ရှားဖို့ သတိမရတော့။ ကိုယ်ထဲ ဆူဝေတက်လာသော ရမ္မက်လှိုင်းတို့က သူ့ဦးနှောက်အသိဉာဏ်အား လွှမ်းမိုးသွားရာ မြလွန်းချိုအား တန်ပြန်ဖက်မိပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြန်နမ်းဖြစ်သည်။ နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းများက ပူးကပ်နေပြီး တစ်ဦး၏လျှာကို တစ်ဦးက လိုက်ရှာဖွေကာ စုပ်နမ်းနေကြသည်။ ကိုယ်ချင်းဖိကပ်ထားမှုကြောင့် မြလွန်းချို၏ ရင်နှစ်မွှာက သူ့ရင်ပတ်အား ပွတ်တိုက်နေရာ ဦးရဲသူ စိတ်တွေဆူဝေ ပွက်သထက်ပွက်လာရသည်။

ဒီတစ်ခါတော့ အရင်ဆုံး အနမ်းခရီးကြမ်းမှ ရပ်နားကာ ဖယ်ခွာသူက မြလွန်းချိုဖြစ်သည်။ အပြင်တစ်လစ်ထွက်နေသော သူမလျှာလေးကို သိမ်းလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းစိုစိုလေးအား ဖယ်ခွာသည်။ သူမအား နားမလည်နိုင်သည့်နှယ် ရီဝေစွာ ငေးမောနေသည့် ဦးရဲသူ၏ မျက်မှန်ဝိုင်းနောက်မှ မျက်ဝန်းတွေကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်နေရင်း လက်နှစ်ဖက်က သူမအင်္ကျ ီရင်ဘတ်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။

ဖောက် .. ဖောက် .. ဖောက်ဆိုသည့် အသံများ ထွက်ပေါ်လာပြီး မြလွန်းချိုဝတ်ထားသော နှိပ်ကြယ်သီးတပ် အကျ ႌရင်ဘတ်က အကုန်ပွင့်ဟသည်။ ဝင်းမွတ်နေသော ရင်သားဆိုင်တစ်စုံက မရမ်းရောင်ဘရာလေးထဲမှာ လှလှပပလေး တည်ရှိနေသည်။ ဘရာက တွန်းပို့တင်သော (Push-up) အမျိုးအစားမို့ထင်သည်။ ရင်သားတွေက အလယ်ခေါင်နေရာတွင် သွား၍စုနေပြီး မြောင်းနေရာလေးအား နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကို မြင်နေရသည်။ ဦးရဲသူ ဒီမြင်ကွင်းကြောင့် အာခေါင်ခြောက်ကာ ရေငတ်သလို ဖြစ်လာသည်။

“ဆရာ .. သမီး လှလား ဟင်”
“အင်း .. လှတယ်” (အာလုတ်သံကြီးနှင့် ဦးရဲသူ ဖြေမိသည်)
“ဆရာ .. သမီးရဲ့အသီးလေးတွေက ထောင်နေပြီသိလား .. ပစ်မထားနဲ့နော်”

မူနွဲ့နွဲ့လေး ညုတုတုပြောလိုက်သော စကားအဆုံးတွင် ဦးရဲသူမျက်နှာက ရင်သားဆိုင်များပေါ် အလိုလို အပ်မိပြီးသား ဖြစ်သည်။ ပါးစပ်ကို ဟ၍ ရွှတ်ခနဲ နေအောင် ရင်သားဖွေးဖွေးများကို နမ်းလိုက်ရာ မြလွန်းချိုကိုယ်ကလေး ကော့တက်သွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ …

ဦးရဲသူခေါင်းက ဆံပင်တွေကို စုပ်ကိုင်ထားရင်း မြလွန်းချိုတစ်ယောက် သူမကိုယ်လေးကို တွန့်လှုပ်ကာ ညည်းတွားနေမိသည်။ နို့အုံတွေကို လျှာနှင့် အားရပါးရ လျက်နေသည့်အပြင် .. နေရာမမှန်တော့သည့် ဘရာကြောင့် အပြင်ဘက်သို့ လွတ်ထွက်လာသော နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်အား လက်နှင့်ဖျစ်ချေခြင်း ခံလိုက်ရသောအခါ သူမကိုယ်အား ရမ္မက်လှိုင်းတွေ ကြီးစိုးသွားတော့သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို ဦးရဲသူပေါင်ပေါ် ထိုင်နေရာက ကိုယ်ကိုနောက်သို့ လျှောသည်။ ထိစပ်နေသည့် ဆီးစပ်အချင်းချင်း ကွာသွားသည်နှင့် ဦးရဲသူ ဝတ်ထားသော စတိုင်လ်ဘောင်းဘီ၏ ခါးပတ်ခေါင်းကို ဖြေထုတ်လိုက်သည်။ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် လှုပ်ရှားသွားလိုက်ရာ များမကြာခင်ပင် ထောင်မတ်နေသည့် လီးတန်ကြီးက အပြင်ရောက်လာရှာသည်။

“မြလွန်းချို .. ဆရာတို့ မ .. မတော်”
“ရှူးးးးး”
“……..”
“တော်တယ် မတော်တယ် စမ်းကြည့်မှ သိမှာပေါ့ ဆရာ”

သူဆိုလိုချင်တာ ထိုသို့ အဓိပ္ပါယ်မဟုတ်သော်လည်း မခို့တရို့နှင့် ပြောနေရှာသူ မြလွန်းချိုအား တုံ့ပြန်ဖို့စကား ရှာလို့မရ။ နာမည်ကျော် စာရေးဆရာကြီး၏ မျက်လုံးတွေက သူ့ပေါင်ပေါ်မှဆင်း၊ မတ်တပ်ရပ်၊ ကိုယ်ကလေးကိုင်းပြီး၊ ဝတ်ထားသော မီနီစကပ်အောက်လက်လျှိုကာ ပင်တီလေး ဆွဲထုတ်နေသည့် မြလွန်းချို၏ အောက်ပိုင်းသို့သာ အကြည့်ရောက်နေသည်။ ညီညာသွယ်တန်းသော ခြေတန်များတလျှောက် မရမ်းရောင်ပင်တီလေးက လိပ်ကာ ပါကျလာသည်။ ခြေထောက်တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက် ကြွ၍ ချွတ်လိုက်ပြီးနောက် လက်ထဲပါလာသည့် ပင်တီလေးကို မြလွန်းချို လက်ညိုးလေးထောင်ကာ ချိတ်၍ ဟန်ပါပါကိုင်ထားသည်။

“ကဲ .. ရပြီ ဆရာ .. သမီး စမ်းကြည့်မယ်နော် ..”
“……..”

သူ့ပေါင်ပေါ်ပြန်ခွ၍ ထိုင်လိုက်သည်တွင် မိုးမိုးမတ်မတ်ထောင်နေသော လီးတန်က မီနီစကတ်အောက်တွင် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ မြလွန်းချိုက လက်တစ်ဖက်အား စကပ်နောက်ဖက်မှ လျှိုကာ အတန်ကြီးကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး အဖုတ်ဝနှင့် တေ့ကာထောက်သည်။ ဦးရဲသူနှင့် နမ်းစုပ်နေကတည်းက သူမစိတ်တွေ တအားထနေရာ အဖုတ်ဝလေးသည် အရည်ကြည်များနှင့် စိုလဲ့နေသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် တေ့ထောက်မိသည်နှင့် ထူးထူးထွေထွေ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ဦးရဲသူပေါင်ပေါ်သို့ ပြန်ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။

မှန်အပြည့်တပ်ဆင်ထားသော အလင်္ကာစံအိမ် စားသောက်ဆိုင်၏ မျက်နှာစာရှိ လေသာပြတင်းထောင့်တွင် ရွှေပိုးအိမ် သိင်္ဂ ီနှင့်အတူ ရှိနေပါသည်။ လက်ထဲတွင် မီးညှိထားသော စီးကရက်တစ်လိပ်ကို တစ်ချက်ရှိုက်ဖွာလိုက်ပြီးနောက် ရင်မောဟန်နှင့် သိင်္ဂ ီအား စကားပြောမိသည်။

“ငါအလုပ်မထွက်ခင်က စာရေးဖို့ဆိုတာ အဲဒီလောက် ခက်မယ်မှန်း မသိဘူး .. ဟိုလိုဒီလို ကွန့်ပြီး လျှောက်ရေးလိုက်ရင် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်တော့ ရမယ်ထင်တာ .. တကယ်တမ်းကျတော့ အဲ့လောက် မလွယ်ဘူး .. သိင်္ဂ ီရယ်”

ရွှေပိုးအိမ်နည်းတူ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို တစ်ချက်ချင်း ရှိုက်ဖွာနေရင်းမှ သိင်္ဂ ီ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ၏ စကားကို ခေါင်းညိတ်ကာ ထောက်ခံမိသည်။ သူမ ရွှေပိုးအိမ်အကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ ရုပ်ကလေးချောသလောက် မာန်မာန မရှိ။ ကိုယ်ယုံကြည်ရာကို ခေါင်းမာမာနှင့် လုပ်ကိုင်တတ်သည့် ပညာတတ်မိန်းကလေး။ တကယ်ဆို ရွှေပိုးအိမ်သည် မြန်မာစာဂုဏ်ထူးတန်းကို လာတက်နေပေမယ့် သူမတို့လို မြန်မာစာနှင့် ကျောင်းပြီးထားသူ မဟုတ်။ နာမည်ကြီး ဂျာနယ်တစ်စောင်တွင် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်ရာမှ စိတ်ပျက်ငြီးငွေ့လာလို့ စာရေးသူလိုင်းကို ပြောင်းဖို့ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်ထားသူ။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဆရာဦးရဲသူ ပို့ချနေသော ရသစာပေရေးသားနည်း အချိန်ကို လာရောက်တက်နေသည်သာ ဖြစ်ပေသည်။

“ကြည့်ရတာ .. ငါ့မှာ ပါရမီများ မပါလို့လား မသိဘူး” (စိတ်ပျက်အားလျော့စွာနှင့် ရွှေ့ပိုးအိမ်ပြောသည်)
“အာ .. မဟုတ်တာ .. ဒီမှာ မိပိုး .. တကယ်တမ်း နင် လိုအပ်နေတာ ပါရမီမဟုတ်ဘူးဟ .. သိလား .. အချစ် .. အ နဲ့ ချစ်နဲ့ ပေါင်းထားတဲ့ အချစ် .. သိလား” (ရွှေပိုးအိမ်၏ ပုခုံးအား အားပေးသလို လှမ်းဖက်ရင်း သိင်္ဂ ီက မြှောက်ပင့်ကာပြောသည်)

ရွှေပိုးအိမ်က သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအား မျက်လုံးပြူးပြီးကြည့်သည်။ ဒီဟာမ အချွန်နဲ့တော့ မနေပြီ။ ရည်းစားရယ်လို့ အတိအကျမရှိသည့် သူမကို ဒါ .. ဒေါက်ဖြုတ်တာပဲ။ တစ်ခုခု ပြန်ပြောတော့မည်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ပါးစပ်ဟမယ်ပြုတော့ သိင်္ဂ ီက သူမပုခုံးအား ဖက်ထားရင်း ကိုယ်ကို လှည့်လိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား အလင်္ကာစံအိမ်၏ အဝင်တံခါးပေါက်ဆီသို့ မျက်နှာပြုပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။

“ဒီမှာကြည့် ငါပြောမယ် .. နင့် စိတ်ထဲမှာ ယုံကြည်ထားလိုက် .. ဒီတံခါးပေါက်ကနေ အရင်ဆုံးထွက်လာမယ့် ယောကျ်ားကို နင် ဒိတ်လုပ်မယ်လို့ .. ဖူးစာရှင်ပေါ့ဟယ်”
“အာ .. မိသိင်္ဂ ီ .. ပေါက်တတ်ကရတွေ လျှောက်မပြောစမ်းပါနဲ့ဟယ်” (ရယ်ချင်သည့်စိတ်ကို မနည်းထိန်းရင်း ရွှေပိုးအိမ် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအား တုံ့ပြန်မိသည်)
“……..”
“အထဲမှာ ဘယ်လိုကောင်တွေ ရှိတယ်ဆိုတာ နင် အသိပဲ မဟုတ်လား .. လေးလုံးတွေ .. ရှူနာရှိုက်ကုန်းတွေ .. ငါက ဘယ်သူ့ကို သွားကြိုက်ရမှာလဲ”
“မိပိုး .. နင် အဲဒါကြောင့် ရည်းစားရယ်လို့ မရှိတာ .. အဲဒါတွေက အရေးကြီးလား .. အရေးကြီးတာ အရေးကြီးတာလေ .. ကြီးတာ သိတယ်ဟုတ်”

သိင်္ဂ ီအား သောက်ကောင်မလို့ ဆဲတော့မည် ပြုစဉ်မှာပင် ကျွီခနဲမြည်သံနှင့်အတူ ပွင့်ထွက်သွားသော မှန်တံခါးကြောင့် နှစ်ဦးသား မျက်လုံးများ တံခါးဝဆီသို့ ရောက်သွားကြသည်။

နောက်က ကျားလိုက်တာခံရသည့်နှယ် အပြေးအလွှားထွက်လာမိသူ ဦးရဲသူတစ်ယောက် စားသောက်ဆိုင်တံခါးမကြီးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အပြင်ထွက်လိုက်စဉ်တွင် သူရှိရာသို့ ငေးစိုက်ကြည့်နေကြသည့် ကျောင်းသူနှစ်ဦးကြောင့် ကိုယ်ရှိန်ကို သတ်လိုက်မိသည်။ သူ့ကို ကြည့်ပြီး မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ဖြစ်သွားသည့် ရွှေပိုးအိမ်နှင့် သိင်္ဂ ီကို ကြည့်ကာ သူ့ကိုယ်သူ မလုံမလဲ ဖြစ်သွားသည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဝတ်ထားသည့် အင်္ကျ ီကို ဆန့်အောင် ခါလိုက်ပြီး ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် သူကပင် စတင်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“လေညင်းခံနေကြတာလား”
“ဟုတ် .. “
“ဟုတ်ကဲ့ ..”

မိန်းကလေးနှစ်ယောက်စလုံးက အံ့အားသင့်နေသော မျက်နှာပေးများဖြင့် တုံ့ပြန်ကြသည်။ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲဟု ထပ်မေးလိုက်မည် အပြု ရွှေ့ပိုးအိမ်ဆိုသော မိန်းကလေးက သူ့ကို ပြုံးရယ်က စကားဆိုသည်။

“ဆရာ ပြန်တော့မလို့လား”
“ဟုတ်တယ် .. ပြန်တော့မလို့ .. ဆရာ တော်တော်မှန်နေပြီ”

ဒီစကားကြားတော့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်စလုံး ပြုံးသွားကြသည်။ ဦးရဲသူလည်း သူမလေးတို့ နည်းတူ လိုက်၍ ပြုံးပြလိုက်ပြီး လက်ပြနှုတ်ဆက်ကာ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ နောက်ကျောပေးကာ ထွက်လာခဲ့သည်မို့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က သူ့နောက်ကို လိုက်ကြည့်နေမှန်း ဦးရဲသူ သတိမထားမိခဲ့ပါ။

“မိပိုး .. မဆိုးဘူးဟ .. နင်တော့ ခေါင်မိတာပဲ .. ဟိ .. ဟိ” (ဦးရဲသူအား လှမ်းငေးကြည့်ရင်း သိင်္ဂ ီက လှမ်းစသည်)
“ကောင်မ .. ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း” (ရွှေပိုးအိမ်က သိင်္ဂ ီရဲ့ပုခုံးကို သူမပုခုံးနှင့် တိုက်ကာ တုံ့ပြန်သည်)
“ငါ တကယ်ပြောတာ .. အရွယ်ရှိတဲ့ မုဆိုးဖို .. နောက်ပြီး နာမည်ကြီး စာရေးဆရာနော် .. စိတ်ကူး ..”

(မလွဲနဲ့) ဆိုသော အဆုံးသတ်စကားကိုတော့ သိင်္ဂ ီပြောခွင့်မရလိုက်ပါ။ ရွှေပိုးအိမ်၏ လက်က သူမပါးစပ်ကို လာရောက်၍ ပိတ်ဆို့လိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ စကားပြောခွင့် မရတော့သည့် သိင်္ဂ ီက ဒီအတိုင်းမနေဘဲ ရွှေ့ပိုးအိမ်၏ ခါးကို သူမလက်နှင့်တို့ကာ ကလိပြန်ထိုးသည်။

မိန်းကလေးနှစ်ယောက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် တွန်းထိုးပြီး တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်မောနေသံများသည် ညလေပြည်ထဲတွင် ပျံ့နှံ့၍ သွားလေတော့သည်။

ညတုန်းက တော်တော်နောက်ကျမှ အိမ်ပြန်ရောက်သဖြင့် နေမြင့်မှပင် ရွှေ့ပိုးအိမ် အိပ်ရာမှ နိုးလာခဲ့သည်။ မွေးချင်းမရှိ၊ တစ်ဦးတည်းသော သမီးဖြစ်သည့်အပြင် ရွှေပိုးအိမ် မာမီက ဒက်ဒီနှင့် ကွဲ(Divorced) နေသည်ဖြစ်ရာ၊ သူမကို မာမီဖြစ်သူ ဒေါ်စိုးသူဇာက လာမနှိုးလျှင် နှိုးမယ့်လူ မရှိပါ။ ရွှေပိုးအိမ်တို့ နေအိမ်ရှိရာကလည်း ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်လို့ ဆိုလို့ရသော ရန်ကင်း ကျောက်ကုန်းဘက်ဖြစ်သဖြင့် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် မည်သို့သော ဆူညံမှုမျိုးမှ မရှိ။ စာရေးချင်သော သူမအတွက်တော့ တကယ်ကို နေရာကောင်းဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမအား ချစ်၍ အမြဲအလိုလိုက်သော မာမီက သိန်းပေါင်းများစွာ အကုန်ခံ၍ ဒီတိုက်နှင့် ဒီခြံကို ဝယ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။

သွားတိုက်၊ မျက်နှာသစ်၊ ခြေထောက်လက်ထောက် ဆေးပြီးနောက် အိမ်နေရင်း အင်္ကျ ီအဝတ်အစားကို ပြောင်းလဲဝတ်ပြီး အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေသဖြင့် ပထမတော့ မာမီတစ်ယောက် သူမ အလုပ်တိုက်ရှိရာသို့ ထွက်သွားပြီးတောင် ထင်မိသည်။ သို့သော် အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းကို အရောက်တွင် မီးဖိုခန်းဘက်မှ အသံဗလံအချို့ကို ကြားလိုက်ရရာ သူမ အထင်လွဲသွားကြောင်း သိလိုက်သည်။

“နိုးပြီးလား သမီး”

မီးဖိုချောင်ထဲသို့ လှမ်းဝင်လာသည့် သူမကို မြင်သည်နှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာက သူမလုပ်ကိုင်နေရာမှ လှမ်း၍ နှုတ်ဆက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူမပြင်ဆင်နေသော စားသောက်ပန်းကန်ထဲက မုန့်ပွဲဆီသို့ အကြည့်ကို ပြန်လွှဲကာ လှီးဖြတ်ထားသော နံနံပင်အချို့ကို အပေါ်ကနေ ထပ်အုပ်လိုက်သည်။ ရွှေပိုးအိမ် သပ်ရပ်ကျော့ရှင်းစွာ ဝတ်ဆင်ထားသော သူမမာမီ လုပ်ကိုင်နေပုံကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် စိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ရွှေပိုးအိမ်နှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာသည် သားအမိသာဆိုသော်လည်း ရုပ်ရည်ချင်း သိပ်ဆင်တူခြင်း မရှိပါ။ ရွှေပိုးအိမ်က ဒက်ဒီဘက်လိုက်သဖြင့် ရုပ်တစ်မျိုး ထွက်နေသော်လည်း ချောလှတာတော့ နှစ်ယောက်စလုံး မိန်းမချောများပင်။ အထူးသဖြင့် သူမထက် နေတာထိုင်တာ ပို၍သပ်ရပ်ပြီး၊ စမတ်ကျသော ဒေါ်စိုးသူဇာသည် ကြည့်လိုက်လျှင် ဘယ်လိုမှ ရွှေပိုးအိမ်မာမီဟု ထင်မှတ်စရာ မရှိ။ ညီအစ်မလို့ ပြောလျှင် ရလောက်အောင် အရွယ်တင်လှသည်။ ဒါကြောင့်လည်း လင်ယောကျ်ားနှင့် အတိအလင်းကွဲနေသူ ဒေါ်စိုးသူဇာနားတွင် လိုချင်သူတွေ ဝိုင်းနေကြတာဖြစ်သည်။

သို့သော် ရွှေပိုးအိမ် သိရသလောက် မာမီ စိတ်ဝင်စားသည့် ယောကျ်ားသား သူမထံတွင် ရှိမနေပါ။ ရှိလာလိမ့်မည်လို့လဲ မထင်။ ယနေ့မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ စားသောက်ကုန်လုပ်ငန်းလောကတွင် အောင်မြင်ကျော်ကြားနေသာ လုပ်ငန်းရှင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဖြစ်သည့်အပြင်၊ ဝေဇယန္တာလမ်းမကြီးပေါ်ရှိ အချက်အခြာကျလှသော ခြံဝန်းကြီးထဲတွင် သုံးထပ်တိုက် အဆောက်အဦးနှင့် ကမ္ဘာ့အဆင့်မီ စားသောက်ဆိုင်ကြီးကို ဦးစီးကာ ဖွင့်လှစ်ထားသူ ဒေါ်စိုးသူဇာအဖို့ သူမ အထင်ကြီးလေးစားရမည့် ယောကျ်ားသားဆိုတာ ဤလောကတွင် ရှိသေးရဲ့လား၊ ရှိလာနိုင်သေးလားဆိုသည်မှာ မှန်းဆလို့ မရသော မေးခွန်းတစ်ခုပင်။

“မာမီ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”

ထမင်းစား စားပွဲကြီးပေါ်တွင် ပြင်ဆင်နေသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာနားသို့ တိုးကပ်လာပြီး ရွှေပိုးအိမ် ကနွဲ့ကလျနှင့် မေးသည်။ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် ဝင်နေသည်ဆိုလို့ မာမီထံမှ ဟင်းနံ့၊ ထမင်းနံ့ဟူ၍ တစ်ခါမှ မရဘူးပါ။ ယခုလည်း နာမည်ကျော် ရှန်နယ်ရေမွေးနံ့က သူမနှာဝဆီသို့ အရင်ရောက်လာသည်။

“ရော့ ..” (ဒေါ်စိုးသူဇာ သူမပြင်ဆင်ထားသည့် မုန့်ပွဲကို လက်စသတ်ပြီး ရွှေပိုးအိမ်ဘက် ထိုးပေးသည်)
“ဝိုး .. မိုက်တယ် .. သမီးဖို့ပေါ့ ဟုတ်လား”

လှပစွာပြင်ဆင်ထားသည့် မုန့်ပန်းကန်က သူမရှေ့ရောက်လာသည်နှင့် ရွှေပိုးအိမ် ပျော်ရွှင်စွာပြောရင်း အနားတွင် အသင့်ရှိနေသော စတီးဇွန်းကို ယူကာ ခပ်စားလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသည့် မုန့်ကို ဝါးကြည့်နေရင်း သူမမျက်နှာလေးက ခပ်တည်တည်ဖြစ်သွားသည်။ ဒါကို သမီးဖြစ်သူ၏ အမူအရာအား လေ့လာအကဲခတ်နေသူ ဒေါ်စိုးသူဇာက ချက်ချင်းသိသည်။

“ဘယ်လိုနေလို့လဲ .. သမီး .. မကောင်းဘူးလား”
“မာမီ .. သမီး တကယ်ပြောရမှာလား” (မဝံ့မရဲသံလေးနှင့် ရွှေပိုးအိမ်ပြန်မေးရှာသည်)
“ပြောစရာရှိတာပြော .. ဒီအမေနဲ့ ဒီသမီးပဲ ရှိတာ” (ဒေါ်စိုးသူဇာက ခပ်ဆတ်ဆတ် တုံ့ပြန်သည်)
“ဘယ်လိုပြောရမလဲ မာမီ .. ဟိုဟာလေ .. ၅% … မဟုတ်သေးဘူး ၁၀%လောက် တစ်ခုခုလိုနေသလိုပဲ”

သူမမှ ပြောလို့မဆုံးသေး၊ ဆတ်ခနဲ မုန့်ပန်းကန်အား ကောက်ယူသွားသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားဖြစ်သွားသည်။ (မာမီ ဘာလုပ်မလို့လဲ) ဟု မေးမည်အပြုမှာတင် စကားလုံးတောင် လည်ချောင်းထဲက တက်ခွင့်မရသေး၊ ဒေါ်စိုးသူဇာက မုန့်ပန်းကန်ကို အမှိုက်ပုံးထဲ သွန့်ထည့်လိုက်သည်။

“မာမီ … မာမီ!!” (ပြောမိတာကို ယူကျုံးမရစိတ်နှင့် ရွှေပိုးအိမ် နောင်တရမိသည်။ သူမ မနက်စာလေးတော့ ငတ်ရှာပြီ)
“မာမီကတော့လေ”

ဒေါ်စိုးသူဇာက တခုခုပြောချင်ဟန်နှင့် လှမ်းခေါ်နေသည့် သမီးဖြစ်သူကို မကြည့်တော့ဘဲ ခြေထောက်ကို ဆောင့်နင်းကာ မီးဖိုးချောင်ထဲက ထွက်သွားသည်။ ရွှေပိုးအိမ်နောက်ကနေ အပြေးအလွှားလိုက်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာကို အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားသည့် လှေကားခြေရင်းတွင် မှီလာသည်။

“မာမီ .. နေဦး .. သမီးပြောမယ် .. မာမီအတွက် အခုလောလောဆယ်မှာ ဘာလိုအပ်နေတာလဲ ဆိုတာ သိလား .. မုန့်အသစ်အဆန်း တီထွင်ဖို့ မဟုတ်ဘူး”

သမီးဖြစ်သူ၏ စကားကြောင့် လှေကားတက်စပြုနေသည် ဒေါ်စိုးသူဇာ၏ ခြေထောက်တွေ ရပ်တန့်သွားသည်။ ကိုယ်ကို လှည့်၍ နောက်ပြန်ကြည့်လိုက်သောအခါ အောက်က လိုက်တက်လာသူ ရွှေပိုးအိမ်နှင့် လှေကားထစ်တွေပေါ်တွင် ဆုံတွေ့သည်။

“မာမီလိုနေတာ .. အချစ် .. အ နဲ့ ချစ်နဲ့ ပေါင်းထားတဲ့ အချစ် .. မာမီသိလား .. ပီကာဆိုက ပြောဖူးတယ် .. ဖန်တီးမှုတွေရဲ့မူလအစက ပက်ရှင် (passion) တဲ့ .. အဲဒီ ပက်ရှင်ရဲ့မူလအစ မြစ်ဖျားခံတာက ဘာလဲဆိုတော့ အချစ်တဲ့ .. အဲဒီတော့ မာမီ ဘာဖြစ်လို့ ပီကာဆို ပြောတဲ့အတိုင်း မတွေးမိတာလဲဟင်”

ပြုံးစစမျက်နှာပေးတွင် အသည်းပုံကို လက်ဟန်နှင့် ပုံဖော်ပြီး ပြောနေသည့် ရွှေပိုးအိမ်အား မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာကြည့်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူမ၏ ညာလက်က မြောက်တက်သွားပြီး ရွှေပိုးအိမ်၏ နဖူးအား ဒေါက်ခနဲ မြည်အောင် ခေါက်လိုက်သည်။

“မိပိုး .. ညီး ငါ့ကို ဆရာလာလာလုပ်တာ များပြီး .. အခုတခါ ငါ့လာပြီး အချစ်ရှာဖို့ ပြောနေတာလား .. ဒါအမေဖြစ်တဲ့သူကို ပြောရမယ့် စကားလား .. ညီးပြောတဲ့ ပီကာဆိုအတိုင်း နင့်ဖာသာနင် ယောကျ်ားတစ်ယောက်ပဲ အိမ်ခေါ်လာပါဦး .. ဟွန်း .. နာမယ်”

(နာမယ်)ဆိုသော စကားနှင့်အတူ ဒေါက်ခနဲ ထပ်ရောက်လာသည့် လက်ခေါက်ကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် သူမခေါင်းကလေးကို လက်ဝါးလေးနှင့် အပြေးအလွှား ပွတ်လိုက်ရသည်။ ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ပြောပြီးသည်နှင့် ကိုယ်ကိုချာခနဲလှည့်ပြီး အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားသည့် အမေဖြစ်သူကို နောက်ထပ်စကားရှည်ပြီးတော့လည်း မပြောရဲတော့ပါ။ အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေးသည့် မာမီ၏ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်၍သာ ခေါင်းကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ခါမိပါတော့သည်။

တတောက်တောက် မြည်အောင် သခွားသီးအား နုတ်နုတ်စင်းနေသော သားဖြစ်သူအား ကြည့်ရင်း ဦးရဲသူ လက်ထဲရှိ ကိုင်ထားသည့် နာရီရဲ့တိုင်မင်အား မှတ်နေသည်။ ရဲဝေယံသည် ဖခင်ဖြစ်သူ ပါးစပ်မှ ထွက်လာမည့် အမိန့်ကို နားစိုက်ထောင်ရင်း လှီးလက်စ သခွားသီး၏ နောက်ဆုံးအပိုင်းအား အမြန်လက်စသတ်လိုက်သည်။ အစိမ်းရောင်သခွားသီးသည် တိကျစွာ လှီးဖြတ်ထားသည့် အဝိုင်းလေးများအဖြစ် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း အသွင်ပြောင်းသွားသည်။

“ပဲသီး !!”

ရှေ့တွင် ချထားသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေထဲမှာ ပဲသီးတောင့်များကို လှမ်းယူပြီး ရဲဝေယံ ဓါးနှင့် တတောက်တောက်မြည်အောင် ပိုင်းဖြတ်ပြန်သည်။

“မုန်လာဥ !!”

ပဲသီးပြီးတော့ မုန်လာဥ။ တိုင်မင်မှတ်ကာ ကြည့်နေသူ ဖခင်ဖြစ်သူအား ကြည့်ရင်း ရဲဝေယံ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ သူ၏ လှီးဖြတ်မှုသည် အရင်ကရှိနေသော စံချိန်တွေထက် သာမှဖြစ်မည်။ အရင် စံချိန်ကို ချိုးနိုင်အောင် ကြိုးစားရမည်။ ဒါက သူလုပ်ချင်သောအလုပ်အတွက် အဓိက အထောက်အကူဖြစ်နေသည် မဟုတ်လား။

“နောက်ဆုံး ဂေါ်ဖီ !!!”

ဖခင်ဖြစ်သူ၏ စကားမှ မဆုံးသော ဂေါ်ဖီထုပ်ကို လှမ်းယူကာ ရဲဝေယံ လှီးဖြတ်နေပြီ။ ဒီဂေါ်ဖီထုပ် ပြီးသွားလျှင် သူ့အတွက် အသီးအရွက်လှီးမှု ပရိုဂရမ်က ပြီးသွားပြီမို့ စိတ်လှုပ်ရှား တက်ကြွနေသည်။ လှီးနေရင်းနှင့်မှ ဦးရဲသူအား လှမ်းကြည့်မိသည်။ ဦးရဲသူက သူ့ကို ပြန်မကြည့်ဘဲ နာရီကိုသာ စိုက်ကြည့်ရင်း တိုင်မင်မှတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ဝိုး .. စက္ကန့်သုံးဆယ် .. သား .. မင်း”

(စံချိန်သစ်တင်နိုင်ပြီ) လို့ ပြောလိုက်မည်မှ မကျန်သေး (အား)ခနဲ သားဖြစ်သူထံမှ အော်သံကြောင့် ဦးရဲသူ ရဲဝေယံနားသို့ အပြေးအလွှား ရောက်သွားသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ ဂေါ်ဖီထုပ်ကိုင်ထားသည့် ရဲဝေယံ၏ လက်သန်းက သွေးများရဲနေအောင် ထွက်နေလေသည်။

“မင်း .. အဲဒီလို လှီးဖြတ်တိုင်းတာ လက်ချောင်းတွေ ပဲ့ပါနေရင် .. မင်းလက် ဘာမှ ကျန်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ဟာ .. အဖေကလဲ .. ဘယ်သူမှ စစချင်း ပါဖက်(perfect) မှ မဖြစ်တာ .. အဖေလည်း စစချင်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်တာပဲ မဟုတ်လား”
“ခွေးကောင် .. ငါ့ ပြန်ပြောနေတယ် .. ငါက မင်းနဲ့ မတူဘူး .. အလွဲလွဲအချော်ချော် ဖြစ်တာ မရှိဘူး”

ရဲဝေယံတို့ သားအဖသည် တစ်လောကလုံးတွင် နှစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်တော့သည်မို့ သူတို့နှစ်ယောက်က သားအဖနှင့် မတူဘဲ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်နှင့် ပိုတူရှာသည်။ ဖခင်ဖြစ်သည့် ဦးရဲသူကလည်း လူငယ်စတိုင်အတိုင်း ပွင့်လင်းစွာ ရဲဝေယံအပေါ် ဆက်ဆံသည်မို့ သူတို့နှစ်ယောက်က တခါတရံ ကိစ္စတစ်ခုအပေါ်တွင် အနိုင်မခံ၊ အရှုံးမပေး ငြင်းခုန်ကြဆဲ ဖြစ်သည်။

“ဟုတ်လို့လား .. အဖေရာ .. အခုကျတော့ရော အဖေဘာပြောမလဲ .. အဖေ့ နောက်စာအုပ်လေး”

သားဖြစ်သူ၏ ရွဲ့တဲ့တဲ့စကားကို ကြားသည်နှင့် ဦးရဲသူ စားပွဲပေါ်တွင် ရှိသော ယင်ကောင်ရိုက်ရန်ထားသည့် တုတ်ကလေးနှင့် ရဲဝေယံ၏ ခေါင်းအား လှမ်းထုသည်။

“အဖေကလည်း စာရေးသူဆိုတာ ဝေဖန်တာ ခံနိုင်ရမယ်လေ … တကယ်ဆို အဖေလိုအပ်နေတာ ဘာလဲ သိလား .. အချစ်ဗျ .. အချစ်မှ အကြီးကြီးကို လိုနေတာ ..”

ရဲဝေယံ၏ စကားကြောင့် ရိုက်တံကို ကိုင်ထားသော ဦးရဲသူ၏ လက်က မြောက်တက်သွားပြန်သည်။ ရဲဝေယံက ဒါကို မြင်တော့ လက်ပြကာ မြန်မြန်ဆန်ဆန် တားရသည်။

“အဖေ .. နေဦး !!! .. အဖေ့ကို ကျနော် သတင်းတစ်ခုပြောစရာ ရှိတယ်” (သူ့စကားကြောင့် ဦးရဲသူလက်က လေထဲမှာ တန့်သွားသည်)
“ဘာသတင်းလဲ”
“တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး .. ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်က သား အင်တာဗျူးသွားတာ သိတယ်ဟုတ်”

ရဲဝေယံ၏ စကားကြောင့် ဦးရဲသူ၏ မျက်နှာက တည်ကြည်သွားပြီး လက်ထဲရှိ ရိုက်တံကို စားပွဲပေါ်သို့ အရင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လက်ဟန်နှင့် စဉ်နှီးတုံးပေါ်တွင် ဓါးခုတ်နေသည့်ပုံစံ လုပ်ပြသည်။ ရဲဝေယံက အဖေဘာမေးတာလဲဆိုတာကို သိသည့်အလား ဦးရဲသူလုပ်သလို ပြန်လုပ်ပြသည်။ ပြီးမှ

“အဲဒါ သားအရွေးခံရတယ် အဖေ .. မနက်ဖြန်က စပြီး စားဖိုချောင်မှာ အလုပ်ဆင်းရမယ်ဆိုပြီး ဟိုက ကြီးကြပ်သူက လှမ်းပြောတယ်”

စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ကြာသည်အထိ သားဖြစ်သူအား မယုံနိုင်သည့်အသွင်ဖြင့် ဦးရဲသူ စိုက်ကြည့်သည်။ ရဲဝေယံကလည်း အဖေနည်းတူ စကားတစ်ခွန်းမှမဆိုဘဲ ပြန်၍ ကြည့်နေသည်။ ထို့နောက်တွင် သားအဖနှစ်ယောက် တိုင်ပင်ထားသည့်အလား လက်သီးလက်မောင်းတန်းကာ (ရေး) ဟု အကျယ်ကြီး ထအော်ကြသည်။ မြှောက်ထားသည့်လက်များကို ပြချပြီးနောက် အချင်းချင်း သုံးလေးချက်လောက် လက်ဝါးရိုက်ကြပြန်သည်။

တစ်လမ်းဝင်တစ်လမ်းထွက် ပဲပြုတ်လိုက်ရောင်းလေ့ရှိသော ဒေါ်ငြိမ်းသည် နာမည်ကျော် စာရေးဆရာဦးရဲသူတို့ အိမ်ရှေ့ကအဖြတ်တွင် (ရေး)ဆိုသော အသံကျယ်ကြီးကြောင့် လန့်ဖျပ်သွားမိသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ငုံ့ကြည့်၍ ငါ့ထဘီများ အပေါက်များပေါက်နေတာလားဟု မလုံမလဲတွေးသည်။ ပြီးမှ ဆရာဦးရဲသူတို့အိမ်ဘက် မျက်စောင်းထိုးကာ၊ ပါးစပ်မှ (မကြီးမငယ်နဲ့ သားအဖနှစ်ယောက် နန့်ကြောဆွဲနေတယ်) ဟု ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက် ပြောရင်း လမ်းဆက်လျှောက်သွားလေတော့သည်။

“ဆရာမက ဘယ်စကားမဆို တခါပဲ ပြောတယ် .. နှစ်ခါပြန်မပြောဘူး .. ဆရာမ ဘာပြောပြော သေချာ ဂရုစိုက်နားထောင် .. ဘယ်တော့မှ ပြန်မပြောနဲ့ “

လေသံမာမာနှင့် သူ့ကို အထက်စီးမှ ပြောနေသည့် စိုးသူဇာ စားသောက်ဆိုင်၏ ကြီးကြပ်သူဖြစ်သည့် လဲ့ယမင်းအား ကြည့်၍ ရဲဝေယံ စိတ်ထဲက ကျိန်ဆဲနေမိသည်။ ရုပ်ကလေးလှသလောက် အပေါက်ကဆိုးသည့် အမျိုး။ အပေါ်က အပေါက်ကတော့ ဒီလောက်ပေါက်ပေါက်ဖောက် နေပုံမျိုးဆိုရင် လုံးဝ စိတ်ဝင်စားစရာ မရှိ။ အောက်က အပေါက်ကတော့ ဘယ်လိုနေမလဲ မသိ။ စိတ်ထဲ မသိမသာ တွေးနေမိသည့် အတွေးကြောင့် သူ့မျက်လုံးတွေက လဲ့ယမင်းမျက်နှာအား ကြည့်နေရာမှ အောက်ဘက်သို့ တဖြေးဖြေးချင်း ဆင်းသွားသည်။

ရဲဝေယံအလုပ်ဝင်ရမည့် နေရာသည် ယနေ့မဟာရန်ကုန်မြို့၏ အအောင်မြင်ဆုံး စားသောက်ဆိုင်များတွင် တစ်ခုအပါအဝင်ဖြစ်သော စိုးသူဇာ စားသောက်ဆိုင်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ မြန်မာ့ရိုးရာအစားအစာရော၊ အနောက်တိုင်းအစားအစာရော၊ တရုတ် ဂျပန်စသည့် အရှေ့တိုင်းအစားအစာများရော တစ်နေရာထဲတွင် ရသည့် စားသောက်ဆိုင်သည် ရန်ကုန်မြို့ပေါ်က လူတန်းစားမရွေးသိရှိသော နေရာတစ်ခုလည်း ဖြစ်ပါသည်။ စားသောက်ဆိုင်ကို လူအများသိသလို ဆိုင်၏ပိုင်ရှင်ဖြစ်သူ ဒေါ်စိုးသူဇာကိုလည်း လစဉ်လတိုင်း အိမ်ရှင်မကမ္ဘာဆိုသော TV Programme ကြောင့် လူသိများကြပါသည်။ ရဲဝေယံအဖို့တော့ ဒေါ်စိုးသူဇာ၏ လက်အောက်တွင် လက်ထောက်စားဖိုမှုးအဖြစ် အလုပ်ဝင်ခွင့်ရခြင်းသည် ဟင်းချက်ခြင်းကို ယောကျ်ားလေးတန်မဲ့ ရှားရှားပါးပါး ဝါသနာပါခဲ့သူ သူ့အတွက် တကယ်ကို Dream comes true သာ ဖြစ်တော့သည်။

“ဘာတော့မှ ပြန်မပြောနဲ့နော် .. သိပြီလား .. အမြန်တမ်း ဟုတ်ကဲ့သာပြော .. ပြီးမှ နားမလည်ရင် ငါ့ပြန်မေးးး”

လူချင်းမျက်နှာချင်းဆိုင် နီးကပ်စွာ ရှိနေတာတောင် အသံစူးစူးနှင့် အော်ပြောလိုက်သည့် လဲ့ယမင်းအား ရဲဝေယံတော်တော် အမြင်ကပ်သွားသည်။ လူကြည့်တော့ အသက်က သူ့ထက်ကြီးပုံမရ။ အရပ်ကလည်း ခေါင်းတစ်လုံးလောက် သူ့ထက်နိမ့်သေးသည်။ ဒီဟာမလေးက ကြည့်ရတာ အသက်ငယ်ငယ်လေးနှင့် စားသောက်ဆိုင်ကြီးတစ်ခုလုံး ကြီးကြပ်သူ ဖြစ်နေလို့ ဘဝင်က ကောင်းကင်ရောက်နေတာဖြစ်ရမည်။ နင်တော့ တွေ့ဦးမယ် … ဟင်း ဟင်း …

ရဲဝေယံတစ်ယောက် စိတ်ထဲကနေ လဲ့ယမင်းဆိုသည့် ချာတိတ်မကို ကြိမ်းဝါးနေစဉ်မှာပင် သူတို့ရှိရာ စားဖိုဆောင်အဝဘက်သို့ မျက်နှာပြန်လှည့်သွားသူ လဲ့ယမင်းမျက်နှာက တစ်မျိုးပြောင်းသွားသည်ကို သတိထားမိသည်။ ပြာပြာသလဲ အမူအရာဖြစ်သွားသူ လဲ့ယမင်းက ရဲဝေယံနှင့်အတူ တန်းစီရပ်နေကြသည့် စားဖိုချောင်ဝန်ထမ်းများ အားလုံးကို လှည့်၍ အရေးတကြီးပြောသည်။

“ဆရာမ လာနေပြီ .. အားလုံးးး “

သတိပေးသံအဆုံးတွင် ဒေါက်ဖိနပ်သံ တဒေါက်ဒေါက်နှင့်အတူ အဖြူရောင်ပုံရိပ်လှလှတစ်ခုအား မှန်အပြည့်ကာထားသော စားဖိုဆောင်၏ အခြားဘက်၌ သူတို့ထံပါးသို့ လျှောက်လာသည်ကို ရဲဝေယံ လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ ရဲဝေယံ၏ မျက်လုံးများသည် စတိုင်ကျကျနှင့် လှမ်းလာသည် ထိုအမျိုးသမီးထံပါးသို့ ရစ်ဝဲကာ ရောက်ရှိသွားသည်။ ထို့နောက် သူ့မျက်လုံးအိမ်သည် တစ်နေရာထဲတွင်သာ ရပ်တန့်နေရှာသည်။

အရွယ်ရောက်ပြီးသည့် ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အပြင်၊ ကြည့်ကောင်းသည်ဟု ပြောလို့ရသည့် ရုပ်ရည်ကြောင့် ရဲဝေယံသည် သူ့အရွယ်နှင့်တော့သူ မိန်းမကိစ္စတွင် ရှယ်ယာမနည်းခဲ့ပါ။ သို့သော် သူ့တစ်သက်တာတွင် ဤမျှလောက် စမတ်ကြပြီး ကြည့်ကောင်းသည့် အရွယ်ရောက် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကိုတော့ အခုမှ တွေ့ဖူးခြင်း ဖြစ်သည်။ အပေါ်အောက်တဆက်ထဲ အဖြူရောင် ကိုယ်ကျပ်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် ထိုအမျိုးသမီး စားဖိုးဆောင်ခန်းထဲသို့ လမ်းလျှောက်ဝင်လာသည်ကို တစိုက်မတ်မတ် ငေးကြည့်နေမိသည်။

“ကောင်းသော မနက်ခင်းပါ ဆရာမ …”

ဝန်ထမ်းများအားလုံးက မနက်ခင်း နှုတ်ဆက်နေကြသည့်အတိုင်း တစ်ညီတစ်ညာထဲ နှုတ်ဆက်သည်ကို ဒေါ်စိုးသူဇာ ခေါင်းညိတ်ပြုံးပြကာ အသိအမှတ်ပြုလိုက်သည်။ သူမသတ်မှတ်ပေးထားသည့် စားဖိုဆောင်အဖွဲ့ အဝတ်အစားတိုင်း ဝတ်ဆင်ထားကြသည့် ဝန်ထမ်းများကို ဝေ့ကြည့်ရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာမျက်လုံးတွေက အရပ်မြင့်မြင့် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကောင်လေးတစ်ယောက်ဆီမှာ အကြည့်က ရပ်သွားသည်။ ဒီကောင်လေးရဲ့အဝတ်တွေက သူများနှင့်မတူဘဲ ထူးခြားနေသည်။

ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ၊ သူမ စိုက်ကြည့်နေသည်ကို မျက်လွှာမချဘဲ ပြန်ကြည့်နေသည့် ထိုကောင်လေး၏ အမူအရာကြောင့် ရင်ထဲမှာတစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်။ ဒါ ဘယ်သူလဲလို့ သူမ မေးမည်ပြုစဉ်မှာပင် တပည့်မ လဲ့ယမင်းက အမေးထက်ဦးအောင် ဖြေပြီး နှုတ်ဆက်ပေးရှာသည်။

“ဆရာမ .. ဒါ ဟိုတစ်လောက အင်တာဗျူးရွေးထားတဲ့ အထဲက ခန့်လိုက်တဲ့တစ်ယောက်ပါ”
“မင်္ဂလာပါဆရာမ .. ကျနော် ရဲဝေယံပါ”

ပြူငှာယဉ်ကျေးစွာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည့် ကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်စိုးသူဇာ ဘဝင်ကျသွားသည်။ မဆိုးဘူး .. ရည်ရည်မွန်မွန်လေးပဲ။ သူမထက် ခေါင်းတစ်လုံးလောက် အသာလေးမြင့်သူကောင်လေး၏ မျက်နှာအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူမအကြည့်တွေကို အပေါ်ကနေအောက်ဘက်သို့ ရွှေ့သွားလိုက်သည်။ အင်္ကျ ီဝတ်ထားတာလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့်။ ချီးမွမ်းစိတ်အပြည့်နှင့် လေ့လာနေမိသူ ဒေါ်စိုးသူဇာ လက်ကိုယှက်ထားသည့် ကောင်လေး၏ လက်ချောင်းများကို အကြည့်အရောက်တွင် မျက်နှာက ခပ်တင်းတင်းဖြစ်သွားသည်။

“လက်ချောင်းတွေဆိုတာ စားဖိုမှုးတစ်ယောက်အဖြစ် အသက်မွေးမယ့်သူရဲ့အသက်ပဲ .. ဒီပလာစတာက ဘာဖြစ်ရတာလဲ”
“ဒါ .. က .. ပြသနာမရှိဘူး ဆရာမ .. ကျနော် ဖြစ်နေကြ ..”

ရဲဝေယံ စကားမဆုံးသေး ဘေးနားရှိ လဲ့ယမင်းက သူမ၏ ဒေါက်ဖိနပ်နှင့် သူ့ညို့သကျီးကို လှမ်းကန်လိုက်သဖြင့် အားခနဲအော်ပြီး ကိုယ်ညွှတ်ကျသည်။ ဒေါက်ဖိနပ်ချွန်ကြောင့် နာသွားသည့် ခြေသလုံးသားကို ကုန်းကာလက်နှင့်ပွတ်ရင်း လဲ့ယမင်းအား မကျေမချမ်းနှင့် ဘုကြည့်ကြည့်သည်။ ရဲဝေယံ ထိုသို့ဖြစ်နေစဉ်တွင် ဒေါ်စိုးသူဇာက သူ့အနားသို့ တိုးလာပြီး အနံ့ခံသလို နှာခေါင်းအား ရှုံ့ပွရှုံ့ပွ လုပ်သည်ကို သတိမထားမိလိုက်။

“ထွက်သွားစမ်း !!!”

ကြားလိုက်ရသည့် အမိန့်သံကြောင့် ခြေသလုံးသားကို ပွတ်နေမိသည့် ရဲဝေယံလက်တွေ ရပ်တန့်သွားသည်။ ဆရာမဖြစ်သည့် ဒေါ်စိုးသူဇာအား မယုံကြည်နိုင်စွာ လှမ်းကြည့်မိသည်။

“ပြောနေတာ မကြားဘူးလား .. အခုထွက်သွား”
“ဘာ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ” (မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့် ပြောနေသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာအား ကြည့်ကာ ရဲဝေယံ ဘာနားလည်လို့ နားလည်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်)
“လဲ့ယမင်း .. ငါ မင်းကို ပြောထားတယ် မဟုတ်လား .. ဒီလောက် ဆေးလိပ်နံ့စော် နံ့နေတာကို မင်း နှာခေါင်းက အနံ့မရဘူးလား .. ဒီလိုလူမျိုးကို စားဖိုဆောင်ထဲ ခေါ်လာရလား”

ပြောပြီးသည်နှင့် ကျောခိုင်းကာ လှည့်ထွက်သွားသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာ၏ နောက်ပိုင်းအား လှမ်းငေးကြည့်ရင်း ရဲဝေယံ၏ လူငယ်ဗီဇက ထကြွလာသည်။ လဲ့ယမင်းဆိုသည့် ချာတိတ်မက ဆရာမနှင့်ပတ်သက်ပြီး သတိပေးထားတာ ရှိပေမယ့် ဒါတွေကို ရဲဝေယံ ထည့်စဉ်းစားမနေနိုင်။ စားဖိုဆောင်ပေါက်ဝသို့ ရောက်လုလုဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော ဒေါ်စိုးသူဇာကြားအောင် လှမ်းအော်၍ ပြောလိုက်သည်။

“ဒါ .. ကျနော့် အင်္ကျ ီမဟုတ်ဘူး .. အဖေ့အင်္ကျ ီ”

ရဲဝေယံ၏ စကားကြောင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ၏ ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်သွားသည်။ ထို့နောက် သူမကိုယ်အား ဖြေညင်းစွာလှည့်လိုက်ပြီး ရဲဝေယံအား မေးခွန်းထုတ်သည့်အကြည့်နှင့် လှမ်းကြည့်သည်။

“ကျနော် ပထမဆုံး အလုပ်စဆင်းရမှာသိလို့ အဖေက သူ့အင်္ကျ ီအကောင်းစားကို ငှားလိုက်တာပါ .. ဆေးလိပ်အနံ့က အင်္ကျ ီထဲ စွဲပြီး ဒီလောက်တောင် ကျန်နေမယ်လို့ ကျနော် သတိမထားမိလိုက်ဘူး”

ဝမ်းနည်းသလို လေသံပျော့လေးနှင့် ပြောနေသည့် ကောင်လေး၏ အမူအရာကြောင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ အနည်းငယ် သနားသလို ဖြစ်သွားသည်။ မပျော့မပြောင်း လေသံနှင့် ခပ်တည်တည်ပြန်မေးလိုက်သည်။

“အော် .. မင်းတို့အိမ်မှာ ဆေးလိပ်သောက်ခွင့် ရှိနေတယ်ပေါ့ .. ကြည့်ရတာ မင်းအမေက တော်တော်အလိုလိုက်တယ်နဲ့ တူတယ်”

ခနဲ့သလိုလိုနှင့် ပြောလိုက်မိပေမယ့် မျက်လွှာချပြီး တုံ့ပြန်ပြောသည့် ကောင်လေး၏ စကားသံက သူမနားထဲမှတဆင့် နှလုံးအိမ်ထဲထိ ရောက်ရှိလာသည်။

“ကျနော့်မှာ အမေ မရှိဘူး ဆရာမ .. ကျနော့် အမေ ဆုံးသွားတာ ကြာပြီ”

ခေတ္တခဏတော့ ကောင်ကလေးအား ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဘဲ ဒေါ်စိုးသူဇာ ဆွံ့အစွာ အသံတိတ်သွားသည်။ တအောင့်ကြာမှ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူလိုက်ပြီး

“ဟုတ်ပြီ .. ဒါဆို အဲဒီ အကျ ႌကို ချွတ်လိုက် .. အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင် ငါ့ စားဖိုဆောင်ထဲ မင်း လာအလုပ်လုပ်စရာ မလိုဘူး”
“အင်္ကျ ီချွတ်လိုက်တော့ ကျနော်က ဘာသွားဝတ်ရမလဲ” (အဖေဖြစ်သူနှင့် အမြဲငြင်းခုန်နေကြအကျင့်အတိုင်း ရဲဝေယံ ထပ်တွန့်တက်မိသည်)
“အာ .. ဟရောင် .. ငါ နင့်ကို ပြန်မပြောနဲ့လို့ ပြောထားတယ် မဟုတ်လား”

စကားနဲ့အတူ ဒေါက်ဖိနပ်ဦးချွန်က ခြေသလုံးပေါ်ထပ်ကျလာသဖြင့် ရဲဝေယံ စိတ်ပေါက်ကွဲထွက်သွားသည်။ (နင်ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ)ဟု မျက်ထောင့်နီကြီးနှင့် ကြည့်ပြီး လဲ့ယမင်းအား တုံ့ပြန်မိသည်။ လဲ့ယမင်းက သူ့ကို ဘုကြည့်ကြည့်ပြီး (နင်က ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ)ဟု မေးသည်။

ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေကြသည့် တပည့်မနှင့်ကောင်လေးကို ကြည့်ပြီး ခေါင်းခါရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာ ကျောခိုင်းကာ လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမ၏ ခြေလှမ်းတွေသည့် အနည်းငယ် တက်ကြွကာ ပေါ့ပါးနေသယောင်ရှိသည်။ ထို့အတူ မျက်နှာလှလှလေးထက်တွင်လည်း မည်သည့်အကြောင်းကြောင့် မသိ။ အပြုံးပန်းတစ်ပွင့်ကို ဆင်မြန်းထားရှာလေသည်။ သို့သော် ဒေါ်စိုးသူဇာ၏ အပြုံးမျက်နှာအား ရန်စောင်နေကြသည့် လဲ့ယမင်းရော၊ ရဲဝေယံပါ မြင်ခွင့်မရကြပါချေ။

“ဟိုးရှေးတုန်းက ဂရိလူမျိုးတွေက ဘယ်လိုယုံကြည်ကြလဲဆိုရင် ဖန်တီးမှုတွေရဲ့တကယ်တမ်း နောက်ကွယ်က အနှစ်သာရက Mimesis တဲ့ .. Mimesis ဆိုတာ တပည့်တို့အားလုံး နားလည်အောင် အလွယ်ကူဆုံးပြောရရင် အတုယူခြင်းပဲ .. ဆိုလိုတဲ့ သဘောက ကိစ္စရပ်တစ်ခုကို ကိုယ်တကယ်နားလည် မကျွမ်းကျင်ခင်မှာ ကိုယ့်ရှေ့မှာ လုပ်ထားတဲ့သူတွေရဲ့လက်ရာတွေထဲက ကောင်းတာတွေကို အရင်ဆုံး အတုယူရမယ် .. ဒီတော့ ဆရာကျတဲ့လူတစ်ယောက်ရဲ့အရေးအသားကို မှီငြမ်းကိုးကားတာ ရှက်စရာမဟုတ်ဘူး .. ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်တည်လာမယ့် အရေးအသားအတွက် အစပျိုးခြင်းလို့ ခံယူလို့ရတယ်”

လက်ဟန်ခြေဟန်နှင့် တောက်လျှောက် ရှင်းပြသွားသည့် ဆရာဦးရဲသူ၏ စကားအား ရွှေပိုးအိမ်သဘောကျသွားသည်။ ဟုတ်သားပဲ။ ဆရာပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်ရမယ်။ လောလောဆယ်မှာ သူမရဲ့ပထမဆုံး ဝတ္ထုအတွက် အိုင်ဒီယာလိုနေတာကို အရင်ဆရာတွေ ဘယ်လိုရေးခဲ့လဲဆိုတာ ပြန်လှန်ရှာဖွေရမယ်။ ဒါဆို သူမအတွက် ကိုးကားစရာ တစ်ခုခု ရနေမှာပဲ။ မဆိုးဘူး ဟ။ ဒီနေ့တော့ daydreaming မဖြစ်ဘဲ စိတ်ပါဝင်စားစွာ နားထောင်မိသည့် သူမအတွက် ဆရာရဲ့လက်ချာက တကယ်ကို အကျိုးရှိနေသည်။ ဦးရဲသူအား စိုက်ကြည့်နေသည့် သူမ၏ မျက်နှာလေးသည် ပြုံးချို၍ လှပနေသည်။

“ဆရာ ကျနော် တစ်ခုမေးချင်လို့ ??”

အရှိန်ကောင်းတုန်း ဘရိတ်အုပ်တာခံလိုက်ရသည့် ခရီးသည်တင်ကားလို အတန်းထဲရှိ လူအားလုံး၏အကြည့်ရော၊ ဆရာဦးရဲသူပါ လက်မြှောက်ပြပြီး ထအော်လိုက်သည့် လင်းဟန်ဆီ အကြည့်ရောက်သွားသည်။ မချိုမချဉ်ပုံစံနှင့် ဖြစ်နေသော လင်းဟန်ရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ရွှေပိုးအိမ် ဘဝင်မကျ။ ခါတိုင်းဆို ဘာမှ ထမေးလေ့မရှိသည့်ကောင်က ဒီနေ့မှ ဘာထဖောက်ရတာလဲ …

“လင်းဟန်ပြော .. ဘာမရှင်းတာ ရှိလို့လဲ”
“တခြားမဟုတ်ဘူး ဆရာ .. ဆရာ့နောက်ဇာတ်လမ်း ဘယ်တော့ ထွက်မလဲလို့လေ .. ဟီး ဟီး”

စာသင်ခန်းတစ်ခုလုံး ပက်ထုတ်လို့မရအောင် ဝါးခနဲ ပွဲကျသွားကြသည်။ အားလုံး၏ ရယ်မောသံများနှင့်အတူ လိုက်လံရယ်မောခြင်း မရှိသူက နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိသည်။ ငိုင်တွေတွေမျက်နှာလေးနှင့် ရွှေပိုးအိမ်ရယ်၊ ပုံမှန်ဆို အမြဲတမ်း ပျော့ပျော့ပြောင်းပြောင်း မျက်နှာနှင့် ရှိနေတတ်သူ ဆရာဦးရဲသူသာ။

ကိုယ့်ကိုကိုယ် မဖြစ်သင့်မှန်း သိပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ ဦးရဲသူ သူ့ရင်ထဲ အလိပ်လိုက်တက်လာသည့် ဒေါသကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ လက်ချာစတန်နောက်တွင် ရပ်နေရာမှ စတိတ်စင်အစွန်းသို့ လျှောက်ထွက်သွားပြီး၊ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် မြေဖြူခဲနှင့် လင်းဟန်ရှိရာသို့ ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ လင်းဟန်က အတန်း၏ နောက်ဆုံးတန်း နီးပါးလောက်တွင် ထိုင်နေသဖြင့် လူကို မထိဘဲ ဘေးသို့ ကျသွားသည်။

“ဟရောင် .. မင်း ငါ့ကို ဘာမှတ်နေလဲ .. ဟုတ်တယ် .. ငါ စာမရေးနိုင်တာ နှစ်နှစ်ရှိပြီ .. အဲဒါ မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လဲ .. မင်း စီးပွားရေးကို ငါ ပျက်စီးနေအောင် လုပ်နေလို့လား .. မင်း သိထားဖို့က ငါမရေးချင်တာ မဟုတ်ဘူး .. မင်းတို့ ငါ့ကို ဘာအောက်မေ့နေလဲ .. အာလာဒင်လို မီးခွက်ရှိနေတယ် ထင်လို့လား .. မင်းကြီးတော်လို အားနေတိုင်း ထိုင်ပွတ်လို့ ထွက်ထွက်နေတာ မဟုတ်ဘူး .. နားလည်လားးးးး”

စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် ဒေါသတကြီး အော်ပြောလိုက်သည့် ဦးရဲသူ၏ အသံကြောင့် အတန်းတစ်ခုလုံး မီးကိုရေနှင့်ဖြန်းလိုက်သလို တိတ်ဆိတ်ကာ သွားရသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ လင်းဟန်က လက်ကလေး မရဲတရဲမြှောက်၍ စကားတစ်ခွန်းကို ထပ်ပြောပြန်သည်။

“ဆရာ .. ကျနော်တို့ အပြင်ဘက်မြက်ခင်းပြင်မှာ ဆက်ကြမလား .. ဟီး”

အသံတိတ်နေသည့် တစ်ခန်းလုံး လင်းဟန်စကားကြောင့် ရယ်မောသံများနှင့် ပွဲကျသွားပြန်သည်။ ဦးရဲသူ မျက်မှောင်ကို ကုတ်၍ တစ်တန်းလုံးကို ဝေ့ကာကြည့်သည်။ ခွေးကောင်တွေ .. နောက်ပိုင်း လူငယ်တွေ .. လူကြီး လူကြီးမှန်း မသိ၊ ဆရာ ဆရာမှန်းမသိနဲ့၊ ဘယ်လိုမိဘတွေက မွေးထားမှန်းကို မသိဘူး .. နေဦးပေါ့ကွာ ..

ထိုနေ့က ဆရာဦးရဲသူ၏ စာသင်ချိန်သည် ခါတိုင်းရက်နှင့်မတူဘဲ တိုတောင်းစွာဖြင့် ပြီးဆုံးသွားလေသည်။

ဆရာဦးရဲသူ မပါသဖြင့် အလင်္ကာစံအိမ်ရှိ သူတို့ဝိုင်းနေရာ၏ ထိပ်ဆုံးနေရာသည် လစ်လပ်နေပါသည်။ သို့သော် ထိုသို့ လစ်လပ်နေခြင်းကို သတိထားမိသူက ရွှေပိုးအိမ်တစ်ယောက်ထဲသာလျှင် ရှိပါသည်။ ကျန်သည့်သူများကတော့ ကိုယ့်အုပ်စုနှင့်ကိုယ်အဖွဲ့ကျကာ ရေပက်မဝင်အောင် စကားပြောနေကြသည်။ ရွှေပိုးအိမ်တို့ ဝိုင်းထိုင်နေရာ စားပွဲပေါ်တွင်လည်း စားကြွင်းစားကျန်များက ဘီယာပုလင်းခွံများနှင့်အတူ အစီအရီ လဲလျောင်းနေကြသည်။

မှန်သားပြင်လို ကြည်လင်နေသည့် ဘီယာပုလင်းအတွင်းမှ ပလုံစီထနေသော ရေဗူဗောင်းလေးတွေကို ငေးကြည့်နေရင်း ရွှေပိုးအိမ်မျက်နှာလေးက တည်ကြည်လျက်ရှိသည်။ သူမ၏ အတွေးထဲတွင် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် တပည့်ဖြစ်သူအား တုံ့ပြန်နေသည့် ဦးရဲသူရဲ့ ပုံရိပ်က ဖန်ပုလင်းရဲ့ အပြင်ဘက်တွင် အလိုအလျောက် ပုံပေါ်လာသည်။ တကယ်ဆို ဆရာပြောတာ ဟုတ်နေတာပဲ။ စာရေးတယ်ဆိုတာ ထင်သလောက် လွယ်တဲ့ကိစ္စမဟုတ်။ အထူးသဖြင့် ဇာတ်လမ်းကောင်းတစ်ပုဒ်ရဖို့ ခေါင်းက အငွေ့ထွက်မတက် စဉ်းစားရတာ။ ဖတ်တဲ့သူကတော့ တစ်မျက်နှာချင်း လှန်ပြီးဖတ်သွားယုံပဲ။ စာရေးဆရာအတွက်က ဒီတစ်မျက်နှာရအောင် အချိန်ဘယ်လောက်ပေးဆပ်ခဲ့ရလဲ။ ဒါတွေကို သူတို့မှ မသိတာ။ အခုထက်ထိ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ရေးနေတာ စာမျက်နှာငါးဆယ်ကျော်ကနေ မတတ်နိုင်သည့် ရွှေပိုးအိမ်က ဒါကို ကောင်းကောင်းနားလည်ပါသည်။ စာတစ်မျက်နှာ ထိုင်ရေးရင် ညလုံးပေါက်ကုန်ဆုံးသွားသည့် အဖြစ်အပျက်တွေသည် ခုနောက်ပိုင်းကာလတွေမှာ မရေတွက်နိုင်အောင် များပြားနေခဲ့သည် မဟုတ်လား …။

“ကဲ .. ငါတို့တော့ လိမ့်တော့မယ် .. အားလုံးပဲ တာ့တာ”

စားပွဲ၏ တခြားဘက်အစွန်းတွင် ဘေးချင်းယှဉ်ကာထိုင်နေသည့် လင်းဟန်ဆီမှ စကားနှင့်အတူ မြလွန်းချိုကပါ ထ၍ ရပ်လိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ရွှေပိုးအိမ် လက်မှာပတ်ထားသည့် ရွှေရောင်နာရီသေးသေးလေးကို ကြည့်မိတော့ အချိန်က ည၈နာရီကျော်နေပြီ။ ဟုတ်သားပဲ။ ဒီလောက်ဆို သူမ အိမ်ပြန်ဖို့ ကောင်းပြီ။ ညပိုင်း စာသင်ချိန်ရှိတိုင်း မိုးချုပ် ညဉ့်နက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တာ မကောင်းလှပါ။ မာမီဖြစ်သူက ခေတ်ဆန်သည့် အမျိုးသမီးမို့ သမီးဖြစ်သူ ရွှေပိုးအိမ် ဘယ်သွားတာ ဘာလုပ်တယ် လိုက်မေးနေတာ မဟုတ်ပေမယ့် အမြဲတမ်း နောက်ကျနေသည်တော့ မဖြစ်သင့်။ နောက်ပြီး ဒီနေ့က သူမတစ်ယောက်ထဲ။ သိင်္ဂ ီက နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ ဒီနေ့ အတန်းကို မလာပါ။ ရွှေ့ပိုးအိမ် သူမအတွက် ကျသင့်လောက်မည်ဟု ထင်သည့် ပိုက်ဆံပမာဏကို ဘေးနားရှိ အတန်းသားတစ်ယောက်ကို ပေးလိုက်ပြီး ထိုင်ရာမှ ထထွက်လာခဲ့သည်။

“ဟဲ့ .. နေဦးဟ .. ငါ့ကားထဲ ရောက်ပါစေဦး .. အို .. ခစ် .. ခစ်”

မိမိရဲ့ဟွန်ဒါကားလေးနားရောက်လို့ ကားတံခါးဖွင့်ဖို့ ပြင်ဆင်နေစဉ်မှာ တခြားဘက်ကနေ ကြားလိုက်ရသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ခပ်ညုညုအသံကြောင့် သော့ကို တံခါးပေါက်ထဲ ထည့်နေသူ ရွှေပိုးအိမ် လက်ကလေး တွန့်သွားရှာသည်။ ကိုယ်ကို မသိမသာလှည့်၍ ကြည့်လိုက်တော့ သူမကားနှင့် တစ်စီးကျော်တွင် ရပ်ထားသော တိုယိုတာ Belta လေးကို တွေ့၏။ ယာဉ်မောင်းသူဘက်က တံခါးနားတွင်တော့ လူရိပ်နှစ်ခု တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ပူးကပ်ကာ ရောထွေးနေကြသည်။ ကားပါးကင်တွင် ထွန်းထားသော မီးအလင်းအရောင်က ထိုနေရာသို့ မကျရောက်သဖြင့် သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရသည့်တိုင် ဘယ်သူတွေလည်းဆိုတာ ရွှေပိုးအိမ်သေချာသိသည်။ ထို့အပြင် ဂါဝန်တိုလေးဝတ်ထားသော မိန်းကလေးဖြစ်သူ၏ တင်ပါးတွေအား လူချင်းပူးထားသည့် ယောကျ်ားလေးဖြစ်သူက ဆုပ်ကာနယ်နေသည်ကိုလည်း သတိထားမိသည်။

“ကောင်စုတ် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ .. တကယ်တဲ ..”
“ဘာအခုမှ ကောင်စုတ်လဲ .. နင်ပြောထားတဲ့အတိုင်း ဆရာ့ကို ငါမေးလိုက်တာပဲ .. မတွေ့ဘူးလား ဆရာ့မျက်နှာကြီး နီရဲသွားတာ .. ဟင်း .. ဟင်း”
“ဟုတ်တယ်နော် .. ခိ ခိ .. ဟဲ့ .. လက်က ရောက်လာပြန်ပြီ”

တိတ်ဆိတ်နေသည့် ညပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့် လင်းဟန်နှင့် မြလွန်းချိုတို့၏ စကားတွေအား ရွှေပိုးအိမ် အတိုင်းသားကြားနေရသည်။ အော် .. သူတို့က နှစ်ယောက်သားပေါင်းပြီး ကြံကြတာကိုး။ စိတ်ထဲတစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်သွားပြီးနောက် ရွှေပိုးအိမ် အချစ်တိုက်ပွဲဆင်နွှဲနေကြသည့် သူတို့အတွဲအား ကြည့်မနေတော့ဘဲ ကားတံခါးဖွင့်၍သာ အထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ သော့ပေါက်ထဲ သော့တံထည့်ဖို့ ပြင်တော့ သူမလက်တွေသည် ထူးဆန်းစွာဖြင့် အနည်းငယ်တုန်ယင်နေသည်။ သို့သော် ထိုအချက်ကို ရွှေပိုးအိမ် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ကားကိုသာ ဖြေညင်းစွာ မောင်းထွက်လာခဲ့တော့သည်။

တည်းခိုခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့် လင်းဟန်၏ လက်တွေက မြလွန်းချိုရဲ့ခါးလေးကို တင်းတင်းဆွဲဖက်ကာ သူမအား ရင်ခွင်ထဲပွေ့သွင်းလိုက်သည်။ မြလွန်းချိုကလည်း အလိုက်သင့်ပင် မျက်နှာလေးအား မော့ပေးထားလိုက်ရာ သူတို့နှစ်ယောက်၏ နှုတ်ခမ်းများက အလိုအလျောက် ထိစပ်ကုန်သည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မွတ်သိပ်စွာနမ်းနေရင်း မြလွန်းချို လက်တွေက လင်းဟန်ရဲ့ ဘောင်းဘီခါးပတ်ခေါင်းဆီသို့ ရောက်သည်။ ကလစ်ခေါင်းကို ဖွင့်၊ ကြယ်သီးကို ဖြုတ်ပြီးသည်နှင့် လင်းဟန်ကလည်း ခြေထောက်တွေကိုတွန့်ကာ သူ့ဘောင်းဘီကို ခါချသည်။ မြလွန်းချိုကပါ လက်နှင့် တွန်းချလိုက်သဖြင့် လင်းဟန်ဘောင်းဘီက တံခါးဝမှာပင် ပုံကျသွားသည်။

“နေ .. နေဦး .. မြလွန်းချို”

ကျွတ်ကြသွားသည့် ဘောင်းဘီအား ဘေးသို့ကန်ထုတ်ရန် ပြင်ဆင်နေစဉ်မှာပင် မြလွန်းချိုက သူ့တီရှပ်အား ခါးစပ်မှ ကိုင်၍ မတင်လိုက်ပြန်သည်။ အောက်ခြေက ဘောင်းဘီက ခြေထောက်တွေကိုတုပ်၊ လည်ပင်းရောက်သွားသည့် ဘော်ဒီဖစ်တီရှပ်က အပေါ်ဘက်ပိုင်းကိုတုပ်နှင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်သွားရာ လင်းဟန် မြလွန်းချိုကို ဖက်ထားရင်း လဲကျသည်။

“ကောင်စုတ် .. မိန်းကလေးတစ်ယောက် နမ်းတာတောင် တောင့်ခံ မထားနိုင်ဘူး”
“ဟ .. နင်က တအား နမ်းတာကိုး .. နင် သိမယ်”

ပွေ့လျက်သား လဲကျသွားသည့် လင်းဟန်အား မြလွန်းချိုက အပြစ်တင်လိုက်သည်တွင် အနိုင်မခံ အရှုံးမပေးသဘောဖြင့် လင်းဟန်က တုံ့ပြန်သည်။ မကျွတ်သေးသည့် တီရှပ်အားလဲ ခေါင်းပေါ်က ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး၊ မြလွန်းချိုရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးအား အတင်းပြန်လည်စုပ်ယူသည်။ နှုတ်ခမ်းသားများကို ငုံ၍ နမ်းကာ လျှာနှင့်လျက်ပေးယုံမက၊ တစ်လစ်ထွက်လာသည့် မြလွန်းချို၏ လျှာလေးအားလည်း သူ့လျှာနှင့် ပတ်ကာလျက်သည်။

“အင်း .. အာ … အိ .. အိ”
“မြလွန်းချို .. နင် အင်္ကျ ီချွတ်လိုက်တော့ဟာ”

ရမ္မက်အနမ်းတို့၏ အရှိန်ကြောင့် သွေးတွေဆူပွက်လာသည့် လင်းဟန်၊ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး ဖွင့်ဟကာ တောင်းဆိုမိသည်။ မြလွန်းချိုက မျက်လုံးလေး ခပ်မှေးမှေးနှင့် မခို့တရို့ပြုကာ လင်းဟန်ရဲ့ ဗလာရင်ဘတ်အား လက်ညိုးနှင့်တွန်းကာ တောက်ထုတ်လိုက်သည်။

“သွား .. ကုတင်ပေါ်တက်နှင့် …”
“အိုကေ .. ရေး”

ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို အော်ဟစ်ကာ ပြေးတက်သွားပြီး ကုတင်၏ အလယ်တွင် လင်းဟန်ကျကျနန နေရာယူလိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူ၏ အိပ်မက်တွေ တကယ်ကို အကောင်အထည်ပေါ်ပြီ ဖြစ်သည်။ မြလွန်းချိုနှင့် ခင်မင်ခဲ့သည့် ကာလတလျှောက်လုံး သူမပင်တီထဲ သူဝင်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့။ Flirt Queen လို့ ခေါ်ရမည့် မြလွန်းချိုက သူ့ကို လှည့်ပတ်ကစားသည့် အဆင့်ထက်သာ မပိုခဲ့။ လင်းဟန် ဘယ်လိုကြိုးစားကြိုးစား ပါးတစ်ဖက်ပေါ်တွင် အနမ်းတစ်ပွင့် ရရှိခဲ့သည့် အဆင့်ကနေ မတက်ခဲ့။ ဒီနေ့တော့ ဆရာဦးရဲသူ၏ ကောင်းမှုနှင့် မြလွန်းချိုနှင့် နှစ်ပါးသွားရတော့မည်။ ဆရာကို သိက္ခာချသလို ဖြစ်စေခဲ့သည့် သူ့အပြုအမူအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသော်လည်း နောင်တတော့ မရမိပါချေ။

“ဝိုး .. မိုက်တယ်ဟ”

ခါလေးကို နွဲ့၍ ကိုယ်ကိုကွေ့ကောက်ယိမ်းပြီး ဆက်ဆီကကြိုးအသွင် ဖန်တီးနေသည့် မြလွန်းချိုကြောင့် လင်းဟန် အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်က သူ့လီးကိုအုပ်ကာ ကိုင်မိသည်။ မျက်စိကိုတော့ ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီ၏ ကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်နေသည့် မြလွန်းချိုထံပါးမှ ယောင်လို့တောင် မခွာမိ။ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်လို့ ရင်ဘတ်နေရာက ဟသွားသည်တွင် ဆက်ဆီကျလှသည့် အနက်ရောင်ဘရာလေးနှင့် မြလွန်းချို၏ နို့လုံးတွေကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ လင်းဟန် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့။ လီးကို အတွင်းခံပေါ်က အုပ်ကိုင်ရသည်ကိုက သူ့စိတ်ကို အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေသလို ခံစားရသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီကို အောက်သို့ တွန်းပို့ကာ ချွတ်ချလိုက်သည်။

“ဖြေးဖြေး လုပ်ဟ .. နင်ကတာ အရမ်းမိုက်တယ်”
“ကြိုက်တယ် မှတ်လား .. ဟောဒီမှာ ကြည့်”(ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီကို ဖယ်ခွာပြီးသည့် မြလွန်းချိုက ဂါဝန်ကို ဖင်လေးတွန့်ကာလှုပ်ရင်း ချွတ်ချလိုက်ပြန်သည်)
“အာယိုး … ကောင်းမှကောင်း”
“လာပြီ … ဒီမှာ ဘရာ” (နောက်ကျောရှိချိတ်ကို ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပြီးနောက် လက်ထဲပါလာသည့် ဘရာအား လင်းဟန်ရှိရာသို့ ပစ်ကာပေးလိုက်သည်)
“ဝိုး !!” (ဖြူဖွေးလုံးဝန်းပြီး အချိုးအစားကျလှသည့် နို့လုံးတွေကြောင့် လင်းဟန်တစ်ယောက် သူ့လီးအား ပွတ်ဆွဲမိသည်)
“အရမ်းလုပ်မနေနဲ့ .. ထွက်သွားဦးမယ် .. ရော့ ဟောဒီမှာ”

ပေါင်တန်သွယ်သွယ်များတလျှောက် ပင်တီလေးကို ဟန်ချက်ကျကျနှင့် ဆွဲကာ ချွတ်ပြီးနောက်၊ လက်ထဲပါလာသည့် ပင်တီနှင့် လင်းဟန်အား ကောက်ပေါက်လိုက်သည်။ မြလွန်းချိုတို့ လက်ဆမှန်ချင်တော့ ပင်တီဂွကြားလေးနှင့် လင်းဟန်မျက်နှာက တပ်အပ်ကို သွားကျသည်။ ခပ်ပြင်းပြင်း အနံ့ဆန်းဆန်းက သူ့အာရုံကြောထဲတွင် စိမ့်ဝင်ကာ ပြန့်နှံ့သည်။ လင်းဟန်တစ်ယောက် အားခနဲ အော်ပြီး ခါးကော့တက်သွားသည်။

“ကောင်စုတ် .. သတိထားဦး .. တော်ပြီ တော်ပြီ .. ငါလာပြီ”

လင်းဟန်ရဲ့အခြေအနေကို ကြည့်ပြီး မြလွန်းချို စိတ်မချဖြစ်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့ အမြန်တက်လိုက်ပါသည်။ အခန်းမျက်နှာကျက်ကို ချိန်ရွယ်ထားသလို ထောင်မတ်နေသည့် သူ့လီးကို လက်ပြောင်းယူသည်။ လင်းဟန်လီးက သိပ်ကြီးသည်မဟုတ်ပါ။ သေးသည်လဲ မဟုတ်ဘဲ အနေတော်အရွယ်လောက်ဟု ဆိုလို့ရမည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မြလွန်းချို အထွေအထူး စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ လင်းဟန်ရဲ့ ဆီးစပ်အပေါ် ခွထိုင်မိသည်နှင့် လီးဒစ်နှင့် အဖုတ်ဝလေးတေ့ကာ ဖိထိုင်ချလိုက်သည်။

“အား … မြလွန်းချို … ဖြေးဖြေး” (စွတ်စိုအိနွေးသော အတွင်းသားများကို ပွတ်တိုက်ပြီး တောက်လျှောက်ဝင်သွားသဖြင့် လင်းဟန် အကောင်းကြီး ကောင်းသွားသည်)
“လင်းဟန် .. ထိန်းထားနော်” (လီးတစ်ချောင်းလုံး အဖုတ်ထဲသို့ ဝင်ပြီး မြလွန်းချိုတင်ပါးနှစ်ဖက်နှင့် လင်းဟန်ဆီးစပ်က မိတ်ဆက်သွားသည်)
“ခန .. ခနလေး .. မြလွန်းချို”

လင်းဟန်တစ်ယောက် ငါးဖယ်ကပြောင်းပြန်ဖြစ်ကာ နေသည်။ မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့ မြလွန်းချိုက ဘာမှမဖြစ်ဘဲ သူက မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့တက်ကာ တကယ်ကို လရည်တွေထွက်မသွားအောင် ထိန်းထားနေရသည်။ အနှစ်နှစ်လို့ ဆိုလို့မရသော်လည်း အလလတော့ စောင့်ဆိုင်းခဲ့ရသည့် မြလွန်းချိုရဲ့ အဖုတ်ထဲ သူ့လီးဝင်နေသည်ဆိုသော အသိနှင့်ပင် လရည်က ပန်းထွက်ချင်နေသည်။ တကိုယ်လုံးဝတ်လစ်စလစ်နှင့် ဆက်ဆီကျချင်းတိုင်းကျနေသည့် မြလွန်းချိုရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုတောင် ရဲရဲ မကြည့်မိ။ မျက်လုံးကိုမှိတ်ပြီး စိတ်ထဲမှာ အာရုံပြောင်းအောင် တစ်နှစ်သုံးလေး လျှောက်ရေနေသည်။

“လင်းဟန် … ထိန်းထား .. ငါလှုပ်တော့မယ်”

မြလွန်းချိုက လင်းဟန်၏ အခြေအနေကို ရိပ်မိသဖြင့် မြန်မြန်လှုပ်ရှားဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ တော်ကြာ ဟိုကောင် မအောင့်နိုင်ဘဲ လရည်ထွက်သွားလျှင် သူမက ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်ကျန်ခဲ့မှာ စိုးလှသည်။ လင်းဟန်နည်းတူ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ၏ ရင်ဘတ်ကို လက်နှင့်သာသာထောက်လိုက်ပြီး တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပြန်ကြွသည်။ နှစ်လက်မလောက် ကြွပြီးသည်တွင် ပြန်ထိုင်ချသည်။ တင်ပါးစပ်နှင့် ဆီးစပ်ရိုက်မိသံက ဖတ်ခနဲမြည်သလို၊ လီးပြန်ဝင်သွားသည့်အသံ ပြွတ်ခနဲ မြည်သည်။ မြလွန်းချိုအတွက် ထိုအသံများကား နားထဲတွင် ဂီတသံများလို သာယာနေလေသည်။

“အား … မြလွန်း … ငါ … ငါ မရတော့ဘူး”

ဖြေးဖြေးမှန်မှန် လှုပ်ရှားနေရာမှ အားထည့်ကာ မြန်မြန်စပြီး ဆောင့်ပေးလိုက်သည်နှင့် သိပ်တောင်မကြာလိုက်၊ လင်းဟန်ထံမှ ရှုံ့မဲ့မဲ့အသံက သူမနားထဲသို့ စူးခနဲ ရောက်လာသည်။

“နေ … ဦး … အောင့်ထားဦး ..” (ခပ်ငေါက်ငေါက်ပြောလိုက်သည့်အပြင် ရင်ဘတ်ပေါ်ထောက်ထားသည့်လက်တွေနှင့် လင်းဟန်၏ နို့သီးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲလိမ်လိုက်သည်)
“အား .. သေပြီဟ” (စူးခနဲ နာသွားသည့် ခံစားချက်ကြောင့် လင်းဟန် ခေါင်းကြွတက်သည်အထိ ဖြစ်ပြီး အော်မိသည်)
“နေဦးလို့ .. ငါပြောနေတယ် .. မပြီးနဲ့ဦး” (သူမအဖုတ်ထဲ ဝင်နေသည့် လီးက ရုတ်ချည်းမာတက်လာသည်ကို သတိထားမိလို့ မြလွန်းချို လှမ်းသတိပေးသည်)
“အား .. မရတော့ဘူး … ထွက် .. ထွက်ပြီ”
“အာ .. ကောင်စုတ်”

အဖုတ်ထဲ ပူခနဲ ဖြစ်သွားသည့် ခံစားချက်ကြောင့် လင်းဟန်ပြီးသွားပြီမှန်း မြလွန်းချိုသည်။ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားရာမှ အရှိန်နှင့် အမြန်ပစ်ချလိုက်ရင်း ခါးကိုနွဲ့ကာ စကောဝိုင်းသလို ဝိုင်းပစ်လိုက်သည်။ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကိုလည်း အာရုံထည့်ကာ ကျုံ့ပစ်လိုက်ပြီး လီးတန်ကို ဆွဲညှစ်ပစ်သည်။ သည်တော့မှ အဖုတ်အတွင်းပိုင်းတွင် လျှပ်စစ်လှိုင်းလေးတစ်ခု ဖြတ်သန်းသွားသလို ကျင်ခနဲဖြစ်ပြီး အရည်တွေထွက်ကျသည်။ မမှီမကမ်းနှင့် လိုက်၍ပြီးလိုက်ရသည်မို့ မြလွန်းချို စိတ်တိုင်းကျမှုတော့ ဖြစ်မနေပါ။ မျက်လုံးကို တင်းတင်းမှိတ်ကာ ထားသည့် သူမရဲ့အမြင်အာရုံတွင် ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိ။ မြင်ယောင်လာသည့် ယောကျ်ားသား၏ ပုံရိပ်သည် ဆရာဦးရဲသူရဲ့အသွင်သာ ဖြစ်နေလေသည်။

ဦးရဲသူတစ်ယောက် အိမ်ကထွက်လာတုန်းက သူ့စာအုပ်များကို အမြဲတမ်းထုတ်ဝေပေးနေသူ လမ်းပြစာပေတိုက်ပိုင်ရှင် ဦးဇော်မောင်နှင့် သွားတွေ့ဖို့ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် စီးလာသည့် တက်စီ၏ နောက်ခန်းတွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်၍ လိုက်လာပြီး၊ ရေးထားသည့် စာမူကြမ်းကို တစ်ရွက်ချင်းစီ ပြန်ဖတ်ပြီးနောက် ဦးဇော်မောင်ကို သွား၍ တွေ့ချင်စိတ်မရှိတော့။ နှစ်နှစ်တာမျှ ကာလပတ်လုံး အချိန်ကုန်ခံ၊ လူပင်ပန်းခံပြီး ရေးထားသည့် စာမူသည် အခုနေ ပြန်ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ခုခု လိုအပ်နေသလို ခံစားရသည်။ အနီးစပ်ဆုံး ဥပမာပေး၍ ပြောရလျှင် ဆားမပါသည့် ဟင်းတစ်ခွက်လို ပေါ့ရွှတ်ရွှတ်နိုင်လှသည်။

“ဟေ့ .. ကားကို အဲဒီရှေ့ကနေရာမှာပဲ ရပ်လိုက်တော့ .. လမ်း၃၀ မသွားတော့ဘူး”

ရုတ်တရက်လှမ်းပြောလိုက်သည့် ဦးရဲသူ အသံကြောင့် ကားမောင်းသမားပင် အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် ထွေထွေထူးထူး မေးမနေတော့။ ဆူးလေဘက်ကို ဆက်ဝင်လျှင်လည်း လမ်းကပိတ်နေမည့် အတူတူ၊ ဦးရဲသူ ပြောသည့် နေရာတွင်သာ ထိုးရပ်ပေးလိုက်သည်။

ကျသလောက် ကားခကို ပေးပြီးနောက် ဦးရဲသူ ကားပေါ်ကနေ စိတ်ညစ်ညူးစွာနှင့် ဆင်းလာခဲ့သည်။ ရန်ကုန်ဘူတာကြီးကိုကျော်၍ ဖောက်ထားသည့် ဂုံးတံတားပေါ်ရောက်တော့ ဘာရယ်မဟုတ် ခြေလှမ်းတွေက ရပ်တန့်သွားသည်။ (ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လှတာ .. သွားပေရော့) လို့ တွေးပြီး စက္ကူအိတ်ညိုနှင့်ထည့်ထားသော စာမူထုပ်ကို တံတားပေါ်ကနေ ပစ်ချဖို့ စဉ်းစားသည်။ စက္ကူအိတ်က တံတားဘောင်ကိုကျော်၍ လေထဲမှာ ရပ်တန့်သွားသည်။

စက္ကူအိတ်ကို ကိုင်ထားရင်း ဦးရဲသူ မမှိတ်သုန်သော အကြည့်နှင့် စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ အိတ်၏ ထိပ်တွင် အဖွင့်အပိတ်အဖြစ် အသုံးပြုဖို့ချည်ထားသော ကြိုးစလေးသည် တိုက်ခတ်နေသည့် လေတဟူးဟူးကြောင့် တလွင့်လွင့်ခါနေသည်။ ထို့အတူ ဦးရဲသူ၏ နှလုံးသားသည်လည်း တဆတ်ဆတ်ခါ၍ နေသည်။ နှစ်နှစ်တာမျှ ကာလပတ်လုံး သူနှင့်နေ့ရောညပါ တရင်းတနှီး ရှိနေခဲ့သည့် ရင်နှစ်သည်းချာ ရတနာတစ်ခုကို လွှင့်ပစ်ရမှာလား၊ မလွှင့်ပစ်ရမှာလားဆိုတာ ဝေခွဲ၍ မရပါချေ ….။

ညကအိပ်ရေးပျက်ထားသဖြင့် ရွှေပိုးအိမ် လန်းလန်းဆန်းဆန်း မရှိလှပါ။ တစ်ညလုံး စာရေးစားပွဲခုံတွင် ထိုင်ပြီး စာရေးဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ဇာတ်လမ်းက ရှေ့ဆက်လို့ မရ။ သူမ၏ အတွေးအာရုံကို မမြင်ရသည့် အတားအဆီးတစ်ခုက ပိတ်ဆို့ကာ ထားနေသလို ခံစားရသည်။ ဘလက်ခ်ကော်ဖီ ပြင်းပြင်းတွေသောက်၊ မာမီမသိအောင် စီးကရက်ကို ခိုးဖွာပြီး အာရုံခံပေမယ့် ဘယ်လိုအတွေးမှ ထွက်မလာ။ အခုတော့ မျက်ကွင်းလေးတွေ ချောင်ပြီး ပန်ဒါမ ဖြစ်နေသည်သာ အဖတ်တင်သည်။ သို့သော် ရွှေပိုးအိမ်သည် ချစ်စရာ ပန်ဒါမလေးဆိုတာကိုတော့ သူမကိုယ်သူမ သတိပြုမိပါသေးသည်။

စိတ်မကြည်သည်မို့ ကားကို မမောင်းချင်။ အိမ်က ထွက်လာပေမယ့် ဘယ်သွားလို့ ဘယ်လာရမှန်း မသိ။ အစတုန်းက ကန်ဘောင်ဘက်သွားဖို့ စဉ်းစားသေးသည်။ သို့သော် အခုနောက်ပိုင်း ကန်ဘောင်က အပန်းဖြေဖို့ သွားသည့်နေရာရယ်လို့ မဟုတ်တော့။ အတွဲတွေ ကျက်စားရာ နေရာဖြစ်နေပြီ။ သူမတစ်ယောက်ထဲသာ သွားလျှင် အသည်းကွဲပြီးလာတာလားလို့ ခပ်ကဲကဲ ကောင်လေးတွေက လိုက်စနေဦးမည်။ ရွှေပိုးအိမ် လောလောဆယ်တွင် မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်နှင့်မှ စကားပြောချင်စိတ် မရှိပါ။

ဘယ်သွားရမှန်း အစီအစဉ်ရယ်လို့ မရှိသည်မို့ အဆုံးသတ်တွင် မြို့ထဲဘက်ပဲ သွားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး တက်စီတစ်စီးတား၍ ငှားစီးလိုက်၏။ ဘာမှ လုပ်စရာမရှိလျှင် ဒါက ရွှေပိုးအိမ် အမြဲလုပ်နေကြဖြစ်သည်။ လူထူထူ ပလက်ဖောင်းထက်မှာ လမ်းလျှောက်၊ မြို့ပြရဲ့အရသာကို ဟိုငေးဒီငေးခံစား၊ စာအုပ်ဆိုင်တွေ့လျှင် ဝင်မွှေတတ်သည်က ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ အကျင့်။ ရွှေပိုးအိမ်သည် သစ်လွင်ခမ်းနားလှသော ရှော့ပင်းမောလ်ကြီးတွေထက်စာလျှင် ဒီလိုမျိုး လျှောက်သွားနေရတာကို ပိုသဘောကျသည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည် မိန်းကလေးပေမယ့် မိန်းကလေး မဆန်သည့်သူဟု ဆိုရမလားမသိ။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သိင်္ဂ ီနှင့် အပြင်လျှောက်လည်ဖို့ နေနေသာ၊ မာမီက ရှော့ပင်းထွက်ဖို့ ခေါ်လျှင်တောင်လိုက်ချင်မှ လိုက်သည့်သူသာ ဖြစ်လေသည်။

တက်စီနောက်ခန်းထဲ ဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်တွင် လက်ထဲအလိုအလျောက် ကိုင်လာမိသည့် ဆလင်းဘတ်အိတ်ကို ဘယ်နေရာ ထားရမှန်းမသိ။ ဆလင်းဘတ်အိတ်ဆိုသည်မှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် အထူးအဆန်း အသုံးအဆောင်တစ်ခု မဟုတ်သော်လည်း၊ ရွှေပိုးအိတ်အတွက်တော့ အခုအခြေအနေတွင် ခပ်စိမ်းစိမ်းသာ နေချင်သည်။ အကြောင်းမှာ အိတ်ထဲတွင် ရှိနေသော သေသေသပ်သပ်ခေါက်၍ ထည့်ထားသည့် စာမူထုပ်ကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူမကိုယ်နှင့် အနီးဆုံးနေရာတွင် ထားချင်နေသည့်တိုင် ထိုအရာအား လောလောဆယ်တွင် မမြင်ချင်သည်မှာ ထူးဆန်းသော ခံစားမှုပင်။ အရင်းနှီးဆုံးသော သူစိမ်းဟု ဆိုရမလား မသိ …။

ဆူးလေလမ်းမကြီးပေါ်သို့ ရောက်သောအခါ ဦးရဲသူ ဘယ်ဆက်သွားရမှန်း မသိတော့။ မဆီမဆိုင် စောဘွဲ့မှုးသီချင်းထဲကလို ခိုတွေများ အစာကျွေးလိုက်ရင် အိုင်ဒီယာထွက်လာမလားဟု ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်မိတော့လည်း ခိုစာကျွေးသည့်ကိစ္စက စီမံချက်ထဲတွင် ပါနေလို့လား မသိ။ ဘယ်သူမှ မတွေ့။ လူပျိုဘဝတုန်းက တွေ့လေ့ရှိသည့် ရေခဲရေ ရောင်းသည့် လမ်းဘေးဈေးသည်လို အသည်တွေလည်း မရှိတော့ …။

ရေခဲရေလို့ အတွေးရောက်သွားတော့ ဦးရဲသူ ရေငတ်ချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ နေပူကောင်းသည့် အချိန်တွင် တောက်လျှောက်လမ်းလျှောက်လာခဲ့သဖြင့် သူ့ကိုယ်တွေ ချွေးများစိုနေသည်။ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ငေးလိုက်ရာ ရုပ်ရှင်ရုံများ ရှိရာအောက်ဘက်တွင် ဖွင့်ထားသော ကော်ဖီဆိုင်တစ်ခုကို တွေ့သည်။ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်သွားရင်း ဆိုင်တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ အေးမြသည့် အဲယားကွန်းလေက သူ့ကို ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်လိုက်ရာ ရင်ထဲအနည်းငယ် အေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရတော့သည်။

ဤသို့ဖြင့် …

အချိန်နာရီဝက်လောက် ကြာအောင် ကော်ဖီအေးတစ်ခွက်ကို ဇိမ်ဆွဲကာ သောက်ပြီးနောက် ဦးရဲသူ ဘာဆက်လုပ်ရမည် မသိတော့။ သူ့မျက်လုံးတွေက စားပွဲထက်တွင် ကော်ဖီခွက်နှင့်အတူ တင်ထားသော စက္ကူအိတ်ညိုဆီသို့ ရောက်နေသည်။ ထိုမှတဖန် ဆိုင်အဝင်ဝတံခါးနားတွင် ချထားသော သတ္တုအမှိုက်ပုံးဆီသို့ အကြည့်ကရောက်သည်။ နောက်ဆုံး ဟူးခနဲနေအောင် သက်ပြင်းမောတစ်ခုကို ရှိုက်ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် စက္ကူအိတ်ညိုကို ကိုင်ကာ အမှိုက်ပုံးရှိရာသို့ လျှောက်လာသည်။ အမှိုက်ပုံးနှင့် နီးလာလေလေ သူ့ရင်ခုန်သံတွေ ပိုမြန်လာလေလေ ဖြစ်သည်။

(ဟော .. ရောက်ပြီ .. အမှိုက်ပုံးနား)

စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ဦးရဲသူ အမှိုက်ပုံးနားတွင် ငူငူငေါင်ငေါင်ကြီး မတ်တပ်ရပ်နေမိသေးသည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့ကာ အံကို ကျိတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ပစ္စည်းကို အမှိုက်ပုံးထဲ အားနှင့်ပစ်ထည့်လိုက်သည် … ။

ရွှေပိုးအိမ်သည် ကော်ဖီဆိုင်၏ တံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး အထဲကို ဝင်မည်အပြု သူမရဲ့ညာဘက်ခြမ်းဆီမှ ဂလုံဂလွမ်ဆိုသည့် အသံကျယ်ကြီး ကြားလိုက်သဖြင့် လှည့်ကြည့်မိသည်။ အမှိုက်ပုံးနားတွင် ရပ်နေသည့်သူကို မြင်တော့ သူမ အံ့အားသင့်သွားသည်။ ထိုလူကတော့ သူမအား သတိထားမိပုံမပေါ်။ အမှိုက်ပုံးထဲ စွန့်ပစ်ပြီးသည်နှင့် ဟိုဘက်ခြမ်းရှိ တံခါးကို တွန်းပြီး အပြင်ထွက်မည်ပြုသည်။

“ဆရာ ..” (ရုတ်တရက် ဆရာဆိုပြီး အနီးကပ်အခေါ်ခံရသဖြင့် ဦးရဲသူ ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်သွားသည်)
“ဟင် .. ရွှေပိုးအိမ် .. မင်း ဘာလာလုပ်တာလဲ” (မျက်နှာလေး မသာမယာနှင့် တွေ့လိုက်ရသည့် ရွှေပိုးအိမ်အား အံ့အားသင့်စွာ မေးမိသည်)
“ဆရာကရော .. ဘာလာလုပ်တာလဲ .. သမီးက စာရေးလို့မရလို့ စိတ်ပျက်လို့”
“အော် .. ဟုတ်လား .. ဆရာလည်း အတူတူပဲလို့ ပြောရမယ်”

ဘဝတူတွေမှန်း သိသွားသည်နှင့် ဦးရဲသူနှင့် ရွှေပိုးအိမ် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စက္ကန့်တော်တော်များ စိုက်ကြည့်မိကြသည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ၊ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး အကြည့်တွေကို ပြန်ရုတ်သိမ်းဖို့ မေ့လျော့နေကြသည်။

“လမ်းလေး နည်းနည်းလောက်”

အပေါက်ဝကို ပိတ်၍ ရပ်နေမိသည့် သူတို့နှစ်ယောက် ဈေးဝယ်သူတစ်ယောက်က ပြုံးစိစိနှင့် လှမ်းပြောမှ သတိဝင်လာကြသည်။ ကိုယ်ကိုကမန်းကတမ်း ဘေးသို့ယို့၍ လမ်းဖယ်ပေးလိုက်ကြသည်။

“ဒီလိုလုပ်ပါလား ရွှေပိုးအိမ် .. ဆရာက စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖြစ်အောင် ရုပ်ရှင်ဝင်ကြည့်မလို့ .. အဲဒါ”
“ကောင်းသားပဲ ဆရာ .. သမီးလည်း ကြည့်မယ် .. အခုတင်နေတဲ့ကား မှတ်လား”
“ဟုတ်တယ် .. အဲဒီကား .. မနက်ဖြန်ဆို ဒီကားက မရှိတော့ဘူး .. နောက်ကား လဲတော့မယ်”
“အိုကေလေ ဆရာ .. ကြည့်တာပေါ့”

ရုပ်ရှင်ကားက နိုင်ငံခြားကား ဖြစ်သည့်အပြင် ဒရမ်မာ ဇာတ်လမ်းရှည်မို့လို့လား မသိ၊ ရုံထဲတွင် နေရာသိပ်မရှိပါ။ အတွဲခုံတွေ လွတ်နေသည့်တိုင် ဦးရဲသူ ထိုနေရာတွင်တော့ မဝယ်ဖြစ်။ ရိုးရိုးတန်း အလယ်က ခုံတွင်သာ နှစ်ခုံဆက်၍ ဝယ်လိုက်သည်။ သို့သော် တကယ်တမ်း ရုပ်ရှင်ပြတော့ သူတို့ရှေ့ရော၊ နောက်ဘက်တွင်ရော ဘယ်သူမှ မရှိ။ ဘေးဘီဝဲယာတွင်တောင် လူမရှိသဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် သီးသန့်လို ဖြစ်နေသည်။

“ရုပ်ရှင်က ကောင်းတော့ကောင်းမှာပါ” (မလုံမလဲ ဖြစ်နေသည့် ဦးရဲသူအား ရွှေပိုးအိမ်က အားပေးသလို ပြောရှာသည်)
“ဟုတ်လား .. ဇာတ်လမ်းကောင်းဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး” (ရင်ထဲရှိ ခံစားချက်ကြောင့် ဦးရဲသူ အသံက အနည်းငယ် ဆွေးမြေ့သံပေါက်နေသည်)
“အဲ့လို မတွေးပါနဲ့ ဆရာရယ် … ဆရာ့ ဇာတ်လမ်းတွေက တကယ်ကောင်းပါတယ် .. ဝတ္ထုတိုင်းကို ပြန်ရိုက်တဲ့ ရုပ်ရှင်တွေက အောင်မြင်တာပဲ မဟုတ်လား” (ထပ်မံအားပေး၍ ပြောလိုက်ပြီးနောက် သိင်္ဂ ီထံမှ အကျင့်ကို ကူးနေသည့် ရွှေပိုးအိမ် ဦးရဲသူ ပုခုံးအား သူမပုခုံးနှင့် ခပ်သာသာတိုက်လိုက်သည်)
“ဟုတ်ပါပြီ .. ရွှေပိုးအိမ် .. အားပေးတဲ့ စကားအတွက် ကျေးဇူးပဲ” (အသံချိုချိုလေးနှင့် အားပေးသည့် ရွှေပိုးအိမ်ကြောင့် ဦးရဲသူ ရင်ထဲ အနည်းငယ် အေးမြသွားပြီး သားဖြစ်သူအား တုံ့ပြန်နေကြအတိုင်း နှစ်ယောက်ကြား လက်တန်းပေါ်တင်ထားသည့် သူမ၏ လက်အား သူ့လက်နှင့် အပေါ်ကနေ အုပ်မိုးကာ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်)
“စကားအဖြစ် ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး ဆရာရယ် .. သမီးက တကယ်ဆိုလိုတာပါ”

ဦးရဲသူဘက်ကို ကိုယ်လေးအား မှီလိုက်သလို လက်နှစ်ဖက်အား ဆရာရဲ့ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ် အသာအုပ်တင်ရင်း ရွှေပိုးအိမ် ရင်းရင်းနှီးနှီးနှင့် တုံ့ပြန်မိပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဦးရဲသူက သူမအား ဘာမှပြန်မပြောဘဲ မမှိတ်သုန်သော မျက်ဝန်းများနှင့်သာ မျက်မှန်နောက်ကနေ စိုက်ကြည့်နေသည်။

“တကယ်တော့ အခုလောလောဆယ်မှာ ဆရာလိုအပ်နေတာ ..”
“တော်တော့ ရွှေပိုးအိမ်”

စကားမဆုံးသေး ဖြတ်ပြောလိုက်သည့် ဦးရဲသူ အသံကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် နှုတ်ခမ်းလေး ဆွံ့အသည့်နှယ် တိတ်ဆိတ်သွားရှာသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာ စူ၍ မျက်စောင်းထိုးမည်အပြု ဦးရဲသူက မျက်နှာအား ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားဘက် လှည့်သွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကြည့်ရတာ သူမကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား မသိ။ ဦးရဲသူ ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့် လက်တွေကို မသိမသာ ပြန်ရုတ်လိုက်သည်။ ထိုရောအခါ ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားကို စိုက်ကြည့်နေသည့် ဦးရဲသူအကြည့်က သူမဆီ ပြန်ရောက်လာသည်။

“ဆောရီး .. ရွှေပိုးအိမ် .. အဲဒီ စကားကို ခုရက်ပိုင်း ကြားရတာ များတော့ .. ဆရာ့ စိတ်ထဲ ..”
“ရပါတယ် ဆရာ .. သမီးလည်း ဘာပြောရမှန်း မသိတော့လို့ .. တကယ်ဆို လိုအပ်နေတာက ဆရာ မဟုတ်ဘဲ သမီးလို့တောင် ပြောရမလား မသိဘူး”

တွေးတွေဆဆ ငေးငေးငိုင်ငိုင်နှင့် ပြောလိုက်သည့် စကားကြောင့် ရွှေပိုးအိမ်၏ မျက်နှာလေးအား ကြည့်ရင်း ဦးရဲသူ ငိုင်ကျသွားသည်။ ဒီကောင်မလေး ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ဒီလောက် အသက်ငယ်ငယ်လေးနှင့် ဘာဖြစ်လို့ အပူသည်တစ်ယောက်လို ဖြစ်နေရတာလဲ။ တစ်ခုခုကို ထပ်မေးတော့မည်ဟု ပါးစပ်ကို ဟလိုက်ပေမယ့် ရွှေပိုးအိမ် မျက်ဝန်းတွေက ပြသနေသည့် ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားပေါ် ရောက်နေသည့်အတွက် ဦးရဲသူ ဆက်မမေးဖြစ်တော့ပါ။ ရွှေပိုးအိမ် နည်းတူ ပိတ်ကားဘက်သို့ မျက်နှာမူလိုက်ပြီး ဇာတ်လမ်းအား အာရုံစိုက်ကာ ကြည့်နေလိုက်တော့သည်။

ဇာတ်လမ်းက ဒရမ်မာ အချစ်ဇာတ်လမ်းမို့လို့လား မသိ၊ ပြသပြီးလို့ သိပ်မကြာလိုက် မင်းသား မင်းသမီး၏ အချစ်ခန်းက တော်တော်ကြမ်းကြမ်းပါလာသည်။ ငြိမ့်ငြိမ့်ငြောင်းငြောင်း တီးလုံးလေးကို နောက်ခံထားပြီး အုံးစက်ရာ မွေ့ရာထက်တွင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ချစ်ပွဲဝင်နေကြသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ဦးရဲသူ စိတ်တွေ တစ်မျိုးဖြစ်လာရသည်။ မလုံမလဲနှင့် မျက်လုံးကို အသာစွေ၍ ရွှေပိုးအိမ်ကို ကြည့်မိတော့ သူမမျက်နှာလေးက ပိတ်ကားကိုသာ ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဒီကောင်မလေး ချောတာတော့ တော်တော်ချောတာပဲ .. ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့အလှအား အသိအမှတ်ပြုသလို တွေးမိလိုက်သည့်အတွေးကြောင့် ရင်ထဲတွင် ကတုန်ကရီ ဖြစ်သွားရှာသည်။ ဒီလိုဆက်တွေးလို့ မဖြစ်ဆိုပြီး အကြည့်ကို မျက်နှာကလွှဲ၍ အောက်ဘက်သို့ ရွှေ့လိုက်မိရာ ပို၍ ကတုန်ကရီ ဖြစ်လာရသည်။

ရွှေပိုးအိမ်သည် ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ အိမ်ကထွက်လာသည်မို့ ထူးထူးထွေထွေ ဝတ်လာသည်မဟုတ်ဘဲ ခပ်ရိုးရိုး ချည်သားဂါဝန်လေးကိုသာ ဝတ်ဆင်လာခဲ့သည်။ ဂါဝန်က အပေါ်အောက် တဆက်တည်းဖြစ်သည့်အပြင် လက်ပြတ်အမျိုးအစား။ ဗွီရှိတ်ပုံ ဖောက်ထားသည့် ရင်နေရာကလည်း ခပ်ဟိုက်ဟိုက်မို့ ရင်သားမို့မို့တွေ၏ အပေါ်ပိုင်းက မြင်နေရသည်။ ရွှေပိုးအိမ်သည် ခပ်သွယ်သွယ် မိန်းကလေးမို့ တင်တွေ၊ ရင်တွေ သိပ်အထွားစားကြီး မဟုတ်။ သို့သော် သူ့နေရာနှင့်သူ ကြည့်ကောင်းသည့် အချိုးအစားကို ပိုင်ဆိုင်ထားသူတော့ ဖြစ်ပါသည်။ အခုတော့ ထိုကြည့်ကောင်းသည့် အရာတွေထဲမှ လပ်ဖ်ဆင်း (love scene) အရှိန်နှင့် နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေသော ရင်နှစ်မွှာထံ ဦးရဲသူ အကြည့်ရောက်နေသည်။

“တကယ်တော့” (စိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်မို့ ဦးရဲသူ စကားစလိုက်ရာ ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းအား ငေးနေသူ ရွှေပိုးအိမ် သူ့ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်)
“ဆရာလည်း မင်းပြောတဲ့အရာကို လိုအပ်နေတာ သိနေခဲ့တယ်”
“တကယ် … သမီးက ဆရာဘာလိုအပ်နေမှန်း ပြောမယ်လို့ ထင်နေတာလဲ .. တကယ်တမ်း ဆရာလိုနေတာ”

ခပ်ပြုံးပြုံး အမူအရာလေးနှင့် စကားတစ်လုံးချင်း ပြောနေသည့် ရွှေပိုးအိမ်၊ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဆရာဦးရဲသူက သူမ နှုတ်ခမ်းတွေအား ရှေ့တိုး၍ ငုံနမ်းလိုက်သည်ကို ခံလိုက်ရသည်။ အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့မို့ သူမ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမှန်း မသိ။ လက်နှင့်တောင် ယောင်ဖယ်၍ မတွန်းမိ။ ဦးရဲသူက ထိုအချက်ကို အပြည့်အဝ အသုံးချပြီး ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းသေးသေး ဖူးဖူးလေးကို အားရပါးရ ငုံကာနမ်းစုပ်သည်။ ပြွတ်ခနဲ မြည်အောင် နမ်းစုပ်ပြီးလောက် ကိုယ်ကို့ယို့ကာ နောက်ပြန်ဆုတ်သည်။

“ဆရာ .. ဒါ .. ဒါ !!”

ကျိန်းစပ်စပ်လေး ဖြစ်သွားသည့် နှုတ်ခမ်းပါးလေးအား လက်ခုံလေးနှင့် ပွတ်ကြည့်ရင်း အံ့သြသည့် မျက်ဝန်းတွေနှင့် ရွှေပိုးအိမ် ဦးရဲသူအား မေးခွန်းထုတ်မိသည်။ သို့သော် ဦးရဲသူက ရွှေပိုးအိမ်အား အဖြေတစ်စုံတစ်ရာ ထုတ်ဖော်၍ ပြောမနေပါ။ နောက်ထပ်တစ်ခါ သူ့မျက်နှာက ရွှေပိုးအိမ်ရှိရာသို့ တိုးကပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းပါးလေးအား ဖိနမ်းလိုက်ပြန်သည်။

ရွှေပိုးအိမ် မျက်လုံးတွေပြာဝေသွားမတ် ခံစားရပြီး ရင်ထဲတွင် တဒိန်းဒိန်းနှင့် လှိုက်ခုန်သည်။ ပြင်းထန်နွေးထွေးသည့် ဦးရဲသူရဲ့အနမ်းများကြောင့် သူမကိုယ်သည် လျှပ်စစ်လှိုင်းနှင့် တွေ့ထိလိုက်သည့်နှယ် ကျင်ခနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သည်။ မိမိ၏ နှုတ်ခမ်းများထံမှ တဆင့် တကိုယ်လုံးရှိ အားအင်များ ဆရာ့ထံသို့ စီးဝင်သွားသလို ခံစားရသည်။ အသည်းတွေ၊ အူတွေ၊ ကျောက်ကပ်တွေ ပါးစပ်ထဲကနေ စုပ်ယူသွားသလား မသိ။

နှုတ်ခမ်းများကို မလွတ်တမ်း စုပ်ယူထားရင်း ဦးရဲသူ လက်က ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ဂါဝန်အောက်ခြေလေးထဲ တိုးဝင်သွားသည်။ အနမ်းခံရမှုကို ရုန်းဖယ်ဖို့ မေ့နေပေမယ့် သူမ၏ အဓိကနေရာထံသို့ ဆရာ့လက် တိုးဝင်လာသည်ကိုတော့ ရွှေပိုးအိမ် သတိပြုမိသည်။ ဂါဝန်အောက်ကို ရောက်လာသည့် လက်အား အတင်းပင် တွန်းထုတ်သည်။ သို့သော် ဦးရဲသူလက်က တစ်လှမ်းဦးနေသည်မို့ လွယ်တော့မလွယ်။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ဖြစ်လာသည့် ပင်တီအောက်က အဖုတ်လေးနှင့် မထိအောင်သာ တားထားနိုင်သည်။

လက်နှစ်ဖက်နှင့် တွန်းကန်ကာထားရင်း မျက်နှာကို အတင်းဖယ်ရုန်းလိုက်သဖြင့် ဆရာ့နှုတ်ခမ်းက သူမထံမှ ကွာသွား၏။ ပေါင်ကြားသို့ အတင်းတွန်းနေသည့် ဦးရဲသူရဲ့လက်လည်း ထိုခနတွင် ရပ်တန့်သည်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရှူရင်း တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မမှိတ်မသုန်သော မျက်ဝန်းများဖြင့် စိုက်ကြည့်ဖြစ်သည်။ ဦးရဲသူရဲ့မျက်ဝန်းတွေက အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးကို ဖော်ဆောင်နေပြီး၊ ထိုအဓိပ္ပါယ်ကို ရွှေပိုးအိမ် နားလည်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ဆရာ ..”

အမြဲတမ်း ခေါ်နေကြဖြစ်သည့် အသုံးအနှုန်းနှင့် သူ့ကို ခေါ်လိုက်ပေမယ့် ထိုအခေါ်အဝေါ်သည် အခုတော့ သူမတို့နှစ်ယောက်အတွက် တာဝေးပြေးပွဲတစ်ခုကို အချက်ပြဖွင့်လှစ်လိုက်သည့် အသံနှင့် ဆင်တူနေသည်။ ရှေ့ကို ပြိုင်တူ တိုးလာကြသည့် ရွှေပိုးအိမ်နှင့် ဦးရဲသူတို့ မျက်နှာများသည် လမ်းခုလတ်တွင် နှုတ်ခမ်းချင်း ထိတွေ့မှုနှင့် ပေါင်းစုံသွားသည်။

သူ့ကျောပြင်အား သိုင်းဖက်လာသည့် လက်အစုံကြောင့် ဦးရဲသူလက်က ရှေ့တိုး၍ ရသွားသည်။ အရင်ဆုံး ပင်တီအောက်က ခပ်ဖောင်းဖောင်း အရာလေးနှင့်တွေ့သည်။ ပူနွေးကာ စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေကို နေရာချပြီး လက်ခလယ်နှင့် အကြောင်းလေးနေရာကို စမ်းသည်။ ပင်တီသားက ခပ်ပါးပါးမို့ အဖုတ်ကို တိုက်ရိုက်ကိုင်နေရသည်နှင့် မခြား။ အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် လက်ခလယ်ကို လျှောတိုက်ကာ ကုတ်လိုက်ရင်း အစိလေးကိုစမ်းကာ ဖိပွတ်လိုက်သည်။

နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးကပ်နေသည့် ရွှေပိုးအိမ် ပါးစပ်ထဲမှ တစ်ခုခုကို အော်ညည်းသည့်အသံ ထွက်လာသည်။ အကြားမလပ် ထိကပ်နေသည့် နှုတ်ခမ်းအစုံကြောင့် အသံက ဘာမှန်းမသိလိုက်ဘဲ ဦးရဲသူ ပါးစပ်ထဲမှာ လေလုံးတစ်ခု အဖြစ် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ကောင်မလေး ဖီလင်တက်သွားသည်ဆိုတာ ရိပ်မိသည့် ဦးရဲသူ လက်ချောင်းလေးနှင့် ထပ်၍ ပွတ်သည်။ ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ ပေါင်တန်များ ပိုပိုကားကား ထွက်သွားသလို၊ သူ့လက်ချောင်းထိပ်နှင့် ထိစပ်နေသည့် ပင်တီစသည်လည်း အရည်တွေပို၍ပို၍ စိုလိုက်လာလေသည်။

ရုပ်ရှင်ရုံနှင့် အနီးဆုံးဖြစ်သည့် တည်းခိုခန်းတစ်ခုဆီသို့ အရောက်တွင် ဦးရဲသူနှင့် ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ အချစ်ဒီဂရီက တော်တော်မြင့်တက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ တည်းခိုခန်းတံခါးကို သော့ထိုးထည့်ကာ ဖွင့်ပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို ဦးဆောင်၍ ခေါ်သွားသည် မသိ။ အခန်းအလယ်ရှိ နှစ်ယောက်အိပ် မို့ရာကြီးပေါ်သို့ ဖက်လျက်သား ပစ်ကျသွားသည်။ ရွှေပိုးအိမ်က အောက်တွင်ပက်လက်၊ ဦးရဲသူက အပေါ်မှ မှောက်လျက် ..

“ဆရာ အဝတ်တွေ ချွတ် ..”
“မင်းလဲ ချွတ်လေ”

မနက်အိမ်က ထွက်လာကတည်းက နှစ်ယောက်စလုံး အထူးတလည် ဝတ်စားလာတာမဟုတ်သဖြင့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သူတို့အသီးသီး ဗလာကျင်းသွားကြသည်။ ထို့နောက်တွင် တစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်ကို တစ်ယောက် တပ်မက်သော အကြည့်များဖြင့် ခေတ္တခဏစိုက်ကြည့်နေကြသည်။

ဦးရဲသူရဲ့အကြည့်က ကြီးမားသည် မဟုတ်သော်လည်း မို့ဝန်းနေသည့် ရင်သားဖွေးဖွေးများ၊ ချက်နက်နက်ကလေး ရှိနေသည့် ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးနှင့်၊ တြိဂံပုံသဏ္ဌာန်ရှိ အမွှေးမဲမဲစုလေးရဲ့အောက်ဖက်ရှိ ချစ်စရာအကွဲကြောင်းလေး။ ဒီနေရာတွေမှာ ကျက်စားနေသည်။ ရွှေပိုးအိမ်က ပက်လက်အိပ်နေပေမယ့် ပေါင်တန်များကို စေ့ကာထားသည်မို့ အဖုတ်ဝလေးကိုတော့ သေချာမမြင်ရပေ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လှပချောမောသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ပကတိ ကိုယ်လုံးဆိုတာ ဦးရဲသူလိုအရွယ်ရှိ ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်အတွက်တော့ ရမ္မက်ကြွဖွယ်ရာ ဆွဲဆောင်နိုင်သော မြင်ကွင်းပင်။ ပေါင်ကြားရှိ ဖွားဖက်တော်က ဘာမှ မလုပ်ရဘဲ အလိုလို ထောင်မတ်လာသည်။

ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့အကြည့်က သူမခါးစပ်နားတွင် ထိုင်ကာနေသည့် ဦးရဲသူရဲ့တကိုယ်လုံးကို ချုံငုံကာ ကြည့်မိနေသည်။ အသက်ကြီးပေမယ့် ဦးရဲသူသည် မပျက်စီးသေး။ အဆီပိုရယ်လို့ ထင်ထင်ရှားရှား မရှိသေး။ ရင်အုပ်တွေက မို့မောက်နေသည်။ ဗိုက်ကတော့ အနည်းငယ်စူချင်သလို ဖြစ်သော်လည်း သိသိသာသာကြီး ထွက်နေတာတော့ မဟုတ်။ ထို့ထက်ပို၍ သူမ မျက်လုံးတွေကို ဖမ်းစားထားသည့်က လီးမွှေးမဲမဲများအောက်မှ ရှည်လမျော အချောင်းကြီး။ နည်းတာကြီးမဟုတ်။ သိင်္ဂ ီပြောတဲ့ အရေးကြီးတာ ကြီးတာဟုတ်ဆိုသည့် စကားကို ပြန်သတိရသည်။ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေ ခြောက်လာသလို ဖြစ်သည်။ လျှာလေးထုတ်ကာ သပ်မိသည်။

“အမေ့ .. အို့ .. ဆရာ”

အချိုးကျလှပသည့် ရွှေပိုးအိမ်ကိုယ်လုံးလေးအား စိုက်ကြည့်နေစဉ်၊ ကောင်မလေးက အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးကို လျှာဖြင့် သပ်ပြလိုက်ရာ ဦးရဲသူ စိတ်တွေပေါက်ကွဲထွက်သွားရသည်။ အပေါ်ကနေ ဒိုက်ဗင်ပစ်ကာ ထိုးချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသေးသေးဖူးဖူးလေးအား ဖိကပ်ကာ နမ်းပစ်သည်။ လေးငါးချက်လောက် အားပါပါ စုပ်နမ်းပြီး လျှာကြီးကို ထုတ်ကာ လည်တိုင်ကျော့ကျော့တလျှောက် လျက်ရင်း အောက်သို့ ဆင်းလာသည်။

“ဆရာ … ယားတယ် … အို .. ယားတယ် … အင်”

ရင်ညွှန့်သား ဖြူဖြူဝင်းဝင်းများအား လျှာနှင့်ထိုးဆွပြီးနောက် မျက်နှာကို ညာဘက်ခြမ်းသို့ အရင်ရွှေ့ကာ နီရဲနေသည့် နို့သီလေးကို ငုံစုပ်သည်။ အသီးအဖုလေးက ပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်ကာပျောက်သွားသလို နို့ကွင်းဝိုင်းနေရာလေးကပါ ပါးစပ်နှင့်ဖိကပ်ထားခြင်း ခံရသည်။ ရွှေပိုးအိမ် ကိုယ်လေးလုံး ထွန့်ထွန့်လူးပြီး လက်နှစ်ဖက်က ဦးရဲသူရဲ့ဆံပင်များကို လာဆုတ်ကိုင်သည်။ ရီဝေဝေနှင့် ငုံ့ကြည့်နေသည့် ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့မျက်ဝန်းများကို မျက်လုံးလှန်ကာ ကြည့်ရင်း လွတ်နေသည့် တခြားရင်စိုင်သီးလေးကို လက်နှင့်ချေကာ ဆော့ပေးလိုက်သည်။

“အာ့ .. ဆရာ”

မျက်နှာလေးနီရဲကာ အချစ်ခိုးတွေ ပျံနေသလို ဖြစ်သည့် ရွှေပိုးအိမ်ပုံစံက တစ်စုံတစ်ခုကို အလွန်အမင်း တောင့်တနေဟန် ပေါက်သည်။ ဦးရဲသူ နို့သီးများပေါ်တွင် အချိန်ဖြုန်းမနေ။ ထပ်မံ၍ နှိုးဆွဖို့က နောက်ဆုံးတစ်ခုသာ ကျန်တော့သဖြင့် လျှာကြီးကို ဗိုက်သားပြင်တလျှောက် ပွတ်ဆွဲ၍ အောက်ဘက်သို့ ဆင်းသွားသည်။

“ဆရာ .. မ .. မလုပ်နဲ့”

သူမကို ဘာလုပ်ပေးတော့မည်ဆိုတာ သိနေသည်မို့ ရွှေပိုးအိမ် ပါးစပ်ကနေ မတင်မကျ တားမိသည်။ သို့သော် ဦးရဲသူ သူမပေါင်နှစ်ဖက်အား ကားထုတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ပေါ်တွင် မျက်နှာအပ်လိုက်သောအခါ ထိုအတွေးက သူမစိတ်ကူးထဲမှာ ရှိမနေတော့ပါ။ အထူးသဖြင့် အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက် လျှာကို အပြားလိုက်ထားပြီး လျက်ပေးလိုက်သည့်အချိန်တွင် ရွှေပိုးအိမ်တစ်ယောက် တိမ်တွေပေါ် ပြေးတက်သွားသလို ခံစားရသည်။ တအင်းအင်းနှင့် ညည်းညူရင်း ဦးရဲသူ ခေါင်းကို ကိုင်ထားပေးယုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။

သစ်လွင်လတ်ဆတ်သည့် အနံ့ကြောင့် ဦးရဲသူ ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို စိမ်ပြေနပြေ လျက်နေလိုက်သည်။ ရိုးရိုးတန်းတန်း လျက်နေရာမှ အားမရသည့်နှယ် ခံစားရသောအခါ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေအောက် လက်ကိုထိုးသွင်း၊ ပင့်တင်မရင်း အဖုတ်ဝလေးနှင့် ပါးစပ် မလွတ်တမ်းထိကာ လျက်သည်။ လျှာကို တတ်နိုင်သမျှ ချွန်အောင်လုပ်ပြီး အဝနီတာရဲလေးသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည့် အချိန်တွင် ရွှေပိုးအိမ်ကိုယ်လုံးလေး ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာသည်။

“ဆရာ … တော်ပြီ … ဆက် မလျက်နဲ့တော့ .. သမီးကို လုပ်ပေးတော့”
“အိုကေ .. ဒီအတိုင်းပဲ စမယ်နော် ..”
“ဟုတ် .. ဆရာ .. ဖြေးဖြေးတော့ လုပ်နော်”

ဒီစကားက ဟန်ကို့ဖို့ဆိုပြီး မူပြီးပြောသည် စကားမဟုတ်။ ဆရာဦးရဲသူရဲ့ပစ္စည်းက တကယ်ကို စံချိန်မီဆိုတာ မာကျောကြီးထွားနေသည့် လီးကြီးကို မြင်နေရသဖြင့် ရွှေပိုးအိမ် ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်မိသည်။ ဒါကြီးဝင်လာလျှင် ဘယ်လောက် အရသာရှိမယ်မှန်းလည်း မှန်းဆလို့ ရနေရာ၊ ခံချင်စိတ်ကလည်း တအားဖြစ်နေသည်။ တတ်နိုင်သလောက် အဆင်ပြေအောင်ဆိုပြီး ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို ၁၈ဝဒီဂရီနီးပါး ဖြစ်အောင် ကားပေးလိုက်သည်။

ခပ်ဟဟဖြစ်သွားသည့် ပန်းနုရောင် အဝိုင်းပေါက်လေးနေရာတွင် ဦးရဲသူ အကျအန နေရာယူသည်။ ပြီးသည်နှင့် လီးဒစ်ပြဲကြီးကို ထောက်ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ အီး .. အာ ဆိုသည့် ညည်းသံနှင့်အတူ ရွှေပိုးအိမ် မျက်နှာလေးက မဲ့တဲ့တဲ့ ဖြစ်သည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့်လည်း ဦးရဲသူရဲ့ဗိုက်သားတွေကို လာထောက်သည်။ ဦးရဲသူ ခနနားလိုက်ရင်း ရွှေပိုးအိမ်အား ကြည့်ကာ အားပေးစကားပြောသည်။

“လက်တွေကို ပေါင်တန်တွေပဲ ထိန်းကိုင်ထား .. ဆရာ ဖြေးဖြေးပဲ သွင်းမှာ”
“အင်း .. တကယ်နော် .. ဆရာ .. ဆရာ့ဟာက အကြီးကြီးမို့”

ဒီစကားက ဦးရဲသူအဖို့ ကြားရတာ သိပ်မဆန်းပေမယ့် ရွှေပိုးအိမ်ထံမှ ကြားရခြင်းက ရင်ထဲတွင် လှိုက်ခုန်၍သွားသည်။ ထိုခံစားချက်ရဲ့နောက်ဆက်တွဲ အနေနဲ့ အဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ရောက်နေပြီဖြစ်သည့် လီးဒစ်ကြီးကို ရှေ့တိုးအောင် ထပ်ထိုးထည့်မိသည်။ တင်းရင်းနေသည့် လမ်းကြောင်းလေးထဲ အတွင်းသား အိအိလေးတွေကို ပွတ်တိုက်ပြီး တိုးဝင်ပြန်သည်။ ရွှေပိုးအိမ် မျက်နှာလေးက ထပ်မံ၍ မဲ့သွားသည်။ သို့သော် နာတယ်၊ ကျင်တယ်တွေတော့ ဘာမှ မပြောပါ။ မပြောသည့်အပြင် မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ကာကျသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဦးရဲသူ အချိန်ယူကာ တဖြေးဖြေးခြင်း လီးကို ဆက်သွင်းသည်။ ထိစပ်နေသည့် လိင်အင်္ဂါများထံမှ တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် ဖြစ်တည်လာသည့် အရသာက နှစ်ဦးစလုံးကို တစစတိုးကာ လွှမ်းမိုးစပြုသည်။

“အဆင်ပြေလား .. ရွှေပိုးအိမ်”
“ပြေတယ် .. ဆရာ .. လုပ် .. လုပ်တော့”
“ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ .. ရွှေပိုးအိမ်”
“အာ .. ဆရာကလဲ သိသားနဲ့ .. ဆောင့် ဆောင့်ပေးတော့လို့ ပြောတာ”
“ဒီလိုမျိုးလား”

စကားပြောနေရင်း ပိုစက်ရှင်ကို ဦးရဲသူ ပြင်လိုက်သည်။ ဒိုက်ထိုးသလိုမျိုး လူကို နေလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ရွှေပိုးအိမ် ပုခုံးဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် သေချာထောက်သည်။ ခြေဖျားတွေကိုမူ ရေမြုပ်မွေ့ရာအား ကန်ထားလိုက်ပြီး လီးအား ဆတ်ခနဲဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ အားပါလှသည့် ဆောင့်ချက်မို့ ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့တင်ပါးလေးတွေ ရေမြုပ်မွေ့ရာနှင့်အတူ အထဲသို့ မြုပ်ဝင်သည်။

“အာပါးပါး … ထိ .. ထိတယ် ဆရာ”

ရွှေပိုးအိမ်တစ်ယောက် အသံကုန်ကို အော်ကာညည်းမိသည်။ တခြားအခန်းတွေမှာ လူရှိနေလျှင် သူမရဲ့အော်ညည်းသံတွေကို ကောင်းကောင်းကြားရမှာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် လတ်တလော အချိန်တွင် သူမ ဒါတွေကို ထည့်တွက်မနေနိုင်အား။ ရင်ထဲရှိ အသည်းဆိုင်များသို့ ရောက်လာသည့်နှယ် ထိုးခွဲဝင်လာသည့် လီးတန်ကြီးက ပေးသည့်အတွေ့က သူမကို အရူးအမူး ဖမ်းစားထားသည်။ ဦးရဲသူ ပြောသည့်အတိုင်း ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ထားရင်း ကော့ကာကော့ကာနှင့် တုံ့ပြန်မိသည်။

ဦးရဲသူရဲ့လီးတန်ကြီးသည် ညောင်စေးကျသလို ဖြူဖြူအရည်တွေ စိုရွှဲနေသော အဖုတ်လမ်းကြောင်း တလျှောက် တရှိန်ထိုးပင် ဝင်ထွက်နေသည်။ ဆောင့်ချက်တိုင်း ဆောင့်ချက်တိုင်းတွင် တဖတ်ဖတ်ဆိုသော အသံနှင့် စပရိန်မို့ရာရဲ့တကျွိကျွိဆိုသော အသံက ကပ်လျက်လိုက်ပါနေသည်။ ဦးရဲသူ ခေါင်းကိုမော့ကာ မျက်လုံးစုံမှိတ်၍ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။ မည်းမှောင်နေသည့် အမြင်အာရုံတွင် ရောင်စဉ်လှိုင်းတွေ လင်းလာသလို ခံစားရသည်။

“ဆရာ .. ဆရာ … သ .. သမီး … ထွက် …”
“ပြီး …. ပြီး … ပြီးပြီ … အား”

ထူးကဲလွန်းလှသည့် အရသာကို နှစ်ယောက်စလုံး အတူတကွခံစားရင်း တစ်ချိန်တည်း တစ်ပြိုင်တည်းမှာ အတူတူပြီးသွားကြသည်။ အနှစ်နှစ်အလလက ပိတ်ဆို့ထားသည့် ရှန်ပိန်ပုလင်းတစ်လုံးကို အဖုံးဖွင့်ထုတ်လိုက်သည်နှင့် အရည်တွေ အပြိုင်အဆိုင် ပန်းထွက်သည်။ ဦးရဲသူ တကိုယ်လုံး ပူထူရှိန်းဖိန်းပြီး အဖုတ်ထဲ အဆုံးထိဝင်နေသည့် လီးတန်ကြီးက တစစ်စစ်နှင့် လှုပ်ခါနေသည်။ ဦးရဲသူ နည်းတူ ရွှေပိုးအိမ်သည်လည်း တကိုယ်လုံး လှိုက်ဖိုရင်မောစွာ တုန်ခါနေပြီး အဖုတ်က ရှုံ့ပွရှုံ့ပွဖြစ်ကာ အရည်တွေ ထွက်သည်။

ဇာတ်လမ်းဆက်ရေးလို့မရခြင်းကြောင့် မိမိတို့ကိုယ်ထဲတွင် လှောင်ပိတ်နေသလို ဖြစ်တည်နေသောခံစားချက်အား ဖွင့်ဟကာ ထုတ်လိုက်သည့်နှင့် သူတို့တွေ ခံစားမိကြသည်။ အဖုတ်မြောင်း ကျဉ်းကျဉ်းကလေးသည် အဆုံးသတ်တွင် နှစ်ဦးပေါင်း အရည်များကို လက်မခံနိုင်တော့ပါ။ အဝလေးကို လီးလုံးပတ်က တင်းကျပ်စွာ ပိတ်ဆို့ထားပေမယ့် အေက်ခြေမှတဆင့် အပြင်ဘက်သို့ ဖြည်းညင်းစွာ စိမ့်ကျနေလေသည်။

စောစောစီးစီး ဘယ်သူမှ မရောက်ခင် မီးဖိုဆောင်သို့ ရောက်ကာ ပြင်ဆင်နေသည့် ရဲဝေယံ၊ အပေါက်ဝမှ လူရိပ်ကြောင့် ဂေါ်ဖီကို လှီးဖို့ လုပ်နေရာမှ လှည့်ကြည့်သည်။ ကြည့်လိုက်မိပြီးမှ ဘယ်သူဆိုတာ သိလိုက်လို့ သူ့မျက်နှာက ခပ်တည်တည် ဖြစ်သွားသည်။

“ရော့ .. ဒီစာရင်းထဲမှာ ပါတဲ့ ingredients တွေ အားလုံး မနက်ဖြန်အတွက် အသင့် ဖြစ်နေပစေ .. နားလည်လား”

ဆရာမကြီး လေသံနှင့် ပြောကာ သူ့လက်ထဲ စာရွက်တွေ ထိုးပေးပြီးနောက် လဲ့ယမင်း မီးဖိုဆောင်မှ လှည့်ထွက်မည်ပြုသည်။ စကပ်တိုတိုလေး ဝတ်ထားသည့် လဲ့ယမင်းအား ရဲဝေယံ သောက်မြင်ကပ်သည့်စိတ်ကြောင့် လိုက်ကြည့်မနေမိပါ။ အေဖိုးစာရွက်တွေပေါ်မှာ ရေးထားသည့် ဟင်းသီးဟင်းရွက် စာရင်းကို ဖတ်နေလိုက်သည်။

“ဟင် .. ဒါတွေက ဆရာမရဲ့စာအုပ်အဟောင်းထဲက ချက်နည်းပြုတ်နည်းတွေမှာ သုံးတဲ့ စာရင်းပဲ”

ရဲဝေယံ စကားကြောင့် လှည့်ထွက်သွားတော့မလို ဖြစ်နေသည့် လဲ့ယမင်း ဦးတည်ချက် ပြောင်းသွားပြီး၊ သူ့အနားကို ဆွေ့ခနဲ ရောက်လာသည်။ ရဲဝေယံ ရှေ့ရှိ စားပွဲတွင် တင်ထားသည့် ခရမ်းသီး တစ်လုံးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ခေါင်းကို လှမ်းထုမည် ပြုသည်။

“နင် ဘာပြောတယ် .. နင့် အဆင့်နဲ့ ဆရာမရဲ့ဟင်းချက်နည်းကို ဝေဖန်စရာလား”
“အာ .. ဝေဖန်တာ မဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့် ဒီနည်းတွေက အနည်းဆုံး လေးငါးနှစ် ရှိနေပြီလေ .. နေပါဦး .. နင်က ကိုယ်သန်ရာသန်ရာ ကိုင်ထားတာလား”
“ခွေးကောင် .. နင်ကများ”

ခံပက်နေကြ ထုံးစံအတိုင်း အနိုင်ပိုင်းပြောလိုက်တော့ ခရမ်းသီး ကိုင်ထားသူ လဲ့ယမင်း ဆွေ့ဆွေ့ခုန်သွားသည်။ ရဲဝေယံ၏ မမှီသည့်ခေါင်းကို ခရမ်းသီးနှင့်ထုဖို့ ခြေဖျားကို အစွမ်းကုန် ထောက်လိုက်သည်။

“အတိအကျ ပြောရမယ်ဆို ငါးနှစ်ပဲ”

ရုတ်တရက်ဆိုသလို တံခါးဝမှ ပေါ်လာသည့် အသံကြောင့် လဲ့ယမင်း ကိုယ်ဟန်လေးပျက်ပြီး လဲကျမလိုတောင် ဖြစ်သည်။ ခရမ်းသီးကို ကမန်းကတမ်း စားပွဲပေါ်ပစ်တင်လိုက်ရပြီး စားဖိုဆောင်ထဲ ဝင်လာသူ ဒေါ်စိုးသူဇာအား အရိုအသေ ပေးမိသည်။ သို့သော် ဒေါ်စိုးသူဇာက သူမကို ရှိသည်ဟုတောင် သတိမထား။ ရဲဝေယံကို ကြည့်၍သာ လျှောက်လာရင်း တစ်ခွန်းချင်း ပြောနေသည်။

“ဒီနည်းကို ပထမဦးဆုံး စတင်ဖော်ပြခဲ့တာ xxx ခုနှစ်မှာ စားဖိုမှုးတွေ စုပေါင်းထုတ်ခဲ့တဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ .. တို့နာမည်နဲ့ အဲဒီထဲမှာ ဟင်းချက်နည်း ဆယ်မျိုးကို ရေးခဲ့တယ် .. ဟုတ်တယ် မှတ်လား”
“ဟုတ်ပါတယ် .. ဆရာမ” (ရဲဝေယံ မဝံ့မရဲ လေသံလေးနှင့် တုံ့ပြန်ရှာသည်)
“တီဗွီပရိုဂရမ်အတွက် အသုံးပြုဖို့ ပေးထားတဲ့ ဟင်းချက်နည်းက အမြဲတမ်း အသစ်ဖြစ်နေစရာ မလိုပါဘူး .. အရေးကြီးတာက စောင့်ကြည့်နေတဲ့ ပရိတ်သတ်၊ ဟင်းချက်တာကို စိတ်ဝင်စားတဲ့သူတွေ၊ အိမ်ရှင်မတွေ အလွယ်တကူနဲ့ လိုက်ချက်နိုင်ဖို့လေ … ဒါပေမယ့် အသစ်ဖြစ်ရင်တော့ ကောင်းတယ်ဆိုတာတော့ ဆရာမ မငြင်းပါဘူး”

လေသံမှန်မှန်နှင့် နည်းလမ်းကျကျ ရှင်းပြနေသည့် ဆရာမ ဒေါ်စိုးသူဇာစကားကို ရဲဝေယံ ခေါင်းညိတ်ကာ ပြရင်း လေးလေးစားစား မှတ်သားလိုက်သည်။ ဆရာမ ဒေါ်စိုးသူဇာလို အဘက်ဘက်က ပြည့်စုံသည့် အမျိုးသမီး သူ့ဖြင့် တခြားမှာ မြင်ကိုမမြင်ဘူးခဲ့ပါ။ ဝန်ထမ်းတွေကို ဆက်ဆံရာတွင် သမာသမတ်ကျသလို၊ သဘောထားပြည့်ဝစွာဖြင့် ကွပ်ကဲနိုင်သည်မှာလည်း သူ့လက်တွေ့ပင်။ ဒီထက်ပိုပြီး သူ့စိတ်ကူးတွေကို တခါတခါ ဖမ်းစားထားသည်က အရွယ်ရောက် မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ကျက်သရေရှိမှုနှင့်အတူ တောင့်တင်းပြည့်ဖြိုးသည့် ကိုယ်လုံး။ ခပ်သွယ်သွယ်ခါးလေး၍ အပေါ်ဘက်နှင့်အောက်တွင် အချိုးကျကျ ရှိလှသည့် ဖောင်းကြွသော ရင်နှစ်မွှာ၊ ကြီးမားဝိုင်းစွင့်သော တင်သားနှစ်ဖက်။ သူ့ဘေးနားက ဟိုမရောက် ဒီမရောက် လဲ့ယမင်းနှင့်တော့ ဆီနှင့်ရေ ပင် ..။

“သူက တီဗွီပရိုဂရမ်တွေ ဘာတွေ သေချာမသိသေးလို့ လျှောက်မေးနေတာပါ ဆရာမ .. ကျမ ကောင်းကောင်းကြီး ဆုံးမ”
“မလိုဘူး လဲ့ယမင်း .. မေးခွန်းဆိုတာ လိုအပ်ရင် မေးရတာပဲ … မင်းသာလျှင် ဘာမေးခွန်းမှ မမေးဘူးတာ .. အဲဒါကိုသာ မင်းပြင်နိုင်အောင် ကြိုးစား”

လေသံတင်းတင်းနှင့် ပြောကာ လှည့်ထွက်သွားသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာကြောင့် လဲ့ယမင်း မျက်နှာလေး ကွက်ခနဲ ပျက်သွားရှာသည်။ ဆရာမထံမှာ အလုပ်ဝင်ခဲ့သည့် လေးနှစ်တာ ကာလပတ်လုံး သူမကို ဒါပထမဦးဆုံး အကြိမ်အဖြစ် တင်းမာစွာ အပြောခံရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါ . ဟိုကောင့်ကြောင့် .. ။

တင်းပြောင်နေသည့် အနက်ရောင် စကပ်ကျပ်အောက်မှ ဘယ်ညာယိမ်းခါသွားသည့် တင်သားဖြိုးဖြိုးတွေကို လိုက်လံငေးနေမှုကြောင့် လဲ့ယမင်းက စားပွဲပေါ်ရှိ ခရမ်းသီးအား ပြန်လည်၍ ကောက်ယူလိုက်သည်ကို ရဲဝေယံ မမြင်လိုက်ပါ။ သူမထံမှာ အာရုံမရှိဘဲ ဆရာမအား လိုက်ငေးနေသည့် ရဲဝေယံအား လဲ့ယမင်း တော်တော် ချဉ်သွားသည်။ ခြေဖျားကို ထောက်နိုင်သမျှထောက်ပြီး ခရမ်းသီးနှင့် ရဲဝေယံခေါင်းအား ထုထည့်လိုက်သည်။

“ဟ .. ဘာလုပ်တာလဲ ??”

ရင်ထဲက ခပ်ငြိမ့်ငြိမ့် ဖီလင်လေး ပျက်သွားသည့်အတွက် ရဲဝေယံ လဲ့ယမင်းအား ဘုကြည့်ကြည့်သည်။ လဲ့ယမင်းကလည်း မခေ။ နင်ကများ ငါ့ကို ပြောရသေးတယ်ဆိုပြီး အော်ငေါက်ကာ ခရမ်းသီးနှင့် ထပ်ထုရန် ကြိုးစားသည်။ ဒီကောင်မလေးနှင့် ဖက်ပြိုင်ဖြစ်နေလို့ အလကားပဲဟု ရဲဝေယံတွေးကာ သူမနားမှ လွတ်အောင် လှစ်ခနဲ နောက်ဆုတ်ရှောင်သည်။ လဲ့ယမင်းက အလျှော့မပေးဘဲ လိုက်ထုလေရာ မီးဖိုဆောင်ထဲတွင် သူတို့နှစ်ယောက် ပြေးရင်းလွှားရင်းနှင့် ဝရုန်းသုန်းကား ဖြစ်နေကြလေသည်။

ဒေါ်စိုးသူဇာသည် ရဲဝေယံထံမှ ပြန်ယူလာသည့် Ingredients စာရွက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကာကိုင်ထားသည်။ တပည့်များ ရှေ့တွင် ဟန်ကိုယ်ဖို့ဆိုပြီး သူတို့တွေ လက်ခံအောင် ရှင်းပြခဲ့ရပေမယ့် ကောင်ကလေး ဖြစ်သူရဲ့စကားတွေက သူမနားထဲမှ မထွက်ပါ။ ဘာမဟုတ်တဲ့ ချာတိတ်လေးကတောင် သူမရဲ့ဟာကွက်ကို ထောက်ပြနေနိုင်သေးလျှင် အတွေ့အကြုံရင့်နေပြီ ဖြစ်သော တီဗွီပရိုဂရမ် ရိုက်ကူးသူတွေက သူမကို သာ၍တောင် ပြောနိုင်သေးသည် မဟုတ်လား။ အခုအချိန်ထိ သူမ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း မဖြစ်ရခြင်းသည် လတ်တလော အောင်မြင်နေသည့် သူမရဲ့အရှိန်အဝါကြောင့်သာ။ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်သာ သူမအနေနှင့် ဟင်းချက်နည်း အသစ်အဆန်း ထပ်၍ မတီထွင်နိုင်ဘူးဆိုလျှင် မြန်မာပြည်ရဲ့ထိပ်တန်း စားဖိုမှုးဆိုသည့် ဂုဏ်ပုဒ်က မြောင်းထဲ လွှင့်ပစ်ရမည့် သဘောသာ ရှိသည်။

“သွားစမ်းဟာ .. သွားစမ်းးး”

ဒေါ်စိုးသူဇာလက်ထဲ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် စာရွက်များသည် အပိုင်းပိုင်း အမွှာမွှာဖြစ်ကာ စုတ်ပြဲသွားသည်။ တစစီ ဖြစ်သွားသော ဟင်းချက်နည်း စာရင်းကို အနားရှိ သတ္တုအမှိုက်ပုံးထဲတွင် ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်ထပ်ရှိ သူမရဲ့သီးသန့်နားနေခန်းဆီသို့ လှေကားထစ်များကို နင်းဖြတ်ကာ တက်လာခဲ့လေသည်။

ဒီတစ်ပတ်အတွက် အလှည့်ကျသည့် အိမ်ရှင်မကမ္ဘာရဲ့ပထမပိုင်း အစီအစဉ် ပြီးဆုံးသည်နှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ ဘယ်သူမှ နှုတ်ဆက်မနေတော့ဘဲ ရိုက်ကူးရေးခန်းမထဲမှ ခပ်သွက်သွက် ထည့်လာခဲ့သည်။ လဲ့ယမင်းက ကျန်နေသေးသည့် ဒုတိယပိုင်း အစီအစဉ်အတွက် ပြင်ဆင်ထားလိုက်မယ်နော် ဆရာမဟု လှမ်းပြောသည်ကိုလည်း တုံ့ပြန်၍ မပြောခဲ့။ အခုလောလောဆယ်တွင် သူမအတွက် သီးသန့်ပေးထားသော ရုပ်မြင်သံကြားဌာနရဲ့လေးထပ်ရှိ နားနေဆောင်ထဲသို့သာ အမြန်ပြန်ရောက်ချင်နေသည်။

Myanmar Entertainment ဆိုသော နာမည်နှင့် လွှင့်ထုတ်နေသည့် တီဗီချန်နယ်တစ်ခုရဲ့ အိမ်ရှင်မကမ္ဘာ အစီအစဉ်အတွက် ဒေါ်စိုးသူဇာ ရှစ်မိုင်ဘက်က ရိုက်ကူးရေးဌာနသို့ ရောက်ရှိနေတာ ဖြစ်သည်။ ဒီအစီအစဉ်က နှစ်ပတ်တစ်ခါ ထုတ်လွှင့်နေကြ အစီအစဉ်ဖြစ်ပြီး တီဗီချန်နယ် သက်တမ်း နှစ်နှစ်တာကာလအတွင်း လူကြိုက်များသော ပရိုဂရမ်များတွင် တစ်ခုအပါအဝင် ဖြစ်ပါသည်။ ထုတ်လွှင့်သည်က နှစ်ပတ်တစ်ခါ ဖြစ်သော်လည်း ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့Busy schedule ရော၊ ရိုက်ကူးသူများရဲ့မအားလပ်မှုရော .. ဒါတွေကြောင့် တစ်ခါရိုက်လျှင် နှစ်ပိုင်းစာ အမြဲရိုက်လေ့ရှိသည်။ တစ်ပိုင်းနှင့်တစ်ပိုင်းကြားတွင်တော့ အနားယူဖို့ဆိုပြီး အချိန်တစ်နာရီစာလောက် ခြားထားပေးသည်။

ခေတ္တအနားယူဖို့ ပေးထားသောအခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ အလှပြင်မှန်ချပ်ကြီးနားက ထိုင်ခုံတွင် အားအင်ကုန်ခမ်းစွာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူမနားထဲတွင် အစီအစဉ်တင်ဆက်သူ ကိုဝေဖြိုးရဲ့စကားက မထွက်။ ပထမပိုင်း အစီအစဉ် ပြီးလို့ ရိုက်ကူးတာ နားတော့မည်ဆိုသည့် အချိန်တွင် အားလုံးကြားအောင် လှမ်းပြောလိုက်တဲ့စကား။ (နောက်ထပ် ရိုက်မည့်ချက်နည်းက တို့နေလည်စာအတွက် မှာထားတဲ့ ကြက်ကုန်းဘောင် မဟုတ်လား) ဆိုပြီး ခပ်ထေ့ထေ့ လှမ်းပြောသည့် စကား။ ဒီစကားက ဘာဆိုတာ တခြားသူတွေ မရိပ်မိပေမယ့် သူမ ကောင်းကောင်း ရိပ်မိသည်။ ဒါက .. သူမရဲ့ဟင်းချက်နည်းတွေက ဘာမှ မထူးဆန်းပါဘူးဆိုပြီး ဒေါက်ဖြုတ်သည့်စကား။ တွေးရင်းတွေးရင်းနဲ့ ဒေါ်စိုးသူဇာ စိတ်တွေ မွန်းကျပ်လာသည်။ ခါတိုင်းလည်း ဝတ်လေ့ဝတ်ထေ့ရှိသည့် ဘလောက်စ်နှင့် ဒူးဖုံးယုံစကပ်တိုသည် သူမကိုယ်ပေါ်တွင် ကျပ်လာသလို ခံစားနေရသည်။

“ဒေါက် .. ဒေါက် .. ဒေါက်”

တံခါးခေါက်သံကြောင့် မှန်ထဲရှိ သူမပုံရိပ်ကို ပြန်ကြည့်နေသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာ အခန်းဝဆီသို့ အကြည့်ရောက်သည်။ စေ့ထားသည့် တံခါးရွက်က ပွင့်သွားပြီး နုငယ်သည့် မျက်နှာလေးနှင့် ကောင်လေးတစ်ယောက်သည် ဟင်းပန်းကန်၊ ထမင်းပန်းကန်များကို စတီးလင်ဗန်းထဲထည့်ပြီး သယ်လာသည်ကို မှန်ထဲကနေ တွေ့ရသည်။

“ဆရာမ .. ဆရာမအတွက် နေ့လည်စာ လာပို့တာပါ .. ဘယ်နားထားလိုက်ရမလဲ”
“အဲဒီစားပွဲပေါ်မှာ ထားထားလိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့”

ရိုရိုကျိုးကျိုးဖြေရင်း လက်ထဲကိုင်ထားသည့် လင်ဗန်းထဲက ပန်းကန်တွေကို စားပွဲပေါ် သေသပ်စွာ ချနေသည့် ရဲဝေယံအား ဒေါ်စိုးသူဇာ စူးစိုက်၍ ကြည့်မိသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ဒီကောင်လေးနှင့် ပတ်သက်ပြီး တစ်ခုခု ခံစားမိနေတာ ကြာလှပြီ ဖြစ်သည်။ လူကောင်ကကြီးသလောက် ကလေးလေးလို မျက်နှာလေးနှင့် ရဲဝေယံသည် ရည်းစားရော ရှိရဲ့လားမသိ။ ယောကျ်ားလေး တန်မယ့် ချက်ဖို့ပြုတ်ဖို့ ဝါသနာပါသည့် ဒီကောင်လေးကို သူမ သဘောကျသလို ဖြစ်နေမိသည်။

ဟင်းပန်ကန်တွေအား တစ်ခုချင်း ခေါင်းငုံ့ကာ ချနေရင်း ရဲဝေယံ စိတ်ထဲ သူ့အား ဆရာမက စောင့်ကြည့်နေသလို ခံစားရသည်။ လုပ်ရင်းကိုင်ရင်းမှ မျက်နှာကို မော့ကြည့်မိတော့ ဒေါ်စိုးသူဇာက သူ့အား မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ရဲဝေယံ ရင်ထဲ ကတုန်ကရီ ဖြစ်သွားသည်။ နောက်ဆုံး ကျန်နေသည့် ဟင်းချိုပန်းကန်ကို စတီးလင်ဗန်းထဲမှ အချ၊ စားပွဲပေါ် မမှောက်အောင်တောင် သတိကြီးစွာ ထားလိုက်ရသည်။

အားလုံးပြီးသွားလို့ ဆရာမ ဘာခိုင်းဦးမလဲဟု အလိုက်တသိနှင့် မေးမည်အပြု၊ ဒေါ်စိုးသူဇာက သူမထိုင်နေရာ ထိုင်ခုံပေါ်ကနေ နောက်ထပ်ထိုင်ခုံတစ်လုံးပေါ်သို့ ခြေထောက်တစ်ဖက် လှမ်းတင်လိုက်သည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒူးဖုံယုံရှိသည့် စကပ်က အပေါ်သို့ လိပ်၍ တက်သွားရာ ဖြူဖွေးပြည့်ဖြိုးသော ပေါင်တန်သား တစ်ဖက်က အပြင်ရောက်လာသည်။ ရဲဝေယံ ချက်ချင်း အာခေါင်တွေခြောက်ကာ ရေငတ်သလို ဖြစ်သည်။

“တစ်နာရီလောက် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရလို့လား မသိဘူး .. ခြေထောက်တွေ တင်းနေတာပဲ”

ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့ပျော့ပျောင်းသည့် လက်ကလေးက ဝင်းမွတ်နေသည့် သလုံးသားလေးပေါ်တွင် ဟိုမှဒီ ပြေးလွှားနေသည်။

“ကျ .. ကျနော် နှိပ်ပေးရမလား .. ဆရာမ” (မဝံ့မရဲလေသံလေးနှင့် ရဲဝေယံ တွန့်ဆုတ်စွာ မေးမိသည်)
“တကယ် .. မင်း နှိပ်ပေးမယ်ဆို ကောင်းတာပေါ့” (ဒေါ်စိုးသူဇာက မဆိုင်းမတွ တက်တက်ကြွကြွနှင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်)

ရဲဝေယံ ခြေလှမ်းတွေကို မမှားအောင် သတိထားလျှောက်ရင်း ဆရာမဖြစ်သူ ထိုင်နေသည့် ခုံရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာနှင့် ဝင်းမွတ်နေသည့် ဆရာမဖြစ်သူရဲ့ပေါင်တန်တစ်ဖက်သည် ရေပြင်ညီအနေအထားအတိုင်း တစ်တန်းတည်း ရှိနေလေသည်။

နူးညံ့ချောမွတ်နေသော သလုံးသားလေး၏ အောက်ပိုင်းကို ထိမိလိုက်သည်နှင့် ရဲဝေယံ လက်ဖဝါးတွေ ဖိန်းရှိန်းသလို ခံစားရသည်။ ရင်ထဲ ဝုန်းဒိုင်းကြဲစပြုနေသော ရင်ခုန်သံကြောင့် ဟန်ကို့ဖို့ဆိုပြီး ဆရာမအား စကားစကာ လှမ်းပြောမိသည်။

“တီဗီပေါ်မှာ ကြည့်တော့သာ လွယ်တယ်လို့ထင်တာ .. တကယ်တမ်း ရိုက်ကူးတော့ ထင်သလောက် မလွယ်ဘူးနော်”

ဒီစကားက သူမရင်ထဲရှိ ခံစားချက်ကို ထင်ဟပ်နေသဖြင့် ကောင်ကလေးအား သဘောကျသွားသည်။ မိမိရဲ့ခြေသလုံးသားကို ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးနေသည့် ရဲဝေယံရဲ့လက်တွေကို ငေးကြည့်နေရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာ တုံ့ပြန်ပြောမိသည်။

“အင်း .. ဒါပေမယ့် ဒီနည်းတွေပဲ ထပ်ပြန်တလဲလဲ ဖြစ်နေတာ မဟုတ်လား”
“ဆောရီးပါ ဆရာမ .. ကျနော် မှားပါတယ် .. ဟင်းချက်နည်းအသစ်ထွက်ဖို့ဆိုတာ အရေးပါပေမယ့် တီဗီကြည့်နေတဲ့ ပရိတ်သတ် လွယ်လွယ်ကူကူ လိုက်လုပ်နိုင်ဖို့ လိုအပ်တယ် ဆိုတာ ကျနော် သဘောပေါက်မိပါပြီ .. မနေ့က ပြောမိတဲ့ စကားအတွက် ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်”
“ဟင့်အင်း .. တောင်းပန်ဖို့ မလိုပါဘူးကွယ် ..” (ရဲဝေယံစကားကို သဘောကျမိသည့်အလျောက် ဒေါ်စိုးသူဇာ လေသံခပ်နွဲ့နွဲလေးနှင့် တုံ့ပြန်ရှာသည်)
“ဆရာမ .. ကျ .. ကျနော်လေ ဆရာမကို အားကျတယ်” (ရင်ထဲက သူပြောချင်သည့် စကားကို ခေါင်းမော့ကာထားရင်း အရဲစွန့်၍ ရဲဝေယံ ပြောသည်)
“ဟွန့် .. မင်းက လူတိုင်းကို အားကျနေတာလား”
“ဟီး .. ဟီး”

ရယ်ကျဲကျဲ ရုပ်ကလေးနှင့် ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားသည့် ရဲဝေယံကြောင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ရယ်မိသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမထိုင်နေသည့် ပုံစံက အနေအထား တစ်မျိုးပြောင်းသွားသည်ကို သတိမပြုမိလိုက်။ သို့သော် ရဲဝေယံက ထိုအချက်ကို သေချာသတိထားမိသည်။ ဆင်စွယ်ရောင် ပေါင်တံနှစ်ဖက် အနည်းငယ်ကွာသွားမှုနှင့်အတူ ရိုးတိုးရိပ်တိတ် မြင်လိုက်ရသော ပင်တီစ ဖြူဖြူလေးကြောင့် …။

ရဲဝေယံအား ငုံ့ကြည့်နေသည့်အတွက် သူ့မျက်လုံးတွေ ဘယ်နားရောက်နေသည်ဆိုတာ ဒေါ်စိုးသူဇာ သတိပြုမိသည်။ သို့သော် ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ပြန်စေ့လိုက်ဖို့ သူမ လုံးလုံး မစဉ်းစားမိပါ။ ထိုသို့ မတွေးမိသည့်အပြင် ကောင်လေးရဲ့လက်က မသိမသာနှင့် ခြေသလုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးရာမှ အပေါ်တက်လာသည်ကိုလည်း လျစ်လျူရှူထားသည်။

အစင်းကြောင်းလေးများတောင် သေချာမရှိသည့် ဒူးခေါင်းနေရာအား ဖြတ်ကျော်ပြီးနောက် ရဲဝေယံလက်က ပေါင်တန်ဖြိုးဖြိုးရဲ့အစပိုင်းဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ဆရာမက အခုထက်ထိ သူ့ကို ဘာမှမပြောသေး။ ရဲဝေယံ အသက်ရှူနှုန်းတွေ မြန်လာပြီး လက်ကို ပေါင်တန်ရင်းအတွင်းဘက်သို့ နေရာရွှေ့ကာ စကပ်အောက်သို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အွန်းခနဲ အသံခပ်သဲ့သဲ့ကို ကြားရပြီး ဒေါ်စိုးသူဇာက သူ့လက်အား စကပ်ပေါ်ကနေ ဖိကာတားသည်။ ရဲဝေယံ ဆရာမဖြစ်သူကို မော့ကြည့်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာက သူ့ကို မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် ပြန်စိုက်ကြည့်နေသည်။

လက်အားကို ဖြည့်ပြီး ပေါင်ခြံကို ရောက်အောင် ရဲဝေယံ ရှေ့ဆက်တိုးသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ဒေါ်စိုးသူဇာက သူ့လက်အား တွန်းထားသေးသည်။ သို့သော် ရဲဝေယံက ပေါင်တံလေးကို လက်ချောင်းလေးများနှင့် ရွရွလေးပွတ်၍ ရှေ့ဆက်သည်တွင် ဆရာမလက်က အားကလျော့သွားသည်။ နူးညံ့လှသည့် ပေါင်တွင်းသားနှစ်ဖက်ကို ပွတ်တိုက်ရင်း သူ့လက်က မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အရာဆီသို့ ဦးတည်ကာရွေ့သည်။ လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေနှင့် ထိုးမိသည်တွင် လက်ကို အပြားလိုက်လှန်၍ ပြေးကပ်သည်။ တစ်ချိန်ထဲ တစ်ပြိုင်ထဲဆိုသလို ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့လက်က ထိုင်ခုံရဲ လက်တန်းများကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိသားဖြစ်သည်။

နှုတ်ခမ်းဖျားကနဲ့ အင်းခနဲ ဟင်းခနဲ ညည်းသံတွေ ထိန်းမရအောင် ထွက်လာသည်အထိ ဒေါ်စိုးသူဇာ စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေသည်။ နှစ်ကာလအတော်ကြာ မေ့ထားခဲ့ရသည့် အရသာတစ်ခုကို ရဲဝေယံလက်ဖျားမှ တဆင့် ရရှိလာသောအခါ သူမ မျက်နှာလေးက အလိုလို မော့သွားသည်။ မျက်လုံးများကို ဖွင့်၍ ထားသည့်တိုင် သူမအမြင်အာရုံတွင် တခြားဘာဆိုဘာမှ မမြင်တော့။ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို တတ်နိုင်သလောက် ကားပေးထားရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာ နောက်လန်ကာ ကျသွားလေသည်။

တော်သေးသည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့နောက်ဘက်တွင် ထိုင်ခုံတစ်လုံးက အရန်သင့်ရှိနေရာ သူမကိုယ်လေး အောက်သို့ ပြုတ်ကျမသွား။ ထိုင်ခုံနှစ်လုံး ဆက်လျက်သားတွင် ကျောခင်းကာ အိပ်ပေးသလို ဖြစ်သည်။ ပေါင်တံဖြိုးဖြိုး နှစ်ချောင်းကတော့ အလိုအလျောက် ထောင်သွားပြီး စကပ်က ပေါင်ရင်းအထိ လိပ်တက်သည်။ ရဲဝေယံ အဖို့တော့ ဒါက အကွက်ပင်။ သူ့လက်နှင့်ထိမိထားသည့် ပင်တီဖြူဖြူလေး ဖုံးအပ်ထားသည့် ဆရာမရဲ့အဖုတ်ကို သေချာရှင်းလင်းစွာ မြင်လိုက်ရလို့ ဖြစ်သည်။

ရဲဝေယံ အချိန်ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ဇာပင်တီဖြူလေးရဲ့ဂွကြားနေရာကို သူ့မျက်နှာပြေးအပ်သည်။ ပါးစပ်နှင့် အဖုတ်ဝနေရာလေး ထိတွေ့သည်နှင့် လျှာကို အပြားလိုက်ထားကာ ပြတ်ခနဲ လျက်သည်။ (အမေ့ … အင်း .. ဟင်း) ဟု အော်ညည်းမိလိုက်ပြီးမှ ဒေါ်စိုးသူဇာ သူမတို့ ရောက်နေရာကို သတိပြုမိပြီး လက်ဝါးနှင့် ပါးစပ်ကို အမြန်ပိတ်ရသည်။ ကောင်လေးကတော့ သူမ ဒီလို ဖြစ်သွားသည်ကိုပဲ သဘောကျသွားသလား မသိ။ အမဲနံ့ရသည့် ကျားရိုင်းတစ်ကောင်လို သူ့လျှာကြီးနှင့် တပြတ်ပြတ် ထပ်လျက်သည်။ အစိလေးကို နှုတ်ခမ်းနှင့် ကိုက်ငုံပြီး စုပ်လိုက်သည်တွင် အသည်းတွေ၊ အူတွေ ဗြောင်းဆန်သွားသလို ဒေါ်စိုးသူဇာ ခံစားလိုက်ရသည်။

“သား … ဆရာမ .. မ .. မနေနိုင်တော့ဘူး”

ပေါင်ကြားထဲကနေ ရဲဝေယံခေါင်းကို အတင်းဆွဲထုတ်ရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာ ရမ္မက်လှိုင်းသံအပြည့်နှင့် အချက်ပြလိုက်သည်။ ရဲဝေယံကလည်း ဒီနေရာမျိုးမှာတော့ အကင်းပါးသည်။ ဆရာမရဲ့ကိုယ်ကို ဖက်ပြီး ဆွဲပွေ့လိုက်ရာ၊ ဒေါ်စိုးသူဇာ ခြေနှစ်ချောင်းက သူ့ခါးကို ချိတ်ရင်း ကြွတက်လာသည်။ ရဲဝေယံ အချိန်ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ ဆရာမကို ပွေ့ထားရင်း အနားက မှန်တင်ခုံပေါ်တွင် တင်ပါးတွေကို တင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူ့ဝတ်ထားသည့် apron ကို ဖြေ၊ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်၊ အောက်ခံဘောင်းဘီကို လျှောချပြီး ထောင်မတ်စပြုနေသည့် လီးကို အပြင်ရောက်အောင် ထုတ်သည်။

“သား .. ဖြေးဖြေးနော် .. ဆရာမ မလုပ်တာ ကြာပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့ .. ဆရာမ”

မမာတမာဖြစ်နေသည့် အရွယ်မှာတောင် စံချိန်မီ လှသည့် လိင်ချောင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိုးသူဇာ အသည်းယားသွားသည်။ သူမ ဘဝတွင် ရှိစုမဲ့စု မြင်ဖူးခဲ့သည့် ယောကျ်ားတန်ဆာရယ်လို့ များများစားစား မရှိခဲ့။ ယောကျ်ားလေးတွေ ဘယ်လောက်ကြီးကြသည် ဘာညာဆိုတာ စာအုပ်တွေလောက်ပဲ ဖတ်ဖူးသည်။ အခုတော့ ထိုစာအုပ်တွေထဲတွင် ရေးလေ့ရှိသည့် လီးကြီးဆိုသည့်အခေါ်အဝေါ်က ရဲဝေယံထံတွင် တပ်အပ်ရှိနေလေသည်။

“ဆရာမ ထည့်လိုက်မယ်နော် ..”
“အင်း .. ထည့်”

ကောင်လေးက ပင်တီကိုတောင် ဆွဲချွတ်မနေ၊ ဘေးဘက်သို့သာ လက်ဖြင့် တွန်းဖယ်ပြီး အဖုတ်ဝ ပေါ်လာအောင် ပြုလုပ်သည်။ အမွှေးအမှင် မရှိအောင် ရှင်းလင်းထားသည့် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး ပေါ်လာသည်တွင် ရဲဝေယံရဲ့လည်ဇလုတ်က လှုပ်ရှားသွားသည်ကို သတိထားမိသည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာ ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးလိုက်ပြီး ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ထပ်၍ ကားပေးလိုက်သည်။ ဒါကပင် ကောင်လေးကို ဖိတ်ခေါ်လိုက်သလိုမျိုးဖြစ်ကာ ရဲဝေယံက မဆိုင်းမတွ သူမပေါင်ကြားထဲသို့ သူ့ခါးကို တိုးကပ်သည်။

လျက်ပေးထားသည့် အရှိန်နှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ အဖုတ်က အရေတွေရွှဲနေရာ လီးဒစ်က အဆင်ပြေပြေနှင့် အထဲသို့ တိုးဝင်သွားသည်။ သို့သော် ဒစ်မြုပ်ပြီးသည့်နောက် ရှေ့ဆက်တိုးလို့ မရသလိုမျိုးဖြစ်ကာ တင်းခံနေသည်။ ရဲဝေယံ အံ့အားသင့်မိသည်။ သူထင်ထားသည်က ဒေါ်စိုးသူဇာ အဖုတ်သည် သူ့လီးနှင့် ဖစ်ဆိုက်ဖြစ်မည်လို့။ အခုတော့ ဆရာမဟာက အဖုတ်ကသာ ကြီးတာ အထဲမှာ တော်တော်ကျပ်နေလေသည်။

“နေ .. နေဦး .. သား .. အောက်ဘက်နဲနဲ လျှောထိုး”

အလိုးမခံရတာ နှစ်နှင့်ချီပြီး ကြာနေသည်မို့ သူမအဖုတ်က အပျိုလေးသဖွယ် ပြန်ဖြစ်နေသည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အဆင်ပြေအောင် ညွှန်ကြားရင်း ကိုယ်ကိုလည်း မှန်ဘက်သို့မှီကာ ခပ်လျှောလျှောနေပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ လီးဒစ်က အောက်ဘက်သို့ ပို၍စိုက်သွားပြီး ကျဉ်းမြောင်းသည့် လမ်းကြောင်းအတိုင်း တိုးကာဝင်လာသည်။

“ကောင်းတယ် .. ဆရာမရယ် .. တအားကျပ်တာပဲ”
“သားဟာကြီးလဲ ကောင်းတယ် .. အကြီးကြီးပဲ”
“ဆရာမကြိုက်လား”
“ကြိုက်တယ် .. ထိုး .. ထပ်ထိုး”

တထစ်ထစ်နဲ့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိစွာ ရဲဝေယံလီးက အထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ လိင်အင်္ဂါ အချင်းချင်း ထိတွေ့မှုမှ မြစ်ဖျားခံကာ ရရှိလာသည့် ထူးကဲကောင်းမွန်သော အရသာက နှစ်ယောက်စလုံးကို ဖမ်းစားထားသည်။

“လုပ် လုပ် .. သား .. ဆောင့် .. အားမနာနဲ့”
“အင်း .. ဒီလိုလား .. ဆရာမ”
“အိုး … ဟုတ် .. ဟုတ်တယ် .. လုပ်”

ထို့နောက်တော့ ဒေါ်စိုးသူဇာ ရဲဝေယံအား နောက်ထပ်ညွှန်ကြားချက်တွေ ဘာဆိုဘာမှ မပေးနိုင်တော့ပါ။ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသည့် လိုးဆောင့်ချက်တွေကြောင့် အော်မညည်းမိအောင် လက်ခုံကို သွားနှင့်ဖိကိုက်ကာ ကျိတ်မှိတ်ခံနေရသည်။ တစ်ချက်ဆောင့်ဝင်လာတိုင်း အဖုတ်တစ်ခုလုံး ပူထူဆင်းသည်။ ကောင်းလိုက်သည်ကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့။ နောက်ထပ်တီထွင်ဖို့ ကြိုးစားနေသည့် ဟင်းချက်နည်းသာ ဒီလောက်ကောင်းမယ်ဆိုရင် သူမ သေပျော်မလားတောင် မသိ။ လိုချင်တပ်မက်မှု အပြည့်နှင့် သူမကို ကြည့်ရင်း လိုးဆောင့်နေသည့် ကောင်လေးရဲ့အကြည့်များအား ညို့အားပြင်းသည့် အကြည့်များနှင့် တုံ့ပြန်ကာ စိုက်ကြည့်နေသည်။

“ဆရာမ ကျနော့်ကို ဖင်ကုန်းပေး”
“ဟင် .. မင်း .. မင်းလေးက မနိုင်ပါလား … ဟွန့်”

ကောင်းလွန်းသမျှ ကောင်းနေသည့် အချိန်တွင် အချီကြီးတောင်းဆိုလိုက်သည့် ရဲဝေယံရဲ့စကားကြောင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ ချစ်မျက်စောင်း တစ်ချက်ထိုးသည်။ ရဲဝေယံက သူမကို ရယ်ကျဲကျဲနှင့် လုပ်ပြရင်း လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသည့် အချောင်းကြီးသည် အရည်တွေနှင့် စိုလက်နေရာ ဒေါ်စိုးသူဇာ စိတ်တွေ ဆူဝေသွားသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို မှန်တင်ခုံတွင် ထိုင်နေရာမှ အောက်သို့ ဆင်းပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခြားကာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။

သူ့ဆရာမဖြစ်သူက ရက်ရက်ရောရော ကုန်းပေးထားမှတော့ ရဲဝေယံအဖို့ ဖီလင်တက်ကြွသည်မှာ ဘာပြောကောင်းမနည်း။ ချက်ချင်းကို ဖင်တုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေနောက် နေရာယူပြီး လီးကြီးအား အဖုတ်ထဲသို့ ထိုးနှစ်သည်။ (အိုး .. ရှီး) ဟု အော်ပြီး ဒေါ်စိုးသူဇာ ညည်းသည်။ သားရဲမရဲ စီးသလို ဖြစ်နေသည့် ရဲဝေယံအား မှန်ချပ်ကြီးထဲမှ မြင်နေရရာ၊ ထိုမြင်ကွင်းကြောင့်ပင် သူမ စိတ်တွေတအား ဖြစ်လာသည်။

“သား .. ဆောင့် .. နာနာဆောင့် .. ဆရာမ ပြီးတော့မယ်”

ရဲဝေယံ ဆောင့်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဘာကိုဘာမှ လျှော့ပေးမနေတော့ဘဲ ဆရာမရဲ့ခါးလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တအားကိုဆောင့်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာကလည်း ဖင်ကြီးကို လှုပ်ခါရင်း ဆောင့်ချက်တိုင်းကို ထိထိမိမိဖြစ်အောင် တုံ့ပြန်သည်။

“ဆရာမ .. ကျ .. ကျနော် ပြီး ..ပြီးပြီ”

အချက်ပေါင်းများစွာ Non-stop ဆွဲလိုက်ပြီးနောက် ရဲဝေယံ လရည်တွေ ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့အဖုတ်အတွင်းပိုင်း အကျဆုံးတွင် ပန်းထုတ်ပစ်သည်။ လီးဒစ်ဖူးက သားအိမ်ကိုတောင် ထောက်နေသလိုဖြစ်ရာ အရည်တွေက အထဲထိတောင် စိမ့်ဝင်သွားသလား မသိ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ရဲဝေယံကတော့ သူ့လီးကို ပြန်နှုတ်ပစ်ချင်စိတ်မရှိ။ တတ်နိုင်လျှင် ဆရာမအဖုတ်ထဲ အမြဲစိမ်ထားချင်နေတော့သည်။

ထိုနေ့က တီဗွီပရိုဂရမ်ရဲ့ဒုတိယပိုင်း အစီအစဉ်တွင် ဒေါ်စိုးသူဇာတစ်ယောက် အလိုလိုနေရင်း မောနေသလို ခံစားရသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် မတ်တပ်ရပ်နေရာမှ နေရာရွှေ့လိုက်သည်တွင် အဖုတ်ထဲက ယားကျိကျိဖြစ်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာ အစီအစဉ် မြန်မြန်ပြီးပါစေဟု ကျိတ်ဆုတောင်းရသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အောက်ခံပင်တီလေးနှင့်သာ ကာဆီးထားရသည့် အဖုတ်ထဲမှနေ၍ ရဲဝေယံရဲ့သုတ်ရည်များ ဖြေးညင်းစွာ စိမ့်ကျနေလို့ဖြစ်သည်။

(တော်တော်ဆိုးတဲ့ ကောင်ကလေး .. သုတ်ကလည်း သန်လိုက်ပါဘိ .. ဟင်း .. ဟင်း)

P.S: ပုံမှန်ရေးနေပေမယ့် သန့်ကျူ ရတဲ့ ပမာဏလေး နည်းသွားတော့ ရေးရတာ တော်တော်တောင် အားနည်းသွားတယ်။ Holidays ရက်တွေ ဖြစ်နေလို့ဆိုပြီးပဲ ခံယူထားလိုက်ပါတယ် (ပုံမှန်အမြဲပေးနေတဲ့သူတွေကိုတော့ ကျနော်က ကျေးဇူးပြန်တင်ပါတယ် ဗျား)။ စာရေးဖို့ ဝါသနာပါလို့ ရေးနေပေမယ့် အားပေးတဲ့သူ သိပ်မရှိတော့ရင်တော့ နောက်ထပ်ရေးဖို့ စဉ်းစားထားတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးတွေ စကရင်ပေါ် ရောက်ပါ့မလား မသိဘူး :-[

ဦးရဲသူတစ်ယောက် နှစ်နှစ်လောက် ဘာစာမှ မရေးနိုင်ဘူးဆိုတာ ကိုယ့်ဆီများ ကူးသွားမှာလား မသိ။ ပညတ်သွားရာ ဓါတ်သက်တော့ မပါပါရစေနဲ့ဗျာ .. နော့ .. ကူညီကြပါဦး

“ဆရာ .. ကျနော် စဉ်းစားနေတာက ဇာတ်လိုက်လုပ်တဲ့ကောင် တွေ့တဲ့ ကမ်းခြေက သေတ္တာက မှော်ဝင်နေပြီး .. လပြည့်ညတိုင်းမှာ အဲဒီသေတ္တာထဲကနေ တစ်ခုခု ထွက်လာတယ်ဆိုပြီးတော့ .. အဲ့လို ဇာတ်လမ်းဆင်ရင် ဘယ်လိုနေမလဲ ဆရာ”

တပည့်ဖြစ်သူ ကျော်ထူးရဲ့စကားကို ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်ကာ နားထောင်ရင်း ဦးရဲသူရဲ့အကြည့်က စားပွဲရဲ့တခြားစွန်းတွင် ထိုင်နေသည့် ရွှေပိုးအိမ်ထံ အကြည့်ရောက်သည်။ ရွှေပိုးအိမ်က မသိမသာ သူ့ကို ပြန်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ဆရာ .. ဒီနေ့သင်တဲ့လက်ချာအတိုင်းဆို သမီး ဆရာ့ဇာတ်လမ်းတွေကို ကော်ပီလုပ်လို့ ရမလား ဟင် ..”

ချွဲချွဲပစ်ပစ်သံနှင့် မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်း မေးလိုက်သည့် မြလွန်းချိုအသံကြောင့် ဦးရဲသူ သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေသည့် သူမကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဒီကောင်မလေးဟာ တကယ်မလွယ်တဲ့ မီးခဲလေး .. ရုပ်လေးလှသလောက် ဘယ်လိုဖြစ်လို့ သူ့ကို လာလာတိုင်ပတ်ချင်နေတာလဲ မသိ။ တကယ်ဆို မြလွန်းချိုဘေးနားတွင် ထိုင်နေသည့် လင်းဟန်ဆိုသည့် ချာတိတ်က သူမနှင့် ပို၍ လိုက်ဖက်ညီသည်သာ။ ကြည့်ပါလား .. ဟိုကောင်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေက ခပ်ဟိုက်ဟိုက်လည်ပင်းပေါက်ကြောင့် ပြူထွက်နေသည့် ရင်သားဖွေးဖွေးတွေဆီ အကြည့်ရောက်နေသည်။ ဦးရဲသူ မျက်လုံးတွေကို ချက်ချင်းလွှဲဖယ်ပြီး ဘီယာပုလင်းကို တရှိန်ထိုးမော့သောက်လိုက်သည်။

“မြလွန်းချို .. နင်ဟာလေ .. ဆရာ့ကို အလွတ်ကိုမပေးဘူး” (ဦးရဲသူနှင့် ကပ်လျက်ထိုင်နေသည့် ကျော်ထူးက သူ့အစားဝင်ပြောသည်)
“ဘာဖြစ်လဲ .. ငါတကယ်ပြောတာ .. ဆရာ့အရေးအသားကို တအားသဘောကျတာ”
“အေးပါ .. နင်သဘောကျတာ ငါတို့ သိပါတယ် .. ဆရာကသာ နင့်ကို သဘောမကျတာ”
“ကောင်စုတ်!!!”

ပြန်ပက်လိုက်သည့် ကျော်ထူးစကားကြောင့် မြလွန်းချို မျက်နှာလေး ရဲခနဲဖြစ်သွားပြီး၊ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသည့် တစ်ရှူးစနှင့် သူ့ကို လှမ်းပေါက်သည်။ ကျော်ထူးက မထိအောင် ရှောင်လိုက်ပြီး မြလွန်းချိုအား လျှာထုတ်ကာ ပြောင်ပြသည်။

“အားလုံးပဲ .. ကျမ ပြန်လိုက်ဦးမယ်နော် .. ဒီနေ့ အိမ်မှာ အမှတ်တရပွဲလေး လုပ်တာ ရှိလို့ .. နောက်အပတ်မှ ပြန်ဆုံကြမယ်နော် .. တာ့တာ”

မြလွန်းချိုအား ဝိုင်းကာလှောင်နေကြသည့် အသံများသည် စကားချိုချိုလေးပြောပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သော ရွှေပိုးအိမ်ကြောင့် ခေတ္တခဏရပ်တန့်သွားသည်။

“အာ .. သူက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ .. အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်ထဲရှိတာလား”

အားလုံးက သူမကို လှမ်းစနောက်၍ ပြောနေပေမယ့် ရွှေပိုးအိမ် မသိကျိုးကျွံပြုရင်း စားပွဲဝိုင်းမှ ထလာခဲ့သည်။ ဆရာဦးရဲသူက ရွှေပိုးအိမ် ထသွားသည်နှင့် လက်ကျန်ဘီယာပုလင်းကို ကောက်ကိုင်ပြီး စားပွဲအလယ်ခေါင်သို့ မြှောက်တင်လိုက်သည်။

“ကဲ .. အားလုံးပဲ .. ချီးယား .. ပုလင်းထဲမှာ မကျန်စေနဲ့နော်”

ဟေးဟေးဟားဟား အော်ဟစ်သံများနှင့် ပုလင်းချင်း ထိရိုက်သည့်အသံများ သူတို့ဝိုင်းအတွင်း ဆူညံသွားသည်။ ဦးရဲသူက ကြေညာလိုက်သည့်အတိုင်း လက်ထဲရှိ ပုလင်းထဲမှ ဘီယာကို ကုန်အောင် မေ့သောက်ပြီး ပုလင်းခွံကို စားပွဲပေါ်သို့ ဒုန်းခနဲမြည်အောင် ချလိုက်သည်။

“တပည့်တွေ .. ဆရာလည်း လစ်ရတော့မယ် .. မနက်ဖြန်မှာ အရေးကြီးကိစ္စနဲ့ စောစောထစရာ ရှိလို့ .. နောက်ကျလို့ မဖြစ်ဘူး .. ဆောရီး .. ဆောရီး”

မြလွန်းချိုအပါအဝင် ဝိုင်းထိုင်နေကြသူ အားလုံး ပွစိပွစိနှင့် ဝိုင်းဆွဲနေကြပေမယ့် ဦးရဲသူ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်မနေတော့ပါ။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ရှေ့ကထွက်သွားသည့် ရွှေပိုးအိမ်နောက် အမှီလိုက်ဖို့သာ ရှိနေသည်။ မျက်စိထဲတွင် ဒီနေ့မှ မိန်းကလေးဆန်ဆန် ဖက်ရှင်ကျကျနှင့် အပေါ်အောက်တဆက်ထဲ ဂါဝန်အနက်ရောင်အကျပ်ကို ဝတ်ဆင်လာသည့် ရွှေ့ပိုးအိမ်ရဲ့အသွင်က မထွက်ဖြစ်နေသည်။ ညရဲ့မဟူရာ အချစ်နတ်သမီးလေးကို အလွတ်ခံလို့မဖြစ်။

ကသိုက်ကရိုက်ထွက်သွားသည့် ဆရာဦးရဲသူအား ကြည့်၍ မြလွန်းချိုစိတ်ထဲ တစ်ခုခုကို ဘဝင်မကျ။ ဂျာနယ်လစ်လုပ်လာသည့် အတွေ့အကြုံနှင့် ဆရာတစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေသည်ဟု ထင်မြင်မိသည်။ ဘာထူးခြားတာလဲဟု ဆက်၍ စဉ်းစားမည်အပြု သူ့ကို မျက်နှာချိုသွေးကာ စကားလှမ်းပြောလိုက်သည့် လင်းဟန်ကြောင့် အာရုံပျက်သွားရလေသည်။

အစတုန်းကတော့ ဒီကောင်မလေး သူ့ကို လူလည်ကျပြီး သပ်သပ်ညှင်းနေသည်ဟု ဦးရဲသူ ယူဆထားခဲ့မိသည်။ ဒီလိုမျိုး ထင်လည်းထင်ချင်စရာပင်။ ဘယ့်နှယ့်ဗျာ .. ခင်ဗျားတို့ပဲ စဉ်းစားကြည့်ဦး။ တည်းခိုခန်းထဲရောက်လို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အဝတ်အစားတွေတောင် ချွတ်ပြီးလို့ ကိုယ်ပေါ်တွင် အတွင်းခံလေးရယ်လို့ ကျန်တော့မှ သူ့လက်ထဲ စာရေးစက္ကူရွက်တွေ ထိုးပေးပြီး စာမူဖတ်ခိုင်းသည်တဲ့။ ကြားကြားလို့မှ ကောင်းသေးရဲ့လား။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အနီရဲရဲ ဘရာလေးနှင့် အရောင်တူအတွင်းခံလေးသာ ကျန်တော့သည့် ရွှေပိုးအိမ်ထံမှ မျက်လုံးက ဘယ်လိုမှ ခွာလို့မရ။ သူ့အား လှမ်းပေးလိုက်သည့် စာမူကို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနှင့် ယူလိုက်ပြီး မနည်းပင် အာရုံထည့်ကာ ဖတ်နေရသည်။

စစဖတ်ချင်းတုန်းကတော့ ပြီးချင်ဇောနှင့် မြန်မြန်ဖတ်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားသေးသည်။ ကျောင်းကလူတွေ မသိအောင် အလင်္ကာစံအိမ်ထဲကနေ ခိုးကာထွက်လာကြရသည်မို့ အခုလောလောဆယ်တွင် ဦးရဲသူရဲ့ခေါင်းထဲတွင် ဘာဝတ္ထု၊ ဘာဇာတ်လမ်းမှ ဖတ်ချင်စိတ်ရှိမနေ။ ငတ်ပြတ်နေသလို ဖြစ်နေသည့် အရသာလေးကို သွယ်လျလှပသည့် ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ်က အပြည့်အဝယူဖို့သာ စိတ်ကူးထဲရှိနေခဲ့သည်။ သို့သော် သူမရဲ့စာမူကို လေးငါးမျက်နှာလောက် ဖတ်ပြီးသည့်အချိန်တွင် ဇာတ်လမ်းထဲ စိတ်ဝင်စားကာ အနားတွင် ပဆစ်တုပ်လေးထိုင်ကာ စောင့်နေသည့် ရွှေပိုးအိမ်တောင် အာရုံထဲမှ မေ့သလို ဖြစ်သွားရှာသည်။

နောက်ဆုံးပိတ် စာရွက်ကိုဖတ်ပြီးနောက် ဦးရဲသူ ဟူးခနဲ လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း တပ်ထားသည့် မျက်မှန်ဝိုင်းကို ချွတ်လိုက်သည်။ ဆရာဖြစ်တဲ့သူ စာဖတ်နေစဉ် ဘေးနားကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ကာ တောက်လျှောက်စောင့်နေခဲ့သည့် ရွှေပိုးအိမ်က မဝံ့မရဲလေသံလေးနှင့် လှမ်းကာမေးသည်။

“ဆရာ .. ဘယ်လိုမြင်လဲ ဟင် .. မကောင်ဘူးလား”
“ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. တချို့နေရာတွေက ကောင်းတယ် .. တချို့နေရာတွေကတော့ မကောင်းဘူး”

ဝေဖန်သူတစ်ယောက်လေသံနှင့် ပြောလိုက်သည့်စကားကြောင့် ရွှေပိုးအိမ်မျက်နှာလေး အလိုလိုညိုကျသွားသည်။ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးက ပို၍တောင် ရှည်သွားသလားမသိ။ ဦးရဲသူက ရွှေပိုးအိမ်အား မကြည့်ဘဲ ဆက်လက်၍ ပြောနေသည်။

“အားမနာတမ်း ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ..”

စကားမဆက်ဘဲ ရပ်သွားသည့် ဦးရဲသူကြောင့် ရွှေပိုးအိမ်ခမျာ စက်ရှင်တရားသူကြီးရဲ အမိန့်ကို စောင့်နားထောင်နေသည့် တရားခံတစ်ယောက်လို ခံစားနေရသည်။

“တကယ်ကို ကောင်းတယ် ကွာ … အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် ဆရာတောင် မင်းရေးတာကို အားကျမိတယ်”

လက်မထောင်ကာပြရင်း အားမာန်အပြည့်နှင့် ပြောလိုက်သည့် ဦးရဲသူစကားကြောင့် ရွှေပိုးအိမ်မျက်နှာလေး ငပုတ်ဖမ်းရာမှ လွတ်လာသည့် ငွေစန္ဒာလို ဝင်းလက်သည်။ ရေးခနဲ ထအော်ပြီး ဦးရဲသူရဲ့လည်တိုင်အား သိုင်းဖက်သည်။ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် တရွှတ်ရွှတ်နှင့် နမ်းသည်။

“နေ .. ဦး .. ဆရာက အဲ့လိုတော့ ပြောလိုက်ချင်သား .. ဒါပေမယ့်”

ထင်မှတ်မထားသည့် နောက်ရွှတ်ရွှတ်စကားကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် စိတ်အတော်တိုသွားသည်။ လည်တိုင်ကို ဖက်တွယ်ထားသည့်လက်တွေကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး မကြည်သလို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးသည်။

“အာ .. ဆရာနောက်မနေနဲ့ .. ဒါက နောက်ရမယ့် ကိစ္စမဟုတ်ဘူး .. သမီး ဒီဇာတ်လမ်းကြောင့် စိတ်ပင်ပန်းနေတာ သိလား”
“စိတ်ပင်ပန်းတယ် ဟုတ်လား ..”
“ဟုတ်တယ် .. ပင်ပန်းတယ် .. ပင်ပန်းတယ်”(ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနှင့် နှစ်ခါဆက်တိုက် ပြောထည့်လိုက်သည်)
“ဒါဆို ဟိုကိုကြည့်စမ်း”

ဦးရဲသူ ညွှန်ပြသည့် ကုတင်ခြေရင်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်စဉ်တွင် သူမကိုယ်လေးအား နောက်မှ တွန်းခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ ဘာလုပ်တာလဲဟု လှမ်းမေးလိုက်စဉ်မှာပင် ဦးရဲသူ ကိုယ်ကနောက်ကနေ ပိကျလာသည်။ ဝမ်းလျားလေးမှောက်သွားသည့် ရွှေပိုးအိမ်ကိုယ်ပေါ်တွင် ဦးရဲသူရဲ့အဝတ်မဲ့ကိုယ်က ထပ်နေသည်။ အတွင်းခံအောက်မှ ထွားကျိုင်းသည့်အကောင်ကြီးသည် သူမရဲ့တင်ပါးလုံးလုံးလေးပေါ် ထောက်ကာနေသည်။ ရွှေပိုးအိမ် စိတ်တွေ ကတုန်ကယင် ဖြစ်သွားသည်။

“အာ .. ဆရာ .. မလုပ်နဲ့ .. စာကြောင်းပေကြောင်း ဆွေနွေးနေတာ ဒါမျိုး မလုပ်နဲ့” (ကိုယ်ကလေးကို တွန့်၍ ရုန်းပေမယ့် ဦးရဲသူက သူမလက်တွေကို ချုပ်၍ ဖိထားရာ ရုန်းထွက်လို့မရချေ)
“တကယ်တော့ မင်း ရေးတာ ကောင်းပါတယ် .. ဒါပေမယ့် ဖီလင်မပါသလိုပဲ .. စာအဖြစ်ရေးနေတယ်ဆိုတာပဲ ရှိတယ် .. စိတ်လှုပ်ရှားမှု မရှိဘူး .. မင်းရဲ့ဘဝလိုပဲ ပေါ့ရွှတ်ရွှတ်ဖြစ်နေတယ်”

ဒီစကားက သူမရင်ထဲကို ကိုင်လှုပ်လိုက်သဖြင့် ရွှေပိုးအိမ် ငြိမ်ကျသည်။ ဦးရဲသူက ဒီအချက်ကို အပြည့်အဝအသုံးချကာ သူမကိုယ်လေးအား ကျောပြင်တလျှောက် တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း အောက်ဘက်သို့ ဆင်းသွားသည်။ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ကျော်၍ တင်ပါးလုံးလုံးဖွေးဖွေးနား အရောက်တွင် ပင်တီလေးအား အရင်လိပ်ချသည်။ ပြီးမှ နူးညံ့လှသည့် တင်သားတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို နမ်းရင်း ဖင်ကြားကမြောင်းလေးအတိုင်း လျှာပြားကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“အာ့ … ဆရာ .. မလုပ်နဲ့ .. မရွံမရှာနဲ့ ကွာ” (ရွှေပိုးအိမ် အသက်ရှူသံမြန်လာပြီး ငြင်းဆန်သည့်အသံက အားမပါတော့ပေ)
“ငြိမ်ငြိမ်နေ အဲဒီအတိုင်း” (တင်ပါးလုံးလုံးလေး နှစ်ဖက်အား ခွ၍ ဖိထိုင်လိုက်ရင်း ဦးရဲသူပြောသည်)
“ဆရာ အရမ်းမလုပ်နဲ့နော်”
“မလုပ်ဘူး .. ဟောဒီမှာ သာသာလေး” (ဖင်ကြားကနေ ပြူတစ်တစ် ပေါ်နေသည့် အဖုတ်ဝလေးအား လီးဒစ်ကိုထောက်ရင်း ဖိသွင်းလိုက်သည်)
“အာ့ .. ဒါလား သာသာလေး … အထဲမှာ အောင့်သွားတယ်”
“လျှာရှည်မနေနဲ့ .. နားထောင် .. ဒီမှာ အနှစ်တွေပေးတော့မှာ”
“အာ့ .. ဘာ .. အာ့ .. အနှစ်လဲ”

“ဇာတ်ကောင်တစ်ယောက် သုံးမယ်ဆိုရင် အဲဒီ ဇာတ်ကောင်ရဲ့ကာရိုက်တာကို အဆုံးစွန်ရောက်အောင် မောင်းပေးရတယ် .. လုံးဝ ထွက်ပေါက်မရှိတဲ့ အထိပဲ .. ဒါပေမယ့် မင်းဇာတ်လမ်းမှာ ဇာတ်ကောင်မပြောနဲ့ .. စာရေးသူကိုယ်တိုင်တောင် သူဘာရေးချင်နေလဲဆိုတာ မသဲကွဲဘူး .. ဇာတ်လမ်းက ဟိုမရောက်ဒီမရောက် ဖြစ်နေတာ အဲဒါကြောင့်ပဲ ..”
“ဆရာ နောက်မှ ပြောတော့ .. ဆောင့် .. ဆောင့်ပေး .. အာ့” (ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ဝင်လာသည့် အတန်ကြီးကြောင့် ရွှေပိုးအိမ်စိတ်တွေ ဆူဝေတက်လာသည်)

“တိတ်တိတ်နေ .. မင်း သိထားဖို့ သမ္မာကျမ်းစာထဲက စကားတစ်ခွန်းကို ပြောမယ် .. ဘုရားသခင် က Laodicea Churchမှာ ပြောဖူးတယ် .. မင်းတို့ဟာ အေးတာလည်းမဟုတ်၊ ပူတာလည်း မဟုတ်ဘဲ .. ဟိုမရောက်ဒီမရောက် ဖြစ်နေရင် ပါးစပ်ထဲကနေ ထွေးထုတ်ပစ်ရမှာပဲတဲ့ .. အဲဒီတော့ ဆရာ ပြောချင်တာက .. အဓိက ဇာတ်လိုက်က ဓါတ်ခွဲခန်းပညာရှင်ဆိုမှတော့ .. လူသတ်ဖို့နေရာမှာ အဆိပ်ကိုပဲ သုံးရမှာပေါ့ .. ဒါမှ သဘာဝကျမှာ ..ရှည်ရှည်ဝေးဝေး ပတ်ချာလည် စဉ်းစားပြီး ဝေခွဲမရ ဖြစ်မနေစေချင်ဘူး .. သဘောပေါက်လား ရွှေပိုးအိမ်”

“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ … အာ့ .. အာ့” (ဦးရဲသူရဲ့ဆောင့်ချက်များက ပိုမိုပြင်းထန်လာသည့်အတွက် ရွှေပိုးအိမ် အသက်ရှုသံတွေ မှားလာသည်)
“ဘုရားသခင်က ဘာပြောလဲ” (အားနှင့် တစ်ချက်ချင်း pile driven လုပ်သလို လီးကြီးကို ဖိဖိသွင်းသည်)
“ပူပူ .. အေးအေး .. ထွက်အောင် .. ထုတ် .. ထုတ်ပစ်ရမယ့်တဲ့ …. အာ့ အာ့”
“ဟုတ်တယ် … အား … ထွက် .. ထွက်ပြီ”

ရွှေပိုးအိမ် တင်ပါးလုံးလုံးအိအိတွေနဲ့ သူ့ဆီးစပ် တဖတ်ဖတ်ရိုက်မိအောင် တရမ်းကြမ်း ဖိဆောင့်ရင်း ဦးရဲသူ အကောင်းကြီးကောင်းသွားသည်။ သူ့လီးကြီးအား ရစ်ပတ်ထားသည့် ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့အဖုတ်အတွင်းသားတွေသည်လည်း အဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားသည်။ အင်အားပြင်းသည့် လှိုင်းတံပိုးနှစ်ခု ပေါင်းဆုံသလို နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့အရည်များသည့် ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့အဖုတ်အတွင်း၌ ပြည့်လျှံကာ ရှိနေလေသည်။

စိုးသူဇာ စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်ရှိ သီးသန့်စားဖိုဆောင်ထဲတွင် ရဲဝေယံတစ်ယောက် အလုပ်များနေသည်။ သေသပ်ကျနစွာ ပြင်ဆင်ထားသည့် ထမင်းလိပ်လုံးလေးများကို ပန်းကန်ထဲတွင် အသည်းပုံပေါ်အောင် အစီအရီ ထည့်သည်။ လုပ်ရင်းကိုင်ရင်းနှင့် ဆရာမဖြစ်သူကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်စိုးသူဇာက သူနှင့်မလှမ်းမကမ်းရှိ စားပွဲခုံကျယ်ပေါ် မေးထောက်ရင်း သူ့အား ငေးကြည့်နေသည်။ တစ်ပတ်လျှိုဆံထုံးလေး ထုံးထားသဖြင့် ရှင်းသန့်နေသော ဆရာမရဲ့မျက်နှာလေးသည် ဝင်းပနေပြီး သူ့ကို ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းတွေက ရွှန်းလဲ့နေသည်။ ရဲဝေယံ ရင်ခုန်နှုန်းတွေ မြန်လာပြီး ဆရာမစားဖို့ ပြင်ဆင်နေသည့် အလုပ်ကို မြန်မြန်လက်စသပ်သည်။

ရဲဝေယံနှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာသည် တီဗွီပရိုဂရမ် ရိုက်ကူးရာဌာနတွင် အမှတ်မထင် အစွမ်းကုန် ရင်းနှီးသွားကြပြီးနောက်၊ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ဖွင့်ဟ မပြောပေမယ့် သံယောဇဉ်နှောင်ကြိုး ရစ်တွယ်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသား ဖိုနှင့်မ ဖြစ်သည့်အပြင် နှစ်ယောက်စလုံး အချစ်ကိစ္စတွင် အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားမို့ သူတို့နှစ်ယောက် ပွင့်လင်းမှုက မြန်ဆန်လှသည်။ ဆက်စ်ကိစ္စသည် အဆန်းတကြယ် ဖြစ်မနေတော့။ ရဲဝေယံက စလျှင်စ၊ မစလျှင် ဒေါ်စိုးသူဇာက အစပြုသည်သာ။

သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် တစ်ခုတည်းသော အခက်အခဲကား ဘယ်နေရာတွင် တွေ့ကြမလဲဆိုတာပင်။ ဒေါ်စိုးသူဇာ အဆင့်နှင့်က ဟိုတယ်တွေ ဘာတွေမှာ ချိန်းတွေ့ဖို့ ခက်ခဲသည်မို့၊ လတ်တလောတွင် အဆင်ပြေဆုံးအဖြစ် နှစ်ယောက်စလုံး အလုပ်လုပ်ရာ စားသောက်ဆိုင်တွင်သာ ကျိတ်ပုန်းခုတ်ခဲ့ကြသည်။ မီးဖိုချောင်က စားပွဲကြီးပေါ်တွင် ဒေါ်စိုးသူဇာကို တင်၍ လိုးခဲ့ပြီးသလို၊ ဝန်ထမ်းများ ရေချိုးဖို့ သတ်မှတ်ပေးထားသည့် အခန်းထဲတွင်လည်း လိုက်ကာကြီးကို ဆွဲပိတ်ပြီး အချစ်နလံထဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

နှစ်ယောက်သားက ပိပိရိရိ ရှိလှသဖြင့် အခုထက်ထိတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အနေအထားကို ဘယ်သူကမှ မရိပ်မိပါ။ တခါတရံတွင် ဘေးနားတွင် လူရှိနေလျှင်တောင် သူတို့နှစ်ယောက်က မသိမသာနှင့် အချင်းချင်း ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်လုပ်ကြသေးသည်။ ထိုသို့ ပါပလစ် (Public)တွင် ဆက်စ်လုပ်ရသည်က နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် ဆန်းသစ်သော အတွေ့အကြုံကို ဖန်တီးပေးနေသည့်အပြင်၊ လူများ မိသွားမလားဆိုသည့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုက ရှိနေရာ သူတို့နှစ်ယောက် ထိုအရသာတွင် မက်မောစွာခုံမင်နေသည်ဟု ဆိုလျှင်လည်း ရပေလိမ့်မည်။

“ဘယ်လိုလဲ ဆရာမ .. စားလို့ကောင်းလား … အရသာက??”

ထမင်းလိပ်တစ်ခုကို တူနှင့်ညှပ်ကာ ကောက်ယူပြီးနောက် ပါးစပ်ထဲထည့် အရသာခံကာ ဝါးနေသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာအား ကြည့်ရင်း ရဲဝေယံ မအောင့်နိုင်ဘဲ မေးခွန်းထုတ်မိသည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာက အသေအချာ ဝါးနေရင်းမှ သူ့အား မျက်လုံးအရင် ပြူးပြသည်။ ဘာသဘောလဲဟု မျက်မှောင်ကုတ်ပြီးကြည့်နေစဉ် ဆရာမရဲ့လက်က မြောက်တက်သွားပြီး လက်မလေး ထောင်ပြသည်။ ရဲဝေယံ ဟေးခနဲ ထအော်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာက သူ့အား သဘောကျသလို ပြုံးရယ်ကာ ကြည့်ရင်း ထိုင်ရာမှထလာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ထမင်းစားပွဲနားတွင် လူချင်းပူးကပ်သွားသည်။

“အရမ်းတော်တာပဲ သားက .. ဆရာမက ထမင်းလိပ်ကို ဒီလိုလုပ်လို့ရမယ်မှန်း စဉ်းကို မစဉ်းစားမိဘူး”
“မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမရယ် .. ကျနော်က ဒီလိုနည်းကို စဉ်းစားမိတာတော့ ကြာပါပြီ .. ဒါပေမယ့် ဒီရက်ပိုင်းမှ သေချာတွေးမိတာပါ”
“ဟင် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ??”

ရဲဝေယံ စကားကို နားမလည်စွာနှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ မေးသည်။ သူမကို ကြည့်နေသည့် ရဲဝေယံ မျက်နှာက ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြစ်နေသဖြင့် သူမစိတ်ထဲ သို့လောသို့လော ဖြစ်သွားသည်။ အခုတလော ကိုယ့်အသက်ကိုယ် ဆယ်နှစ်လောက် ပြန်ငယ်နေသလို ဒေါ်စိုးသူဇာ ခံစားနေရရာ အလိုလို နှုတ်ခမ်းစူသည်။ မျက်စောင်းတစ်ခုကို ဒိုင်းခနဲနေအောင် ထိုးသည်။ ရဲဝေယံက ဆရာမပုံစံအား သဘောကျသလို ကြည့်ရင်း ခေါင်းကုတ်ကာ သူ့အိုင်ဒီယာရသည့် အတွေးကို ရှင်းပြသည်။

“ထမင်းလိပ်ရဲ့အထဲမှာ ကျူနာငါးအသားနီနီလေးကို ထည့်ထားတာ မဟုတ်လား .. ဆရာမသေချာကြည့်လေ .. ဘေးနားက အဖတ်လေးနှစ်ခုနဲ့ အလယ်ခေါင်က နီနီရဲရဲလေးဆိုတော့ ..”

ရဲဝေယံက ဆက်ရှင်းမပြသဖြင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ မျက်မှောင်လေးကျုံ့၍ အပြေးအလွှား စဉ်းစားမိသည်။ သူပြောချင်တာ ဘာမှန်း သိသွားသည့်အချိန်တွင် သူမမျက်နှာလေး တစ်ခုလုံး ဆေးနီနှင့်ဖြန်းသလို ရဲတွတ်သွားသည်။

“အယ် .. ကောင်စုတ်လေး .. ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် .. မင်းမို့လို့ ရှာရှာဖွေဖွေ တွေးတယ် .. မကောင်းဘူး .. မကောင်းဘူး .. လူဆိုးလေး ..”

ရှက်ရမ်းရမ်းစွာ ပြောမိသည့်အပြင် အကျင့်ပါနေသည့်လက်က မြောက်တက်သွားပြီး ဒေါက်ခနဲမြည်အောင် ရဲဝေယံ နဖူးကိုခေါက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ကိုယ်ကလေးလှည့်ပြီး ချာခနဲ သူ့အနားမှ ထွက်သွားမည်ပြုသည်။ သို့သော် ရဲဝေယံက လက်သွက်လှသည်။ နဖူးထိပ်ကိုလက်တစ်ဖက်နှင့် ပွတ်နေပေမယ့် ကျန်သည့်လက်က ဆရာမအား လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာကိုယ်ကလေး တန့်သွားပြီး နောက်ပြန်လန်ကျသည်။ ရဲဝေယံက အဆင်သင့် စောင့်နေသည်မို့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းရင်းရင်း ကိုယ်လုံးလေး ရောက်လာသည်။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး တစ်ပတ်လျှို ဆံထုံးလေးကြောင့် ရှင်းသန့်နေသည့် လည်တိုင်လေးကို ဖိနမ်းသည်။

“အာ .. ကောင်လေး .. ဘာလုပ်တာလဲ??” (မျက်နှာလေး စောင်းကြည့်ရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာ မူနွဲ့နွဲ့ပြောသည်)
“ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ဆရာမ သိသားနဲ့ .. ဘာလဲ မပေးချင်ဘူးလား” (ဂျီကျသည်စတိုင်နှင့် ပြောလိုက်ရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့တင်ပါးဖြိုးဖြိုးကြီးတွေကို သူ့ဆီးစပ်နှင့် အတင်းဖိကပ်ထားသည်)
“ဟွန်းနော် .. မင်းလေး .. တော်တော်ဆိုးတယ်”
“ဆိုးတဲ့ကောင်ကို ပျော့သွားအောင် ဆုံးမရမှာ ဆရာမ အလုပ်မဟုတ်လား”

စကားအဖြစ် ဒေါ်စိုးသူဇာကို ပြန်ထောက်လိုက်သလို၊ တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကြား ထောက်စပြုနေသည့် သူ့အကောင်ကြီးပေါ်သို့လည်း သူမလက်ကို ဆွဲ၍ တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆရာမရဲ့လက်က ချည်သားဘောင်းဘီပွအောက်မှ မာမာကြီး ဖြစ်နေသည့် လီးကို စမ်းမိသွားတွင်၊ ရဲဝေယံက သူ့လက်နှစ်ဖက်နှင့် ရှေ့ဘက်ပိုင်းက ရင်သားဖြိုးဖြိုးတွေကို လှမ်းဆွဲသည်။

“ကောင်လေး .. အင်္ကျ ီတွေကြေမယ်နော် .. တအား မလုပ်နဲ့ဦး”
“အင်းပါ .. သိပါတယ် .. လည်ပင်းပေါက်ကနေပဲ နှိုက်မယ် .. ဆရာမနို့ကြီးတွေက ကိုင်ရတာ ကောင်းလို့”
“ဟွန်း .. မင်း ကိုင်ဖို့ လည်ဟိုက်ဘလောက်စ် ဝတ်လာတာ ကျနေတာပါပဲ”
“အာ .. ဆရာမကလဲ .. ကျနော် ကိုင်ဖို့မဟုတ်ရင် ဘယ်သူကိုင်ဖို့လဲ .. ဒါဆို ကျနော့်ဟာလည်း မကိုင်နဲ့”
“ကောင်ဆိုးလေး .. ဒီလို ဂျီကျရလား .. ဟွန်း”

မျက်စောင်းတစ်ချက်ကို နောက်ပြန်လှည့်၍ ထိုးလိုက်သည်တွင် အကွက်ချောင်းနေသည့် ရဲဝေယံ နှုတ်ခမ်းနီလေး ရဲနေသည့် နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖမ်း၍ငုံလိုက်သည်။ သင်းပျံ့သည့် အနံ့နှင့်အတူ ချိုမြသည့် အနမ်းရဲ့အရသာကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက် တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ပါးစပ်ခြင်းမခွာမိ။

“တော်တော့ကွာ .. သား လုပ်ချင်လဲ မြန်မြန်လုပ်တော့”

သွေးကြွဖွယ် အနမ်းရဲ့အရှိန်နှင့်အတူ လက်ထဲကိုင်မိထားသည့် တုတ်ခိုင်မာကြောသော လီးကြီးရဲ့အတွေ့ကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားလာပြီဖြစ်သည့် ဒေါ်စိုးသူဇာကပင် ဖွင့်ဟကာ တောင်းဆိုလိုက်သည်။ ရဲဝေယံကလည်း အလိုက်တသိနှင့် ဆရာမဖြစ်သူရဲ့ကိုယ်ကလေးကို ဖက်ထားရင်း စားပွဲဘက်သို့ တွန်း၍ နေရာရွှေ့လိုက်ရာ၊ ဒေါ်စိုးသူဇာ စားပွဲစွန်းတွင် လက်ထောက်လျက်သားဖြစ်သည်။ ခြေတန်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ခပ်ကားကား ခွဲပေးမိသည်။ ရဲဝေယံက ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့စကပ်ကို မကာ ခါးပေါ်တင်သည်။

ဇာအနားသပ် ကွပ်ထားသော ပင်တီပါးပါးလေးက ကြီးမားသည့် တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေကို လုံခြုံစွာ ဖုံးမထားနိုင်ရှာ။ အကြိမ်ကြိမ် မြင်ဖူးခဲ့ပေမယ့် ဒီမြင်ကွင်းက ရဲဝေယံ စိတ်ထဲတွင် ရိုးမသွား။ သူ့စိတ်ကို အမြဲလှုပ်ရှားအောင် ဖမ်းစားနေမြဲမို့ ချက်ချင်းဆိုသလို ပင်တီစထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ ဆွဲမရင်း ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီး တစ်ခြမ်းပေါ်သို့ လှမ်းတင်လိုက်သည်။ ပြူးထွက်လာသည့် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုကြည့်ပြီး လီးကို တံတွေးဆွတ်သည်။ ပြီးတာနှင့် အဝကိုတေ့၍ ထောက်ကာ ကော့သွင်းလိုက်သည်။

“အား … တအားပဲကွာ … အင်း … အင့် .. လုပ် … လုပ်”

အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ သူ့လီးကြီး အဝင်အထွက်ဖြစ်နေသည်ကို အရသာခံကာကြည့်ရင်း ရဲဝေယံ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်သည်။ တက်သုတ်ရိုက်ပြီး လုပ်ရသည်မို့ အချိန်ဆွဲနေဖို့ မကြိုးစား။ စတာလွှတ်ကတည်းက အရှိန်ကိုမြှင့်တင်ထားသည်မို့ ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့တင်ပါးသားတွေက လှိုင်းလုံးများလိုတောင် လှုပ်ခါနေသည်။

“ငရဲ .. ငရဲ .. နင် ဘယ်မှာလဲ .. ဒီအပေါ်က မီးဖိုခန်းထဲမှာလား”

အပြင်ဘက်စင်္ကြ ံဆီမှ စူးစူးရှရှ အော်သံကြောင့် ရဲဝေယံတို့နှစ်ယောက်စလုံး ပြူးပြူးပြဲပြဲ ဖြစ်သွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်အတူ ရှိနေသည်ကို လဲ့ယမင်းသိသွားရင် ပြသနာအကြီးကြီးတတ်နိုင်သည်။ ကုန်းပေးထားရာမှ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဖယ်လိုက်သည်။ ဗြစ်ဆိုပြီး ကျွတ်ထွက်လာသည့်လီးကို ရဲဝေယံ ဘောင်းဘီထဲ အမြန်ထည့်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာကတော့ ပုန်းဖို့နေရာရှာသည်။ အရေးထဲ ဒီမီးဖိုခန်းထဲတွင် ပစ္စည်းပစ္စယက များများစားစား မရှိသဖြင့် လူတစ်ယောက်ပုန်းနိုင်မည့် နေရာရယ်လို့ မရှိ။ အပြင်ဘက်မှ ခြေသံက တဖြေးဖြေးနှင့် နီးလာသည်။ ကြံရာမရသည့် အဆုံး ဒေါ်စိုးသူဇာ ရဲဝေယံ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကို လှီးဖြတ်နေသည့် စားပွဲကြီးအောက် ငုံ့ကာဝင်လိုက်သည်။

“ငါ ခေါ်နေတာ မကြားဘူးလား .. ငရဲ .. နင် နားပင်းနေလား”

ဂေါ်ဖီထုပ်တစ်လုံးကို လှီးနေသည်ဟန် ပြုလုပ်လိုက်သော ရဲဝေယံက လဲ့ယမင်းအား ခပ်တည်တည်နှင့် လှမ်းကြည့်သည်။ သူ့ရင်ထဲတွင်တော့ လဲ့ယမင်း မီးဖိုခန်းထဲ ဆက်ဝင်မလာဖို့ ဆုတောင်းနေသည်။ ဆရာမဖြစ်တဲ့သူက သူ့ခါးအောက်တွင် စားပွဲနှင့်ကွယ်၍ ပုန်းနေမှန်း သိနေရာ ရင်ထဲတွင်လည်း စိုးရိမ်စိတ်နှင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ရဲဝေယံ ဆုတောင်းမပြည့်ပါ။ လဲ့ယမင်းက မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာပြီး စားပွဲ၍ တခြားဘက်တွင် ရပ်ကာ သူ့ကို စူးစမ်းသလို ကြည့်သည်။

“နင် ငါ့ကိုစကားမပြောချင်လဲ နေ .. ငါ မေးစရာတစ်ခု ရှိတယ် .. နင် ဆရာမကိုတွေ့သေးလား”
“ခု .. န .. ကတော့ ဖြတ်သွားတာ တွေ့လိုက်တယ် .. ဘာလုပ် .. ”

ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟု မေးမည်အပြု သူ့ဘောင်းဘီဂွကြားကို လာထိသည့် လက်အစုံကြောင့် စကားမဆက်နိုင်ဘဲဖြစ်သည်။ ထိုလက်က ငြိမ်ငြိမ်မနေဘဲ ဘောင်းဘီဇစ်ကို အသာဆွဲ၍ ဖွင့်လိုက်သည်တွင် လဲ့ယမင်းကို အလွတ်မပေးဘဲ ကြည့်နေမိသော သူ့မျက်လုံးတွေက အလိုလိုပြူးသွားသည်။

“ငရဲ .. နင် ငါ့ကို ဘာလို့ မျက်လုံးပြူးကြည့်နေတာလဲ .. ဆရာမအကြောင်းမေးတာ ဘာထူးဆန်းနေလို့လဲ .. ကဲပါ မထူးပါဘူး .. နင့်ကိုပဲ ပြောလိုက်မယ် .. မနက်ဖြန် ငါကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ အပြင်သွားစရာ ရှိတယ် .. အဲဒါ မီးဖိုချောင်သန့်ရှင်းရေးကို နင်ကြီးကြပ်ပြီး လုပ်လိုက်”

ရဲဝေယံ အကြီးကြီး မကျေနပ်ဖြစ်သွားသည်။ ပုံမှန်ဆို ဒီအလုပ်က သူလုပ်နေစရာမလိုပါ။ ဆိုင်တစ်ဆိုင်လုံးရဲ့ ကြီးကြပ်သူအဖြစ် တာဝန်ယူထားသူ လဲ့ယမင်းလုပ်ရမည့်ကိစ္စ။ အခုတော့ ဒီဟာမက သက်သက်လူလည်ကျပြီး သူ့ကိုခိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။

“ဒါမျိုး မလုပ်နဲ့ !!”

စူစူပုပ်ပုပ်နှင့် သူ့အား မခိုင်းဖို့ဆင်ခြေပေးမည်အပြု ဘောင်းဘီထဲကနေ အပြင်ရောက်သွားသည့် လီးအား ဆရာမက ပါးစပ်နှင့် ဖမ်းငုံလိုက်ရာ ရဲဝေယံမျက်နှာက မချိမဆန့်အသွင် အလိုလိုပြောင်းသည်။ ရဲဝေယံမျက်နှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်း ဒေါ်စိုးသူဇာက အောက်ကနေ မော်ကြည့်နေသဖြင့် မြင်နေရသည်။ သူမစိတ်ထဲ ရယ်ချင်ပက်ကျိ ဖြစ်နေသလို၊ ဒီကောင်လေးကို ထပ်၍လည်း ကလိကာစချင်နေသည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်လာသည့် ထိပ်ဖူးကို ပါးကလေးများခွက်သည်အထိ အားနှင့်စုပ်လိုက်ပြီး လျှာနှင့်ထိပ်ဖူးဝကို ထိုးဆွသည်။ ရဲဝေယံ မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့တက်သွားသည်။

“ဟရောင် … ငရဲ .. မျက်နှာက ဘာဖြစ်နေတာလဲ .. ဘာလဲ နင်က မကျေနပ်ဘူးလား”

“မ .. မကျေနပ်” (ဆရာမဖြစ်သူက လျှာနှင့်ထိုးဆွပေးနေယုံမက သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်အားပြုပြီး ပါးစပ်ထဲ လီးကို အသွင်းအထုတ်လုပ်နေရာ ရဲဝေယံ လဲ့ယမင်းအား ဘာစကားမှ ပီပီပြင်ပြင်ပြောလို့မရချေ)
“ကောင်စုတ် .. နင့်ဖာသာနင် မကျေနပ်လဲ လဲသေလိုက် .. ငါ့လာပြီး အံကြိတ်ပြမနေနဲ့” (လဲ့ယမင်းကတော့ ရဲဝေယံ ဘာဖြစ်နေသည်ကို မသိဘဲ သူမကို စိန်ခေါ်သည်ဟုထင်က အပီပွဲကြမ်းနေသည်)
“အာ … အင်း”
“အင်းတွေ အဲတွေ လုပ်မနေနဲ့ … နင်မကျေနပ်ရင် ငါနဲ့ အခုရှင်းမယ် ..” (လက်သီးဆုတ်တစ်ဖက်ကို တခြားလက်ဖဝါးထံ ဖတ်ခနဲထိုးပြပြီး လဲ့ယမင်းက တုံ့ပြန်သည်)
“ရ .. ရတယ် … တော်ပီ … မ .. မရှင်း .. တော့ .. ဘူး”
“ဟွန်း … ကြောက်ရင်ကြောက်တယ် ဝန်ခံ … ဘာမှ စကားတွေ ထစ်ပြနေစရာမလိုဘူး .. သွားပြီ”

တော်ပါသေး၏။ အတင်းအကြမ်းကို အာခေါင်ထဲရောက်မတတ် ငုံထားပြီး စုပ်ပေးနေသည့်အရှိန်ကြောင့် ရဲဝေယံ သုတ်တွေထိန်းမထားနိုင်ဘဲ ပန်းထွက်သည်။ သို့သော် လဲ့ယမင်းက သူ့ကိုကျောခိုင်းကာ ထွက်သွားပြီမို့ မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံး ဖီးလ်တက်ပြီး ရှုံ့မဲ့သွားသည်ကို မမြင်လိုက်ပါ။ မဟုတ်လျှင် သူ့ကို ကောင်းကောင်းထပ်ပြသနာ ရှာနေဦးမှာ သေချာလှသည်။ ရဲဝေယံ သူ့အား ပြုံးစစ မျက်နှာပေးနှင့် ကြည့်နေသော ဆရာမအား ငုံ့ကြည့်ကာ စိတ်ထဲက ကောင်းကောင်းကြီး ကြုံးဝါးနေလေသည်။

“တော်တော်ဆိုးတဲ့ ဆရာမ .. တွေ့မယ် .. ဖင်လှန်ပြီးတော့ကို ထပ်လိုးပစ်ဦးမယ် .. ဟင်း ဟင်း”

အတန်းပြီးလျှင် ထိုင်နေကြထုံးစံအတိုင်း အလင်္ကာစံအိမ်တွင် သူတို့အားလုံး ဝိုင်းစုမိကြသည့်တိုင် ဦးရဲသူစိတ်က စားသောက်သည့်အထဲတွင် ရောက်မနေပါ။ အတန်းပြီးလျှင်ပြီးချင်း နေမကောင်းလို့ အိမ်စောစောပြန်မယ်နော်ဆိုပြီး အားလုံးကြားအောင် နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်သွားသည့် ရွှေပိုးအိမ်ထံတွင် ရောက်နေသည်။ အလင်္ကာစံအိမ် ရောက်ရောက်ခြင်း ဖုန်းထဲဝင်လာသည့် မက်ဆေ့ချ်ကြောင့်လည်း နေရထိုင်ရပိုခက်နေသည်။ မခက်ခံနိုင်ယိုးလား။ မက်ဆေ့ချ်ထဲတွင် ရေးထားသည်က ဟိုနာမည်ကျော်မင်းသမီလေးရဲ့ဒိုင်လေ။ ကိုကြီးနေရာတွင် ဆရာဆိုသည့် နာမ်စားသာလွဲသည်။ တောက်တောက်ယိုနေတယ်ကတော့ လုံးဝဆင်တူပင်။

“ဆရာ သောက်လေ .. ဘာတွေ တွေးပြီးငေးနေတာလဲ”
“အော် … အင်း .. သောက်မယ် .. ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”

ဘေးနားတွင် ထိုင်နေသူ ကျော်ထူးရဲ့အပြောကို ငေးတိကြောင်တောင် အမူအရာနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်ရှိ ဘီယာပုလင်းကို ကောက်ကိုင်ကာမသည်။ ပုလင်းထက်ဝက်ကျိုးအောင်လောက် တရှိန်ထိုးမော့သောက်ပြီးလို့ စားပွဲပေါ်သို့ ပြန်အချတွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် နေရာယူထားသူ မြလွန်းချိုက သူ့အား စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ ဦးရဲသူ မလုံမလဲဖြစ်သွားပြီး မြလွန်းချိုအား တန်ပြန်ကြည့်မနေတော့ဘဲ စားပွဲပေါ်က အကြွပ်ကြော်ပန်းကန်ဆီ လက်လှမ်းသည်။

“ဆရာ .. ဆရာ့နောက်ဇာတ်လမ်းကို ထုတ်ဝေသူဆီ ပေးလိုက်ပြီဆို .. ဟုတ်လား”
“မြလွန်းချို .. နင်က စပြန်ပြီ ..”

အားလုံးက သူ့အား အားနာသလို မြလွန်းချိုအား ဝိုင်းဟန့်ကြပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ ဦးရဲသူ တပည့်တွေကို ရင်ဆိုင်နိုင်စွမ်းရှိသွားပြီ ဖြစ်သည်။ တကယ်လည်း သူ့ရဲ့နောက်ဇာတ်လမ်းကို ထုတ်ဝေသူဖြစ်သူ ဦးဇော်မောင်အား ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်ကျော်က ပေးအပ်ခဲ့သည်။ အဲဒီတုန်းက စာမူကြမ်းကို ဖတ်နေရင်း သူ့အား အံ့အားတကြီးနှင့် လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသည့် ဦးဇော်မောင်ရဲ့အသွင်ကို အခုထက်ထိ မြင်ယောင်နေသေးသည်။ နောက်ဆုံး ဇာတ်သိမ်းပိုင်းကို ဖတ်ပြီးသည့်အချိန်တွင် ဦးဇော်မောင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ဘဲ သူ့လက်ကိုဆွဲ၍ ကွန်ဂရက်ကျူးလေးရှင်းလုပ်သည်။ ဒါက ဆရာ့ရဲ့ masterpiece ဖြစ်မှာ .. အမျိုးသားစာပေဆုတော့ ကျိန်းသေပဲဆိုသည့် စကားကို သူ့နားထဲက မထွက်တော့ပေ။

“ဟုတ်တယ် ပေးလိုက်ပြီ … ဘာဇာတ်လမ်းလဲလို့တော့ မမေးနဲ့ .. စာအုပ်ထွက်မှသာ ဖတ်ကြည့်တော့”

ဝံ့ကြွားသည့် လေသံနှင့် ပြောလိုက်သည့် ဦးရဲသူအား မြလွန်းချိုက မျက်စောင်းလည်းထိုး၊ နှာခေါင်းလည်း ရှုံ့ပြသည်။ သေချာသာကြည့်လျှင် ထိုပုံစံက တခြားသောယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်အတွင် ရင်ထဲထိသွားနိုင်သည့် စတိုင်လ်ဖြစ်သော်လည်း အခုလောလောဆယ်တော့ ဦးရဲသူ ရင်ထဲ မတိုးပါ။ သူ့ရင်ထဲ အတွေးထဲတွင် ရှိနေသည်က သူ့အား Inspiration ပေးခဲ့သူ၊ သူ့စာမူအား ဖတ်ရှုပြီး ဝေဖန်ထောက်ပြပေးခဲ့သူ ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့အသွင်သာ ရှိသည်။ တိတိကျကျ ပြောရရင် အလင်္ကာစံအိမ်နားက တည်းခိုခန်းတွင် စောင့်နေမယ်နော်ဆိုပြီး မက်ဆေ့ချ် ပို့ထားသူ ချစ်တပည့်မလေး ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ပကတိ ကိုယ်လုံးလေး …

တင်ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ ထပ်မံဝင်လာသည့် မက်ဆေ့ချ်သံကြောင့် ဦးရဲသူ ဖုန်းစကရင်က လော့ခ်ဘားကို ဘေးတိုက်ဆွဲရင်း ဖွင့်လိုက်သည်။ စကရင်ပေါ်တွင် မြင်လိုက်ရသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်လုံးကို ဆယ်ဖီရိုက်ထားသည့် ပုံကြောင့် ရင်တွေဒိန်းခနဲ ခုန်သည်။ မျက်နှာမပါပေမယ့် ဒါဘယ်သူ့ကိုယ်လုံးလဲဆိုတာ ဦးရဲသူ ကောင်းကောင်းသိသည်။ ထို့အပြင် တမင်တကာ ဝတ်လာတာဖြစ်ရမည့် အဖြူရောင်ဇာဝမ်းဆက် Lingerie ဝတ်စုံက သူမကိုယ်ကို ပို၍စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းအောင် ဖန်တီးပေးနေသည်။ ဂလုခနဲ မြည်အောင်ပင် လည်ချောင်းထဲတက်လာသည့် တံတွေးကို မျိုချရသည်။

“ဆရာ .. ဒီနေ့အလုပ်များနေတာလား .. ဘီယာလည်း ဟုတ်တိပတ်တိ မသောက်ဘူး”
“အော် .. အေး .. ဟုတ်တယ် .. အရေးကြီး အလုပ်ကိစ္စတစ်ခု ခေါင်းထဲရှိနေတာရော .. လူလည်းသိပ်နေမကောင်းတာနဲ့ ..”

လင်းဟန်ရဲ့အမေးကို ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း ဦးရဲသူ ပြောလိုက်သည့်စကားကို အားပြုပြီး ဝိုင်းကနေလစ်ဖို့ကြံသည်။ သူ့အလာကို ရွှေပိုးအိမ် ဘယ်လိုအနေအထားနှင့် မျှော်နေမယ်ဆိုတာ သိသည့်အတွက် တစ်စက္ကန့်တောင်မှ ဒီနေရာတွင် အချိန်ဖြုန်းမနေချင်တော့။

“ဆရာ အရင်ပြန်လိုက်ဦးမယ်ကွာ .. ဒီနေ့ကားလဲ ယူမလာတော့ တက်စီနဲ့ ပြန်ရမှာ .. မိုးချုပ်သွားရင် လွယ်မှာမဟုတ်ဘူး”

မြလွန်းချိုအပါအဝင် တပည့်တွေက နေပါဦး၊ အပြန်သူတို့ လိုက်ပို့ပေးမယ် ဘာညာနှင့် တားနေပေမယ့် ဦးရဲသူ အတင်းပင် ဇွတ်ထွက်လာခဲ့သည်။ အလင်္ကာစံအိမ်ခြံ အပေါက်ဝရောက်တော့ နောက်က တစ်ယောက်ယောက်များ လိုက်လာမလားလို့ ပြန်လှည့်ကြည့်သေးသည်။ တစ်ယောက်မှ အပြင်ထွက်လာသည်ကို မတွေ့သည်တွင် ကုတ်ချောင်းကုတ်ချောင်းနှင့် လမ်းအတွင်းဘက်ရှိ တည်းခိုခန်းရှိရာသို့ ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးလာခဲ့သည်။

တစ်ခုတော့ ဦးရဲသူ သတိထားဖို့ မေ့သွားသည်။ အလင်္ကာစံအိမ်ရဲ့မျက်နှာစာဘက်ရှိ မှန်ချပ်ကြီးတွေသည် အပြင်ကိုထွင်းဖောက်မြင်အောင် ဖန်တီးထားသည်ကို။ အပြင်လမ်းမက ကြည့်ရင်သာ အထဲကို မမြင်ရသော်လည်း၊ အထဲကနေ အပြင်ဘက်ရှိ အခြေအနေကိုတော့ လှမ်းမြင်နိုင်ပါသည်။ ထိုသို့ အပြင်ဘက်သို့ လှမ်းမြင်နိုင်သည့် မှန်ချပ်တွေရဲ့နောက်ကွယ်တွင် မျက်မှောင်ကျုံ့၍သူ့အား လှမ်းကြည့်နေသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှိနေလိမ့်မည်ဟုလည်း ဦးရဲသူ လုံးလုံးကို ထင်မထားခဲ့ပါ။

တည်းခိုခန်းဆီသို့ ရောက်ခါနီးစဲစဲတွင် ရုတ်တရက် ထမြည်လာသည့် ဖုန်းသံကြောင့် ဘယ်သူလဲဆိုတာကို ကြည့်မနေတော့ဘဲ ဦးရဲသူ ကောက်ဖြေလိုက်သည်။

“လာပြီ .. လာပြီဟ .. ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ”
“အာ … ကိုရဲသူ .. ခင်ဗျားဘယ်ကို လာနေတာလဲ .. ကျနော့် စာအုပ်တိုက်ကိုလား”

ဖုန်းဆက်လာသည့်သူက ရွှေပိုးအိမ်မဟုတ်ဘဲ လမ်းပြစာပေတိုက်က ဦးဇော်မောင်ဖြစ်နေသဖြင့် ဦးရဲသူ ခြေလှမ်းတွေ အလိုလိုရပ်သွားသည်။ ဦးဇော်မောင်သည် အလုပ်ကိစ္စကလွဲလို့ သူ့ကို အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာပြီး ဖုန်းဆက်တတ်သူမဟုတ်။ စိတ်ထဲထင့်ခနဲ ဖြစ်သည်။

“ကိုဇော်မောင် ဘာအကြောင်းရှိလို့လဲဗျ .. ပြောစရာရှိရင် ပြော”
“ဒီလိုဗျ .. ကိုရဲသူ .. ခင်ဗျား ပိတောက်ရိပ်စာပေတိုက်က ကိုခိုင်မာကို သိတယ်မှတ်လား .. ကျနော်နဲ့ ညီအစ်ကိုလိုခင်တဲ့သူလေ”
“ဟုတ် .. သိတယ် .. ကိုခိုင်မာက ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကိုခိုင်မာကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး .. ဖြစ်တာက ကျနော်တို့ဗျ .. ဒီလိုဗျာ .. မနေ့က ကျနော် အားတာနဲ့ ကိုခိုင်မာဆီ ရောက်သွားတယ် .. အဲဒီမှာ ကိုခိုင်မာက အင်မတန်မှကောင်းတဲ့ စာမူတစ်ခု သူရထားတယ် .. အမျိုးသမီးကလောင်ရှင် အသစ်တစ်ယောက်ရေးတာတဲ့ … ကျနော့်ကို ဖတ်ကြည့်မလားဆိုပြီး မေးတော့ ကျနော်လဲ ယူဖတ်ကြည့်လိုက်တယ် .. အဲဒီမှာ ….”
“အဲဒီမှာ ဘာဖြစ်လဲ ကိုဇော်မောင် .. တခါထဲသာ အပြတ်ပြောဗျာ” (ရွှေပိုးအိမ်နှင့် တွေ့ဖို့ကိစ္စကို စိတ်ရောက်နေသဖြင့် ဦးဇော်မောင် စကားရပ်သွားတာကို အလျင်စလို ထောက်ကာမေးမိသည်)

“ဘာဖြစ်လဲဆိုတော့ .. သူ့ရဲ့ဇာတ်လမ်းတစ်ခုလုံးက ခင်ဗျားရဲ့ဇာတ်လမ်းနဲ့ သွားတူနေတယ် .. အဓိက ဇာတ်ကောင်က ဓါတ်ခွဲခန်းပညာရှင်ဗျာ .. လျှို့ဝှက်သည်းဖိုဆန်ဆန် ရေးထားတဲ့ ဇာတ်လမ်းမှာ လူသတ်လုပ်ကြံဖို့ဆိုပြီး အဆိပ်သုံးတာလဲတူတယ် .. အိုဗျာ .. အကုန်လုံးလိုလို တူနေတယ် .. ကွဲတာဆိုလို့ အဓိကဇာတ်ကောင်က မိန်းကလေးဖြစ်နေတာ တစ်ခုပဲ .. ကျနော်လဲ ဖတ်ပြီး ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်း မသိဘူး .. အဲဒါ ခင်ဗျားများ တယောက်ယောက်ကို ခင်ဗျားဇာတ်လမ်း ပြလိုက်လား .. ဒါမှမဟုတ် ဒီဇာတ်လမ်းက တခြားဇာတ်လမ်း မဟုတ်ဘဲ ရှဲဒိုးများ သုံးထားတာလား .. ဆောရီးဗျာ ကိုရဲသူ .. ကျနော် မေးတာ လွန်သွားရင် …”

ဦးဇော်မောင်က ဖုန်းထဲကနေ စကားတစ်ချို့ကို ထပ်၍ ပြောနေပါသေးသည်။ သို့သော် ဦးရဲသူ ထိုစကားတွေကို မကြားတော့ပါ။ ရွှေပိုးအိမ်က သူ့ကို ဘာမှမပြောပဲနှင့် သူ့ဇာတ်လမ်းနှင့်ဆင်တူ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုကို တခြားသောထုတ်ဝေသူတစ်ယောက်အား အပ်လိုက်ပြီဆိုသော အတွေးကသာ ကြီးစိုးထားသည်။ ရင်ထဲတွင် စိတ်တိုခြင်း၊ မခံချိမခံသာဖြစ်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ အလိုမကျခြင်း စသည့် ခံစားမှုပေါင်းစုံသည် အလုံးကြီးတစ်ခုသဖွယ် ပေါင်းစုံသည်။ ထိုအလုံးကြီးက လျော့ပါးသွားခြင်း မရှိဘဲ ကြီးသထက်ကြီးလာရာ ခြေလှမ်းတွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် မြင်နေရပြီဖြစ်သော စွယ်တော်ရိပ်ဆိုသည့် တည်းခိုခန်းဆီသို့ အလျှင်အမြန်ပင် ဦးတည်သွားတော့သည်။

အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားသည်နှင့် တခြားသူ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သိနေသည့် ရွှေပိုးအိမ် သဘက်တွေဘာတွေတောင် ပတ်မနေတော့ဘဲ အတွင်းခံလေးနှင့်ပင် ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ သူမထင်ထားသည်က ဒီလိုမျိုးစတိုင်လ်ကို ဆရာသာမြင်သည်နှင့် အတင်းပွေ့ဖက်ပြီး အငမ်းမရနမ်းမည်ဆိုတာကို။

သို့သော် ကမူးထူးရှိုးနှင့် အခန်းထဲဝင်လာသည့် ဆရာက သူမအားဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့သည်ဟူ၍ မရှိ။ လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်ကို ဆတ်ခနဲ ဖမ်းဆွဲပြီး မို့ရာကြီးနားခေါ်လာရာ ရွှေပိုးအိမ်မှာ ယက်ကန်ယက်ကန်နှင့် ပါလာရှာသည်။

“ဆရာ .. ဘာဖြစ်လာတာလဲ .. သမီး လက်ကိုဆွဲတာလဲ တအားပဲ” (ကုတင်စွန်းနားအရောက် တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ရွှေပိုးအိမ်ကိုယ်ကလေး ယိမ်းကာ မို့ရာပေါ်တွင် ထိုင်ကျသည်)
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ .. မင်း .. မင်း ငါ့မပြောဘဲ စာအုပ်တိုက်တစ်ခုနဲ့ သွားပြီး စာအုပ်ထုတ်ဖို့ သဘောတူထားတယ် မဟုတ်လား”
“ဟင် .. ဆရာ ဘယ်လိုသိတာလဲ” (ရွှေပိုးအိမ် အံ့အားသင့်သွားပြီး မျက်လုံလေးဝိုင်းကာ မေးမိသည်)
“ဘယ်လိုသိရမလဲ .. အဲဒီစာအုပ်တိုက်ပိုင်ရှင်က မင်းစာမူကို ကောင်းလွန်းလို့ဆိုပြီး လူတကာကို လိုက်ပြနေတယ်”
“အယ် .. ဟုတ်လား … ဒါဆို ဝမ်း .. သာ”

“ဘာ !! .. ဝမ်းသာ ဟုတ်လား .. နေပါဦး .. မင်းက ဘာဖြစ်လို့ ငါပြောတဲ့အတိုင်း၊ ဝေဖန်ထားတဲ့အတိုင်း အကုန်လျှောက်ရေးရတာလဲ”
“ဟင် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာ .. ဆရာအကြံပေးတာ ကောင်းနေတာပဲ” (ရွှေပိုးအိမ် တကယ်ကို နားမလည်နိုင်သည့်အသွင်ဖြင့် မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် မေးသည်)
“အေး .. ကောင်းတာ .. ကောင်းတာမှ သိပ်ကောင်း .. ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အဲဒီအကြံပေးထားတာကို ငါကလဲ ငါ့ဇာတ်လမ်းမှာ ပြန်သုံးထားတယ် .. သိပြီလား”
“ဘယ်လို ဘယ်လို !! .. ဆရာ ဘာပြောတယ် .. ဆရာ့ကို ပြတဲ့ သမီးဇာတ်လမ်းထဲက အကြောင်းကို ဆရာက .. ဆရာ့ဇာတ်လမ်းထဲမှာ သုံးထားတယ်”
“အေး .. ဟုတ်တယ် .. ငါ့ ဇာတ်ကောင်ကလည်း ဓါတ်ခွဲခန်းပညာရှင်ပဲ ..”

သူမစာမူအား ထုတ်ဝေသူက ချီးကျူးနေတယ်ဆိုသည့် အပြောကြောင့် ဝမ်းသာပျော်မြူးနေသူ ရွှေပိုးအိမ်၊ သူမ အပျော်က မိနစ်ပိုင်းမျှပင် မခံလိုက်။ ဘာကြောင့် ဦးရဲသူ စိတ်တို၊စိတ်ရှုပ်နေဟန် ပေါက်နေမှန်းလည်း ဒက်ခနဲ သိလိုက်သည်။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း သူမဇာတ်လမ်းကို ဖတ်ပြီး အပြန်အလှန် ကိုးကားရေးထားသည်ဆိုသော ဆရာဖြစ်သူအား မကျေနပ်တော့။ အနှစ်နှစ်အလလက မျှော်လင့်ခဲ့သည့် အပင်လေးပွင့်ဖူးလာဖို့ လမ်းစ မြင်ယုံလေးရှိသေး .. တခြားတစ်ယောက်က ဒါသူ့အပင်လို့ လက်ညိုးလာထိုးနေချပြီ။ ရွှေပိုးအိမ် အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာပြီး ဦးရဲသူအား ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်သည်။

“ဒါက ဆရာမဟုတ်တာဘဲ .. သမီးကို အကြံပေးပြီးပြီဆိုမှတော့ သမီးဇာတ်လမ်းပေါ့ .. ဘာဖြစ်လို့ သမီးဆီက ခိုးချရတာလဲ”
“ဘာ !! … ခိုးချတယ် .. မင်းကများ ပြောရသေးတယ် .. မင်းက ဘာဖြစ်လို့ ငါ့ဇာတ်လမ်းထဲက အကြောင်းအရာတွေ ယူရေးရသေးတာလဲ”
“အို .. ဒါကတော့ ဆရာက ဘာဖြစ်လို့ ဆရာ့ဇာတ်လမ်းကို ပေးဖတ်သလဲ .. နောက်ပြီး ဆရာပဲ လက်ချာမှာတုန်းက ဟိုတုန်းက ဂရိတွေတောင် အောင်မြင်တဲ့သူတွေဆီက ကူးချသေးတာပဲဆို”
“မင်း .. ကွာ … တောက် !!”

ဆတ်ဆတ်ထိမခံ ပြန်ပြောနေသည့် ရွှေပိုးအိမ်ကြောင့် ရင်ထဲထိန်းထားရသည့် ဒေါသက လက်ဖျားဆီသို့ ရောက်သည်။ ရုတ်တရက်မြောက်တက်သွားသည့် လက်ကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် မျက်လုံးကလေး ဝိုင်းစက်သွားသည်။ သို့သော် တဒင်္ဂအတွင်း ဦးရဲသူအား စိမ်းစိမ်းကြည့်ကာ သူမပါးတစ်ဖက်ကို ရှေ့တိုးပေးလိုက်သည်။

“ဆရာက ရိုက်မလို့လားးး … ရိုက်လေ … ဆရာ့လက်နဲ့ သမီးပါးထိလိုက်တာနဲ့ ဆရာနဲ့သမီး အပြတ်ပဲ”

ဦးရဲသူ ငိုင်ကျသွားသည်။ သားဖြစ်သူနှင့် စကားများနေကြထုံးစံအတိုင်း လက်ကိုရွယ်လိုက်မိပေမယ့် ရွှေပိုးအိမ်အား ရိုက်ဖို့တော့ မရည်ရွယ်ပါ။ အခုတော့ ရွှေပိုးအိမ်က သူ့အားအထင်လွဲသွားချေပြီ။ မျက်ဝန်းများတွင် ရစ်ဝဲလာသည့် မျက်ရည်များအား အောက်သို့မကျအောင် ထိန်းထားရင်း ရွှေပိုးအိမ် ဦးရဲသူအနားမှ ခွာကာ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်သည်။ ရွှေပိုးအိမ် လုပ်နေသမျှကို လိုက်ကြည့်နေပေမယ့် ဦးရဲသူ ဘာဆိုဘာမှ မပြောမိ။ ငူငူငိုင်ငိုင်နှင့် မို့ရာနားတွင် ဆက်ရပ်နေမိသည်။

အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီးသည်နှင့် ရွှေပိုးအိမ်က သူ့အား တစ်ချက်ကြည့်သည်။ သူမရဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းလေးသည် တစ်ခုခုကို ပြောချင်နေဟန်နှင့် တဆတ်ဆတ်နှင့် တုန်ရင်နေသည်။ သို့သော် ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ မဆိုဘဲ မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်၍ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်သွားသည်။

ဦးရဲသူ ရင်ထဲတွင် ဟာခနဲဖြစ်ကာ အခန်းထဲတွင် ကျန်ခဲ့လေသည်။

အခန်းဝကနေ ရွှေပိုးအိမ် ပျောက်ကွယ်သွားမှ ဦးရဲသူ သတိဝင်လာသည်။ လနှင့်ချီပြီး ရင်းနှီးခဲ့ကြသည့် အချိန်အတောအတွင်း ရွှေပိုးအိမ်နှင့် သူသည် လွန်စွာမှ အတွဲညီလှသည်။ နှစ်ယောက်သား အမြဲတွေ့ကြလျှင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရေကုန်ရေခမ်း ချစ်ပွဲနွှဲကြသည်။ ရွှေပိုးအိမ် တကိုယ်လုံးတွင် မနမ်းဘူးသည့်နေရာရယ်လို့ မရှိသလို၊ သူ့တကိုယ်လုံးတွင် ရွှေပိုးအိမ် နှုတ်ခမ်းနှင့် မထိဘူးသော နေရာရယ်လို့လည်း မရှိပါ။ သူလိုသမျှ ရွှေပိုးအိမ်က ဖြည့်ဆည်းပေးသလို၊ ရွှေပိုးအိမ် ဆန္ဒပြည့်အောင်လည်း သူက အမြဲ စွမ်းဆောင်ပေးခဲ့သည်။

ဆက်စ်ကိစ္စတွင် ထိုသို့ အတွဲညီသလို၊ စာရေးသည့် ကိစ္စတွင်လည်း နှစ်ယောက်သားက လက်တွဲညီလှသည်။ တကယ်ဆို ရွှေပိုးအိမ် ပြောတာ မမှားပါ။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး တစ်ယောက်စာကို တစ်ယောက်က ဖတ်ရှုအကြံပေးနေမှတော့ အိုင်ဒီယာချင်းတူနေတာ အဆန်းတကြယ် မဟုတ်။ ဒါက ဖြစ်မြဲဖြစ်လေ့ရှိသော ကိစ္စသာ။ သူမဇာတ်လမ်းနှင့် သူ့ဇာတ်လမ်း တူသွားတာနှင့်တင် ရွှေပိုးအိမ်နှင့် လမ်းခွဲရမည်တဲ့လား။ ရွှေပိုးအိမ်လို မိန်းကလေးမျိုး ဒီတစ်သက်တွင် နောက်ထပ်ရော တွေ့ဖို့ဖြစ်နိုင်ဦးမှာလား ..

ဦးရဲသူ ခြေလှမ်းတွေကို တံခါးဝဆီသို့ ဖြေညင်းစွာ လှမ်းမိသည်။ သုံးလေးလှမ်းလောက် လှမ်းပြီးသောအခါ ဖြေးဖြေးခြင်း ရွေ့နေသည့် သူ့ခြေလှမ်းတွေက အရှိန်ရလာသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ တည်းခိုခန်းတလျှောက် ပြေးလွှားကာ အပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။

ရွှေပိုးအိမ်အား အင်းလျားလမ်းဘက်သို့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ရွှေပိုးအိမ် !!!!”

သူမနာမည်အား အကျယ်ကြီးအော်၍ ခေါ်လိုက်မှုကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲတုန်သွားသည်။ ခြေလှမ်းတွေက ရပ်သွားသည်။ နောက်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်ဖို့ သူမနှလုံးသားတစ်ခြမ်းက တိုက်တွန်းနေပေမယ့် ကျန်သည့်တစ်ခြမ်းက ခံပြင်းစိတ်ကြောင့် ခြေအစုံသာ ရပ်၍ နေလိုက်သည်။ သူမနောက်နားမှ တဖတ်ဖတ်နှင့် ခြေသံတွေ ကြားရသည်။ ထို့နောက် …

“အို .. ဘာလုပ် !!”

လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်ကို ဆတ်ခနဲ အဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် စိတ်တိုတိုနှင့် ငေါက်လိုက်မည်အပြု နှုတ်ခမ်းများအပေါ် အားနှင့်ကျလာသည့် အနမ်းကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် ရင်တွေပွင့်ထွက်မတတ် ခံစားရသည်။ တင်းတင်းဖက်ထားသည့် ဆရာရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးကို လက်ကလေးနှစ်ဖက်နှင့် တွန်းပေမယ့် ဦးရဲသူကိုယ်က ကွာသွားခြင်း မရှိ။ ကိုယ်က မကွာသလို၊ နှုတ်ခမ်ချင်း ထိကပ်ထားမှုက မကွာလေရာ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့နှလုံးသားက ဦးနှောက်ကို ကျော်ကာ အလိုလို ရှေ့တန်းရောက်လာသည်။ ဦးရဲသူရဲ့ ပုခုံးများကို တွန်းနေသည့်လက်က ကျောပြင်ကြီးအား အလိုလို သိုင်းဖက်မိသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကလည်း တုံ့ပြန်အနမ်းတွေ ပေးဆပ်လာသည်။

ဦးရဲသူ လက်က ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ကျောပြင်ကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း အောက်ဘက်သို့ အလိုလို လျှောဆင်းသွားသည်။ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေပေါ် ရောက်သွားသောအခါ ခပ်တင်းတင်းကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်မိသည်။ မရိုးနိုင်သည့် တင်းရင်းအိစီးသော အတွေ့က ဦးရဲသူရဲ့လက်ချောင်းတွေကြားထဲ စိမ့်ဝင်၍လာသည်။

“ဆရာ !!! … ဆရာ မှတ်လား”

ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ စူးစူးရှရှ အော်ဟစ်လိုက်သည့် မိန်းမသံကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ကင်းကွာသွားသည့် သူတို့နှစ်ယောက် အနမ်းတွေရပ်တန့်ကုန်သည်။ အသံလာရာသို့ မျက်နှာမူထားသည့် ရွှေပိုးအိမ် မျက်နှာလေး ကွက်ခနဲ အရင်ပျက်သည်။ ခေါင်းကိုပုကာ ဦးရဲသူရဲ့ကိုယ်နှင့် သူမအား ကွယ်လိုက်သည်။ သို့သော် အနားသို့ အပြေးအလွှား ရောက်ရှိလာသည့် မြလွန်းချိုတို့ လူသိုက်ကြောင့် ထွက်ပြေးဖို့တော့ အချိန်မရလိုက်ပါ။

“ဆရာ .. ရှင်းပြ ..”
“ဘာမှ ရှင်းပြစရာ မလိုဘူး … ဆရာတို့က ဒီလို ကျိတ်ပုန်းခုတ်နေတာကိုး .. အံ့ရော .. အံ့ရော .. အရေးကြီးလုပ်စရာရှိတယ်ဆိုတာ ဒါလား .. လူသွားလမ်းကြီးမှာ ဒီလိုမျိုးတောင် ဖြစ်နေတယ်ပေါ့”

စက်သေနတ်ပစ်သလို တဒက်ဒက်နှင့် အဆက်မပြတ်ထွက်ရှိလာသည့် မြလွန်းချိုပါးစပ်က စကားတွေကို ဦးရဲသူတို့ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမှန်းမသိ။ သူတို့နှစ်ယောက်အား အထင်သေး ရှုံ့ချသည့် အကြည့်နှင့် ဝိုင်းကြည့်နေကြသည့် တပည့်တွေရဲ့မျက်နှာများကိုလည်း ရဲရဲရင်မဆိုင်ရဲ။ နှစ်ယောက်သား လက်ချင်းချိတ်တွဲကာ ခေါင်းငုံ့၍ ပြောသမျှ ခံနေရသည်။ မြလွန်းချိုက ဒီလောက်ပြောနေတာတောင် အားမရဟန်နှင့် အိတ်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်သည်။

“ဒီတစ်ပတ်ထွက်မယ့် ဂျာနယ်အတွက် သတင်းလိုနေတာ အခုတော့ အတော်ပဲ … နာမည်ကျော်စာရေးဆရာကြီးနဲ့ သူ့တပည့်မဆိုလို့ကတော့ ဂျာနယ်ရောင်းကောင်းလိုက်မယ့် ဖြစ်ခြင်း”
“မြလွန်းချို … မင်း … မင်းးးး”

ဦးရဲသူ ဒေါသတကြီးနှင့် မြလွန်းချိုအား ကြည့်မိသလို၊ ရွှေပိုးအိမ် မျက်နှာကလည်း သွေးဆုတ်ကာ ဖြူလျော်သွားသည်။ မြလွန်းချို ဒီလောက်အထိ လုပ်လိမ့်မည်ဟု မထင်ထား။ သူမမျက်နှာအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြတ်ခနဲ ကာလိုက်မိသည်။ အခြေအနေမဟန်တော့သည်ကို ရိပ်မိသည့် ဦးရဲသူ၊ ရွှွှေပိုးအိမ် လက်အား ဖြတ်ခနဲဆွဲ၍ တပည့်တွေရှေ့မှောက်မှ အားကုန်ထွက်ပြေးသည်။ ဆရာရဲ့အကြံကို နားလည်လိုက်သည့် ရွှေပိုးအိမ်ကလည်း တူယှဉ်တွဲကာ ပြေးသည်။ မြလွန်းချိုကမူ ဒီလိုပြေးလို့ရမလားဟု ကြုံးဝါးကာ နောက်ကနေ ပြေးလိုက်၍ လာလေသည်။

ဒီတလောအတွင်း သူ့ဟင်းတွေကို ကောင်းလာတယ်ဟု ချီးမွမ်းထားသည့် အဖေဖြစ်သူကြောင့်၊ ညနေစာအတွက် ဆရာမနှင့် နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး တီထွင်ထားသည့် ဟင်းတစ်မျိုးချက်ကျွေးဖို့ ရဲဝေယံ စဉ်းစားမိသည်။ ဒီနေ့ညနေ အလုပ်က စောစောပြန်လို့ရသည်နှင့် လမ်းကြုံတဲ့ စိုးသူဇာ စားသောက်ဆိုင်နှင့် မလှမ်းမကမ်းက Ocean Supermarket ကို ဝင်လိုက်သည်။ လိုအပ်သည့် စားသောက်ကုန်တွေ ဝယ်ပြီးလို့ အိမ်ပြန်တော့မည်ဆိုကာ ထွက်လာတော့ မုခ်ပေါက်နားတွင် ပြုလုပ်နေသော စာအုပ်အရောင်းပွဲတော်ဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့သည်။ ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ ငေးမိသွားချိန်တွင် Stand တစ်ခုပေါ်တွင် အစီအရီနှင့်တင်ထားသော စာအုပ်တစ်အုပ်ကို သွားတွေ့သည်။ ရဲဝေယံ အထုတ်တွေဆွဲလျှက်နှင့် ထိုစာအုပ်စင်နား ကမန်းကတမ်း ရောက်သွားသည်။

“ဒါ … ဒါ .. အခုမှ ထွက်တာလား”
“ဟုတ်တယ် အကို .. ဒီအပတ်မှ ထွက်တာ .. ထွက်ထွက်ပြီးခြင်း တအားရောင်းရလို့ ကျမတို့ အရောင်းရဆုံး စာအုပ်စာရင်းမှာ ပြထားတာလေ .. အကို့မှာ အမျိုးသမီးမိတ်ဆွေရှိရင် လက်ဆောင်ပေးလို့ရတာပေါ့ .. ယူမလား”

အရောင်းကောင်မလေးက ရဲဝေယံရဲ့ ခပ်ချောချောရုပ်ကို ငေးကြည့်ရင်း အပြည့်အစုံ ရှင်းပြနေသည်။ သို့သော် ရဲဝေယံ မိုးပြာရောင်ဝန်ထမ်းဝတ်စုံလေး ဝတ်ထားသော ကောင်မလေးကို ပြန်ငမ်းမိဖို့ စိတ်မဝင်စားပါ။ စာအုပ်ထဲက ဟင်းချက်နည်းတွေကို တစ်ရွက်ချင်း လှန်ကြည့်ရင်း သူ့နားထဲတွင် ကောင်မလေး ပြောလိုက်သည့် အမျိုးသမီးမိတ်ဆွေဆိုသည့် အသုံးကိုသာ ထပ်ပြန်တလဲလဲ ကြားနေမိသည်။ အမျိုးသမီးမိတ်ဆွေကို ပေးဖို့တဲ့လား။ ပေးစရာမလိုဘူး။ ဒီစာအုပ်ရေးတဲ့သူက ငါ့ရဲ အမျိုးသမီးမိတ်ဆွေပဲ။ နောက်ပြီး ဒီထဲက နည်းတွေက ငါတို့နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဖော်စပ်ထားတဲ့နည်းတွေပဲ။

“အကို မယူတော့ဘူးလား”

စာအုပ်ကို ကုန်သည့်အထိ လှန်ကြည့်ပြီးလောက် မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက် ဖြစ်နေသည့် ရဲဝေယံအား ကောင်မလေးက နားမလည်နိုင်စွာ မေးသည်။ ရဲဝေယံ ကောင်မလေးကို ဒေါသထွက်နေသည့် မျက်လုံးများနှင့် စိမ်းစိမ်းကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်ကြောင့် ဝန်ထမ်းကောင်မလေး ထိတ်လန့်သွားပြီး နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်သည်။ ရဲဝေယံ ကောင်မလေးရဲ့အပြုအမူကို သတိထားမိသွားပြီး လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ချာခနဲ လှည့်ထွက်သည်။

“အကို .. ဒီမှာ အကို့ပစ္စည်းတွေ .. အကို .. အကို!!”

စာအုပ်စင်ခြေရင်းတွင် ပစ်ချထားခြင်းခံရသော ကြွတ်ကြွတ်အိတ်ထုပ်များကို လက်ညိုးထိုးပြရင်း ဝန်ထမ်းကောင်မလေးက နောက်ကနေ အော်ခေါ်သည်။ သို့သော် အဝင်ပေါက်တံခါးရှိ မှန်ချပ်များကို တွန်းဖွင့်ကာ ပြေးထွက်သွားသည့် ရဲဝေယံက လုံးဝကို လှည့်ကြည့်မနေပါ။ ဈေးဝယ်သူ မိသားစုတစ်စုကို စူပါမားကတ် လာပို့ပေးသော တက်စီတစ်စီးရဲ့နောက်ခန်းတွင် ခပ်မြန်မြန်ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း လေသံပြတ်နှင့် ကားမောင်းသူကို လှမ်းပြောသည်။

“စိုးသူဇာ စားသောက်ဆိုင်ကို အမြန်ဆုံးပို့ပေးဗျာ”

ရုံးခန်းထဲကနေ ဆိုင်ရဲ့အမိုးထိပ် (Roof Level) သို့ လက်ကိုဆွဲ၍ ခေါ်လာတာခံခဲ့ရစဉ်က ဒီကောင်လေး ဘာဖြစ်လာတာလဲလို့ တစ်ခွန်းမှ ဒေါ်စိုးသူဇာ မေးလို့မရ။ Maintenance အတွက် ထားသည့် တံခါးပေါက်ကနေ ထွက်ပြီး ရေတိုင်ကီကြီးများရဲ့အကွယ်တွင် ထိုင်မိတော့မှ ကောင်လေးဆီက ဒေါသတကြီးနှင့် သူမအား စွပ်စွဲသည့် စကားတွေကို ကြားရသည်။ ဒီတော့မှ ဒေါ်စိုးသူဇာ သဘောပေါက်ရသည်။ ကြောင်ပေါက်စလေး မာန်ဖီကာ တဂီးဂီးနှင့် အော်နေသလို စကားတွေကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ပြောနေသည့် ရဲဝေယံအား သူမ ဘာမှ မတုံ့ပြန်သေး။ သူ့နေရာမှာ သူမဆိုလျှင်လည်း ဒီလိုမျိုး ဖြစ်မည်ဆိုတာ သိနေသည်မို့ ပြောချင်တာမှန်သမျှ ပြောပါစေဆိုပြီး လွှတ်ပေးထားလိုက်သည်။

သူ့အား ဘာမှ မတုံ့ပြန်ဘဲ စိတ်မကောင်းသည့် မျက်လုံးများနှင့်သာ ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်နေသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာကြောင့် ရဲဝေယံ နောက်ထပ်ဘာစကားလုံးတွေ သုံးကာ ရန်ထောင်ရမှန်း မသိတော့။ သူ့အနေနှင့်က သူ့အား တစ်ခုခုတုံ့ပြန်မှ အပြန်အလှန်ငြင်းခုန်တတ်တာ ဖြစ်သည်။ ဘာမှ မပြောဘဲ ငြိမ်ခံနေသည့်သူကျတော့ ရဲဝေယံ ဆက်ပြောစရာ စကားမရှိ။ ရင်ထဲရှိရှိသမျှကို ပြောချလိုက်ရလို့လား မသိ။
အနည်းငယ်တော့ ကျေနပ်သလို ဖြစ်သည်။ ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်ကို ထောင်လျက်ကွေးကာ ငုတ်တုပ်ထိုင်နေသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ဝင်ထိုင်မိသည်။

“မင်းပြောလို့ ပြီးရင် .. ဆရာမပြောမယ် .. ခေါင်းအေးအေးထားပြီး သေချာနားထောင် .. ဟုတ်တယ် .. ဒီစာအုပ်ထဲမှာ မင်းပြောခဲ့တဲ့ ဟင်းချက်နည်းတွေ ပါတယ်ဆိုတာ အမှန်ပဲ .. အဲဒီအတွက် မင်းနာမည်ကို နည်းစနစ်ပြုစုသူနေရာမှာ အတူတွဲပြီး ဖော်ပြသင့်တာလဲ ဟုတ်တယ် .. ဒါပေမယ့် မင်းစဉ်းစားကြည့်စမ်း .. အဲဒီလိုသာ ဆရာမနဲ့အတူ မင်းနာမည်ကို တွဲပြီး ဖော်ပြလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ .. လူတွေလူတွေ ပြောကြမယ့် အတင်းအဖျင်းတွေကို မင်း handle လုပ်နိုင်မလား”

ငိုက်စိုက်ကျနေသည့် ရဲဝေယံရဲ့ခေါင်းက ဖြေညင်းစွာ မော့တက်လာပြီး ဆရာမဖြစ်သူကို လှည့်ကြည့်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာက ကြင်နာသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် ကြည့်နေပြီး တည်ငြိမ်စွာ ဆက်ရှင်းပြသည်။

“ပထမအကြိမ်ထုတ်ဝေတဲ့ ဒီစာအုပ်မှာ လောလောဆယ်တော့ ဆရာမနာမည်ပဲ ထည့်ထားတယ် .. ဒါပေမယ့် ဒီဟင်းချက်နည်းတွေဟာ ဘယ်သူ့ကြောင့် ဖြစ်လာတယ်ဆိုတာ ဆရာမရင်ထဲက အသိဆုံးပါ .. မင်းကို ဘယ်တော့မှ ပစ်မထားပါဘူး .. “
“ဆရာမ !!” (မိခင်ရယ်လို့ ဘဝတလျှောက်လုံး သေချာမသိခဲ့သော ရဲဝေယံ .. ဆရာမရဲ့စကားကြောင့် ရင်ထဲငြိမ်းချမ်းသွားသည်)
“နေဦး .. ဆရာမပြောတာ မပြီးသေးဘူး .. မင်းအနေနဲ့က ဒီထက်မက ပိုပြီးတော့ နားလည်တတ်ကျွမ်းအောင် ကြိုးစားရမယ် .. အမြဲလေ့လာနေရမယ် .. နောင်တစ်နှစ်၊ နှစ်နှစ်နေလို့ မင်း လုပ်ငန်းသဘောနားလည်လာရင် ဒီစိုးသူဇာဆိုင်ကို မင်းဦးစီးရလိမ့်မယ်”
“ဒါ .. ဒါဆို .. လဲ့ယမင်းက??”
“ဘာ .. လဲ့ယမင်းလဲ .. မင်း အခုထက်ထိ ဒီကောင်မလေး အရည်အချင်းကို သဘောမပေါက်သေးဘူးလား .. သူက နောက်လိုက်အနေနဲ့ပဲ ကောင်းတာ .. ရှေ့ကိုချွန်ပြီးထွက်လာနိုင်တဲ့ အရည်အချင်းရှိလို့လား .. ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကို အလကားသပ်သပ် ငါအပြစ်မပြောချင်လို့သာ .. ပင်ကိုယ်အရည်အချင်း ဘာမှမရှိတဲ့ဟာလေး”

လေသံမြင့်မြင့်နှင့် တောက်လျှောက်ပြောသွားပြီးနောက် ဒေါ်စိုးသူဇာ မျက်ဝန်းတွေက ပြန်လည်၍ ရီဝေသွားသည်။ ရဲဝေယံနားသို့ ဖင်ရွှေ့ကာ ကပ်ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့ပုခုံးတစ်ဖက်တွင် ခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို အသာတင်သည်။

“ဆရာမကို အထင်မလွဲပါနဲ့ကွာ .. မင်းနဲ့အတူ ရှိနေတဲ့အချိန်တွေကို ဆရာမ တကယ်တန်ဖိုးထားပါတယ် .. မင်းကြောင့် ဆရာမဘဝလေး စိုပြည်ပြီး အိုင်ဒီယာသစ်တွေ ထွက်လာရတာပါ သားရယ် ..”

တိုးညင်းလှသည့် စကားသံဆိုပေမယ့် ရဲဝေယံရဲ့နှလုံးသားထဲတွင်တော့ အကျယ်ကြီးကို ကြားလိုက်ရပါသည်။ ပုခုံးပေါ်တွင် ရှိနေသော ဆရာမရဲ့ မျက်နှာလေးကို မေးဖျားလေးကနေ တဆင့်မလိုက်သောအခါ ဒေါ်စိုးသူဇာနှင့် ရဲဝေယံမျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် ရဲဝေယံ နှုတ်ခမ်းများက နှုတ်ခမ်းနီစိုစိုလေး ဆိုးထားသော ဆရာမရဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးများပေါ်သို ဇတ်ကနဲ ကျရောက်လာ၏။ ဒေါ်စိုးသူဇာတစ်ယောက် ရဲဝေယံရဲ့ရင်ခွင်ထဲ တင်းကျပ်စွာ ထပ်တိုးဝင်လိုက်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပြန်လည်နမ်းစုပ်မိသည်။

Make-up ဆက် ဆိုသော ဝေါဟာရကို သင်သာလိင်ကိစ္စတွင် အတော်အသင့် အတွေ့အကြုံရှိလျှင် ကြားဖူး၊ ကြုံဖူးမှာ သေချာပါသည်။ လင်မယားအချင်းချင်းပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သမီးရည်းစားအချင်းချင်းပဲဖြစ်ဖြစ် အကြီးအကျယ် ကတောက်ကဆနှင့် စကားများပြီးသည့်အချိန်တွင် ပြန်လည်အဆင်ပြေသွားပါက ထိုကိစ္စက ဖြစ်ပေါ်လေ့ရှိသည်။Make-up ဆက် သည် နှစ်ယောက်သားကြားရှိ Tension ကို အပြင်းထန်ဆုံးသောနည်းဖြင့် ဖြေထုတ်ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် အရှိန်အဟုန်ကြီးလှသည်။ မိုးမမြင်လေမမြင်ဆန်လှသည်။ (ဤသို့သော မြင်ကွင်းကို အနီးကပ်ဆုံး ဥပမာပေးရသော် Mr. and Mrs. Smith ထဲက လင်မယား ပြန်ပေါင်းထုတ်ခန်းကို ညွှန်းလိုပါ၏)

အခုလည်း ရဲဝေယံက ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အလွတ်မပေးဘဲ နမ်းသလို၊ ဒေါ်စိုးသူဇာကလည်း ရဲဝေယံမျက်နှာအား လက်နှစ်ဖက်နှင့်ညှပ်ကိုင်ရင်း အတင်းအကြမ်း ပြန်နမ်းသည်။ နမ်းနေရာမှ ရဲဝေယံ လက်တွေက ဆရာမရဲ့ဖင်သားအိအိထွားထွားကြီးတွေဆီ လျှောဆင်းသွားပြီး အားရပါးရ ညှစ်နယ်သည်။ စကပ်ပေါ်မှ ဆုပ်နယ်ရင်း အားမရသည့်အခါ နောက်ဘက်မှဇစ်ကို ဖြေချသည်။ စကပ်လေး ခါးစပ်မှ ချောင်၍ လွတ်သွားသည်တွင် ပေါ်လာသည့် ပင်တီသားပေါ်ကနေ နောက်ထပ်တစ်ခါ ထပ်နယ်ပြန်သည်။

“မောင် … “
“ဆရာမ !!”

ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့နှုတ်မှ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မောင်ဆိုသည့် ခေါ်သံကြောင့် ရဲဝေယံ အံ့သြတကြီးနှင် တုံ့ပြန်မိသည်။ မျက်နှာလေး နီရောင်သန်းနေသည့် ဒေါ်စိုးသူဇာက သူ့အား ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအရာလေးနှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပြီးသည်နှင့် ဝတ်ထားသည့် ဘလောက်စ်အား လက်တစ်ဖက်လျှိုကာ ဆွဲထုတ်ရင်း ခေါင်းပေါ်ကနေ လှန်၍ ချွတ်လိုက်သည်။ ရဲဝေယံ အမြဲတပ်မက်ခဲ့ရသော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးတွေက အဖြူရောင်အောက်ခံတွင် အနက်ရောင်ဇာပြောက်များနှင့် လှပစွာကွပ်ထားသည့် ဘရာလေးထဲမှာ ထင်းခနဲ ပေါ်ထွက်လာသည်။

ရဲဝေယံ ကမန်းကတမ်း သူ့တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်တော့ ဒေါ်စိုးသူဇာကပါ ကူညီရှာသည်။ ပြီးသည်နှင့် ရဲဝေယံခေါင်းအား သူမရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းသည်။ ရဲဝေယံက ချက်ချင်းဆိုသလို နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးတစ်ခုရဲ့အပေါ်ပိုင်းကို ဆတ်ခနဲ ငုံ့နမ်းသည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာ အင်းခနဲ ညည်းပြီး သူ့ရဲ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဖွကာဆုပ်သည်။ ကျန်သည့် လက်တစ်ဖက်က ဘရာချိတ်ကလေးကို နောက်ပြန်စမ်းကာ တွန်းဖွင့်ပေးလိုက်သည်။

နို့အုံများကို တင်းကျပ်စွာ ထိန်းထားသည့် ဘရာက ချောင်သွားသည်ဆိုသည်နှင့် ရဲဝေယံ နို့သီးခေါင်း နီနီညိုညိုလေး တစ်ဖက်ကို အားရပါးရ ဆွဲစို့သည်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသည့် မိန်းမကြီးမို့ ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့နို့သီးတွေက သေးသေးလေးတွေ မဟုတ်။ သူ့လက်သန်း တစ်ဆစ်စာလောက် ရှိသည်။ စို့လို့ကတော့ ဘာကောင်းသလဲ မမေးနဲ့။ နို့သီလေးတွေ တင်းမာစူတက်လာသည်အထိ ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ပစ်လိုက်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာ တစ်ယောက် ရဲဝေယံရဲ့ခေါင်းအား တင်းတင်းဖက်ထားရင်း တအင်းအင်းနှင့် ညည်းနေရသည်။

“မောင် .. မနေနိုင်တော့ဘူး .. မောင့်လီးကြီး အပြင်ထုတ်လိုက်တော့”
“ဟုတ် … မောင်လည်း ဆရာမကို လုပ်ချင်နေပြီ”
“မောင် .. အခုထက်ထိ ဆရာမလို့ ခေါ်နေသေးတယ် .. ဟုတ်လား”
“အင်း .. ဆရာမလို့ ခေါ်ရတာ အာတွေ့တယ် .. ဆရာမ စိတ်မဆိုးဘူး မှတ်လား”
“မဆိုးပါဘူး .. မောင် ဘာလုပ်လုပ် စိတ်ဆိုးစရာလား”
“တကယ် .. ဒါဆို”

ရဲဝေယံက ပြောရင်းနှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့ပေါင်တံတစ်ဖက်ကို ကြွခိုင်းပြီး စကပ်အောက် လက်ထိုးထည့်ရင်း ပင်တီလေးကို လှမ်းချွတ်သည်။ ခြေဖမိုး ဖောင်းဖောင်းလေးတစ်ဖက်မှ လွတ်သွားသည်နောက် နောက်တစ်ဖက် ကျွတ်တာတောင် စောင့်မနေနိုင်တော့ဘဲ ဆရာမအား သူ့ပေါင်ပေါ် ပွေ့တင်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာ ကိုယ်တိုင်လည်း ရမ္မက်လှိုင်းတွေ ပြင်းထန်နေပြီဖြစ်ရာ သူမလက်နှင့် ဘောင်းဘီထဲမှ ဆွဲထုတ်ထားသည့် လီးမာမာကြီးအား လက်သွယ်သွယ်လေးနှင့် လှမ်းကိုင်သည်။ အရည်တွေရွှဲစပြုနေသော အဖုတ်ဝနှင့်တေ့ကာ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အပေါ်ကနေ အားနှင့်ဖိချလိုက်သည်။

“ရှီး … အာ့ … အာ့”
“အား .. ကောင်းတာ ဆရာမရယ်”

တစ်ချက်ထဲနှင့် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း တိုးဝင်သွားသည့် လီးကြီးကြောင့် နှစ်ယောက်စလုံး အော်ကာညည်းမိကြသည်။ တော်တော့တော်သေးသည်။ ဒီအမိုးပေါ်သို့ တက်ရောက်နိုင်သည့် လူက ဝန်ထမ်းတွေလောက်ပဲ ရှိပေရာ၊ သူတို့တွေ ကိုယ်စီကိုယ်စီ အလုပ်များနေသည့် အခုလိုအချိန်မျိုးတွင် ရဲဝေယံတို့နှစ်ယောက် စိတ်ကြိုက်ကဲလို့ ရနေသည်။ တကယ်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ရှည်ရှည်ဝေးဝေးလည်း ထိုအချက်ကို မစဉ်းစားနေမိပါ။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တပ်မက်မှု ရမ္မက်အရှိန်နှင့် ရင်ချင်းအပ်ကာ ပွေ့ဖက်ထားရင်း ကာမစိတ်မွှန်နေကြရာ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ကင်းကွာနေသည်ဟု ပြောလည်း ရနိုင်ပါသည်။

သို့သော် …

လဲ့ယမင်းသည် အလုပ်ပင်ပန်းမှုရော၊ အခုတလော ခံစားနေရသည့် စိတ်ပင်ပန်းမှုကြောင့်ရော မွန်းကျပ်လာသလို ခံစားရသဖြင့် စီးကရက်ခိုးသောက်ရန်ဆိုပြီး အမိုးပေါ်သို့ တိတ်တဆိတ် တက်လာခဲ့သည်။ လဲ့ယမင်း စိတ်ထဲ ဆရာမက သူမအား ဆက်ဆံသည်မှာ တအားတင်းကျပ်လွန်းသည်ဟု ခံစားရသည်။ ဆူပူတယ်ရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပေမယ့် မျက်နှာသာပေးခြင်းလည်း မရှိလှ။ အခုတလော ဆရာမနှင့် ပလဲနလံသင့်နေသူက ရဲဝေယံရယ်။ တစ်ခုခုဆို ဆရာမက ရဲဝေယံကိုပဲ ခိုင်းတော့သည်။ ဟိုကောင်ကလည်း သူမ ခိုင်းလျှင်သာ မလုပ်ချင်တာ။ သူ့ဆရာမများ ပြောလိုက်ရင်တော့ ပါးစပ်က စကားမထွက်သေး ရက်စ်ဆိုသည့် အကောင် …။

ဘယ်သူမှ မသိအောင် တိတ်တဆိတ် တက်လာရသည်မို့ အမိုးပေါ်သို့ ထွက်သည့် Exit ပေါက်ရောက်တော့ တံခါးရွက်ကိုတောင် အတင်းတွန်းမဖွင့်ရဲ။ တဖြေးဖြေးချင်းသာ တွန်းဖွင့်ရသည်။ လူတကိုယ်စာ ထွက်လောက်အာင် ဟသွားသည်နှင့် ကိုယ်ကို လှစ်ခနဲ တိုးထွက်လိုက်သည်။ အပြင်ဘက်သို့ ရောက်သွားသည့် လဲ့ယမင်း နားထဲတွင် ပီပီသသ ဝင်လာသည့် စကားသံများကို ကြားလိုက်ရသောအခါ တကိုယ်လုံး အေးခဲသွားသလို ခံစားရသည်။

နားထဲဝင်လာသည့် စကားသံတွေကို ပထမတော့ လဲ့ယမင်း မယုံနိုင်သေး။ သူမများ ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေတာလားဟု တွေးလိုက်သည်။ အသံတွေလာရာ ရေတိုင်ကီများဘက်သို့ မြင်ရအောင် ကိုယ်ကို မသိမသာရွှေ့လိုက်သည်။ ရေတိုင်ကီ နှစ်လုံးကြားရှိ လွတ်နေသော နေရာလေးမှတဆင့် တစ်ဖက်ခြမ်းကို လှမ်းမြင်ရသောအခါ သူမ နားကြားလွဲတာ မဟုတ်ဆိုတာ သေချာသွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ချောင်းကြည့်နေသည့် သူမအား သတိမပြုမိဘဲ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြသည့် စုံတွဲကြောင့် လဲ့ယမင်း ဒေါသတွေ ရင်ထဲက အလိပ်လိုက် တက်လာရှာသည်။

“တောက် .. တွေ့ကြသေးတာပေါ့ .. ငါကတော့ ကိုယ့်များ ပစားပေးလာမလားဆိုပြီး ဆရာမ ဆရာမနဲ့ တဖွဖွ ဖြစ်နေလိုက်ရတာ .. အခုတော့ ရှင်ကြီး ရင်ထဲမှာ ကျမက ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ မလောက်လေးမလောက်စားလား .. လဲ့ယမင်းတဲ့ .. တမင်းထဲ ရှိတယ် .. သိကြသေးတာပေါ့”

အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ စိတ်ထဲကနေ ကြုံးဝါးရင်း ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲဟု လဲ့ယမင်းတွေးသည်။ မျက်စိက ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်ရင်းနှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းက အင်္ဂတေနံရံတွင် ဆင်ထားသည့် အရာတစ်ခုကို သွားတွေ့သည်။ လဲ့ယမင်း မျက်နှာလေး ဝင်းခနဲ ဖြစ်သည်။ ချက်ချင်းကိုယ်ကို အသာလေး တံခါးပေါက်ရှိရာသို့ ပြန်ရွှေ့လာပြီး အိတ်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်သည်။

“ကိုအေးထွန်းလား”
“မခေါ်စဖူး ဖုန်းခေါ်နေပါလား ယမင်းရ .. ပြောလေ .. ကိုအေးထွန်း ဘာလုပ်ပေးရမလဲ .. အလကားတော့ မရဘူး လက်ဖက်ရည်ကို လူကိုယ်တိုင် လိုက်တိုက်ရမယ်”

စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ Maintenance Engineer အဖြစ်ခန့်ထားသူ ကိုအေးထွန်းက အရေးထဲ သူမကို လာကြူနေသေးသည်။ လေသံတိုးနိုင်သမျှ တိုးအောင်ထားရင်း စပီကာနေရာနှင့် ပါးစပ်ကပ်ကာ သူမဖြစ်ချင်သည်ကို အရေးတကြီးပြောရသည်။

“ကျမပြောတာ လုပ်ပေးရင် လက်ဖက်ရည်မကဘူး .. ဘီယာပါ တိုက်မယ်”
“နင် .. တကယ်ပြောတာလား .. ယမင်း”
“တကယ်ပြောတာ .. ကိုအေးထွန်း .. ကျမတို့ Building မှာ ဆင်ထားတဲ့ PA system က အမိုးမှာပါ ရှိတယ်မှတ်လား”
“ရှိတယ်လေ .. Maintenance လုပ်ရင် အသုံးပြုချင်ပြုလို့ရအောင် ဆိုပြီး အရှေ့ဘက်မျက်နှာစာက နံရံမှာ တပ်ထားတာလေ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဘာဖြစ်လဲ မေးမနေနဲ့ .. ကျမပြောတဲ့အတိုင်းသာလုပ် .. ရှင့်ကို ပြုစုဖို့ ကျမတာဝန်ထား”
“သဘောပေါက်ပြီ.. ယမင်း .. ဘာလုပ်ပေးရမလဲသာပြော”
“အဲဒီ အမိုးပေါ်က စပီကာကို ဖွင့်ပြီး ကြားတဲ့အသံကို အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံးရောက်အောင် အခုလွှင့်ပေး”
“အိုကေ .. ခနစောင့် .. ရမယ်”

အကောင်းကြီးကောင်းကာ အချီကြီး ပြီးခဲ့ကြပြီးနောက် ဒေါ်စိုးသူဇာနှင့် ရဲဝေယံ လူမသိသူမသိနှင့် အမိုးပေါ်ကနေ တိတ်တဆိတ် ပြန်ဆင်းလာကြသည်။ ပုံမှန် ဒီလိုအချိန်တွင် ဒေါ်စိုးသူဇာက စားသောက်ဆိုင်ထဲတွင် လှည့်ပတ်ကြည့်ရှူပြီး လာရောက်စားသောက်သည့် ကာစတန်မာများကို ရင်းရင်းနှီးနှီး လိုက်နှုတ်ဆက်နေကြဖြစ်သည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဒုတိယထပ်တွင် ရှိသော စားသောက်ခန်းမထဲသို့ လျှောက်ဝင်လာခဲ့သည်။ ရဲဝေယံကလည်း လိုက်ပါနေကြ ထုံးစံအတိုင်း မလှမ်းမကမ်းမှ လိုက်လာခဲ့သည်။

သူတို့နှစ်ယောက် စားသောက်ခန်းမထဲ ဝင်လိုက်သည်နှင့် အားလုံးရဲ့စူးစမ်းသော အကြည့်များက မြားအစင်းပေါင်းများစွာလို ကျရောက်လာသည်။ စားပွဲဝိုင်းထိုင်နေကြသူ အချင်းချင်းလည်း တီးတိုးတီးတိုးနှင့် ဒေါ်စိုးသူဇာတို့အား ကြည့်ရင်း စကားတွေ ပြောနေကြသည်။ အချို့သော သူများရဲ့အကြည့်က အထင်သေးသည့်ဟန်၊ အချို့သောသူများရဲ့အကြည့်က ပြစ်တင်ရှုံ့ချဟန် ပေါက်နေသည်။ တစ်ခုခုတော့ လွဲနေပြီမှန်း ဒေါ်စိုးသူဇာ ချက်ချင်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။

ဒေါ်စိုးသူဇာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘဲ စားသောက်နေသည့် မိသားစုတစ်စုရဲ့စားပွဲဝိုင်းနားတွင် ရပ်နေစဉ် တပည့်မဖြစ်သူ လဲ့ယမင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ လျှောက်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဒီအထပ်ရဲ့ကြီးကြပ်သူအဖြစ် သူမကို တာဝန်ပေးထားသဖြင့် ဘာဖြစ်တာလဲဟု မေးမည်ပြုသည်။ သို့သော် လဲ့ယမင်းက သူမကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဘေးနားရှိ စားပွဲဝိုင်းက မိသားစုကို လှမ်းကာ ပြုံးပြသည်။

“ပြန်ကြတော့မလို့လား .. အန်တီတို့”
“အေး ပြန်မယ်အေ .. စားရတာတောင် မသတီတော့ဘူး .. ဘယ့်နှယ့်တော် .. ကိုယ့်အဆင့်တန်းနဲ့မှ မလိုက် .. အရှက်မရှိတဲ့မိန်းမ ဖွင့်ထားတဲ့ဆိုင်မှာ စားချင်စိတ်ကို မရှိဘူး .. ပြော .. ဘယ်လောက်ကျလဲ”
“ရှင် .. ဘာပြောလိုက်တယ် !!”

သူမကို ရွဲ့စောင်း၍ ကြည့်ကာ ပြောနေမှန်း သိသဖြင့် နားမလည်နိုင်သည့်အဆုံး ဒေါ်စိုးသူဇာ လေသံမာမာနှင့် စားပွဲဝိုင်းတွင် ထိုင်နေသည့် ဘွားတော်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ဘွားတော်က ဒေါ်စိုးသူဇာကို စက်ဆုပ်ရွံရှာဟန်နှင့် တစ်ချက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ သူမထပ်မေးမည်ပြုတော့ လဲ့ယမင်းက သူမနှင့်ဘွားတော်ကြားတွင် ဝင်ရပ်လိုက်သည်။

“ဆရာမရယ် .. အပြောမခံနိုင်ရင်လည်း ကိုယ်က မဟုတ်တာမလုပ်နဲ့ပေါ့ .. အခုတော့ ဖြစ်စရာနေရာရှားလို့ အမိုးပေါ်မှာတောင် တက်ဖြစ်ရသေးလား .. အဲဒီအမိုးမှာ ဆင်ထားတဲ့ ပီအေစစ်စတမ်က ကောင်းသေးတယ်ဆိုတာ မေ့သွားတယ် မဟုတ်လား”
“လဲ့ယမင်း … နင် … နင်”

ဘာကြောင့် လူတွေအားလုံးက သူမတို့နှစ်ဦးကို မျက်လုံးစိမ်းများနှင့် ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်ဆိုတာကို ဒေါ်စိုးသူဇာ သဘောပေါက်သွားသည်။ ရှက်ခြင်းကြောက်ခြင်းနှင့်အတူ ဆူဝေတက်လာသည့် ဒေါသကြောင့် သူမရဲ့ညာလက်က မြောက်တက်သည်။ သို့သော် ထိုလက်က ဦးတည်ရာသို့ မရောက်လိုက်ပါ။ ဒီလိုမျိုး ဖြစ်လာမယ်မှန်း သိနေဟန်တူသည့် လဲ့ယမင်းက သူမလက်ကို ဆီးဖမ်းထားသည်။

“အနာပေါ်တုတ်ကျတယ်ပေါ့ .. ဟုတ်လား .. ကိုယ့်အသက်အရွယ်နဲ့ ကလေးကို မုန့်ပေးကြိုက်ရတယ်လို့ .. အော် .. မှားသွားလို့ .. မုန့်ပေးကြိုက်တာ ရှင်မဟုတ်ဘူး .. ဟို နွား !!”

လက်ညိုးထိုးကာ လှမ်းအော်လိုက်မှုကြောင့် တစ်ဆိုင်လုံးရှိ လူတွေရဲ့အကြည့်က ရဲဝေယံဆီသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ သို့သော် ရဲဝေယံရဲ့အကြည့်ထဲတွင်မူ သူတို့တွေ ရှိမနေပါ။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ဆယ်နှစ်စာလောက် အိုစာသွားသည့် ဆရာမရဲ့မျက်နှာလေးသာ ရှိနေသည်။

ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့မျက်ဝန်းများတွင် အလိုလိုနေရင်း မျက်ရည်စတွေ ခိုတွဲလာသည်။ ထို့နောက် မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်ကာ စားသောက်ခန်းမထဲမှ တဟုန်ထိုး ထွက်ပြေးသွားလေတော့သည်။

အခုတော့ အရာရာသည် ပြီးဆုံးခဲ့တာ တစ်လကျော်ကျော် ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် အခုအချိန်ထိ ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ရင်ထဲတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ ကိစ္စရပ်အားလုံး အနည်မထိုင်သေးပါ။ ဘယ်အချိန်ကျမှ သူမ အတွေးထဲကနေ ဆရာ့ကို မောင်းထုတ်လို့ရမည်ဆိုတာ တကယ်ကို အဖြေရှာရခက်သော ပုစ္ဆာတစ်ခုဖြစ်နေသည်။ အကယ်၍ ဦးနှောက်ထဲကနေ ဆရာ့ကို မောင်းထုတ်ပစ်နိုင်သည်ဆိုလျှင်တောင်မှ နှလုံးသားထဲကနေ ဆရာဦးရဲသူရဲ့ပုံရိပ် ပျောက်ကွယ်သွားနိုင်အောင် စွမ်းနိုင်ပါဦးမည်လော။ ရွှေပိုးအိမ် ထိုမေးခွန်း၏ အဖြေကို မရှာနိုင်သလို၊ သိလိုစိတ်လည်း မရှိပါချေ။

ဆရာနှင့် ပတ်သက်တာ မှန်သမျှကို မေ့ပျောက်ဖို့ဆိုသော အတွေးနှင့် သူမရဲ့ပထမဦးဆုံးသော ဇာတ်လမ်းကို မထုတ်တော့ဖို့ ရွှေပိုးအိမ် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ မြလွန်းချိုတို့ အဖွဲ့ သူမနှင့် ဆရာ့အား ပက်ပင်းမိပြီး နောက်တစ်ရက်မှာတင် ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ ထိုအကြောင်းကို ဆရာ့ကို အသိမပေးခဲ့သလို၊ သူငယ်ချင်းမဖြစ်သူ သိင်္ဂ ီကိုလည်း မပြောပြခဲ့ပါ။ သိင်္ဂ ီက သူမကို ဖုန်းနှင့်ဆက်သွယ်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် မအားဘူးလို့ အကြောင်းပြပြီးသာ အဆက်အသွယ်ဖြတ်ထားခဲ့သည်။ ကြာတော့ သူ့အလုပ်နှင့်သူ မအားသည့် သိင်္ဂ ီကလည်း မဆက်သွယ်တော့ပါ။ ဦးရဲသူနှင့် ပတ်သက်သော သူမရဲ့ဘဝသည် ကန့်လန့်ကာချသလို ပြီးဆုံးခဲ့ချေပြီ။

သူမဘဝနှင့် သူမပြန်ဖြစ်သွားပြီဟု ဆိုလို့ရပေမယ့် ရွှေပိုးအိမ်အတွက် အရာရာသည် အခုတော့ အဓိပ္ပါယ်မဲ့လွန်းလှ၏။ တစ်ဦးတည်သော သမီးအဖြစ် ငယ်စဉ်ကတည်းက ကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည့်အပြင်၊ မာမီက ကိုယ့်ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့်ကိုယ် ရပ်တည်နိုင်အောင် ပြုစုထိန်းကျောင်းခဲ့သည်မို့ ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ဘဝတွင် အဖော်ဆိုတာ တမ်းတရမှန်း မသိခဲ့ပါ။ လူမှန်းသူမှန်း သိတတ်စအရွယ်ကပင် သူမဖာသာသူမ ဘဝကို ရှင်သန်ကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည်။ သို့သော် ဆရာဦးရဲသူနှင့် ဆုံတွေ့ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် ရွှေပိုးအိမ် အဖော်ဆိုသည့် စကားကို ကောင်းကောင်းနားလည်လာနိုင်ခဲ့သည်။

ဆရာနှင့်သူမ အဆင့်တွေကျော်ပြီး အဆုံးစွန်သော အခြေအနေသို့ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ရောက်သွားခဲ့သည်မှာ မှန်ပါသည်။ ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းဆက်ရေးလို့ မရခြင်းအတွက် ထွက်ပေါက်ရှာရင်း နီးစပ်သွားတာဟုဆိုလည်း ရွှေပိုးအိမ် မငြင်းချင်ပါ။ သို့သော် သူမနှလုံးသားက တစ်သက်မှာတစ်ခါမှ မကြုံခဲ့ဖူးသော စကေးလ်(scale) နှင့် လှုပ်ရှားခဲ့သည်ဆိုတာကိုလည်း ထည့်ပြောရပေလိမ့်မည်။ ဆရာ့ရဲ့အနမ်း၊ အတွေ့အထိ၊ အပြုအစု၊ ကုန်ကုန်ပြောရရင် အလိုးအဆောင့်များကို သူမ တရံမပြတ် မမေ့နိုင်ခဲ့ပါ။ စာရေးဖို့ အစီအစဉ် လောလောဆယ်တွင် ရှိမနေပေမယ့် ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ဘယ်လိုမှ ရွှေပိုးအိမ် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မပျော်ခဲ့ပါချေ။

ဒီနေ့လည်း မနေ့ညကလို အိပ်မပျော်သည့်ရက် တစ်ရက် ထပ်တိုးလာမှာ စိုးသည့်အတွင်း အောက်ထပ် မီးဖိုချောင်က ထမင်းစားပွဲကြီးတွင် တစ်ယောက်ထဲထိုင်ရင်း ရွှေပိုးအိမ် မာမီ သိမ်းထားသည့် Voli Vodka နှင့် နှစ်ပါးသွားနေသည်။ ရွှေပိုးအိမ် ကိုယ့်အပူနှင့်ကိုယ်မို့ မာမီနှင့်တောင် စကားမပြောဖြစ်။ အခုတလော မာမီလည်း ဘာဖြစ်သည်မသိ။ မျက်နှာမသာမယာဖြစ်ပြီး အလုပ်တွေများနေသည်ကို သတိထားမိသည်။ ရွှေပိုးအိမ်နှင့်လည်း တစ်အိမ်ထဲသာ နေသည်။ စကားကတစ်ခွန်း နှစ်ခွန်းထပ် ပိုမပြောဖြစ်။

လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ဖန်ခွက်လေးကို ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက်မှန်းမသိ မြှောက်ကိုင်ရင်း ပါးစပ်နှင့်တေ့မည်ပြုစဉ်မှာပင် အပြင်ဘက်မှ တံခါးဖွင့်သံကြားသည်။ မာမီ ပြန်လာတာဖြစ်မည်။ ရွှေပိုးအိမ် စကားပြောချင်စိတ် ကုန်ခမ်းနေသည်မို့ အသံလှမ်း၍ မပြုမိ။ သို့သော် ဒေါ်စိုးသူဇာက အပေါ်ထပ်ကို တန်း၍ တက်သွားသည် မဟုတ်ဘဲ မီးဖိုဆောင်ထဲ ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။

“မာမီ ..”
“သမီး ..”

တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ခပ်အမ်းအမ်း အမူအရာနှင့် နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီးနောက် ဒေါ်စိုးသူဇာက ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ဘေးက ခုံတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ သူမရဲ့လက်ကလည်း စားပွဲပေါ်တွင် ကျန်နေသေးသည် ဖန်ခွက်အလွတ်တစ်လုံးကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ရင်ထဲက တင်းကျပ်နေမှုကို ဗော့ကာနှင့် မျောချပြီးနောက် ဒေါ်စိုးသူဇာ သမီးဖြစ်သူအား ကြည့်သည်။ သမီးဖြစ်သူကလည်း သူမအား မေးခွန်းထုတ်သလို ပြန်ကြည့်နေသည်။

“မာမီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“သမီး တကယ် မသိတာလား .. မသိချင်ယောင် ဆောင်နေတာလား”
“တကယ်မသိတာ မာမီရ .. သမီးလဲ အခုတလော လူနဲ့စိတ်နဲ့ မကပ်ဘူး ဖြစ်နေတာ”
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ သမီး” (ဒေါ်စိုးသူဇာ ငေးငေးငိုင်ငိုင်နှင့် ပြောနေသော သမီးဖြစ်သူအား ကြည့်ရင်း အံ့သြစိတ်နှင့် မေးမိ၏)
“မာမီကရော ဘာဖြစ်နေတာလဲ”

ထို့နောက်တွင်တော့ …

ဒေါ်စိုးသူဇာရဲ့စကားရှည်ကြီး ဆုံးသွားသည်နှင့် ရွှေပိုးအိမ်သည် လက်ထဲကိုင်ထားသော ဖန်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်သို့ ဒုတ်ခနဲမြည်အောင် ချသည်။ မာမီဖြစ်သူအား မကျေမနပ်နှင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး

“မာမီက အဲဒါနဲ့ပဲ တပည့်ဖြစ်သူနဲ့ လမ်းခွဲလိုက်တယ်ပေါ့ .. မာမီ မလွန်လွန်းဘူးလား .. သူက သူ့ဟင်းချက်နည်းတွေ မာမီကို ပေးခဲ့တာတောင် မာမီက သူ့အတွက် မစဉ်းစားခဲ့ဘူး .. ကိုယ့်ကိုယုံကြည်တဲ့၊ အလေးထားတဲ့ တပည့်တစ်ယောက်အပေါ် ဒီလိုပဲ ဆက်ဆံရသလား .. လောကမှာ ဆရာတွေ အားလုံး ဒီလိုချည်းပဲလား”

လေသံမာမာနှင့် တောက်လျှောက် နမ်းစတော့ ပြောသွားသည့် ရွှေပိုးအိမ်ကြောင့် ဒေါ်စိုးသူဇာ သမီးဖြစ်သူကို မျက်မှောင်ကုတ်၍ ကြည့်မိသည်။

“နေပါဦး သမီး .. တခြားတစ်ယောက် ရှိသေးလို့လား”
“အော် .. မ .. ဟုတ်ပါဘူး .. ဟို ဟိုလေ” (စိတ်ထဲရှိသည့်အတိုင်း ပြောမိပြီးမှ ရွှေပိုးအိမ် သူမစကားကို ပြန်လျှောချလိုက်ရသည်)
“ဒါဆို မာမီက ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ”
“သူက မနက်ဖြန်ဆို အော်ဇီသွားတော့မှာတဲ့ .. အဲဒါ မာမီလည်း လိုက်သွားချင်တယ် .. ဆိုင်ကိုတော့ မာမီသူ့ငယ်ချင်း ဖြစ်တဲ့ မရွှေစင်က တာဝန်ဆက်ယူပြီး ဖွင့်ထားလိမ့်မယ် .. အများအမြင်ကောင်းအောင်တော့ Ownership ပြောင်းသွားတယ်လို့ ကြေငြာထားတယ်”

“မာမီ ဒီလိုဆုံးဖြတ်ထားတာ သူက သိလို့လား”
“ဟင့်အင်း .. သူ့နဲ့ စကားမပြောဖြစ်သေးဘူး”
“သူက မာမီလိုက်လာတာကို လက်မခံဘူးဆိုရင်ကော”
“ဒါဆိုရင်တော့လဲ မာမီ လေ့လာစရာရှိတာတွေ လေ့လာယုံပဲပေါ့”
“အင်း … တကယ်လို့ သူက မာမီကိုလက်ခံတယ်ဆိုရင်ကော .. မာမီ သူ့ကို လက်ထပ်မှာလား”
“ကောင်မလေး .. အဲဒီကိစ္စ နင့်အတွက်တော်တော်အရေးကြီးနေလား”

မျက်စောင်းထိုးကာ ခပ်ငေါက်ငေါက်ပြောလိုက်ရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာ လက်ထဲရောက်နေသည့် ခွက်ထဲက အရည်တွေကို တရှိန်ထိုးမော့သောက်ပစ်လိုက်ပါတော့သည်။

ရန်ကုန်အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လေဆိပ်၏ ထွက်ခွာရာဌာနသည် ခရီးသည်များ၊ လိုက်ပါပို့ဆောင်သူများနှင့် ပျားပန်းခတ်မျှ လှုပ်ရှားအသက်ဝင်နေလေသည်။

“ကဲ .. အဖေသွားပြီ”
“အေး .. ကောင်းကောင်းသွား .. ဟိုရောက်ရင် ဖုန်းဆက်ဦး”
“ဆက်မှာပါ .. အဖေလဲ ကောင်းကောင်းပြန်ဦး”
“အမယ် .. မင်းကပဲ ပြောရတယ် ရှိသေး” (ဦးရဲသူ တုံ့ပြန်ပြောရင်း ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာပေးနှင့် ရှိနေသူ ရဲဝေယံရဲ့ ပုခုံးအား လက်သီးဖြင့် ခပ်ဖွဖွထိုးသည်)
“အဖေ့ဇာတ်လမ်းကို ရုပ်ရှင်ရိုက်ဖို့ ကမ်းလှမ်းတဲ့အချိန်ကြရင်တော့ ကျနော် ပြန်လာမှာပါ .. အဲဒါတော့ ကျနော် မမေ့ပါဘူး .. ကိုယ့်အဖေ နှစ်နှစ်ကျော်ကျော်ကြာအောင် ရေးထားတဲ့ ဇာတ်လမ်းပဲလေ .. ကဲ .. သွားပြီ အဖေ .. တာ့တာ”

လက်ကလေးပြရင်း နှုတ်ဆက်သွားသည့် ရဲဝေယံအား ဦးရဲသူ ယောင်တောင်တောင်နှင့် လက်ပြရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ရဲဝေယံ နောက်ဆုံးပြောသွားသည့်စကားက သူ့ရင်ထဲရှိ မကျက်သေးသည် ဒဏ်ရာကို အသစ်ပြန်လည်ဖြစ်တည်လာအောင် နှိုးဆွသလို ဖြစ်သည်။ သတိရတယ် .. လွမ်းတယ် .. ရွှေပိုးအိမ်ရယ် .. မင်း ဘယ်မှာလဲကွယ် ..။

“ကဲ .. သမီး မာမီသွားတော့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ .. မာမီ” (အသံငယ်ငယ်လေးနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်ရင်း ဒေါ်စိုးသူဇာအား ရွှေပိုးအိမ် သိုင်းဖက်သည်။ ဒေါ်စိုးသူဇာက သူမကို ပြန်ဖက်ထားရင်း ကျောပြင်ကိုလက်ဝါးပြင်နှင့် နူးညံ့စွာသပ်ပေးလေသည်)
“သမီးတစ်ယောက်ထဲတော့ ဖြစ်မနေပါဘူးနော်”
“မဖြစ်ပါဘူး မာမီရယ် .. စိတ်ချလက်ချသွားပါ .. သမီး ကလေးလေး မဟုတ်တော့ပါဘူး”
“အဲ့ဒီ ကလေးလေး မဟုတ်လို့ ပြောနေရတာပဲ .. ဒါပဲနော် မာမီ ပြန်လာတဲ့ အချိန်ကြရင် ပီကာဆိုကို တွေ့ချင်တယ်”
“အင်းပါ .. မာမီရယ် .. သွားတော့ လေယာဉ်ချိန် နောက်ကျနေလိမ့်မယ်”

နောက်ကိုလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နှင့် ထွက်သွားသည့် မာမီရဲ့နောက်ကျောကို ကြည့်ရင်း ရွှေပိုးအိမ် မျက်ဝန်းများ မှုန်ရီဝေဝါးလာသည်။ မျက်ရည်ကြည်များ အောက်ဘက်သို့ လိမ့်မကျလာခင် လက်ချောင်းလေးကို ကွေး၍ သုတ်လိုက်သည်။ မသိသည့် လူကတော့ ထင်ကြလိမ့်မည်။ မာမီဖြစ်သူနှင့် ခွဲရလို့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ငိုနေသည်လို့။ တကယ်တော့ ထိုအချက်က မမှန်ပါ။ ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့မျက်ရည်များက မာမီပြောသွားသည့် ပီကာဆို ဆိုသော ညွှန်းဆိုချက်ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ငွေ့ရည်ဖွဲ့သလို ဝေဝါးနေသည့် မျက်ဝန်းထဲတွင် ဆရာဦးရဲသူရဲ့ပုံရိပ်ကို အလိုလို မြင်ယောင်လာသည်။

“ရွှေပိုးအိမ် !!!”
“ဟင် .. ဆရာ !!”

သူမနာမည်ကို ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်ခေါ်ခံရမှုကြောင့် ရွှေပိုးအိမ် မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် အတင်းပွတ်ကြည့်သည်။ အယ် .. ဒါ တကယ် .. သူမ မြင်ယောင်မြင်မှား ဖြစ်နေတာ မဟုတ်။ ဆရာက သူမနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်ပြီး သူမကို စိုက်ကြည့်နေတာပဲ။ ရွှေပိုးအိမ် နှုတ်မှ ဆရာလို့ အော်ခေါ်ရင်း ခြေလှမ်းတွေက အလိုလိုရွေ့သွားသည်။

သူမနှင့် တစ်ချိန်ထဲတစ်ပြိုင်ထဲမှာပင် ဦးရဲသူက သူမဆီသို့ ပြေးလာသည်။ နှစ်ယောက်သား လမ်းခုလတ်တွင် ဆုံကြသည်။ ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ကိုယ်ကလေးက ဦးရဲသူ ရင်ခွင်ထဲပြေးဝင်သွားသလို၊ ဦးရဲသူကလည်း သူမအား လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား တင်းကျပ်စွာ ဖက်တွယ်ထားလေသည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ …

လေဆိပ်ပေါက်ဝသို့ လက်ချင်းတွဲကာ ထွက်လာကြသည့် ရွှေပိုးအိမ်တို့ နှစ်ယောက်သား ကားရပ်နားရာဌာနသို့ သွားမည်ပြင်တော့ ဦးရဲသူ သူမလက်ကို ဆွဲထားရင်း တားသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာ”
“ဆရာ့ကားနဲ့ပဲ သွားကြရအောင်လေ”

ရွှေပိုးအိမ်က ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုပြောရတာလဲဆိုပြီး မျက်မှောင်လေးကျုံ့၍ မေးခွန်းထုတ်လိုက်စဉ် စပ်ဖြီးဖြီးရုပ်နှင့် ဦးရဲသူ ပြောလိုက်သည့်စကားကြောင့် မျက်စောင်းထိုးယုံမက လက်ကပါ ခါးကိုဆွဲလိမ်ပြီးသား ဖြစ်သွားလေသည်။

“လေဆိပ်နဲ့ အနီးဆုံး တည်းခိုခန်းမှာ စာအကြောင်းပေအကြောင်း ဆွေနွေးရအောင်လို့လေ .. ဟီး”

နောက်တစ်နှစ်ခန့် ကြာပြီးသောအခါ …

“အခုလို ကျနော်ရဲ့နောက်ဆုံးထွက်ထားတဲ့ဝတ္ထုကို ရုပ်ရှင်အဖြစ် ပြန်လည်အသက်သွင်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့ပွဲမှာ လာရောက် အားပေးကြတဲ့ ပရိတ်သတ်နှင့်တကွ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် မိတ်ဆွေ အပေါင်းကို ဒီနေရာကပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ အနူးအညွှတ် ပြောပါရစေ .. တလက်စထဲ အခုရိုက်မယ့် ရုပ်ရှင်မှာ သရုပ်ဆောင်မယ့် မင်းသား၊ မင်းသမီးများ အပြင် အရေးပါတဲ့လူတစ်ယောက်ကို စင်ပေါ်သို့ ဖိတ်ခေါ်ချင်ပါတယ် .. အားလုံးပဲ လက်ခုပ်သြဘာလေး ပေးပေးကြပါ … သူကတော့ ..”

စတိတ်စင်မြင့်ပေါ်ကနေ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဟန်နှင့် အားရပါးရ ပြောနေသည့် ဦးရဲသူရဲ့စကား ခေတ္တခဏရပ်သွားသည်နှင့် အမျိုးသားဇာတ်ရုံအတွင်းရှိ ထိုင်ခုံတန်းများဆီသို့ မီးဆလိုက်နှစ်ခုက ဟိုမှဒီသို့ ထိုးကာပြသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ လူရှာသလို ရှာနေသည့် ဆလိုက်တန်းနှစ်ခုသည် ဟိုဒီပြေးနေရင်းမှ ရှေ့ဆုံးတန်းအလယ်တွင် ထိုင်နေသည့် ကြက်သွေးရောင် ပွဲတက်ဝတ်စုံရှည်နှင့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆီမှာ ရပ်တန့်သွားသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဦးရဲသူထံမှ စကားသံကို ထပ်မံ၍ ကြားရသည်။

“သူကတော့ တခြားသူ မဟုတ်ပါဘူး .. ဇာတ်လမ်းတစ်ခုလုံးကို ဇာတ်ညွှန်းပြန်ဆွဲပေးထားတဲ့ တက်သစ်စ စာရေးဆရာမ ရွှေပိုးအိမ် ဖြစ်ပါတယ်”

ရွှေပိုးအိမ်သည် ထိုင်နေရာမှ ထရပ်လိုက်မည်အပြုတွင် ဝေါခနဲ ထွက်လာသည့် လက်ခုပ်သြဘာသံများနှင့် ချီးကျူးအားပေးသံများကြောင့် ကြက်သီးမွေးညင်းများတောင် ထသည်။ ကျေနပ်ပီတိ ဖြစ်မှုက ရင်ထဲကို အပြည့်အဝ လွှမ်းမိုးထားရာ သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပါးစပ်ကို အုပ်၍တောင် ထားရသည်။ စတိတ်စင်ပေါ် ရောက်ရန် လျှောက်လာသည်တွင်လည်း လဲပြိုခြင်း မပြုရအောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရသည်။ တော်သေးသည်။ ဆရာက သူမအား စတိတ်စင်အစွန်းထိ ထွက်ကြိုကာ လက်ဖြန့်ပြီး ခေါ်လို့ ….။

ဆရာဦးရဲသူရဲ့လက်ကို သူမ ရဲရဲကြီး ဆုပ်တွယ်လိုက်သောအခါ ပရိသတ်ရဲ့သြဘာသံများက ခုနကထက်ပင် ပို၍တိုးလာသည်။ ရွှေပိုးအိမ် ဆရာ့အား အချစ်ရည်လွှမ်းသည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်မိသလို၊ ဆရာဦးရဲသူကလည်း သူမအား ကြင်နာနားလည်သောအကြည့်နှင့် ပြန်၍ စိုက်ကြည့်နေသည်သာ …။

နှစ်ယောက်သား လက်ချင်းတွဲ၍ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက် ကြည်ကြည်နူးနူး ကြည့်ရင်း ခန်းမအပြင်ဘက်သို့ လျှောက်လာစဉ် ဦးရဲသူရဲ့ဖုန်းမှ ခေါ်သံကို ကြားရသည်။ ဦးရဲသူ ဖုန်းဖြေဖို့ ပြင်လိုက်စဉ် ရွှေပိုးအိမ်ရဲ့ဟန်းဖုန်းမှလည်း အသံမြည်လာသည်။

ဦးရဲသူ ….. (သား .. မင်းရောက်လာပြီလား .. မင်းလေယာဉ်က နောက်ကျနေတာလား)
ရဲဝေယံ ….. (လေယာဉ်က နောက်ကျတာမဟုတ်ဘူး .. ကာစတမ်က ရစ်နေလို့ .. အဖေ့အတွက် ယူလာတဲ့ အရက်ပုလင်းကို မြင်သွားပြီး တောင်းနေတာလေ … ဒါနဲ့ ပွဲကပြီးသွားပြီလား)
ရွှေပိုးအိမ် ….. (မာမီ .. အခု ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ .. သမီးတို့ပွဲက ပြီးတောင်ပြီးသွားပြီ)
ဒေါ်စိုးသူဇာ ….. (လာနေပြီ သမီးရေ … သူ့အဖေဖို့ ဝယ်လာတဲ့ အရက်ပုလင်းကို ကာစတမ်က ရစ်နေလို့လေ)
ဦးရဲသူ …. (ပြီးသွားပြီ .. ထားလိုက်ပါတော့ … တို့တစ်တွေ တိုင်ပင်ထားတဲ့အတိုင်း Resort ကိုပဲ တန်းသွားကြတာပေါ့)
ရဲဝေယံ …. (ကောင်းတာပဲ အဖေ … အဖေ့ကိုလဲ သားဆရာမနဲ့ သေချာမိတ်ဆက်ပေးလို့ရတာပေါ့ …. သား ဘာဖြစ်လို့ ဆရာမကို တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ အဖေ သိသွားမယ် .. အခုပဲ ဝင်းထဲကို တက်စီဝင်လာပြီ .. ခနလေးစောင့် အဖေ)

ရွှေပိုးအိမ် …. (အခု ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ … အမေ့ကောင်လေးရော အတူတူလာတာ မှတ်လား)
ဒေါ်စိုးသူဇာ ….. (ကောင်လေး မဟုတ်ဘူး .. သမီးထက်ကြီးတယ်နော် … ဒါပဲ .. တွေ့ရင် နောက်နောက်ပြောင်ပြောင် လုပ်မနေနဲ့ … မာမီတို့က Resort မှာ အတူနေကြဦးမှာ ဆိုတာ မမေ့နဲ့ .. ခနနေ ရောက်တော့မှာ)
ဦးရဲသူ …. (အေးပါ .. စောင့်ပါတယ် .. မင်း ဆရာမ ဘယ်လောက်လှတယ်ဆိုတာလဲ ကြည့်ပါ့မယ် .. ငါ့တပည့်မ ဘယ်လောက်ချောတယ်ဆိုတာလဲ မင်းကို ပြပါဦးမယ်)
ရွှေပိုးအိမ် …. (မနောက်ရဲပါဘူး မာမီရယ်… ကိုယ့်မာမီ ဇီဇာကြောင်ကြီးရဲ့အသည်းကို ပျော့ကျသွားအောင် လုပ်နိုင်တဲ့သူကို သမီးကလဲ မြင်ချင်နေတာပါ … နောက်ပြီး မာမီကိုလဲ သမီးရဲ့ပီကာဆိုနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမှာ)

ရွှေပိုးအိမ်က တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်ရင်း ဖုန်းချလိုက်သလို၊ ဦးရဲသူကလည်း တဟင်းဟင်းနှင့် ရယ်ရင်း ဖုန်းချလိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်က လက်ချင်းပြန်ချိတ်ရင်း ကဇာတ်ရုံရဲ့ဝင်ပေါက်ကျယ်ကြီးဆီသို့ နှစ်ယောက်သား တွဲလျှောက်လာခဲ့သည်။ ဝင်ပေါက်နားရောက်လို့ အပြင်ကို ခြေလှမ်းလှမ်းမည်အပြု လှေကားထစ်များမှ တက်လာကြသည့် စုံတွဲကို အမြင်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ခြေလှမ်းတွေ အလိုလို ရပ်သွားသည်။

တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လက်ချင်းတွဲထားရင်း တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး တွန်းထိုးကာ ကျီစယ်လာကြပုံ ရသော ထိုအတွဲသည်လည်း သူတို့အား လှမ်းအမြင်တွင် ခြေလှမ်းတွေရပ်တန့်သည်။

လှေကားထစ်များထိပ်မှ စုံတွဲတစ်တွဲနှင့် လှေကားထစ်အောက်မှ စုံတွဲတစ်တွဲသည် အံ့အားသင့်သည့် မျက်နှာတွေနှင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အပြန်အလှန် လက်ညိုးထိုးရင်း မျက်လုံးအပြူးသား ဖြစ်နေကြသည်ကို လမ်းသွားလမ်းလာများက အထူးတလည် ကြည်ရှုသွားကြသည်။ ကိုယ်စီကိုယ်စီလည်း သို့လောသို့လောနှင့် တီးတိုးစကားဆိုသွားကြသည်။

သို့သော် အဆိုပါ လူလေးယောက်သည်ကား ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမပြုမိဟန်နှင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လက်ညိုးထိုးလျှက်သာ ရှိနေကြလေတော့သည်။

ရန်ကုန်မြို့မှ အတန်ငယ်သွားရသော နေရာတွင် ဖွင့်လှစ်ထားသည့် Resort တစ်ခုရဲ့ဘန်ဂလို တစ်ခုအတွင်း …

ကပ်လျက်ဖြစ်နေသည့် အိပ်ခန်းနှစ်ခုရဲ့ ကုတင်အသီးသီးပေါ်မှ နေ၍ အတွဲနှစ်တွဲသည် ဟိုဘက်ဒီဘက် စကားများနေကြသည်။

“အဖေ … ဘယ်လိုဖြစ်လို့ .. အဖေတို့ဘက်က တဒုန်းဒုန်းနဲ့ မြည်နေရတာလဲ”
“ဒုန်း … အင့် … အင့် … ဒုန်း … ဆရာ … ဆရာ့ .. အာ့ .. ကောင်းတယ်”
“ဟ .. မင်းတို့ ဘက်ကလဲ ဘာဖြစ်လို့ တကျွီကျွီနဲ့ ဒီလောက်တောင် အသံထွက်နေရတာလဲ”
“မောင် …. အာ့ … ထိတယ် …. အာ့ … အင်း … လုပ် … လုပ်”

“ကုတင်ဘောင်က နံရံနဲ့ ကပ်နေတာလေ .. ငါ က ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲဟ”
“သားလဲ သူတို့ ပေးတဲ့ မို့ရာပေါ်မှာပဲ လုပ်နေတာလေ … အဖေ့ ကုတင်ကြီး အဆင်မပြေရင် အောက်ဆင်းလုပ်ပေါ့”
“ဟင် .. မင်း … မင်း … ကဲ .. ကွာ”
“ဒုန်း … အာ့ .. ဆရာ … အဲဒါ ပိုကောင်းတယ် … ဆောင့် … မြန်မြန် … ကောင်းတယ် … ဒုန်း … ဒုန်း”

“သမီး … နင် ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ … အင့် … အာ့ … ဒီဘက်မှာ မာမီ ရှိတာလဲ .. အင့် … သိ .. ဦး”
“အာ့ … မာမီကလဲ … ဒီမှာ သမီးကောင်း .. အာ့ .. နေတာကို .. ဆရာ့ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ .. တအား ထိတယ် … မာမီ ဘာသိလို့လဲ … အာ့”
“အို့ … မောင် .. ဆောင့် … ဆောင့်တော့ကွာ … အားမနာနဲ့ … မင်းဟာကြီးနဲ့ ထိုးမွှေပေးတော့ …. အာ့ ကောင်းတယ် … အဲ့လို ဆက်တိုက်သာဆောင့် … တစ်စက္ကန့်မှာ နှစ်ချက်ရအောင် ဆောင့် … အာ့ … ဟုတ်ပြီ”
“ဆရာ … သမီး ပြီးတော့မယ် … အာ့ … အာ့ … မြန်မြန်လေး … တစ်စက္ကန့်မှာ သုံးချက်ရအောင် ဆောင့်ပေး .. အာ့”

“မောင် … တစ်စက္ကန့်မှာ ….”
“ဆရာ … တစ်စက္ကန့်မှာ …”

ကောင်တာသို့ လှမ်းမှာထားသော အစားအသောက်များအား ဘန်ဂလိုရှိရာသို့ အရောက်လိုက်ပို့ပေးသည့် ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းကောင်ကလေးသည် ဟင်းပန်းကန်များထည့်ထားသည့် လင်ဗန်းကို ကိုင်ထားရင်း ဒူးတွေ တုန်လာရှာသည်။ ဘန်ဂလိုရှေ့က တံခါးဝတွင် ရပ်နေရင်း သူ့ခမျာ ဘဲလ်ကို နှိပ်ရမလား၊ ဒီအတိုင်းပဲ ဟင်းပန်းကန်တွေ အပေါက်ဝတွင် ချထားရင်း ပြန်သွားရမလား ဆုံးဖြတ်လို့မရ။ တစတစ အထဲမှ ကြားရသည့် အသံတွေက အရှိန်အဟုန် မြင့်လာသည်တွင် ဒူးတွင်မကဘဲ လက်တွေပါ တုန်လာသည်။ နောက်ဆုံး ဆွဲဆွဲငင်ငင်အော်လိုက်သည့် မိန်းမသံနှစ်ခုတွင် လင်ဗန်းထဲထည့်ထားသည့် ဟင်းချိုပန်းကန်သည် ဘောင်ဘင်ခတ်ကာ အပြင်ဘက်သို့ ဟင်းရည်တွေ စင်ကျသည်။

“အားးးးးးးးးးး !!!”

ဘောင်းဘီဂွကြားကို ပေစင်သွားသည့် ဟင်းချိုရည်ပူကြောင့် ဝန်ထမ်းကောင်လေး မချိမဆန့်နှင့် အသံကုန်ခြစ်အော်မိသည်။

တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ပြိုင်ပွဲဆင်နွှဲနေသလို ရေကုန်းရေခမ်း ကြိုးစားနေသည့် ယောကျ်ားသားနှစ်ယောက်သည် ဘန်ဂလို အပြင်ဘက်မှ အခြားသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့အားခနဲ အော်သံကြီးကြောင့် လှုပ်ရှားနေမှုတွေ ရပ်ကာ ကြက်သေသေကုန်ကြသည်။

ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲဆိုတာ ဘယ်သူမှ နားမလည်ကြတော့ပါချေ ….။

ပြီးပါပြီ

More than Good